ဓားတန္ခိုးရွင္၏ ဒ႑ာရီ Book 1 Chapter 11 (ဓားသိုင္း စသင္ျပီ)
အခန္း ၁၁ (ဓားသိုင္း
စသင္ျပီ)
နင္ ေတာ္ ေတာ္ နားမလည္
ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။
“အေဖ က ကၽြန္ေတာ္
ဓားသိုင္းမသင္ခင္ ခႏၶာကိုယ္ကို အရင္ ျပင္ဆင္ရမယ္ေျပာလိုက္တာမလား။ ကၽြန္ေတာ္
ဒါကိုေတာ့ နည္းနည္း နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ကိုလည္းေလ့က်င့္ရမယ္ေျပာလိုက္တာ။
အဲ့ဒါက ဘယ္လို မ်ိဳးကို ေျပာခ်င္တာလည္း အေဖ။”
“စိတ္မေလာပါနဲ႔။”
ရီခၽြမ္ သူ႕သားကို
ၾကည့္ျပီးေတာ့ လက္ေ၀ွ့ယမ္းျပီး စာအုပ္ အထူၾကီး တစ္အုပ္ကို ထုတ္လိုက္တယ္။ နင္ဆီကို
ပစ္ေပးလိုက္ျပီးေတာ့ …
“ပထမဆံုး
ဒီလက္သီးထိုးပညာကို အရင္ ဖတ္လိုက္ဦး။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ လက္သီးသိုင္း ၁၆ကြက္ ပါတယ္။
ဒီအကြက္ေတြဟာ ခႏၶာကုိယ္ကေန အားေတြကို အေလအလြင့္မရွိ ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ိဳး
တိုက္ခိုက္ရမယ္ဆိုတဲ့ အေျခခံ သေဘာတရားေတြ ပါတယ္။ မင္း ဒီလက္သီးက်မ္းကို
ေအာင္ျမင္သြားရင္ မင္း ခႏၶာကိုယ္က အားေတြကို လိုအပ္သလို အလြယ္တကူ အသံုးခ်ႏိုင္သြားလိမ့္မယ္။”
“ဓားပညာ ဆိုတာ မင္းရဲ့
ခႏၶာကိုယ္ကေန ေမြးဖြားလာတာ။ မင္းရဲ့ ခႏၶာကိုယ္က မင္း စိတ္ကူးတဲ့ အတိုင္း
မေရြ႕လ်ားဘူးဆိုရင္ မင္းရဲ့ ဓားက မင္းရဲ့ စိတ္အတိုင္း ဘယ္လိုလုပ္
လႈပ္ရွားႏို္င္မွလည္း။”
ရီခၽြမ္ သူ႕သား
မစားႏိုင္ပဲနဲ႕ အ၀အျပဲ စားေနသလိုမ်ိဳး ပညာေလ့က်င့္ရာမွာ ျဖစ္ေနမွာ စိုးရိမ္မိတယ္။
“ပထမဆံုး မင္း စိတ္ကို
ေလွ်ာ့ထားလုိက္ပါ။”
“ထက္ေနတဲ့ ဓားဟာ
ခုတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ မတုန္႔ဆိုင္းတတ္ဘူးဆိုတာ နင္ နားလည္ပါတယ္။”
“ဟုတ္ကဲ့အေဖ။”
နင္ စာအုပ္ကို စတင္ျပီး
ဖတ္ပါေတာ့တယ္။ လက္သီးသိုင္းေတြရဲ့ နက္နဲပံုကို ေသခ်ာေလ့လာၾကည့္ေနတယ္။ ဒီစာအုပ္က
ေတာ္ေတာထူပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သားေရနဲ႕ စာရြက္ေတြကို လုပ္ထားတာေၾကာင့္
စာ၇ြက္တိုင္းကလည္းေ တာ္ေတာ္ ထုူပါတယ္။
စာအုပ္ကို
အလြတ္ရသြားတာနဲ႕ နင္စတင္ျပီး ေလ့က်င့္ပါေတာ့တယ္။ သူ႕အေဖက လိုအပ္တဲ့ ေနရာေတြ
အမွားေတြကို ေထာက္ျပျပီး တစ္ခါတေလမွာ သူကိုယ္တိုင္ သရုပ္ေဖာ္ေလ့က်င့္ျပ ေနပါတယ္။
ေျပာရမယ္ဆိုရင္
ေလအရိပ္သိုင္း မွာ ခြန္အားကို ဘယ္လို အသံးုခ်ရမယ္ဆိုတဲ့ နည္းစနစ္ေတြ ပါပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေလအရိပ္သိုင္းက အဓိက ေျခေထာက္ကို ပဲ ဘယ္လို အသံုးခ်ရမယ္ ဆိုတာ
ရွင္းျပထားတာေလ။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီပညာက အေတြ႕ အၾကံဳေတြေၾကာင့္ နင္ေလ့က်င့္ရာမွာ
ေတာ္ေတာ္ကို ျမန္ဆန္ေနပါတယ္။
ႏွစ္နာရီေလာက္ အၾကာမွာ
“ခဏေလာက္နားလိုက္
ပါဦး။ ေခၽြးစိုေနတဲ့ နင္ကို ၾကည့္ျပီး ရီခၽြမ္က ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ဆိုရင္
မင္းတစ္ေန႔ကို ႏွစ္နာရီ လက္သီးသိုင္းကို ေလ့က်င့္ရမယ္။ ငါက မင္းခႏၶာကိုယ္
ဓားသိုင္းက်င့္လို႕ ရျပီလို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တဲ့ ေန႔ေရာက္မွ မင္းေလ့က်င့္ခန္း
ျပီးဆံုးမယ္။”
“မင္းခႏၶာကိုယ္ကို
ဓားသုိင္းက်င့္ဖို႕ အရင္ေလ့က်င့္တာက အပိုင္းတစ္ပိုင္းေပါ့။”
“ဓားကိုင္ဖို႔အတြက္
မင္းစိတ္ကို လည္း ေလ့က်င့္ရမယ္။”
သတၳဳ ဓား အနက္ေရာင္
၂ေခ်ာင္းကုိ ရီခၽြမ္း ထုတ္ယူလိုျပီး သူ႕သားကို ပစ္ေပးလိုက္တယ္။
နင္ ဓားကို
ဖမ္းယူလိုက္တယ္။
ျပီးေတာ့ ရီခၽြမ္
ေနရာလြတ္ တစ္ခုကို လက္ညဳိး ညႊန္လိုက္တယ္။ ၀ုန္း…. ဓားေကာက္ၾကီးကို ကိုင္ထားတဲ့
သတၳဳ ရုပ္ၾကီးတစ္ခု ေပၚလာတယ္။ ဒါက အရုပ္ပဲ။ ကီ လမ္းစဥ္လိုက္တဲ့ အင္ေမာ္တယ္ေတြဟာ
ဒီလို အရုပ္ေတြကို ဖန္ဆင္းႏိုင္တယ္။ ဒါကေတာ့ ဟုိတ်န္ မာစတာ အ ဆင့္ အစြမ္းရွိေနတဲ့
သာမာန္ အရုပ္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီ ကိုယ္ထည္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို မာတယ္။
“အေဖ.. ဒီ အရုပ္ေပၚက
အနီစက္ေတြက ဘာေတြလည္းဟင္။”
“ဒီ သတၳဳနက္
အရုပ္ေပၚမွာ အနီစက္ ၁၀ စက္ေက်ာ္ ရွိေနတယ္။ အနီစက္ေတြဟာ အရုပ္ရဲ့ နဖူးအလယ္၊ ရင္ဘတ္၊
လည္ပင္း၊ လက္ေမာင္း၊ လက္၊ ေက်ာ၊ နဲ့ တစ္ျခားေနရာေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားမွာ ရွိေနတာ။”
“အနီစက္ေတြကို မင္း
ဓားနဲ႕ ထိုးၾကည့္စမ္း။ ျမန္ျမန္ေတာ့ ထိုးမွ ရမယ္။”
“ဟုတ္ကဲ့”
နင္ သူ႕ ညာလက္နဲ႕
ဓားကိုင္ျပီး ထိုးလုိက္တယ္။
“ယား…”
ဓားဦးဟာ အနီေရာင္
အစက္ကေန တစ္လက္မေလာက္ ေ၀းကြာတဲ့ ဦးေခါင္းေနရာမွာ စိုက္၀င္သြားတယ္။
“ဒါ…”
နင္ ေၾကာင္သြားတယ္။ သူ
ေသခ်ာ အနီစက္ကို ခ်ိန္ျပီး ထိုးလုိက္တာပါ။ သူ ေနာက္ထပ္ ၃ခ်က္ ဆက္တိုက္
ထပ္ထိုးလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေျဖကေတာ့ တူတူပဲ။ အျမဲတမ္း လြဲ ေခ်ာ္ေနတယ္။
ရီခၽြမ္ ေအးေအးေဆးေဆး
ေျပာလိုက္တယ္။
“မင္းေတြ႔ျပီ မွတ္လား။
မင္း ဓားနဲ႕ နဖူး အလယ္က အစက္ကို ထိုးခ်င္ေပမဲ့ မင္းထိုးလိုက္တုိင္း အျမဲ
လြဲေခ်ာ္ေနတယ္။ ဘယ္လိုမ်ိဳး တိတိက်က် ထိေအာင္ လုပ္ရမလဲ သိလား။ ပထမဆံုး မင္း ခႏၶာကိုယ္ကို ေသခ်ာ
ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ရမယ္။ ဒုတိယက မင္း အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေလ့က်င့္ရမယ္။”
“ဘယ္ဓားသိုင္းမဆို
လႈပ္ရွားမႈ ၁၃မ်ိဳးကို အေျခခံထားတယ္။ chop, pierce,
scrape, sweep, break, tap, cleave, support, intercept, twist, lift, draw, and
sheath.”
“chop, pierce, scrape, sweep, tap, cleave ေတြကို တိုက္ခိုက္တဲ့ ေနရာမွာသံုးတယ္။”
“break, support, intercept, twist, lift, draw,
and sheath ေတြကို ခုခံတဲ့ ေနရာမွာ သံုးတယ္။”
ရီခၽြမ္က သတၳဳ ရုပ္ကို ညႊန္ျပလိုက္ျပီးေတာ့ ..
“ဒီ အရုပ္ဟာ လႈပ္ရွားေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီမွာ အနီစက္ ၉စက္ရွိတယ္။
chop, pierce, scrape, sweep, tap, cleave ေတြကို အသံုးျပုျပီး တိုက္ခိုက္ပါ။ ဒါဆို မင္း စည္းခ်က္က်က် ဘယ္လို
လႈပ္ရွားရမယ္ဆိုတာကို နားလည္လာလိမ့္မယ္။ အေျခခံအကြက္ မွန္သမွ်ကို အၾကိမ္ ၁၀ သန္း ဆီ
ေလ့က်င့္ရမယ္။”
“တုိက္ခိုက္လိုက္စမ္း..”
“ကာကြယ္စမ္း….”
“ဒီ ၂မ်ိဳးကို မင္း ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္လာရင္ ဒီအရုပ္ေတြဟာ
မင္းနဲ႕ တစ္ကယ္ တိုက္ခိုက္လိမ့္မယ္။ မင္းက အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာ အေျခခံ ဓားကြက္ ၁၃ကြက္ကို
သံုးျပီးေတာ့ တိုက္ခိုက္ရမယ္။”
“ဒီ အေျခခံ ၁၃ ကြက္လံုးကို မင္း အရိုးအသဲထဲအထိ တစ္သားတည္း
ျဖစ္သြားျပီးေတာ့ မင္းတိုက္ခိုက္မႈမွာ ပစ္မွတ္ကို ထိတာ တိက်လာတာနဲ႕ မင္းဟာ ဓားရဲ့ အႏွစ္သာရကို
စိတ္ထဲမွာ ရရွိသြားျပီျဖစ္တယ္။ ဒါဆိုရင္း မင္းရဲ့ စိတ္ကို ေလ့က်င့္ဖို႕ အခ်ိန္တန္ျပီေပါ့။”
နင္ အသက္ေတာင္ မရွဴႏိုင္ပဲ နားေထာင္ေနမိတယ္။
“မင္းရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ျပင္ဆင္ပါ။”
“မင္းရဲ့ စိတ္ကို ျပင္ဆင္ပါ။”
“ျပီးသြားရင္ မင္းဟာ ဓားပညာကို စတင္ေလ့က်င့္လို႕ ရျပီ။ဓားသိုင္းေတြဟာ
အရမ္းကို ရႈပ္ေထြးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အကုန္လံုးဟာ အေျခခံ ၁၃ကြက္ ကပဲ စတင္ရတာ။ တစ္ကယ္လို႕
မင္းဒီ ၁၃ကြက္ကို မပိုင္ႏိုင္ရင္ ဓားသိုင္းက်င့္တဲ့ အခါ ဘယ္လိုလုပ္ တိုးတက္မႈ ရွိမွာလည္း။”
“မင္းသာ ငါ သင္ေပးလိုက္တဲ့ ဒီ ဓားသိုင္းကြက္ေတြကို ကၽြမ္းက်င္သြားျပီဆိုရင္
မင္း ဓားသိုင္း အေျခခံ ေကာင္းသြားျပီ။”
“ဓားသိုင္းမွာ လည္း အဆင့္ ၃ ဆင့္ ရွိတယ္။”
“အေျခခံ အဆင့္၊ ပညာရွင္ အဆင့္နဲ႕ ကမာၻနဲ႕ တစ္သားတည္း
အဆင့္ဆိုျပီးေတာ့..”
“ေျခလွမ္းသိုင္း ရဲ့ ပညာရွင္ အဆင့္မွာ ခႏၶာကိုယ္ကို
တိတိက်က် လႈပ္ရွားႏိုင္ဖို႕ လိုတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဓားသုိင္း ပညာရွင္ အဆင့္မွာ ခႏၶာကိုယ္ေကာ
ဓားေကာ တိတိက်က် လႈပ္ရွားဖို႕ လိုျပီးေတာ့ ဒီလႈပ္ရွားမႈႏွစ္ခုလံုးကို တစ္သားတည္းျဖစ္ေစရမယ္။
ဒါေၾကင့္ ၁၀ ဆ ပိုျပီးေတာ့ ခက္ခဲတယ္။”
“ကမာၻနဲ႔ တစ္သားတည္း အဆင့္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို အလွမ္းေ၀းပါေသးတယ္။
ဂ်ိနင္ မင္းအခုဘယ္လမ္းကို ေလွ်ာက္ေနလည္းဆိုတာ နားလည္သြားျပီလား။”
ရီခၽြမ္ သူ႕သားကို ေျပာလိုက္္တယ္။
“ဟုတ္ကဲ့..”
“အနီေရာင္ ေကာင္းကင္ ၉ဆင့္ က်င့္စဥ္ဟာ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကို
ဖင္းေဂါ့ ခႏၶာကိုယ္ ျဖစ္ေစျပီးေတာ့ ႏိႈင္းလို႕ မရေအာင္ လြန္အားၾကီးေစပါတယ္။”
“ဒါေပမဲ့ ဓားသိုင္းနဲ႕ ေျခလွမ္းသိုင္းသာ ဒီခြန္အားေတြကို
ထိထိေရာက္ေရာက္ အသံုးခ်ေစႏိုင္မွာပါ။”
“အေဖ ကၽြန္ေတာ္ ဓားနဲ႕ တစ္သားတည္းေရာက္တဲ့ အဆင့္ကို
ေရာက္ဖို႕ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေလ့က်င့္ရမွာလည္းဟင္..”
“ေျပာရမွာေတာ့ခက္တယ္.. အေဖ့တုန္းကေတာ့ အေျခခံ အဆင့္ကို
ေအာင္ျမင္ဖို႕ ၆ႏွစ္ က်င့္ရတယ္ ၊ ေနာက္ထပ္ ၆ႏွစ္က ဓားနဲ႕ တစ္သားတည္းေရာက္တဲ့ အဆင့္
ကို ေအာင္ျမင္ဖို႕ အခ်ိန္ထပ္ေပးရတယ္။ ငါ့အတြက္ေတာ့ အခ်ိန္ ၁၂ႏွစ္ ၾကာခဲ့တာေပါ့။”
“၁၂ ႏွစ္??”
သူ႕ အေဖဟာ အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ အေနာက္ဘက္ ဂ်ိကလန္ရဲ့ နံပါတ္
၁သူရဲေကာင္းပါ။ ဒီလို အႏိႈင္း မရွိေအာင္ ထူးခၽြန္တဲ့ သူေတာင္ ၁၂ႏွစ္ အခ်ိန္ေပးဖို႕
လိုအပ္တယ္။ တျခား သာမာန္လူေတြအမ်ားစုဟာ တစ္ဘ၀လံုး ေလ့က်င့္တာေတာင္ ဓားနဲ႕ တစ္သားတည္း
အဆင့္ကို မေရာက္ၾကဘူး။
“ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ္စားႏိုင္တာထက္ ပိုမစားပါနဲ႕။ တစ္ခုကို
အေျခခံ ခိုင္မာမွ ေနာက္တစ္ခုကို လုပ္ပါ။ ကဲ စျပီးေတာ့ ေလ့က်င့္ရေအာင္။ အေဖ အေျခခံ ဓားကြက္
၁၃ကြက္ထဲက pierce လႈပ္ရွားမႈကို ပထမဆံုး သင္ေပးမယ္။”
….
သူ႕ အေဖရဲ့ သင္ၾကားမႈေအာက္မွာ သူ အမ်ားၾကီး တိုးတက္လာတယ္။
ထပ္ခါထပ္ခါ ေလ့က်င့္ေနရတယ္….
ဒါ အရမ္းကို ပ်င္းဖို႕ ေကာင္းျပီးေတာ့ ပင္ပန္းလာတယ္။
ေတာ္ေသးတာက နင္မွာ အလြန္ျမန္ဆန္တဲ့ စြမ္းအင္ျပည့္ျဖိဳးတဲ့
အစြမ္း ရွိေနတာပဲ။ ျပီးေတာ့ အရင္ဘ၀က နာမက်န္းလူနာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေတြ႕ အၾကံဳေၾကာင့္ သူ
လြယ္လြယ္နဲ႕ လက္မေလွ်ာ့ႏိုင္ဘူး။
တစ္ေန႕ကို တိုက္ခိုက္ေရး အကြက္္ေတြ ၂ နာရီနဲ႕ ခုခံ ကာကြယ္တဲ့
အကြက္ေတြကို ႏွစ္နာရီ က်င့္ရတယ္။
ေလ့က်င့္တဲ့ သတၳဳ ရုပ္ကေတာ့ မေမာတတ္ဘူးေလ။ အဲ့ အရုုပ္က
သူ ကာကြယ္တဲ့ အကြက္ေတြ ေလ့က်င့္ရင္ တရစပ္ မရပ္မနား ဓားေကာက္နဲ႕ ခုတ္ထစ္ေတာ့တာပဲ။
“ရီခၽြမ္..”
စႏိုး သူသား ေလ့က်င့္ေနတာကို အေ၀းကၾကည့္ျပီးေတာ့ ရီခၽြမ္ကို
ေခၚလိုက္တယ္။
ရီခၽြမ္ စႏိုး ေဘးဘက္ကို ေလွ်ာက္သြားျပီးေတာ့ ဂ်ိနင္
ေလ့က်င့္ေနတာကို တူတူရပ္ၾကည့္ေနၾကတယ္။
“စႏိုး … ငါ တစ္ကယ္ကို မထင္မိဘူး။ ငါတို႕ သားေလးမွာ
ဒီေလာက္ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား ၾကီးမားလိမ့္မယ္လို႕ မထင္မိဘူး။ ငါ သူ ပင္ပန္းတယ္ ညည္းညဴရင္ေတာင္
ဆက္ျပီး ေလ့က်င့္ခိုင္းဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတာ။ အခုေတာ့ ေျပာစရာေတာင္ မလိုပဲ သူဆက္တိုက္ေလ့က်င့္
ေနႏိုင္တယ္။”
“သူ ဒီမနက္က ေျခသိုင္းက်င့္တာေတာင္ သူ ပင္ပန္းတယ္လို႕
ပဲေျပာတယ္။ သူ ေလ့က်င့္ခ်ိန္အတြင္း တစ္ခ်က္ကေလးမွ မနားခဲ့ဘူး။ မနက္ ၆နာရီ ေန႕လည္ ၆
နာရီ တစ္ေန႕ကို ၁၂နာရီ ေလ့က်င့္ေနတာ ငယ္လြန္းတဲ့ သားေလးအတြက္ အရမ္းကို ပင္ပန္းလြန္းလွတယ္။”
စႏိုး ၀မ္းနည္းစြာနဲ႕ ေျပာလိုက္တယ္။
“ငါ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာင္ ငါ့အေဖက အတင္းအက်ပ္ ေလ့က်င့္ခိုင္းခဲ့ရတာ။
ငါပင္ပန္းလြန္းလို႕ လဲက်ခဲ့တာေတာင္ ငါ့အေဖက ၾကာပြတ္နဲ႕ ရိုက္ျပီး ဆက္ေလ့က်င့္ခိုင္းခဲ့ရတယ္။
ငါေလ့က်င့္ဖို႕ ဓားကို ဆြဲထုတ္လိုက္တိုင္း ငါငိုခဲ့ရတယ္။ ငါ ၁၀ႏွစ္သားမွာ ငါ့အေဖက အေရွ႕ပိုင္း
ေတာင္ ေရကန္က မြန္းစတားၾကီး သတ္လို႕ ေသခဲ့တယ္။ ငါ့အေမ နဲ႕ ငါတို႕ရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြ အရမ္းက်ဆင္းသြားျပီး
လူတိုင္းက ေအးစက္စက္နဲ႕ ပဲ ဆက္ဆံၾကေတာ့တယ္။ ငါ့ အေမ ၀မ္းနည္းလြန္းလို႕ ေသဆံုးသြားတယ္။
ဒီမွာ ငါႏိုးထလာခဲ့တာပဲ။ ငါဘယ္ေလာက္ နာက်င္နာက်င္ ပင္ပန္းပင္ပန္း တစ္ခြန္းမွ မညည္းညဴေတာ့ဘူး။
ေန႕တိုင္းကို သိုင္းေလ့က်င့္တာနဲ႕ပဲ ကုန္ဆံုးေစခဲ့တယ္။”
ရီခၽြမ္ ေျဖးညင္းစြာေျပာလိုက္တယ္။
“သိုင္းမေလ့က်င့္ဖူးသူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ ေလ့က်င့္ေနတာေတြ႕
ရင္ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းတယ္ဆိုတာကို နားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး။”
“စိတ္ေကာ လူေကာ ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္ကို စိတ္ဓာတ္ မျပင္းထန္တဲ့သူ
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မခိုင္မာတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ လုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။”
“ငါ့ သားရဲ့ အရည္အခ်င္းကို ငါ မယံုၾကည္ခဲ့ပါဘူး။ သူဟာ
ဖင္းေဂါ့ က်င့္စဥ္မွာ ပါရမီ ရွိေပမဲ့ သူ မၾကိဳးစားရင္ ဘာမွ ျဖစ္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္မွာ
မဟုတ္ဘူးေလ။ အခုေတာ့ ငါ့သားဟာ ကမာၻမွာ အလြန္ထူးခၽြန္တဲ့ ပါရမီရွင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႕
ယံုၾကည္သြားျပီ။ သူဟာ ကမာၻကို ကိုင္လႈပ္ႏိုင္တဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္မွာ။”
ရီခၽြမ္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာလိုက္တယ္။
စႏိုး သူ႕ေယာက္်ား ေျပာတာကို ေခါင္း ညိတ္ လက္ခံလုိက္ျပီးေတာ့
ဂ်ိနင္ကို ၾကည့္ျပီးေျပာလိုက္တယ္။
ကၽြန္မလည္း ယံုၾကည္ပါတယ္။
…….
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စူပါမန္းထက္တာင္ ပိုျပီး အရမ္းကို အစြမ္းထက္လာတာကို
ေတြ႔ရတာ အရမ္းကို ေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းတာပဲ။
တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာျပီးတဲ့အခါ….
“ယား…..”
မ်က္ကန္းငါးက အေ၀းကေန ေက်ာက္ခဲ ၄လံုးကို ေကာင္းကင္ေပါ
ပစ္တင္လိုက္တယ္။ အရပ္ နည္းနည္း ျမင့္လာတဲ့ ဂ်ိနင္က ျမွား၄ေခ်ာင္းကို လက္သီးဆုပ္ထဲမွာ
ကို္င္ထားျပီး ေက်ာက္ခဲ ၄လံုးကို ခ်ိန္ရြယ္ထားတယ္။
“ရႊစ္..ရႊစ္..ရႊစ္..ရႊစ္…”
ျမွား ေလးေခ်ာင္းလံုး တစ္ျပိဳင္တည္း ေလးညွဳိ႕ကေန ေျပးထြက္သြားျပီး
ေက်ာက္ခဲေတြကို ထိမွန္သြားတယ္။ ေက်ာက္ခဲေတြအကုန္လံုး အမႈန္ေလးေတြလို ကြဲေၾကသြားျပီး
ေျမၾကီးေပၚ က်လာတယ္။
“ေကာင္းတယ္…ဟား..ဟား..ဟား..”
မ်က္ကန္းငါး မိုးခ်ံဳးသံလို က်ယ္ေလာင္စြာ ရယ္ေမာ လိုက္တယ္။
“ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ မ်က္ကန္းငါး….”
နင္ ေလးကို သိမ္းဆည္းလိုက္တယ္။
နင္ ေလးကို သိမ္းဆည္းလိုက္တယ္။
“မင္းဟာ အခု ေလးနဲ႕ ပါတ္သက္တဲ့ စိတ္အပိုင္းကို ေအာင္ျမင္သြားျပီ။
ျပီးေတာ့ ငါ့ရဲ့ ေလးေခ်ာင္းပစ္ ျမွားပညာကိုလည္း ေအာင္ျမင္သြားျပီ။ ငါ အရမ္းေပ်ာ္တယ္။
အခုေတာ့ ငါမင္းကို ေလးပညာနဲ႕ ပါတ္သက္ျပီး သင္ေပးစရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆို မင္းကို္ယ္တိုင္
အေတြ႕ အၾကံဳသစ္ေတြ ရွာေဖြျပီး ေလ့လာဖို႕ပဲက်န္ေတာ့တယ္။ မင္းခြန္အား ၾကီးလာတာနဲ႔ အမွ်
မင္း အစြမ္းၾကီးမားတဲ့ ေလးေတြကို ပစ္လာႏိုင္လိမ့္မယ္။ ဒီ ေလ့က်င့္ေရးကြင္းဟာ အခုဆို
မင္းအတြက္ေတာ့ အရမ္းေသးသြားျပီ။ မင္း ၃၊ ၄ ကီလိုမီတာေလာက္က်ယ္၀န္းတဲ့ ေစ်းၾကီးတဲ့ ျခံက်ယ္ၾကီးေတြမွာ
ေလ့က်င့္တာပိုေကာင္းတယ္။ မင္း ျမွားပစ္တဲ့ အကြာအေ၀းပို ေ၀းေလေလ မင္း ေလနဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္
ကို ဘယ္လို တြက္ခ်က္ ထိန္းခ်ဳပ္ရမယ္ဆိုတာ သိလာေလေလပဲ။”
“ဟုတ္ကဲ့…နားလည္ပါျပီ။”
“ေလးျမွား ပညာဆိုတာ အရမ္းကို တိက်ဖို႕ လိုအပ္တယ္။”
“တစ္ေယာက္ဟာ ေလးၾကိဳးကို ဆြဲဖို႕ ခြန္အားၾကီးမားဖို႕
လိုသလို ေျမၾကီးဆြဲအားကိုလည္း တြက္ခ်က္ဖို႕ လိုအပ္တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေလအလ်ဥ္နဲ႕
အျမန္ႏႈန္းကို တြက္ခ်က္ဖို႕ လိုအပ္တယ္။”
ဒီပညာဟာ ရႈပ္ေထြးေပမဲ့ ေလရဲ့ လားရာနဲ႕ ေလရဲ့အားကိုသိရင္
ခ်ိန္စရာမလိုပဲနဲ႕ေတာင္ ပစ္လုိ႔ရတယ္။ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ဘယ္လို ရႈေထာင့္ကေနပစ္ရတာလဲဆိုတာရယ္
အၾကိမ္ေပါင္း မေရမတြကႏိုင္ေအာင္ အရိဳးအထိ စြဲေအာင္ ေလ့က်င့္ထားတာရယ္ေၾကာင့္ပါ။ နင္
အတြက္ေတာ့ အခုဆို မီတာငါးရာ အတြင္းမွာ ယင္ေကာင္ေတာင္ ေျပးမလြတ္ေအာင္ ျမွားနဲ႕ ပစ္ႏို္င္ေနပါျပီ။
ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ လံုေလာက္မႈ မရွိေသးဘူး။
သူ႕ခြန္အားၾကီးလာတာနဲ႕ အမွ် သူ႕ျမွားေတြဟာ ပိုျပီး အစြမ္းထက္လာတာပဲ။
တစ္ခ်ိဳ႕ ဇင္တ်န္သက္ရွိေတြဆို ျမွားကို ကီလိုမီတာ အမ်ားၾကီး ပစ္လိုက္တာေတာင္ ျမွားရဲ့ မွာပါတဲ့ အားေတြက ၾကီးမားေနတုန္းပဲေလ။
ျပီးေတာ့ အရမ္းေ၀းကြာလာတာနဲ႕ အမွ် ထိေအာင္ပစ္ဖို႕ ပိုခက္လာတယ္ေလ။ ဒီအတြက္ အေတြ႕အၾကံဳနဲ႕
ေလ့က်င့္မႈေတြ အမ်ားၾကီးလိုအပ္တယ္။
“မနက္ျဖန္ကစျပီး ငါဒီကို မလာေတာ့ဘူး။ သခင္ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္သင္ဖူးသမွ်
တပည့္ေတြထဲမွာ အေတာ္ဆံုးပါ။ သခင္ေလးရဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကို အလဟသ မျဖစ္ပါေစနဲ႔။ အနာဂတ္မွာ
သခင္ေလးဟာ ဒီေတာင္ၾကားေဒသမွာ အရမ္းကို ထင္ရွားတဲ့
ေလးနတ္ဘုရားတစ္ပါး ျဖစ္လာမွာပါ။”
ဆက္ပါဦးမည္>>>>>>
၀တၳဳ : Desolate era
မူရင္း စာေရးဆရာ : I Eat tomatoes
ဘာသာျပန္သူ - Dr – Panda
Dr – Panda ကို like & follow လုပ္ထားဖို႔ မေမ့ၾကနဲ႕ေနာ္။
Thanks u all…
၀တၳဳ : Desolate era
မူရင္း စာေရးဆရာ : I Eat tomatoes
ဘာသာျပန္သူ - Dr – Panda
Dr – Panda ကို like & follow လုပ္ထားဖို႔ မေမ့ၾကနဲ႕ေနာ္။
Thanks u all…
Unicode
အခန်း ၁၁ (ဓားသိုင်း စသင်ပြီ)
နင် တော် တော် နားမလည် နိုင်အောင် ဖြစ်သွားတယ်။
“အဖေ က ကျွန်တော် ဓားသိုင်းမသင်ခင် ခန္ဓာကိုယ်ကို အရင် ပြင်ဆင်ရမယ်ပြောလိုက်တာမလား။ ကျွန်တော် ဒါကိုတော့ နည်းနည်း နားလည်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ စိတ်ကိုလည်းလေ့ကျင့်ရမယ်ပြောလိုက်တာ။ အဲ့ဒါက ဘယ်လို မျိုးကို ပြောချင်တာလည်း အဖေ။”
“စိတ်မလောပါနဲ့။”
ရီချွမ် သူ့သားကို ကြည့်ပြီးတော့ လက်ဝှေ့ယမ်းပြီး စာအုပ် အထူကြီး တစ်အုပ်ကို ထုတ်လိုက်တယ်။ နင်ဆီကို ပစ်ပေးလိုက်ပြီးတော့ …
“ပထမဆုံး ဒီလက်သီးထိုးပညာကို အရင် ဖတ်လိုက်ဦး။ ဒီစာအုပ်ထဲမှာ လက်သီးသိုင်း ၁၆ကွက် ပါတယ်။ ဒီအကွက်တွေဟာ ခန္ဓာကိုယ်ကနေ အားတွေကို အလေအလွင့်မရှိ အောင် ဘယ်လိုမျိုး တိုက်ခိုက်ရမယ်ဆိုတဲ့ အခြေခံ သဘောတရားတွေ ပါတယ်။ မင်း ဒီလက်သီးကျမ်းကို အောင်မြင်သွားရင် မင်း ခန္ဓာကိုယ်က အားတွေကို လိုအပ်သလို အလွယ်တကူ အသုံးချနိုင်သွားလိမ့်မယ်။”
“ဓားပညာ ဆိုတာ မင်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကနေ မွေးဖွားလာတာ။ မင်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က မင်း စိတ်ကူးတဲ့ အတိုင်း မရွေ့လျားဘူးဆိုရင် မင်းရဲ့ ဓားက မင်းရဲ့ စိတ်အတိုင်း ဘယ်လိုလုပ် လှုပ်ရှားနိုင်မှလည်း။”
ရီချွမ် သူ့သား မစားနိုင်ပဲနဲ့ အဝအပြဲ စားနေသလိုမျိုး ပညာလေ့ကျင့်ရာမှာ ဖြစ်နေမှာ စိုးရိမ်မိတယ်။
“ပထမဆုံး မင်း စိတ်ကို လျှော့ထားလိုက်ပါ။”
“ထက်နေတဲ့ ဓားဟာ ခုတ်တဲ့အချိန်မှာ မတုန့်ဆိုင်းတတ်ဘူးဆိုတာ နင် နားလည်ပါတယ်။”
“ဟုတ်ကဲ့အဖေ။”
နင် စာအုပ်ကို စတင်ပြီး ဖတ်ပါတော့တယ်။ လက်သီးသိုင်းတွေရဲ့ နက်နဲပုံကို သေချာလေ့လာကြည့်နေတယ်။ ဒီစာအုပ်က တော်တောထူပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သားရေနဲ့ စာရွက်တွေကို လုပ်ထားတာကြောင့် စာရွက်တိုင်းကလည်းေ တာ်တော် ထုူပါတယ်။
စာအုပ်ကို အလွတ်ရသွားတာနဲ့ နင်စတင်ပြီး လေ့ကျင့်ပါတော့တယ်။ သူ့အဖေက လိုအပ်တဲ့ နေရာတွေ အမှားတွေကို ထောက်ပြပြီး တစ်ခါတလေမှာ သူကိုယ်တိုင် သရုပ်ဖော်လေ့ကျင့်ပြ နေပါတယ်။
ပြောရမယ်ဆိုရင် လေအရိပ်သိုင်း မှာ ခွန်အားကို ဘယ်လို အသံးုချရမယ်ဆိုတဲ့ နည်းစနစ်တွေ ပါပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ လေအရိပ်သိုင်းက အဓိက ခြေထောက်ကို ပဲ ဘယ်လို အသုံးချရမယ် ဆိုတာ ရှင်းပြထားတာလေ။ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီပညာက အတွေ့ အကြုံတွေကြောင့် နင်လေ့ကျင့်ရာမှာ တော်တော်ကို မြန်ဆန်နေပါတယ်။
နှစ်နာရီလောက် အကြာမှာ
“ခဏလောက်နားလိုက် ပါဦး။ ချွေးစိုနေတဲ့ နင်ကို ကြည့်ပြီး ရီချွမ်က ပြောလိုက်ပါတယ်။
နောက်ဆိုရင် မင်းတစ်နေ့ကို နှစ်နာရီ လက်သီးသိုင်းကို လေ့ကျင့်ရမယ်။ ငါက မင်းခန္ဓာကိုယ် ဓားသိုင်းကျင့်လို့ ရပြီလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တဲ့ နေ့ရောက်မှ မင်းလေ့ကျင့်ခန်း ပြီးဆုံးမယ်။”
“မင်းခန္ဓာကိုယ်ကို ဓားသိုင်းကျင့်ဖို့ အရင်လေ့ကျင့်တာက အပိုင်းတစ်ပိုင်းပေါ့။”
“ဓားကိုင်ဖို့အတွက် မင်းစိတ်ကို လည်း လေ့ကျင့်ရမယ်။”
သတ္ထု ဓား အနက်ရောင် ၂ချောင်းကို ရီချွမ်း ထုတ်ယူလိုပြီး သူ့သားကို ပစ်ပေးလိုက်တယ်။
နင် ဓားကို ဖမ်းယူလိုက်တယ်။
ပြီးတော့ ရီချွမ် နေရာလွတ် တစ်ခုကို လက်ညိုး ညွှန်လိုက်တယ်။ ဝုန်း…. ဓားကောက်ကြီးကို ကိုင်ထားတဲ့ သတ္ထု ရုပ်ကြီးတစ်ခု ပေါ်လာတယ်။ ဒါက အရုပ်ပဲ။ ကီ လမ်းစဉ်လိုက်တဲ့ အင်မော်တယ်တွေဟာ ဒီလို အရုပ်တွေကို ဖန်ဆင်းနိုင်တယ်။ ဒါကတော့ ဟိုတျန် မာစတာ အ ဆင့် အစွမ်းရှိနေတဲ့ သာမာန် အရုပ်ပဲ။ ဒါပေမဲ့ ဒီ ကိုယ်ထည်ကတော့ တော်တော်ကို မာတယ်။
“အဖေ.. ဒီ အရုပ်ပေါ်က အနီစက်တွေက ဘာတွေလည်းဟင်။”
“ဒီ သတ္ထုနက် အရုပ်ပေါ်မှာ အနီစက် ၁၀ စက်ကျော် ရှိနေတယ်။ အနီစက်တွေဟာ အရုပ်ရဲ့ နဖူးအလယ်၊ ရင်ဘတ်၊ လည်ပင်း၊ လက်မောင်း၊ လက်၊ ကျော၊ နဲ့ တစ်ခြားနေရာတော်တော်များ များမှာ ရှိနေတာ။”
“အနီစက်တွေကို မင်း ဓားနဲ့ ထိုးကြည့်စမ်း။ မြန်မြန်တော့ ထိုးမှ ရမယ်။”
“ဟုတ်ကဲ့”
နင် သူ့ ညာလက်နဲ့ ဓားကိုင်ပြီး ထိုးလိုက်တယ်။
“ယား…”
ဓားဦးဟာ အနီရောင် အစက်ကနေ တစ်လက်မလောက် ဝေးကွာတဲ့ ဦးခေါင်းနေရာမှာ စိုက်ဝင်သွားတယ်။
“ဒါ…”
နင် ကြောင်သွားတယ်။ သူ သေချာ အနီစက်ကို ချိန်ပြီး ထိုးလိုက်တာပါ။ သူ နောက်ထပ် ၃ချက် ဆက်တိုက် ထပ်ထိုးလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အဖြေကတော့ တူတူပဲ။ အမြဲတမ်း လွဲ ချော်နေတယ်။
ရီချွမ် အေးအေးဆေးဆေး ပြောလိုက်တယ်။
“မင်းတွေ့ပြီ မှတ်လား။ မင်း ဓားနဲ့ နဖူး အလယ်က အစက်ကို ထိုးချင်ပေမဲ့ မင်းထိုးလိုက်တိုင်း အမြဲ လွဲချော်နေတယ်။ ဘယ်လိုမျိုး တိတိကျကျ ထိအောင် လုပ်ရမလဲ သိလား။ ပထမဆုံး မင်း ခန္ဓာကိုယ်ကို သေချာ ထိန်းချုပ်နိုင်ရမယ်။ ဒုတိယက မင်း အကြိမ်ပေါင်းများစွာ လေ့ကျင့်ရမယ်။”
“ဘယ်ဓားသိုင်းမဆို လှုပ်ရှားမှု ၁၃မျိုးကို အခြေခံထားတယ်။ chop, pierce, scrape, sweep, break, tap, cleave, support, intercept, twist, lift, draw, and sheath.”
“chop, pierce, scrape, sweep, tap, cleave တွေကို တိုက်ခိုက်တဲ့ နေရာမှာသုံးတယ်။”
“break, support, intercept, twist, lift, draw, and sheath တွေကို ခုခံတဲ့ နေရာမှာ သုံးတယ်။”
ရီချွမ်က သတ္ထု ရုပ်ကို ညွှန်ပြလိုက်ပြီးတော့ ..
“ဒီ အရုပ်ဟာ လှုပ်ရှားနေတာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီမှာ အနီစက် ၉စက်ရှိတယ်။ chop, pierce, scrape, sweep, tap, cleave တွေကို အသုံးပြုပြီး တိုက်ခိုက်ပါ။ ဒါဆို မင်း စည်းချက်ကျကျ ဘယ်လို လှုပ်ရှားရမယ်ဆိုတာကို နားလည်လာလိမ့်မယ်။ အခြေခံအကွက် မှန်သမျှကို အကြိမ် ၁၀ သန်း ဆီ လေ့ကျင့်ရမယ်။”
“တိုက်ခိုက်လိုက်စမ်း..”
“ကာကွယ်စမ်း….”
“ဒီ ၂မျိုးကို မင်း ရင်းနှီး ကျွမ်းဝင်လာရင် ဒီအရုပ်တွေဟာ မင်းနဲ့ တစ်ကယ် တိုက်ခိုက်လိမ့်မယ်။ မင်းက အဲ့ဒီ အချိန်မှာ အခြေခံ ဓားကွက် ၁၃ကွက်ကို သုံးပြီးတော့ တိုက်ခိုက်ရမယ်။”
“ဒီ အခြေခံ ၁၃ ကွက်လုံးကို မင်း အရိုးအသဲထဲအထိ တစ်သားတည်း ဖြစ်သွားပြီးတော့ မင်းတိုက်ခိုက်မှုမှာ ပစ်မှတ်ကို ထိတာ တိကျလာတာနဲ့ မင်းဟာ ဓားရဲ့ အနှစ်သာရကို စိတ်ထဲမှာ ရရှိသွားပြီဖြစ်တယ်။ ဒါဆိုရင်း မင်းရဲ့ စိတ်ကို လေ့ကျင့်ဖို့ အချိန်တန်ပြီပေါ့။”
နင် အသက်တောင် မရှူနိုင်ပဲ နားထောင်နေမိတယ်။
“မင်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ပြင်ဆင်ပါ။”
“မင်းရဲ့ စိတ်ကို ပြင်ဆင်ပါ။”
“ပြီးသွားရင် မင်းဟာ ဓားပညာကို စတင်လေ့ကျင့်လို့ ရပြီ။ဓားသိုင်းတွေဟာ အရမ်းကို ရှုပ်ထွေးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အကုန်လုံးဟာ အခြေခံ ၁၃ကွက် ကပဲ စတင်ရတာ။ တစ်ကယ်လို့ မင်းဒီ ၁၃ကွက်ကို မပိုင်နိုင်ရင် ဓားသိုင်းကျင့်တဲ့ အခါ ဘယ်လိုလုပ် တိုးတက်မှု ရှိမှာလည်း။”
“မင်းသာ ငါ သင်ပေးလိုက်တဲ့ ဒီ ဓားသိုင်းကွက်တွေကို ကျွမ်းကျင်သွားပြီဆိုရင် မင်း ဓားသိုင်း အခြေခံ ကောင်းသွားပြီ။”
“ဓားသိုင်းမှာ လည်း အဆင့် ၃ ဆင့် ရှိတယ်။”
“အခြေခံ အဆင့်၊ ပညာရှင် အဆင့်နဲ့ ကမ္ဘာနဲ့ တစ်သားတည်း အဆင့်ဆိုပြီးတော့..”
“ခြေလှမ်းသိုင်း ရဲ့ ပညာရှင် အဆင့်မှာ ခန္ဓာကိုယ်ကို တိတိကျကျ လှုပ်ရှားနိုင်ဖို့ လိုတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဓားသိုင်း ပညာရှင် အဆင့်မှာ ခန္ဓာကိုယ်ကော ဓားကော တိတိကျကျ လှုပ်ရှားဖို့ လိုပြီးတော့ ဒီလှုပ်ရှားမှုနှစ်ခုလုံးကို တစ်သားတည်းဖြစ်စေရမယ်။ ဒါကြေင့် ၁၀ ဆ ပိုပြီးတော့ ခက်ခဲတယ်။”
“ကမ္ဘာနဲ့ တစ်သားတည်း အဆင့်ကတော့ တော်တော်ကို အလှမ်းဝေးပါသေးတယ်။ ဂျိနင် မင်းအခုဘယ်လမ်းကို လျှောက်နေလည်းဆိုတာ နားလည်သွားပြီလား။”
ရီချွမ် သူ့သားကို ပြောလိုက်တယ်။
“ဟုတ်ကဲ့..”
“အနီရောင် ကောင်းကင် ၉ဆင့် ကျင့်စဉ်ဟာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ဖင်းဂေါ့ ခန္ဓာကိုယ် ဖြစ်စေပြီးတော့ နှိုင်းလို့ မရအောင် လွန်အားကြီးစေပါတယ်။”
“ဒါပေမဲ့ ဓားသိုင်းနဲ့ ခြေလှမ်းသိုင်းသာ ဒီခွန်အားတွေကို ထိထိရောက်ရောက် အသုံးချစေနိုင်မှာပါ။”
“အဖေ ကျွန်တော် ဓားနဲ့ တစ်သားတည်းရောက်တဲ့ အဆင့်ကို ရောက်ဖို့ ဘယ်လောက်ကြာကြာ လေ့ကျင့်ရမှာလည်းဟင်..”
“ပြောရမှာတော့ခက်တယ်.. အဖေ့တုန်းကတော့ အခြေခံ အဆင့်ကို အောင်မြင်ဖို့ ၆နှစ် ကျင့်ရတယ် ၊ နောက်ထပ် ၆နှစ်က ဓားနဲ့ တစ်သားတည်းရောက်တဲ့ အဆင့် ကို အောင်မြင်ဖို့ အချိန်ထပ်ပေးရတယ်။ ငါ့အတွက်တော့ အချိန် ၁၂နှစ် ကြာခဲ့တာပေါ့။”
“၁၂ နှစ်??”
သူ့ အဖေဟာ အသက်ငယ်ငယ်နဲ့ အနောက်ဘက် ဂျိကလန်ရဲ့ နံပါတ် ၁သူရဲကောင်းပါ။ ဒီလို အနှိုင်း မရှိအောင် ထူးချွန်တဲ့ သူတောင် ၁၂နှစ် အချိန်ပေးဖို့ လိုအပ်တယ်။ တခြား သာမာန်လူတွေအများစုဟာ တစ်ဘဝလုံး လေ့ကျင့်တာတောင် ဓားနဲ့ တစ်သားတည်း အဆင့်ကို မရောက်ကြဘူး။
“ဘယ်တော့မှ ကိုယ်စားနိုင်တာထက် ပိုမစားပါနဲ့။ တစ်ခုကို အခြေခံ ခိုင်မာမှ နောက်တစ်ခုကို လုပ်ပါ။ ကဲ စပြီးတော့ လေ့ကျင့်ရအောင်။ အဖေ အခြေခံ ဓားကွက် ၁၃ကွက်ထဲက pierce လှုပ်ရှားမှုကို ပထမဆုံး သင်ပေးမယ်။”
….
သူ့ အဖေရဲ့ သင်ကြားမှုအောက်မှာ သူ အများကြီး တိုးတက်လာတယ်။
ထပ်ခါထပ်ခါ လေ့ကျင့်နေရတယ်….
ဒါ အရမ်းကို ပျင်းဖို့ ကောင်းပြီးတော့ ပင်ပန်းလာတယ်။
တော်သေးတာက နင်မှာ အလွန်မြန်ဆန်တဲ့ စွမ်းအင်ပြည့်ဖြိုးတဲ့ အစွမ်း ရှိနေတာပဲ။ ပြီးတော့ အရင်ဘဝက နာမကျန်းလူနာ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အတွေ့ အကြုံကြောင့် သူ လွယ်လွယ်နဲ့ လက်မလျှော့နိုင်ဘူး။
တစ်နေ့ကို တိုက်ခိုက်ရေး အကွက်တွေ ၂ နာရီနဲ့ ခုခံ ကာကွယ်တဲ့ အကွက်တွေကို နှစ်နာရီ ကျင့်ရတယ်။
လေ့ကျင့်တဲ့ သတ္ထု ရုပ်ကတော့ မမောတတ်ဘူးလေ။ အဲ့ အရုုပ်က သူ ကာကွယ်တဲ့ အကွက်တွေ လေ့ကျင့်ရင် တရစပ် မရပ်မနား ဓားကောက်နဲ့ ခုတ်ထစ်တော့တာပဲ။
“ရီချွမ်..”
စနိုး သူသား လေ့ကျင့်နေတာကို အဝေးကကြည့်ပြီးတော့ ရီချွမ်ကို ခေါ်လိုက်တယ်။
ရီချွမ် စနိုး ဘေးဘက်ကို လျှောက်သွားပြီးတော့ ဂျိနင် လေ့ကျင့်နေတာကို တူတူရပ်ကြည့်နေကြတယ်။
“စနိုး … ငါ တစ်ကယ်ကို မထင်မိဘူး။ ငါတို့ သားလေးမှာ ဒီလောက် စိတ်ဓာတ်ခွန်အား ကြီးမားလိမ့်မယ်လို့ မထင်မိဘူး။ ငါ သူ ပင်ပန်းတယ် ညည်းညူရင်တောင် ဆက်ပြီး လေ့ကျင့်ခိုင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာ။ အခုတော့ ပြောစရာတောင် မလိုပဲ သူဆက်တိုက်လေ့ကျင့် နေနိုင်တယ်။”
“သူ ဒီမနက်က ခြေသိုင်းကျင့်တာတောင် သူ ပင်ပန်းတယ်လို့ ပဲပြောတယ်။ သူ လေ့ကျင့်ချိန်အတွင်း တစ်ချက်ကလေးမှ မနားခဲ့ဘူး။ မနက် ၆နာရီ နေ့လည် ၆ နာရီ တစ်နေ့ကို ၁၂နာရီ လေ့ကျင့်နေတာ ငယ်လွန်းတဲ့ သားလေးအတွက် အရမ်းကို ပင်ပန်းလွန်းလှတယ်။”
စနိုး ဝမ်းနည်းစွာနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။
“ငါ ငယ်ငယ်တုန်းကတောင် ငါ့အဖေက အတင်းအကျပ် လေ့ကျင့်ခိုင်းခဲ့ရတာ။ ငါပင်ပန်းလွန်းလို့ လဲကျခဲ့တာတောင် ငါ့အဖေက ကြာပွတ်နဲ့ ရိုက်ပြီး ဆက်လေ့ကျင့်ခိုင်းခဲ့ရတယ်။ ငါလေ့ကျင့်ဖို့ ဓားကို ဆွဲထုတ်လိုက်တိုင်း ငါငိုခဲ့ရတယ်။ ငါ ၁၀နှစ်သားမှာ ငါ့အဖေက အရှေ့ပိုင်း တောင် ရေကန်က မွန်းစတားကြီး သတ်လို့ သေခဲ့တယ်။ ငါ့အမေ နဲ့ ငါတို့ရဲ့ ပုံရိပ်တွေ အရမ်းကျဆင်းသွားပြီး လူတိုင်းက အေးစက်စက်နဲ့ ပဲ ဆက်ဆံကြတော့တယ်။ ငါ့ အမေ ဝမ်းနည်းလွန်းလို့ သေဆုံးသွားတယ်။ ဒီမှာ ငါနိုးထလာခဲ့တာပဲ။ ငါဘယ်လောက် နာကျင်နာကျင် ပင်ပန်းပင်ပန်း တစ်ခွန်းမှ မညည်းညူတော့ဘူး။ နေ့တိုင်းကို သိုင်းလေ့ကျင့်တာနဲ့ပဲ ကုန်ဆုံးစေခဲ့တယ်။”
ရီချွမ် ဖြေးညင်းစွာပြောလိုက်တယ်။
“သိုင်းမလေ့ကျင့်ဖူးသူတစ်ယောက်ဟာ တစ်ခြားတစ်ယောက် လေ့ကျင့်နေတာတွေ့ ရင် ဘယ်လောက်ပင်ပန်းတယ်ဆိုတာကို နားလည်မှာ မဟုတ်ဘူး။”
“စိတ်ကော လူကော ပင်ပန်းတဲ့ အလုပ်ကို စိတ်ဓာတ် မပြင်းထန်တဲ့သူ ဆုံးဖြတ်ချက် မခိုင်မာတဲ့ သူတစ်ယောက်ဟာ ဘယ်တော့မှ လုပ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။”
“ငါ့ သားရဲ့ အရည်အချင်းကို ငါ မယုံကြည်ခဲ့ပါဘူး။ သူဟာ ဖင်းဂေါ့ ကျင့်စဉ်မှာ ပါရမီ ရှိပေမဲ့ သူ မကြိုးစားရင် ဘာမှ ဖြစ်မြောက် အောင်မြင်မှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ အခုတော့ ငါ့သားဟာ ကမ္ဘာမှာ အလွန်ထူးချွန်တဲ့ ပါရမီရှင် တစ်ယောက်ဖြစ်ဖို့ ယုံကြည်သွားပြီ။ သူဟာ ကမ္ဘာကို ကိုင်လှုပ်နိုင်တဲ့သူတစ်ယောက်ဖြစ်မှာ။”
ရီချွမ် ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြောလိုက်တယ်။
စနိုး သူ့ယောက်ျား ပြောတာကို ခေါင်း ညိတ် လက်ခံလိုက်ပြီးတော့ ဂျိနင်ကို ကြည့်ပြီးပြောလိုက်တယ်။
ကျွန်မလည်း ယုံကြည်ပါတယ်။
…….
ကိုယ့်ကိုကိုယ် စူပါမန်းထက်တာင် ပိုပြီး အရမ်းကို အစွမ်းထက်လာတာကို တွေ့ရတာ အရမ်းကို ပျော်ဖို့ကောင်းတာပဲ။
တစ်နှစ်လောက်ကြာပြီးတဲ့အခါ….
“ယား…..”
မျက်ကန်းငါးက အဝေးကနေ ကျောက်ခဲ ၄လုံးကို ကောင်းကင်ပေါ ပစ်တင်လိုက်တယ်။ အရပ် နည်းနည်း မြင့်လာတဲ့ ဂျိနင်က မြှား၄ချောင်းကို လက်သီးဆုပ်ထဲမှာ ကိုင်ထားပြီး ကျောက်ခဲ ၄လုံးကို ချိန်ရွယ်ထားတယ်။
“ရွှစ်..ရွှစ်..ရွှစ်..ရွှစ်…”
မြှား လေးချောင်းလုံး တစ်ပြိုင်တည်း လေးညှို့ကနေ ပြေးထွက်သွားပြီး ကျောက်ခဲတွေကို ထိမှန်သွားတယ်။ ကျောက်ခဲတွေအကုန်လုံး အမှုန်လေးတွေလို ကွဲကြေသွားပြီး မြေကြီးပေါ် ကျလာတယ်။
“ကောင်းတယ်…ဟား..ဟား..ဟား..”
မျက်ကန်းငါး မိုးချုံးသံလို ကျယ်လောင်စွာ ရယ်မော လိုက်တယ်။
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ မျက်ကန်းငါး….”
နင် လေးကို သိမ်းဆည်းလိုက်တယ်။
“မင်းဟာ အခု လေးနဲ့ ပါတ်သက်တဲ့ စိတ်အပိုင်းကို အောင်မြင်သွားပြီ။ ပြီးတော့ ငါ့ရဲ့ လေးချောင်းပစ် မြှားပညာကိုလည်း အောင်မြင်သွားပြီ။ ငါ အရမ်းပျော်တယ်။ အခုတော့ ငါမင်းကို လေးပညာနဲ့ ပါတ်သက်ပြီး သင်ပေးစရာ မရှိတော့ဘူး။ နောက်ဆို မင်းကိုယ်တိုင် အတွေ့ အကြုံသစ်တွေ ရှာဖွေပြီး လေ့လာဖို့ပဲကျန်တော့တယ်။ မင်းခွန်အား ကြီးလာတာနဲ့ အမျှ မင်း အစွမ်းကြီးမားတဲ့ လေးတွေကို ပစ်လာနိုင်လိမ့်မယ်။ ဒီ လေ့ကျင့်ရေးကွင်းဟာ အခုဆို မင်းအတွက်တော့ အရမ်းသေးသွားပြီ။ မင်း ၃၊ ၄ ကီလိုမီတာလောက်ကျယ်ဝန်းတဲ့ ဈေးကြီးတဲ့ ခြံကျယ်ကြီးတွေမှာ လေ့ကျင့်တာပိုကောင်းတယ်။ မင်း မြှားပစ်တဲ့ အကွာအဝေးပို ဝေးလေလေ မင်း လေနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင် ကို ဘယ်လို တွက်ချက် ထိန်းချုပ်ရမယ်ဆိုတာ သိလာလေလေပဲ။”
“ဟုတ်ကဲ့…နားလည်ပါပြီ။”
“လေးမြှား ပညာဆိုတာ အရမ်းကို တိကျဖို့ လိုအပ်တယ်။”
“တစ်ယောက်ဟာ လေးကြိုးကို ဆွဲဖို့ ခွန်အားကြီးမားဖို့ လိုသလို မြေကြီးဆွဲအားကိုလည်း တွက်ချက်ဖို့ လိုအပ်တယ်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ လေအလျဉ်နဲ့ အမြန်နှုန်းကို တွက်ချက်ဖို့ လိုအပ်တယ်။”
ဒီပညာဟာ ရှုပ်ထွေးပေမဲ့ လေရဲ့ လားရာနဲ့ လေရဲ့အားကိုသိရင် ချိန်စရာမလိုပဲနဲ့တောင် ပစ်လို့ရတယ်။ ဒါဟာ ဘာကြောင့်လဲဆိုရင် ဘယ်လို ရှုထောင့်ကနေပစ်ရတာလဲဆိုတာရယ် အကြိမ်ပေါင်း မရေမတွကနိုင်အောင် အရိုးအထိ စွဲအောင် လေ့ကျင့်ထားတာရယ်ကြောင့်ပါ။ နင် အတွက်တော့ အခုဆို မီတာငါးရာ အတွင်းမှာ ယင်ကောင်တောင် ပြေးမလွတ်အောင် မြှားနဲ့ ပစ်နိုင်နေပါပြီ။ ဒါပေမဲ့ ဒါဟာ လုံလောက်မှု မရှိသေးဘူး။
သူ့ခွန်အားကြီးလာတာနဲ့ အမျှ သူ့မြှားတွေဟာ ပိုပြီး အစွမ်းထက်လာတာပဲ။ တစ်ချို့ ဇင်တျန်သက်ရှိတွေဆို မြှားကို ကီလိုမီတာ အများကြီး ပစ်လိုက်တာတောင် မြှားရဲ့ မှာပါတဲ့ အားတွေက ကြီးမားနေတုန်းပဲလေ။ ပြီးတော့ အရမ်းဝေးကွာလာတာနဲ့ အမျှ ထိအောင်ပစ်ဖို့ ပိုခက်လာတယ်လေ။ ဒီအတွက် အတွေ့အကြုံနဲ့ လေ့ကျင့်မှုတွေ အများကြီးလိုအပ်တယ်။
“မနက်ဖြန်ကစပြီး ငါဒီကို မလာတော့ဘူး။ သခင်လေးဟာ ကျွန်တော်သင်ဖူးသမျှ တပည့်တွေထဲမှာ အတော်ဆုံးပါ။ သခင်လေးရဲ့ အရည်အချင်းတွေကို အလဟသ မဖြစ်ပါစေနဲ့။ အနာဂတ်မှာ သခင်လေးဟာ ဒီတောင်ကြားဒေသမှာ အရမ်းကို ထင်ရှားတဲ့ လေးနတ်ဘုရားတစ်ပါး ဖြစ်လာမှာပါ။”
ဆက်ပါဦးမည်>>>>>>
ဝတ္ထု : Desolate era
မူရင်း စာရေးဆရာ : I Eat tomatoes
ဘာသာပြန်သူ - Dr – Panda
Dr – Panda ကို like & follow လုပ်ထားဖို့ မမေ့ကြနဲ့နော်။
Thanks u all…
Unicode
အခန်း ၁၁ (ဓားသိုင်း စသင်ပြီ)
နင် တော် တော် နားမလည် နိုင်အောင် ဖြစ်သွားတယ်။
“အဖေ က ကျွန်တော် ဓားသိုင်းမသင်ခင် ခန္ဓာကိုယ်ကို အရင် ပြင်ဆင်ရမယ်ပြောလိုက်တာမလား။ ကျွန်တော် ဒါကိုတော့ နည်းနည်း နားလည်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ စိတ်ကိုလည်းလေ့ကျင့်ရမယ်ပြောလိုက်တာ။ အဲ့ဒါက ဘယ်လို မျိုးကို ပြောချင်တာလည်း အဖေ။”
“စိတ်မလောပါနဲ့။”
ရီချွမ် သူ့သားကို ကြည့်ပြီးတော့ လက်ဝှေ့ယမ်းပြီး စာအုပ် အထူကြီး တစ်အုပ်ကို ထုတ်လိုက်တယ်။ နင်ဆီကို ပစ်ပေးလိုက်ပြီးတော့ …
“ပထမဆုံး ဒီလက်သီးထိုးပညာကို အရင် ဖတ်လိုက်ဦး။ ဒီစာအုပ်ထဲမှာ လက်သီးသိုင်း ၁၆ကွက် ပါတယ်။ ဒီအကွက်တွေဟာ ခန္ဓာကိုယ်ကနေ အားတွေကို အလေအလွင့်မရှိ အောင် ဘယ်လိုမျိုး တိုက်ခိုက်ရမယ်ဆိုတဲ့ အခြေခံ သဘောတရားတွေ ပါတယ်။ မင်း ဒီလက်သီးကျမ်းကို အောင်မြင်သွားရင် မင်း ခန္ဓာကိုယ်က အားတွေကို လိုအပ်သလို အလွယ်တကူ အသုံးချနိုင်သွားလိမ့်မယ်။”
“ဓားပညာ ဆိုတာ မင်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကနေ မွေးဖွားလာတာ။ မင်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က မင်း စိတ်ကူးတဲ့ အတိုင်း မရွေ့လျားဘူးဆိုရင် မင်းရဲ့ ဓားက မင်းရဲ့ စိတ်အတိုင်း ဘယ်လိုလုပ် လှုပ်ရှားနိုင်မှလည်း။”
ရီချွမ် သူ့သား မစားနိုင်ပဲနဲ့ အဝအပြဲ စားနေသလိုမျိုး ပညာလေ့ကျင့်ရာမှာ ဖြစ်နေမှာ စိုးရိမ်မိတယ်။
“ပထမဆုံး မင်း စိတ်ကို လျှော့ထားလိုက်ပါ။”
“ထက်နေတဲ့ ဓားဟာ ခုတ်တဲ့အချိန်မှာ မတုန့်ဆိုင်းတတ်ဘူးဆိုတာ နင် နားလည်ပါတယ်။”
“ဟုတ်ကဲ့အဖေ။”
နင် စာအုပ်ကို စတင်ပြီး ဖတ်ပါတော့တယ်။ လက်သီးသိုင်းတွေရဲ့ နက်နဲပုံကို သေချာလေ့လာကြည့်နေတယ်။ ဒီစာအုပ်က တော်တောထူပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သားရေနဲ့ စာရွက်တွေကို လုပ်ထားတာကြောင့် စာရွက်တိုင်းကလည်းေ တာ်တော် ထုူပါတယ်။
စာအုပ်ကို အလွတ်ရသွားတာနဲ့ နင်စတင်ပြီး လေ့ကျင့်ပါတော့တယ်။ သူ့အဖေက လိုအပ်တဲ့ နေရာတွေ အမှားတွေကို ထောက်ပြပြီး တစ်ခါတလေမှာ သူကိုယ်တိုင် သရုပ်ဖော်လေ့ကျင့်ပြ နေပါတယ်။
ပြောရမယ်ဆိုရင် လေအရိပ်သိုင်း မှာ ခွန်အားကို ဘယ်လို အသံးုချရမယ်ဆိုတဲ့ နည်းစနစ်တွေ ပါပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ လေအရိပ်သိုင်းက အဓိက ခြေထောက်ကို ပဲ ဘယ်လို အသုံးချရမယ် ဆိုတာ ရှင်းပြထားတာလေ။ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီပညာက အတွေ့ အကြုံတွေကြောင့် နင်လေ့ကျင့်ရာမှာ တော်တော်ကို မြန်ဆန်နေပါတယ်။
နှစ်နာရီလောက် အကြာမှာ
“ခဏလောက်နားလိုက် ပါဦး။ ချွေးစိုနေတဲ့ နင်ကို ကြည့်ပြီး ရီချွမ်က ပြောလိုက်ပါတယ်။
နောက်ဆိုရင် မင်းတစ်နေ့ကို နှစ်နာရီ လက်သီးသိုင်းကို လေ့ကျင့်ရမယ်။ ငါက မင်းခန္ဓာကိုယ် ဓားသိုင်းကျင့်လို့ ရပြီလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တဲ့ နေ့ရောက်မှ မင်းလေ့ကျင့်ခန်း ပြီးဆုံးမယ်။”
“မင်းခန္ဓာကိုယ်ကို ဓားသိုင်းကျင့်ဖို့ အရင်လေ့ကျင့်တာက အပိုင်းတစ်ပိုင်းပေါ့။”
“ဓားကိုင်ဖို့အတွက် မင်းစိတ်ကို လည်း လေ့ကျင့်ရမယ်။”
သတ္ထု ဓား အနက်ရောင် ၂ချောင်းကို ရီချွမ်း ထုတ်ယူလိုပြီး သူ့သားကို ပစ်ပေးလိုက်တယ်။
နင် ဓားကို ဖမ်းယူလိုက်တယ်။
ပြီးတော့ ရီချွမ် နေရာလွတ် တစ်ခုကို လက်ညိုး ညွှန်လိုက်တယ်။ ဝုန်း…. ဓားကောက်ကြီးကို ကိုင်ထားတဲ့ သတ္ထု ရုပ်ကြီးတစ်ခု ပေါ်လာတယ်။ ဒါက အရုပ်ပဲ။ ကီ လမ်းစဉ်လိုက်တဲ့ အင်မော်တယ်တွေဟာ ဒီလို အရုပ်တွေကို ဖန်ဆင်းနိုင်တယ်။ ဒါကတော့ ဟိုတျန် မာစတာ အ ဆင့် အစွမ်းရှိနေတဲ့ သာမာန် အရုပ်ပဲ။ ဒါပေမဲ့ ဒီ ကိုယ်ထည်ကတော့ တော်တော်ကို မာတယ်။
“အဖေ.. ဒီ အရုပ်ပေါ်က အနီစက်တွေက ဘာတွေလည်းဟင်။”
“ဒီ သတ္ထုနက် အရုပ်ပေါ်မှာ အနီစက် ၁၀ စက်ကျော် ရှိနေတယ်။ အနီစက်တွေဟာ အရုပ်ရဲ့ နဖူးအလယ်၊ ရင်ဘတ်၊ လည်ပင်း၊ လက်မောင်း၊ လက်၊ ကျော၊ နဲ့ တစ်ခြားနေရာတော်တော်များ များမှာ ရှိနေတာ။”
“အနီစက်တွေကို မင်း ဓားနဲ့ ထိုးကြည့်စမ်း။ မြန်မြန်တော့ ထိုးမှ ရမယ်။”
“ဟုတ်ကဲ့”
နင် သူ့ ညာလက်နဲ့ ဓားကိုင်ပြီး ထိုးလိုက်တယ်။
“ယား…”
ဓားဦးဟာ အနီရောင် အစက်ကနေ တစ်လက်မလောက် ဝေးကွာတဲ့ ဦးခေါင်းနေရာမှာ စိုက်ဝင်သွားတယ်။
“ဒါ…”
နင် ကြောင်သွားတယ်။ သူ သေချာ အနီစက်ကို ချိန်ပြီး ထိုးလိုက်တာပါ။ သူ နောက်ထပ် ၃ချက် ဆက်တိုက် ထပ်ထိုးလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အဖြေကတော့ တူတူပဲ။ အမြဲတမ်း လွဲ ချော်နေတယ်။
ရီချွမ် အေးအေးဆေးဆေး ပြောလိုက်တယ်။
“မင်းတွေ့ပြီ မှတ်လား။ မင်း ဓားနဲ့ နဖူး အလယ်က အစက်ကို ထိုးချင်ပေမဲ့ မင်းထိုးလိုက်တိုင်း အမြဲ လွဲချော်နေတယ်။ ဘယ်လိုမျိုး တိတိကျကျ ထိအောင် လုပ်ရမလဲ သိလား။ ပထမဆုံး မင်း ခန္ဓာကိုယ်ကို သေချာ ထိန်းချုပ်နိုင်ရမယ်။ ဒုတိယက မင်း အကြိမ်ပေါင်းများစွာ လေ့ကျင့်ရမယ်။”
“ဘယ်ဓားသိုင်းမဆို လှုပ်ရှားမှု ၁၃မျိုးကို အခြေခံထားတယ်။ chop, pierce, scrape, sweep, break, tap, cleave, support, intercept, twist, lift, draw, and sheath.”
“chop, pierce, scrape, sweep, tap, cleave တွေကို တိုက်ခိုက်တဲ့ နေရာမှာသုံးတယ်။”
“break, support, intercept, twist, lift, draw, and sheath တွေကို ခုခံတဲ့ နေရာမှာ သုံးတယ်။”
ရီချွမ်က သတ္ထု ရုပ်ကို ညွှန်ပြလိုက်ပြီးတော့ ..
“ဒီ အရုပ်ဟာ လှုပ်ရှားနေတာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီမှာ အနီစက် ၉စက်ရှိတယ်။ chop, pierce, scrape, sweep, tap, cleave တွေကို အသုံးပြုပြီး တိုက်ခိုက်ပါ။ ဒါဆို မင်း စည်းချက်ကျကျ ဘယ်လို လှုပ်ရှားရမယ်ဆိုတာကို နားလည်လာလိမ့်မယ်။ အခြေခံအကွက် မှန်သမျှကို အကြိမ် ၁၀ သန်း ဆီ လေ့ကျင့်ရမယ်။”
“တိုက်ခိုက်လိုက်စမ်း..”
“ကာကွယ်စမ်း….”
“ဒီ ၂မျိုးကို မင်း ရင်းနှီး ကျွမ်းဝင်လာရင် ဒီအရုပ်တွေဟာ မင်းနဲ့ တစ်ကယ် တိုက်ခိုက်လိမ့်မယ်။ မင်းက အဲ့ဒီ အချိန်မှာ အခြေခံ ဓားကွက် ၁၃ကွက်ကို သုံးပြီးတော့ တိုက်ခိုက်ရမယ်။”
“ဒီ အခြေခံ ၁၃ ကွက်လုံးကို မင်း အရိုးအသဲထဲအထိ တစ်သားတည်း ဖြစ်သွားပြီးတော့ မင်းတိုက်ခိုက်မှုမှာ ပစ်မှတ်ကို ထိတာ တိကျလာတာနဲ့ မင်းဟာ ဓားရဲ့ အနှစ်သာရကို စိတ်ထဲမှာ ရရှိသွားပြီဖြစ်တယ်။ ဒါဆိုရင်း မင်းရဲ့ စိတ်ကို လေ့ကျင့်ဖို့ အချိန်တန်ပြီပေါ့။”
နင် အသက်တောင် မရှူနိုင်ပဲ နားထောင်နေမိတယ်။
“မင်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ပြင်ဆင်ပါ။”
“မင်းရဲ့ စိတ်ကို ပြင်ဆင်ပါ။”
“ပြီးသွားရင် မင်းဟာ ဓားပညာကို စတင်လေ့ကျင့်လို့ ရပြီ။ဓားသိုင်းတွေဟာ အရမ်းကို ရှုပ်ထွေးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အကုန်လုံးဟာ အခြေခံ ၁၃ကွက် ကပဲ စတင်ရတာ။ တစ်ကယ်လို့ မင်းဒီ ၁၃ကွက်ကို မပိုင်နိုင်ရင် ဓားသိုင်းကျင့်တဲ့ အခါ ဘယ်လိုလုပ် တိုးတက်မှု ရှိမှာလည်း။”
“မင်းသာ ငါ သင်ပေးလိုက်တဲ့ ဒီ ဓားသိုင်းကွက်တွေကို ကျွမ်းကျင်သွားပြီဆိုရင် မင်း ဓားသိုင်း အခြေခံ ကောင်းသွားပြီ။”
“ဓားသိုင်းမှာ လည်း အဆင့် ၃ ဆင့် ရှိတယ်။”
“အခြေခံ အဆင့်၊ ပညာရှင် အဆင့်နဲ့ ကမ္ဘာနဲ့ တစ်သားတည်း အဆင့်ဆိုပြီးတော့..”
“ခြေလှမ်းသိုင်း ရဲ့ ပညာရှင် အဆင့်မှာ ခန္ဓာကိုယ်ကို တိတိကျကျ လှုပ်ရှားနိုင်ဖို့ လိုတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဓားသိုင်း ပညာရှင် အဆင့်မှာ ခန္ဓာကိုယ်ကော ဓားကော တိတိကျကျ လှုပ်ရှားဖို့ လိုပြီးတော့ ဒီလှုပ်ရှားမှုနှစ်ခုလုံးကို တစ်သားတည်းဖြစ်စေရမယ်။ ဒါကြေင့် ၁၀ ဆ ပိုပြီးတော့ ခက်ခဲတယ်။”
“ကမ္ဘာနဲ့ တစ်သားတည်း အဆင့်ကတော့ တော်တော်ကို အလှမ်းဝေးပါသေးတယ်။ ဂျိနင် မင်းအခုဘယ်လမ်းကို လျှောက်နေလည်းဆိုတာ နားလည်သွားပြီလား။”
ရီချွမ် သူ့သားကို ပြောလိုက်တယ်။
“ဟုတ်ကဲ့..”
“အနီရောင် ကောင်းကင် ၉ဆင့် ကျင့်စဉ်ဟာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ဖင်းဂေါ့ ခန္ဓာကိုယ် ဖြစ်စေပြီးတော့ နှိုင်းလို့ မရအောင် လွန်အားကြီးစေပါတယ်။”
“ဒါပေမဲ့ ဓားသိုင်းနဲ့ ခြေလှမ်းသိုင်းသာ ဒီခွန်အားတွေကို ထိထိရောက်ရောက် အသုံးချစေနိုင်မှာပါ။”
“အဖေ ကျွန်တော် ဓားနဲ့ တစ်သားတည်းရောက်တဲ့ အဆင့်ကို ရောက်ဖို့ ဘယ်လောက်ကြာကြာ လေ့ကျင့်ရမှာလည်းဟင်..”
“ပြောရမှာတော့ခက်တယ်.. အဖေ့တုန်းကတော့ အခြေခံ အဆင့်ကို အောင်မြင်ဖို့ ၆နှစ် ကျင့်ရတယ် ၊ နောက်ထပ် ၆နှစ်က ဓားနဲ့ တစ်သားတည်းရောက်တဲ့ အဆင့် ကို အောင်မြင်ဖို့ အချိန်ထပ်ပေးရတယ်။ ငါ့အတွက်တော့ အချိန် ၁၂နှစ် ကြာခဲ့တာပေါ့။”
“၁၂ နှစ်??”
သူ့ အဖေဟာ အသက်ငယ်ငယ်နဲ့ အနောက်ဘက် ဂျိကလန်ရဲ့ နံပါတ် ၁သူရဲကောင်းပါ။ ဒီလို အနှိုင်း မရှိအောင် ထူးချွန်တဲ့ သူတောင် ၁၂နှစ် အချိန်ပေးဖို့ လိုအပ်တယ်။ တခြား သာမာန်လူတွေအများစုဟာ တစ်ဘဝလုံး လေ့ကျင့်တာတောင် ဓားနဲ့ တစ်သားတည်း အဆင့်ကို မရောက်ကြဘူး။
“ဘယ်တော့မှ ကိုယ်စားနိုင်တာထက် ပိုမစားပါနဲ့။ တစ်ခုကို အခြေခံ ခိုင်မာမှ နောက်တစ်ခုကို လုပ်ပါ။ ကဲ စပြီးတော့ လေ့ကျင့်ရအောင်။ အဖေ အခြေခံ ဓားကွက် ၁၃ကွက်ထဲက pierce လှုပ်ရှားမှုကို ပထမဆုံး သင်ပေးမယ်။”
….
သူ့ အဖေရဲ့ သင်ကြားမှုအောက်မှာ သူ အများကြီး တိုးတက်လာတယ်။
ထပ်ခါထပ်ခါ လေ့ကျင့်နေရတယ်….
ဒါ အရမ်းကို ပျင်းဖို့ ကောင်းပြီးတော့ ပင်ပန်းလာတယ်။
တော်သေးတာက နင်မှာ အလွန်မြန်ဆန်တဲ့ စွမ်းအင်ပြည့်ဖြိုးတဲ့ အစွမ်း ရှိနေတာပဲ။ ပြီးတော့ အရင်ဘဝက နာမကျန်းလူနာ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အတွေ့ အကြုံကြောင့် သူ လွယ်လွယ်နဲ့ လက်မလျှော့နိုင်ဘူး။
တစ်နေ့ကို တိုက်ခိုက်ရေး အကွက်တွေ ၂ နာရီနဲ့ ခုခံ ကာကွယ်တဲ့ အကွက်တွေကို နှစ်နာရီ ကျင့်ရတယ်။
လေ့ကျင့်တဲ့ သတ္ထု ရုပ်ကတော့ မမောတတ်ဘူးလေ။ အဲ့ အရုုပ်က သူ ကာကွယ်တဲ့ အကွက်တွေ လေ့ကျင့်ရင် တရစပ် မရပ်မနား ဓားကောက်နဲ့ ခုတ်ထစ်တော့တာပဲ။
“ရီချွမ်..”
စနိုး သူသား လေ့ကျင့်နေတာကို အဝေးကကြည့်ပြီးတော့ ရီချွမ်ကို ခေါ်လိုက်တယ်။
ရီချွမ် စနိုး ဘေးဘက်ကို လျှောက်သွားပြီးတော့ ဂျိနင် လေ့ကျင့်နေတာကို တူတူရပ်ကြည့်နေကြတယ်။
“စနိုး … ငါ တစ်ကယ်ကို မထင်မိဘူး။ ငါတို့ သားလေးမှာ ဒီလောက် စိတ်ဓာတ်ခွန်အား ကြီးမားလိမ့်မယ်လို့ မထင်မိဘူး။ ငါ သူ ပင်ပန်းတယ် ညည်းညူရင်တောင် ဆက်ပြီး လေ့ကျင့်ခိုင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာ။ အခုတော့ ပြောစရာတောင် မလိုပဲ သူဆက်တိုက်လေ့ကျင့် နေနိုင်တယ်။”
“သူ ဒီမနက်က ခြေသိုင်းကျင့်တာတောင် သူ ပင်ပန်းတယ်လို့ ပဲပြောတယ်။ သူ လေ့ကျင့်ချိန်အတွင်း တစ်ချက်ကလေးမှ မနားခဲ့ဘူး။ မနက် ၆နာရီ နေ့လည် ၆ နာရီ တစ်နေ့ကို ၁၂နာရီ လေ့ကျင့်နေတာ ငယ်လွန်းတဲ့ သားလေးအတွက် အရမ်းကို ပင်ပန်းလွန်းလှတယ်။”
စနိုး ဝမ်းနည်းစွာနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။
“ငါ ငယ်ငယ်တုန်းကတောင် ငါ့အဖေက အတင်းအကျပ် လေ့ကျင့်ခိုင်းခဲ့ရတာ။ ငါပင်ပန်းလွန်းလို့ လဲကျခဲ့တာတောင် ငါ့အဖေက ကြာပွတ်နဲ့ ရိုက်ပြီး ဆက်လေ့ကျင့်ခိုင်းခဲ့ရတယ်။ ငါလေ့ကျင့်ဖို့ ဓားကို ဆွဲထုတ်လိုက်တိုင်း ငါငိုခဲ့ရတယ်။ ငါ ၁၀နှစ်သားမှာ ငါ့အဖေက အရှေ့ပိုင်း တောင် ရေကန်က မွန်းစတားကြီး သတ်လို့ သေခဲ့တယ်။ ငါ့အမေ နဲ့ ငါတို့ရဲ့ ပုံရိပ်တွေ အရမ်းကျဆင်းသွားပြီး လူတိုင်းက အေးစက်စက်နဲ့ ပဲ ဆက်ဆံကြတော့တယ်။ ငါ့ အမေ ဝမ်းနည်းလွန်းလို့ သေဆုံးသွားတယ်။ ဒီမှာ ငါနိုးထလာခဲ့တာပဲ။ ငါဘယ်လောက် နာကျင်နာကျင် ပင်ပန်းပင်ပန်း တစ်ခွန်းမှ မညည်းညူတော့ဘူး။ နေ့တိုင်းကို သိုင်းလေ့ကျင့်တာနဲ့ပဲ ကုန်ဆုံးစေခဲ့တယ်။”
ရီချွမ် ဖြေးညင်းစွာပြောလိုက်တယ်။
“သိုင်းမလေ့ကျင့်ဖူးသူတစ်ယောက်ဟာ တစ်ခြားတစ်ယောက် လေ့ကျင့်နေတာတွေ့ ရင် ဘယ်လောက်ပင်ပန်းတယ်ဆိုတာကို နားလည်မှာ မဟုတ်ဘူး။”
“စိတ်ကော လူကော ပင်ပန်းတဲ့ အလုပ်ကို စိတ်ဓာတ် မပြင်းထန်တဲ့သူ ဆုံးဖြတ်ချက် မခိုင်မာတဲ့ သူတစ်ယောက်ဟာ ဘယ်တော့မှ လုပ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။”
“ငါ့ သားရဲ့ အရည်အချင်းကို ငါ မယုံကြည်ခဲ့ပါဘူး။ သူဟာ ဖင်းဂေါ့ ကျင့်စဉ်မှာ ပါရမီ ရှိပေမဲ့ သူ မကြိုးစားရင် ဘာမှ ဖြစ်မြောက် အောင်မြင်မှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ အခုတော့ ငါ့သားဟာ ကမ္ဘာမှာ အလွန်ထူးချွန်တဲ့ ပါရမီရှင် တစ်ယောက်ဖြစ်ဖို့ ယုံကြည်သွားပြီ။ သူဟာ ကမ္ဘာကို ကိုင်လှုပ်နိုင်တဲ့သူတစ်ယောက်ဖြစ်မှာ။”
ရီချွမ် ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြောလိုက်တယ်။
စနိုး သူ့ယောက်ျား ပြောတာကို ခေါင်း ညိတ် လက်ခံလိုက်ပြီးတော့ ဂျိနင်ကို ကြည့်ပြီးပြောလိုက်တယ်။
ကျွန်မလည်း ယုံကြည်ပါတယ်။
…….
ကိုယ့်ကိုကိုယ် စူပါမန်းထက်တာင် ပိုပြီး အရမ်းကို အစွမ်းထက်လာတာကို တွေ့ရတာ အရမ်းကို ပျော်ဖို့ကောင်းတာပဲ။
တစ်နှစ်လောက်ကြာပြီးတဲ့အခါ….
“ယား…..”
မျက်ကန်းငါးက အဝေးကနေ ကျောက်ခဲ ၄လုံးကို ကောင်းကင်ပေါ ပစ်တင်လိုက်တယ်။ အရပ် နည်းနည်း မြင့်လာတဲ့ ဂျိနင်က မြှား၄ချောင်းကို လက်သီးဆုပ်ထဲမှာ ကိုင်ထားပြီး ကျောက်ခဲ ၄လုံးကို ချိန်ရွယ်ထားတယ်။
“ရွှစ်..ရွှစ်..ရွှစ်..ရွှစ်…”
မြှား လေးချောင်းလုံး တစ်ပြိုင်တည်း လေးညှို့ကနေ ပြေးထွက်သွားပြီး ကျောက်ခဲတွေကို ထိမှန်သွားတယ်။ ကျောက်ခဲတွေအကုန်လုံး အမှုန်လေးတွေလို ကွဲကြေသွားပြီး မြေကြီးပေါ် ကျလာတယ်။
“ကောင်းတယ်…ဟား..ဟား..ဟား..”
မျက်ကန်းငါး မိုးချုံးသံလို ကျယ်လောင်စွာ ရယ်မော လိုက်တယ်။
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ မျက်ကန်းငါး….”
နင် လေးကို သိမ်းဆည်းလိုက်တယ်။
“မင်းဟာ အခု လေးနဲ့ ပါတ်သက်တဲ့ စိတ်အပိုင်းကို အောင်မြင်သွားပြီ။ ပြီးတော့ ငါ့ရဲ့ လေးချောင်းပစ် မြှားပညာကိုလည်း အောင်မြင်သွားပြီ။ ငါ အရမ်းပျော်တယ်။ အခုတော့ ငါမင်းကို လေးပညာနဲ့ ပါတ်သက်ပြီး သင်ပေးစရာ မရှိတော့ဘူး။ နောက်ဆို မင်းကိုယ်တိုင် အတွေ့ အကြုံသစ်တွေ ရှာဖွေပြီး လေ့လာဖို့ပဲကျန်တော့တယ်။ မင်းခွန်အား ကြီးလာတာနဲ့ အမျှ မင်း အစွမ်းကြီးမားတဲ့ လေးတွေကို ပစ်လာနိုင်လိမ့်မယ်။ ဒီ လေ့ကျင့်ရေးကွင်းဟာ အခုဆို မင်းအတွက်တော့ အရမ်းသေးသွားပြီ။ မင်း ၃၊ ၄ ကီလိုမီတာလောက်ကျယ်ဝန်းတဲ့ ဈေးကြီးတဲ့ ခြံကျယ်ကြီးတွေမှာ လေ့ကျင့်တာပိုကောင်းတယ်။ မင်း မြှားပစ်တဲ့ အကွာအဝေးပို ဝေးလေလေ မင်း လေနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင် ကို ဘယ်လို တွက်ချက် ထိန်းချုပ်ရမယ်ဆိုတာ သိလာလေလေပဲ။”
“ဟုတ်ကဲ့…နားလည်ပါပြီ။”
“လေးမြှား ပညာဆိုတာ အရမ်းကို တိကျဖို့ လိုအပ်တယ်။”
“တစ်ယောက်ဟာ လေးကြိုးကို ဆွဲဖို့ ခွန်အားကြီးမားဖို့ လိုသလို မြေကြီးဆွဲအားကိုလည်း တွက်ချက်ဖို့ လိုအပ်တယ်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ လေအလျဉ်နဲ့ အမြန်နှုန်းကို တွက်ချက်ဖို့ လိုအပ်တယ်။”
ဒီပညာဟာ ရှုပ်ထွေးပေမဲ့ လေရဲ့ လားရာနဲ့ လေရဲ့အားကိုသိရင် ချိန်စရာမလိုပဲနဲ့တောင် ပစ်လို့ရတယ်။ ဒါဟာ ဘာကြောင့်လဲဆိုရင် ဘယ်လို ရှုထောင့်ကနေပစ်ရတာလဲဆိုတာရယ် အကြိမ်ပေါင်း မရေမတွကနိုင်အောင် အရိုးအထိ စွဲအောင် လေ့ကျင့်ထားတာရယ်ကြောင့်ပါ။ နင် အတွက်တော့ အခုဆို မီတာငါးရာ အတွင်းမှာ ယင်ကောင်တောင် ပြေးမလွတ်အောင် မြှားနဲ့ ပစ်နိုင်နေပါပြီ။ ဒါပေမဲ့ ဒါဟာ လုံလောက်မှု မရှိသေးဘူး။
သူ့ခွန်အားကြီးလာတာနဲ့ အမျှ သူ့မြှားတွေဟာ ပိုပြီး အစွမ်းထက်လာတာပဲ။ တစ်ချို့ ဇင်တျန်သက်ရှိတွေဆို မြှားကို ကီလိုမီတာ အများကြီး ပစ်လိုက်တာတောင် မြှားရဲ့ မှာပါတဲ့ အားတွေက ကြီးမားနေတုန်းပဲလေ။ ပြီးတော့ အရမ်းဝေးကွာလာတာနဲ့ အမျှ ထိအောင်ပစ်ဖို့ ပိုခက်လာတယ်လေ။ ဒီအတွက် အတွေ့အကြုံနဲ့ လေ့ကျင့်မှုတွေ အများကြီးလိုအပ်တယ်။
“မနက်ဖြန်ကစပြီး ငါဒီကို မလာတော့ဘူး။ သခင်လေးဟာ ကျွန်တော်သင်ဖူးသမျှ တပည့်တွေထဲမှာ အတော်ဆုံးပါ။ သခင်လေးရဲ့ အရည်အချင်းတွေကို အလဟသ မဖြစ်ပါစေနဲ့။ အနာဂတ်မှာ သခင်လေးဟာ ဒီတောင်ကြားဒေသမှာ အရမ်းကို ထင်ရှားတဲ့ လေးနတ်ဘုရားတစ်ပါး ဖြစ်လာမှာပါ။”
ဆက်ပါဦးမည်>>>>>>
ဝတ္ထု : Desolate era
မူရင်း စာရေးဆရာ : I Eat tomatoes
ဘာသာပြန်သူ - Dr – Panda
Dr – Panda ကို like & follow လုပ်ထားဖို့ မမေ့ကြနဲ့နော်။
Thanks u all…
Unicode
အခနျး ၁၁ (ဓားသိုငျး စသငျပွီ)
နငျ တောျ တောျ နားမလညျ နိုငျအောငျ ဖွဈသှားတယျ။
“အဖေ က ကြှနျတောျ ဓားသိုငျးမသငျခငျ ခန်ဓာကိုယျကို အရငျ ပွငျဆငျရမယျပွောလိုကျတာမလား။ ကြှနျတောျ ဒါကိုတော့ နညျးနညျး နားလညျပါတယျ။ ဒါပမေဲ့ စိတျကိုလညျးလေ့ကငြ့ျရမယျပွောလိုကျတာ။ အဲ့ဒါက ဘယျလို မြိုးကို ပွောခငြျတာလညျး အဖေ။”
“စိတျမလောပါနဲ့။”
ရီခြှမျ သူ့သားကို ကွည့ျပွီးတော့ လကျဝှေ့ယမျးပွီး စာအုပျ အထူကွီး တဈအုပျကို ထုတျလိုကျတယျ။ နငျဆီကို ပဈပေးလိုကျပွီးတော့ …
“ပထမဆုံး ဒီလကျသီးထိုးပညာကို အရငျ ဖတျလိုကျဦး။ ဒီစာအုပျထဲမှာ လကျသီးသိုငျး ၁၆ကှကျ ပါတယျ။ ဒီအကှကျတှဟော ခန်ဓာကိုယျကနေ အားတှကေို အလအေလှင့ျမရှိ အောငျ ဘယျလိုမြိုး တိုကျခိုကျရမယျဆိုတဲ့ အခွခေံ သဘောတရားတှေ ပါတယျ။ မငျး ဒီလကျသီးကမြျးကို အောငျမွငျသှားရငျ မငျး ခန်ဓာကိုယျက အားတှကေို လိုအပျသလို အလှယျတကူ အသုံးခနြိုငျသှားလိမ့ျမယျ။”
“ဓားပညာ ဆိုတာ မငျးရဲ့ ခန်ဓာကိုယျကနေ မှေးဖှားလာတာ။ မငျးရဲ့ ခန်ဓာကိုယျက မငျး စိတျကူးတဲ့ အတိုငျး မရှေ့လြားဘူးဆိုရငျ မငျးရဲ့ ဓားက မငျးရဲ့ စိတျအတိုငျး ဘယျလိုလုပျ လှုပျရှားနိုငျမှလညျး။”
ရီခြှမျ သူ့သား မစားနိုငျပဲနဲ့ အဝအပွဲ စားနသေလိုမြိုး ပညာလေ့ကငြ့ျရာမှာ ဖွဈနမှော စိုးရိမျမိတယျ။
“ပထမဆုံး မငျး စိတျကို လြှော့ထားလိုကျပါ။”
“ထကျနတေဲ့ ဓားဟာ ခုတျတဲ့အခြိနျမှာ မတုန့ျဆိုငျးတတျဘူးဆိုတာ နငျ နားလညျပါတယျ။”
“ဟုတျကဲ့အဖေ။”
နငျ စာအုပျကို စတငျပွီး ဖတျပါတော့တယျ။ လကျသီးသိုငျးတှရေဲ့ နကျနဲပုံကို သခြောလေ့လာကွည့ျနတေယျ။ ဒီစာအုပျက တောျတောထူပါတယျ။ ဒါပမေဲ့ သားရနေဲ့ စာရှကျတှကေို လုပျထားတာကွောင့ျ စာရှကျတိုငျးကလညျးေ တာျတောျ ထုူပါတယျ။
စာအုပျကို အလှတျရသှားတာနဲ့ နငျစတငျပွီး လေ့ကငြ့ျပါတော့တယျ။ သူ့အဖကေ လိုအပျတဲ့ နရောတှေ အမှားတှကေို ထောကျပွပွီး တဈခါတလမှော သူကိုယျတိုငျ သရုပျဖောျလေ့ကငြ့ျပွ နပေါတယျ။
ပွောရမယျဆိုရငျ လအေရိပျသိုငျး မှာ ခှနျအားကို ဘယျလို အသံးုခရြမယျဆိုတဲ့ နညျးစနဈတှေ ပါပါတယျ။ ဒါပမေဲ့ လအေရိပျသိုငျးက အဓိက ခွထေောကျကို ပဲ ဘယျလို အသုံးခရြမယျ ဆိုတာ ရှငျးပွထားတာလေ။ ဒါပမေဲ့ အဲ့ဒီပညာက အတှေ့ အကွုံတှကွေောင့ျ နငျလေ့ကငြ့ျရာမှာ တောျတောျကို မွနျဆနျနပေါတယျ။
နှဈနာရီလောကျ အကွာမှာ
“ခဏလောကျနားလိုကျ ပါဦး။ ခြှေးစိုနတေဲ့ နငျကို ကွည့ျပွီး ရီခြှမျက ပွောလိုကျပါတယျ။
နောကျဆိုရငျ မငျးတဈနေ့ကို နှဈနာရီ လကျသီးသိုငျးကို လေ့ကငြ့ျရမယျ။ ငါက မငျးခန်ဓာကိုယျ ဓားသိုငျးကငြ့ျလို့ ရပွီလို့ ဆုံးဖွတျလိုကျတဲ့ နေ့ရောကျမှ မငျးလေ့ကငြ့ျခနျး ပွီးဆုံးမယျ။”
“မငျးခန်ဓာကိုယျကို ဓားသိုငျးကငြ့ျဖို့ အရငျလေ့ကငြ့ျတာက အပိုငျးတဈပိုငျးပေါ့။”
“ဓားကိုငျဖို့အတှကျ မငျးစိတျကို လညျး လေ့ကငြ့ျရမယျ။”
သတ်ထု ဓား အနကျရောငျ ၂ခြောငျးကို ရီခြှမျး ထုတျယူလိုပွီး သူ့သားကို ပဈပေးလိုကျတယျ။
နငျ ဓားကို ဖမျးယူလိုကျတယျ။
ပွီးတော့ ရီခြှမျ နရောလှတျ တဈခုကို လကျညိုး ညှှနျလိုကျတယျ။ ဝုနျး…. ဓားကောကျကွီးကို ကိုငျထားတဲ့ သတ်ထု ရုပျကွီးတဈခု ပေါျလာတယျ။ ဒါက အရုပျပဲ။ ကီ လမျးစဉျလိုကျတဲ့ အငျမောျတယျတှဟော ဒီလို အရုပျတှကေို ဖနျဆငျးနိုငျတယျ။ ဒါကတော့ ဟိုတနြျ မာစတာ အ ဆင့ျ အစှမျးရှိနတေဲ့ သာမာနျ အရုပျပဲ။ ဒါပမေဲ့ ဒီ ကိုယျထညျကတော့ တောျတောျကို မာတယျ။
“အဖေ.. ဒီ အရုပျပေါျက အနီစကျတှကေ ဘာတှလေညျးဟငျ။”
“ဒီ သတ်ထုနကျ အရုပျပေါျမှာ အနီစကျ ၁၀ စကျကြောျ ရှိနတေယျ။ အနီစကျတှဟော အရုပျရဲ့ နဖူးအလယျ၊ ရငျဘတျ၊ လညျပငျး၊ လကျမောငျး၊ လကျ၊ ကြော၊ နဲ့ တဈခွားနရောတောျတောျမြား မြားမှာ ရှိနတော။”
“အနီစကျတှကေို မငျး ဓားနဲ့ ထိုးကွည့ျစမျး။ မွနျမွနျတော့ ထိုးမှ ရမယျ။”
“ဟုတျကဲ့”
နငျ သူ့ ညာလကျနဲ့ ဓားကိုငျပွီး ထိုးလိုကျတယျ။
“ယား…”
ဓားဦးဟာ အနီရောငျ အစကျကနေ တဈလကျမလောကျ ဝေးကှာတဲ့ ဦးခေါငျးနရောမှာ စိုကျဝငျသှားတယျ။
“ဒါ…”
နငျ ကွောငျသှားတယျ။ သူ သခြော အနီစကျကို ခြိနျပွီး ထိုးလိုကျတာပါ။ သူ နောကျထပျ ၃ခကြျ ဆကျတိုကျ ထပျထိုးလိုကျတယျ။ ဒါပမေဲ့ အဖွကေတော့ တူတူပဲ။ အမွဲတမျး လှဲ ခြောျနတေယျ။
ရီခြှမျ အေးအေးဆေးဆေး ပွောလိုကျတယျ။
“မငျးတှေ့ပွီ မှတျလား။ မငျး ဓားနဲ့ နဖူး အလယျက အစကျကို ထိုးခငြျပမေဲ့ မငျးထိုးလိုကျတိုငျး အမွဲ လှဲခြောျနတေယျ။ ဘယျလိုမြိုး တိတိကကြြ ထိအောငျ လုပျရမလဲ သိလား။ ပထမဆုံး မငျး ခန်ဓာကိုယျကို သခြော ထိနျးခြုပျနိုငျရမယျ။ ဒုတိယက မငျး အကွိမျပေါငျးမြားစှာ လေ့ကငြ့ျရမယျ။”
“ဘယျဓားသိုငျးမဆို လှုပျရှားမှု ၁၃မြိုးကို အခွခေံထားတယျ။ chop, pierce, scrape, sweep, break, tap, cleave, support, intercept, twist, lift, draw, and sheath.”
“chop, pierce, scrape, sweep, tap, cleave တှကေို တိုကျခိုကျတဲ့ နရောမှာသုံးတယျ။”
“break, support, intercept, twist, lift, draw, and sheath တှကေို ခုခံတဲ့ နရောမှာ သုံးတယျ။”
ရီခြှမျက သတ်ထု ရုပျကို ညှှနျပွလိုကျပွီးတော့ ..
“ဒီ အရုပျဟာ လှုပျရှားနတော မဟုတျဘူး။ ဒီမှာ အနီစကျ ၉စကျရှိတယျ။ chop, pierce, scrape, sweep, tap, cleave တှကေို အသုံးပွုပွီး တိုကျခိုကျပါ။ ဒါဆို မငျး စညျးခကြျကကြြ ဘယျလို လှုပျရှားရမယျဆိုတာကို နားလညျလာလိမ့ျမယျ။ အခွခေံအကှကျ မှနျသမြှကို အကွိမျ ၁၀ သနျး ဆီ လေ့ကငြ့ျရမယျ။”
“တိုကျခိုကျလိုကျစမျး..”
“ကာကှယျစမျး….”
“ဒီ ၂မြိုးကို မငျး ရငျးနှီး ကြှမျးဝငျလာရငျ ဒီအရုပျတှဟော မငျးနဲ့ တဈကယျ တိုကျခိုကျလိမ့ျမယျ။ မငျးက အဲ့ဒီ အခြိနျမှာ အခွခေံ ဓားကှကျ ၁၃ကှကျကို သုံးပွီးတော့ တိုကျခိုကျရမယျ။”
“ဒီ အခွခေံ ၁၃ ကှကျလုံးကို မငျး အရိုးအသဲထဲအထိ တဈသားတညျး ဖွဈသှားပွီးတော့ မငျးတိုကျခိုကျမှုမှာ ပဈမှတျကို ထိတာ တိကလြာတာနဲ့ မငျးဟာ ဓားရဲ့ အနှဈသာရကို စိတျထဲမှာ ရရှိသှားပွီဖွဈတယျ။ ဒါဆိုရငျး မငျးရဲ့ စိတျကို လေ့ကငြ့ျဖို့ အခြိနျတနျပွီပေါ့။”
နငျ အသကျတောငျ မရှူနိုငျပဲ နားထောငျနမေိတယျ။
“မငျးရဲ့ ခန်ဓာကိုယျကို ပွငျဆငျပါ။”
“မငျးရဲ့ စိတျကို ပွငျဆငျပါ။”
“ပွီးသှားရငျ မငျးဟာ ဓားပညာကို စတငျလေ့ကငြ့ျလို့ ရပွီ။ဓားသိုငျးတှဟော အရမျးကို ရှုပျထှေးပါတယျ။ ဒါပမေဲ့ အကုနျလုံးဟာ အခွခေံ ၁၃ကှကျ ကပဲ စတငျရတာ။ တဈကယျလို့ မငျးဒီ ၁၃ကှကျကို မပိုငျနိုငျရငျ ဓားသိုငျးကငြ့ျတဲ့ အခါ ဘယျလိုလုပျ တိုးတကျမှု ရှိမှာလညျး။”
“မငျးသာ ငါ သငျပေးလိုကျတဲ့ ဒီ ဓားသိုငျးကှကျတှကေို ကြှမျးကငြျသှားပွီဆိုရငျ မငျး ဓားသိုငျး အခွခေံ ကောငျးသှားပွီ။”
“ဓားသိုငျးမှာ လညျး အဆင့ျ ၃ ဆင့ျ ရှိတယျ။”
“အခွခေံ အဆင့ျ၊ ပညာရှငျ အဆင့ျနဲ့ ကမ်ဘာနဲ့ တဈသားတညျး အဆင့ျဆိုပွီးတော့..”
“ခွလှေမျးသိုငျး ရဲ့ ပညာရှငျ အဆင့ျမှာ ခန်ဓာကိုယျကို တိတိကကြြ လှုပျရှားနိုငျဖို့ လိုတယျ။ ဒါပမေဲ့ ဓားသိုငျး ပညာရှငျ အဆင့ျမှာ ခန်ဓာကိုယျကော ဓားကော တိတိကကြြ လှုပျရှားဖို့ လိုပွီးတော့ ဒီလှုပျရှားမှုနှဈခုလုံးကို တဈသားတညျးဖွဈစရေမယျ။ ဒါကွငေ့ျ ၁၀ ဆ ပိုပွီးတော့ ခကျခဲတယျ။”
“ကမ်ဘာနဲ့ တဈသားတညျး အဆင့ျကတော့ တောျတောျကို အလှမျးဝေးပါသေးတယျ။ ဂြိနငျ မငျးအခုဘယျလမျးကို လြှောကျနလေညျးဆိုတာ နားလညျသှားပွီလား။”
ရီခြှမျ သူ့သားကို ပွောလိုကျတယျ။
“ဟုတျကဲ့..”
“အနီရောငျ ကောငျးကငျ ၉ဆင့ျ ကငြ့ျစဉျဟာ သူ့ခန်ဓာကိုယျကို ဖငျးဂေါ့ ခန်ဓာကိုယျ ဖွဈစပွေီးတော့ နှိုငျးလို့ မရအောငျ လှနျအားကွီးစပေါတယျ။”
“ဒါပမေဲ့ ဓားသိုငျးနဲ့ ခွလှေမျးသိုငျးသာ ဒီခှနျအားတှကေို ထိထိရောကျရောကျ အသုံးခစြနေိုငျမှာပါ။”
“အဖေ ကြှနျတောျ ဓားနဲ့ တဈသားတညျးရောကျတဲ့ အဆင့ျကို ရောကျဖို့ ဘယျလောကျကွာကွာ လေ့ကငြ့ျရမှာလညျးဟငျ..”
“ပွောရမှာတော့ခကျတယျ.. အဖေ့တုနျးကတော့ အခွခေံ အဆင့ျကို အောငျမွငျဖို့ ၆နှဈ ကငြ့ျရတယျ ၊ နောကျထပျ ၆နှဈက ဓားနဲ့ တဈသားတညျးရောကျတဲ့ အဆင့ျ ကို အောငျမွငျဖို့ အခြိနျထပျပေးရတယျ။ ငါ့အတှကျတော့ အခြိနျ ၁၂နှဈ ကွာခဲ့တာပေါ့။”
“၁၂ နှဈ??”
သူ့ အဖဟော အသကျငယျငယျနဲ့ အနောကျဘကျ ဂြိကလနျရဲ့ နံပါတျ ၁သူရဲကောငျးပါ။ ဒီလို အနှိုငျး မရှိအောငျ ထူးခြှနျတဲ့ သူတောငျ ၁၂နှဈ အခြိနျပေးဖို့ လိုအပျတယျ။ တခွား သာမာနျလူတှအေမြားစုဟာ တဈဘဝလုံး လေ့ကငြ့ျတာတောငျ ဓားနဲ့ တဈသားတညျး အဆင့ျကို မရောကျကွဘူး။
“ဘယျတော့မှ ကိုယျစားနိုငျတာထကျ ပိုမစားပါနဲ့။ တဈခုကို အခွခေံ ခိုငျမာမှ နောကျတဈခုကို လုပျပါ။ ကဲ စပွီးတော့ လေ့ကငြ့ျရအောငျ။ အဖေ အခွခေံ ဓားကှကျ ၁၃ကှကျထဲက pierce လှုပျရှားမှုကို ပထမဆုံး သငျပေးမယျ။”
….
သူ့ အဖရေဲ့ သငျကွားမှုအောကျမှာ သူ အမြားကွီး တိုးတကျလာတယျ။
ထပျခါထပျခါ လေ့ကငြ့ျနရေတယျ….
ဒါ အရမျးကို ပငြျးဖို့ ကောငျးပွီးတော့ ပငျပနျးလာတယျ။
တောျသေးတာက နငျမှာ အလှနျမွနျဆနျတဲ့ စှမျးအငျပွည့ျဖွိုးတဲ့ အစှမျး ရှိနတောပဲ။ ပွီးတော့ အရငျဘဝက နာမကနြျးလူနာ ဖွဈခဲ့တဲ့ အတှေ့ အကွုံကွောင့ျ သူ လှယျလှယျနဲ့ လကျမလြှော့နိုငျဘူး။
တဈနေ့ကို တိုကျခိုကျရေး အကှကျတှေ ၂ နာရီနဲ့ ခုခံ ကာကှယျတဲ့ အကှကျတှကေို နှဈနာရီ ကငြ့ျရတယျ။
လေ့ကငြ့ျတဲ့ သတ်ထု ရုပျကတော့ မမောတတျဘူးလေ။ အဲ့ အရုုပျက သူ ကာကှယျတဲ့ အကှကျတှေ လေ့ကငြ့ျရငျ တရစပျ မရပျမနား ဓားကောကျနဲ့ ခုတျထဈတော့တာပဲ။
“ရီခြှမျ..”
စနိုး သူသား လေ့ကငြ့ျနတောကို အဝေးကကွည့ျပွီးတော့ ရီခြှမျကို ခေါျလိုကျတယျ။
ရီခြှမျ စနိုး ဘေးဘကျကို လြှောကျသှားပွီးတော့ ဂြိနငျ လေ့ကငြ့ျနတောကို တူတူရပျကွည့ျနကွေတယျ။
“စနိုး … ငါ တဈကယျကို မထငျမိဘူး။ ငါတို့ သားလေးမှာ ဒီလောကျ စိတျဓာတျခှနျအား ကွီးမားလိမ့ျမယျလို့ မထငျမိဘူး။ ငါ သူ ပငျပနျးတယျ ညညျးညူရငျတောငျ ဆကျပွီး လေ့ကငြ့ျခိုငျးဖို့ ဆုံးဖွတျထားတာ။ အခုတော့ ပွောစရာတောငျ မလိုပဲ သူဆကျတိုကျလေ့ကငြ့ျ နနေိုငျတယျ။”
“သူ ဒီမနကျက ခွသေိုငျးကငြ့ျတာတောငျ သူ ပငျပနျးတယျလို့ ပဲပွောတယျ။ သူ လေ့ကငြ့ျခြိနျအတှငျး တဈခကြျကလေးမှ မနားခဲ့ဘူး။ မနကျ ၆နာရီ နေ့လညျ ၆ နာရီ တဈနေ့ကို ၁၂နာရီ လေ့ကငြ့ျနတော ငယျလှနျးတဲ့ သားလေးအတှကျ အရမျးကို ပငျပနျးလှနျးလှတယျ။”
စနိုး ဝမျးနညျးစှာနဲ့ ပွောလိုကျတယျ။
“ငါ ငယျငယျတုနျးကတောငျ ငါ့အဖကေ အတငျးအကပြျ လေ့ကငြ့ျခိုငျးခဲ့ရတာ။ ငါပငျပနျးလှနျးလို့ လဲကခြဲ့တာတောငျ ငါ့အဖကေ ကွာပှတျနဲ့ ရိုကျပွီး ဆကျလေ့ကငြ့ျခိုငျးခဲ့ရတယျ။ ငါလေ့ကငြ့ျဖို့ ဓားကို ဆှဲထုတျလိုကျတိုငျး ငါငိုခဲ့ရတယျ။ ငါ ၁၀နှဈသားမှာ ငါ့အဖကေ အရှေ့ပိုငျး တောငျ ရကေနျက မှနျးစတားကွီး သတျလို့ သခေဲ့တယျ။ ငါ့အမေ နဲ့ ငါတို့ရဲ့ ပုံရိပျတှေ အရမျးကဆြငျးသှားပွီး လူတိုငျးက အေးစကျစကျနဲ့ ပဲ ဆကျဆံကွတော့တယျ။ ငါ့ အမေ ဝမျးနညျးလှနျးလို့ သဆေုံးသှားတယျ။ ဒီမှာ ငါနိုးထလာခဲ့တာပဲ။ ငါဘယျလောကျ နာကငြျနာကငြျ ပငျပနျးပငျပနျး တဈခှနျးမှ မညညျးညူတော့ဘူး။ နေ့တိုငျးကို သိုငျးလေ့ကငြ့ျတာနဲ့ပဲ ကုနျဆုံးစခေဲ့တယျ။”
ရီခြှမျ ဖွေးညငျးစှာပွောလိုကျတယျ။
“သိုငျးမလေ့ကငြ့ျဖူးသူတဈယောကျဟာ တဈခွားတဈယောကျ လေ့ကငြ့ျနတောတှေ့ ရငျ ဘယျလောကျပငျပနျးတယျဆိုတာကို နားလညျမှာ မဟုတျဘူး။”
“စိတျကော လူကော ပငျပနျးတဲ့ အလုပျကို စိတျဓာတျ မပွငျးထနျတဲ့သူ ဆုံးဖွတျခကြျ မခိုငျမာတဲ့ သူတဈယောကျဟာ ဘယျတော့မှ လုပျနိုငျမှာ မဟုတျဘူး။”
“ငါ့ သားရဲ့ အရညျအခငြျးကို ငါ မယုံကွညျခဲ့ပါဘူး။ သူဟာ ဖငျးဂေါ့ ကငြ့ျစဉျမှာ ပါရမီ ရှိပမေဲ့ သူ မကွိုးစားရငျ ဘာမှ ဖွဈမွောကျ အောငျမွငျမှာ မဟုတျဘူးလေ။ အခုတော့ ငါ့သားဟာ ကမ်ဘာမှာ အလှနျထူးခြှနျတဲ့ ပါရမီရှငျ တဈယောကျဖွဈဖို့ ယုံကွညျသှားပွီ။ သူဟာ ကမ်ဘာကို ကိုငျလှုပျနိုငျတဲ့သူတဈယောကျဖွဈမှာ။”
ရီခြှမျ ဖွညျးဖွညျးခငြျး ပွောလိုကျတယျ။
စနိုး သူ့ယောကျြား ပွောတာကို ခေါငျး ညိတျ လကျခံလိုကျပွီးတော့ ဂြိနငျကို ကွည့ျပွီးပွောလိုကျတယျ။
ကြှနျမလညျး ယုံကွညျပါတယျ။
…….
ကိုယ့ျကိုကိုယျ စူပါမနျးထကျတာငျ ပိုပွီး အရမျးကို အစှမျးထကျလာတာကို တှေ့ရတာ အရမျးကို ပြောျဖို့ကောငျးတာပဲ။
တဈနှဈလောကျကွာပွီးတဲ့အခါ….
“ယား…..”
မကြျကနျးငါးက အဝေးကနေ ကြောကျခဲ ၄လုံးကို ကောငျးကငျပေါ ပဈတငျလိုကျတယျ။ အရပျ နညျးနညျး မွင့ျလာတဲ့ ဂြိနငျက မွှား၄ခြောငျးကို လကျသီးဆုပျထဲမှာ ကိုငျထားပွီး ကြောကျခဲ ၄လုံးကို ခြိနျရှယျထားတယျ။
“ရှှဈ..ရှှဈ..ရှှဈ..ရှှဈ…”
မွှား လေးခြောငျးလုံး တဈပွိုငျတညျး လေးညှို့ကနေ ပွေးထှကျသှားပွီး ကြောကျခဲတှကေို ထိမှနျသှားတယျ။ ကြောကျခဲတှအေကုနျလုံး အမှုနျလေးတှလေို ကှဲကွသှေားပွီး မွကွေီးပေါျ ကလြာတယျ။
“ကောငျးတယျ…ဟား..ဟား..ဟား..”
မကြျကနျးငါး မိုးခြုံးသံလို ကယြျလောငျစှာ ရယျမော လိုကျတယျ။
“ဟုတျကဲ့ ဆရာ မကြျကနျးငါး….”
နငျ လေးကို သိမျးဆညျးလိုကျတယျ။
“မငျးဟာ အခု လေးနဲ့ ပါတျသကျတဲ့ စိတျအပိုငျးကို အောငျမွငျသှားပွီ။ ပွီးတော့ ငါ့ရဲ့ လေးခြောငျးပဈ မွှားပညာကိုလညျး အောငျမွငျသှားပွီ။ ငါ အရမျးပြောျတယျ။ အခုတော့ ငါမငျးကို လေးပညာနဲ့ ပါတျသကျပွီး သငျပေးစရာ မရှိတော့ဘူး။ နောကျဆို မငျးကိုယျတိုငျ အတှေ့ အကွုံသဈတှေ ရှာဖှပွေီး လေ့လာဖို့ပဲကနြျတော့တယျ။ မငျးခှနျအား ကွီးလာတာနဲ့ အမြှ မငျး အစှမျးကွီးမားတဲ့ လေးတှကေို ပဈလာနိုငျလိမ့ျမယျ။ ဒီ လေ့ကငြ့ျရေးကှငျးဟာ အခုဆို မငျးအတှကျတော့ အရမျးသေးသှားပွီ။ မငျး ၃၊ ၄ ကီလိုမီတာလောကျကယြျဝနျးတဲ့ ဈေးကွီးတဲ့ ခွံကယြျကွီးတှမှော လေ့ကငြ့ျတာပိုကောငျးတယျ။ မငျး မွှားပဈတဲ့ အကှာအဝေးပို ဝေးလလေေ မငျး လနေဲ့ ပတျဝနျးကငြျ ကို ဘယျလို တှကျခကြျ ထိနျးခြုပျရမယျဆိုတာ သိလာလလေပေဲ။”
“ဟုတျကဲ့…နားလညျပါပွီ။”
“လေးမွှား ပညာဆိုတာ အရမျးကို တိကဖြို့ လိုအပျတယျ။”
“တဈယောကျဟာ လေးကွိုးကို ဆှဲဖို့ ခှနျအားကွီးမားဖို့ လိုသလို မွကွေီးဆှဲအားကိုလညျး တှကျခကြျဖို့ လိုအပျတယျ။ တဈခြိနျတညျးမှာပဲ လအေလဉြျနဲ့ အမွနျနှုနျးကို တှကျခကြျဖို့ လိုအပျတယျ။”
ဒီပညာဟာ ရှုပျထှေးပမေဲ့ လရေဲ့ လားရာနဲ့ လရေဲ့အားကိုသိရငျ ခြိနျစရာမလိုပဲနဲ့တောငျ ပဈလို့ရတယျ။ ဒါဟာ ဘာကွောင့ျလဲဆိုရငျ ဘယျလို ရှုထောင့ျကနပေဈရတာလဲဆိုတာရယျ အကွိမျပေါငျး မရမေတှကနိုငျအောငျ အရိုးအထိ စှဲအောငျ လေ့ကငြ့ျထားတာရယျကွောင့ျပါ။ နငျ အတှကျတော့ အခုဆို မီတာငါးရာ အတှငျးမှာ ယငျကောငျတောငျ ပွေးမလှတျအောငျ မွှားနဲ့ ပဈနိုငျနပေါပွီ။ ဒါပမေဲ့ ဒါဟာ လုံလောကျမှု မရှိသေးဘူး။
သူ့ခှနျအားကွီးလာတာနဲ့ အမြှ သူ့မွှားတှဟော ပိုပွီး အစှမျးထကျလာတာပဲ။ တဈခြို့ ဇငျတနြျသကျရှိတှဆေို မွှားကို ကီလိုမီတာ အမြားကွီး ပဈလိုကျတာတောငျ မွှားရဲ့ မှာပါတဲ့ အားတှကေ ကွီးမားနတေုနျးပဲလေ။ ပွီးတော့ အရမျးဝေးကှာလာတာနဲ့ အမြှ ထိအောငျပဈဖို့ ပိုခကျလာတယျလေ။ ဒီအတှကျ အတှေ့အကွုံနဲ့ လေ့ကငြ့ျမှုတှေ အမြားကွီးလိုအပျတယျ။
“မနကျဖွနျကစပွီး ငါဒီကို မလာတော့ဘူး။ သခငျလေးဟာ ကြှနျတောျသငျဖူးသမြှ တပည့ျတှထေဲမှာ အတောျဆုံးပါ။ သခငျလေးရဲ့ အရညျအခငြျးတှကေို အလဟသ မဖွဈပါစနေဲ့။ အနာဂတျမှာ သခငျလေးဟာ ဒီတောငျကွားဒသေမှာ အရမျးကို ထငျရှားတဲ့ လေးနတျဘုရားတဈပါး ဖွဈလာမှာပါ။”
ဆကျပါဦးမညျ>>>>>>
ဝတ်ထု : Desolate era
မူရငျး စာရေးဆရာ : I Eat tomatoes
ဘာသာပွနျသူ - Dr – Panda
Dr – Panda ကို like & follow လုပျထားဖို့ မမေ့ကွနဲ့နောျ။
Thanks u all…
အခန်း ၁၁ (ဓားသိုင်း စသင်ပြီ)
နင် တော် တော် နားမလည် နိုင်အောင် ဖြစ်သွားတယ်။
“အဖေ က ကျွန်တော် ဓားသိုင်းမသင်ခင် ခန္ဓာကိုယ်ကို အရင် ပြင်ဆင်ရမယ်ပြောလိုက်တာမလား။ ကျွန်တော် ဒါကိုတော့ နည်းနည်း နားလည်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ စိတ်ကိုလည်းလေ့ကျင့်ရမယ်ပြောလိုက်တာ။ အဲ့ဒါက ဘယ်လို မျိုးကို ပြောချင်တာလည်း အဖေ။”
“စိတ်မလောပါနဲ့။”
ရီချွမ် သူ့သားကို ကြည့်ပြီးတော့ လက်ဝှေ့ယမ်းပြီး စာအုပ် အထူကြီး တစ်အုပ်ကို ထုတ်လိုက်တယ်။ နင်ဆီကို ပစ်ပေးလိုက်ပြီးတော့ …
“ပထမဆုံး ဒီလက်သီးထိုးပညာကို အရင် ဖတ်လိုက်ဦး။ ဒီစာအုပ်ထဲမှာ လက်သီးသိုင်း ၁၆ကွက် ပါတယ်။ ဒီအကွက်တွေဟာ ခန္ဓာကိုယ်ကနေ အားတွေကို အလေအလွင့်မရှိ အောင် ဘယ်လိုမျိုး တိုက်ခိုက်ရမယ်ဆိုတဲ့ အခြေခံ သဘောတရားတွေ ပါတယ်။ မင်း ဒီလက်သီးကျမ်းကို အောင်မြင်သွားရင် မင်း ခန္ဓာကိုယ်က အားတွေကို လိုအပ်သလို အလွယ်တကူ အသုံးချနိုင်သွားလိမ့်မယ်။”
“ဓားပညာ ဆိုတာ မင်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကနေ မွေးဖွားလာတာ။ မင်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က မင်း စိတ်ကူးတဲ့ အတိုင်း မရွေ့လျားဘူးဆိုရင် မင်းရဲ့ ဓားက မင်းရဲ့ စိတ်အတိုင်း ဘယ်လိုလုပ် လှုပ်ရှားနိုင်မှလည်း။”
ရီချွမ် သူ့သား မစားနိုင်ပဲနဲ့ အဝအပြဲ စားနေသလိုမျိုး ပညာလေ့ကျင့်ရာမှာ ဖြစ်နေမှာ စိုးရိမ်မိတယ်။
“ပထမဆုံး မင်း စိတ်ကို လျှော့ထားလိုက်ပါ။”
“ထက်နေတဲ့ ဓားဟာ ခုတ်တဲ့အချိန်မှာ မတုန့်ဆိုင်းတတ်ဘူးဆိုတာ နင် နားလည်ပါတယ်။”
“ဟုတ်ကဲ့အဖေ။”
နင် စာအုပ်ကို စတင်ပြီး ဖတ်ပါတော့တယ်။ လက်သီးသိုင်းတွေရဲ့ နက်နဲပုံကို သေချာလေ့လာကြည့်နေတယ်။ ဒီစာအုပ်က တော်တောထူပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သားရေနဲ့ စာရွက်တွေကို လုပ်ထားတာကြောင့် စာရွက်တိုင်းကလည်းေ တာ်တော် ထုူပါတယ်။
စာအုပ်ကို အလွတ်ရသွားတာနဲ့ နင်စတင်ပြီး လေ့ကျင့်ပါတော့တယ်။ သူ့အဖေက လိုအပ်တဲ့ နေရာတွေ အမှားတွေကို ထောက်ပြပြီး တစ်ခါတလေမှာ သူကိုယ်တိုင် သရုပ်ဖော်လေ့ကျင့်ပြ နေပါတယ်။
ပြောရမယ်ဆိုရင် လေအရိပ်သိုင်း မှာ ခွန်အားကို ဘယ်လို အသံးုချရမယ်ဆိုတဲ့ နည်းစနစ်တွေ ပါပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ လေအရိပ်သိုင်းက အဓိက ခြေထောက်ကို ပဲ ဘယ်လို အသုံးချရမယ် ဆိုတာ ရှင်းပြထားတာလေ။ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီပညာက အတွေ့ အကြုံတွေကြောင့် နင်လေ့ကျင့်ရာမှာ တော်တော်ကို မြန်ဆန်နေပါတယ်။
နှစ်နာရီလောက် အကြာမှာ
“ခဏလောက်နားလိုက် ပါဦး။ ချွေးစိုနေတဲ့ နင်ကို ကြည့်ပြီး ရီချွမ်က ပြောလိုက်ပါတယ်။
နောက်ဆိုရင် မင်းတစ်နေ့ကို နှစ်နာရီ လက်သီးသိုင်းကို လေ့ကျင့်ရမယ်။ ငါက မင်းခန္ဓာကိုယ် ဓားသိုင်းကျင့်လို့ ရပြီလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တဲ့ နေ့ရောက်မှ မင်းလေ့ကျင့်ခန်း ပြီးဆုံးမယ်။”
“မင်းခန္ဓာကိုယ်ကို ဓားသိုင်းကျင့်ဖို့ အရင်လေ့ကျင့်တာက အပိုင်းတစ်ပိုင်းပေါ့။”
“ဓားကိုင်ဖို့အတွက် မင်းစိတ်ကို လည်း လေ့ကျင့်ရမယ်။”
သတ္ထု ဓား အနက်ရောင် ၂ချောင်းကို ရီချွမ်း ထုတ်ယူလိုပြီး သူ့သားကို ပစ်ပေးလိုက်တယ်။
နင် ဓားကို ဖမ်းယူလိုက်တယ်။
ပြီးတော့ ရီချွမ် နေရာလွတ် တစ်ခုကို လက်ညိုး ညွှန်လိုက်တယ်။ ဝုန်း…. ဓားကောက်ကြီးကို ကိုင်ထားတဲ့ သတ္ထု ရုပ်ကြီးတစ်ခု ပေါ်လာတယ်။ ဒါက အရုပ်ပဲ။ ကီ လမ်းစဉ်လိုက်တဲ့ အင်မော်တယ်တွေဟာ ဒီလို အရုပ်တွေကို ဖန်ဆင်းနိုင်တယ်။ ဒါကတော့ ဟိုတျန် မာစတာ အ ဆင့် အစွမ်းရှိနေတဲ့ သာမာန် အရုပ်ပဲ။ ဒါပေမဲ့ ဒီ ကိုယ်ထည်ကတော့ တော်တော်ကို မာတယ်။
“အဖေ.. ဒီ အရုပ်ပေါ်က အနီစက်တွေက ဘာတွေလည်းဟင်။”
“ဒီ သတ္ထုနက် အရုပ်ပေါ်မှာ အနီစက် ၁၀ စက်ကျော် ရှိနေတယ်။ အနီစက်တွေဟာ အရုပ်ရဲ့ နဖူးအလယ်၊ ရင်ဘတ်၊ လည်ပင်း၊ လက်မောင်း၊ လက်၊ ကျော၊ နဲ့ တစ်ခြားနေရာတော်တော်များ များမှာ ရှိနေတာ။”
“အနီစက်တွေကို မင်း ဓားနဲ့ ထိုးကြည့်စမ်း။ မြန်မြန်တော့ ထိုးမှ ရမယ်။”
“ဟုတ်ကဲ့”
နင် သူ့ ညာလက်နဲ့ ဓားကိုင်ပြီး ထိုးလိုက်တယ်။
“ယား…”
ဓားဦးဟာ အနီရောင် အစက်ကနေ တစ်လက်မလောက် ဝေးကွာတဲ့ ဦးခေါင်းနေရာမှာ စိုက်ဝင်သွားတယ်။
“ဒါ…”
နင် ကြောင်သွားတယ်။ သူ သေချာ အနီစက်ကို ချိန်ပြီး ထိုးလိုက်တာပါ။ သူ နောက်ထပ် ၃ချက် ဆက်တိုက် ထပ်ထိုးလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အဖြေကတော့ တူတူပဲ။ အမြဲတမ်း လွဲ ချော်နေတယ်။
ရီချွမ် အေးအေးဆေးဆေး ပြောလိုက်တယ်။
“မင်းတွေ့ပြီ မှတ်လား။ မင်း ဓားနဲ့ နဖူး အလယ်က အစက်ကို ထိုးချင်ပေမဲ့ မင်းထိုးလိုက်တိုင်း အမြဲ လွဲချော်နေတယ်။ ဘယ်လိုမျိုး တိတိကျကျ ထိအောင် လုပ်ရမလဲ သိလား။ ပထမဆုံး မင်း ခန္ဓာကိုယ်ကို သေချာ ထိန်းချုပ်နိုင်ရမယ်။ ဒုတိယက မင်း အကြိမ်ပေါင်းများစွာ လေ့ကျင့်ရမယ်။”
“ဘယ်ဓားသိုင်းမဆို လှုပ်ရှားမှု ၁၃မျိုးကို အခြေခံထားတယ်။ chop, pierce, scrape, sweep, break, tap, cleave, support, intercept, twist, lift, draw, and sheath.”
“chop, pierce, scrape, sweep, tap, cleave တွေကို တိုက်ခိုက်တဲ့ နေရာမှာသုံးတယ်။”
“break, support, intercept, twist, lift, draw, and sheath တွေကို ခုခံတဲ့ နေရာမှာ သုံးတယ်။”
ရီချွမ်က သတ္ထု ရုပ်ကို ညွှန်ပြလိုက်ပြီးတော့ ..
“ဒီ အရုပ်ဟာ လှုပ်ရှားနေတာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီမှာ အနီစက် ၉စက်ရှိတယ်။ chop, pierce, scrape, sweep, tap, cleave တွေကို အသုံးပြုပြီး တိုက်ခိုက်ပါ။ ဒါဆို မင်း စည်းချက်ကျကျ ဘယ်လို လှုပ်ရှားရမယ်ဆိုတာကို နားလည်လာလိမ့်မယ်။ အခြေခံအကွက် မှန်သမျှကို အကြိမ် ၁၀ သန်း ဆီ လေ့ကျင့်ရမယ်။”
“တိုက်ခိုက်လိုက်စမ်း..”
“ကာကွယ်စမ်း….”
“ဒီ ၂မျိုးကို မင်း ရင်းနှီး ကျွမ်းဝင်လာရင် ဒီအရုပ်တွေဟာ မင်းနဲ့ တစ်ကယ် တိုက်ခိုက်လိမ့်မယ်။ မင်းက အဲ့ဒီ အချိန်မှာ အခြေခံ ဓားကွက် ၁၃ကွက်ကို သုံးပြီးတော့ တိုက်ခိုက်ရမယ်။”
“ဒီ အခြေခံ ၁၃ ကွက်လုံးကို မင်း အရိုးအသဲထဲအထိ တစ်သားတည်း ဖြစ်သွားပြီးတော့ မင်းတိုက်ခိုက်မှုမှာ ပစ်မှတ်ကို ထိတာ တိကျလာတာနဲ့ မင်းဟာ ဓားရဲ့ အနှစ်သာရကို စိတ်ထဲမှာ ရရှိသွားပြီဖြစ်တယ်။ ဒါဆိုရင်း မင်းရဲ့ စိတ်ကို လေ့ကျင့်ဖို့ အချိန်တန်ပြီပေါ့။”
နင် အသက်တောင် မရှူနိုင်ပဲ နားထောင်နေမိတယ်။
“မင်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ပြင်ဆင်ပါ။”
“မင်းရဲ့ စိတ်ကို ပြင်ဆင်ပါ။”
“ပြီးသွားရင် မင်းဟာ ဓားပညာကို စတင်လေ့ကျင့်လို့ ရပြီ။ဓားသိုင်းတွေဟာ အရမ်းကို ရှုပ်ထွေးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အကုန်လုံးဟာ အခြေခံ ၁၃ကွက် ကပဲ စတင်ရတာ။ တစ်ကယ်လို့ မင်းဒီ ၁၃ကွက်ကို မပိုင်နိုင်ရင် ဓားသိုင်းကျင့်တဲ့ အခါ ဘယ်လိုလုပ် တိုးတက်မှု ရှိမှာလည်း။”
“မင်းသာ ငါ သင်ပေးလိုက်တဲ့ ဒီ ဓားသိုင်းကွက်တွေကို ကျွမ်းကျင်သွားပြီဆိုရင် မင်း ဓားသိုင်း အခြေခံ ကောင်းသွားပြီ။”
“ဓားသိုင်းမှာ လည်း အဆင့် ၃ ဆင့် ရှိတယ်။”
“အခြေခံ အဆင့်၊ ပညာရှင် အဆင့်နဲ့ ကမ္ဘာနဲ့ တစ်သားတည်း အဆင့်ဆိုပြီးတော့..”
“ခြေလှမ်းသိုင်း ရဲ့ ပညာရှင် အဆင့်မှာ ခန္ဓာကိုယ်ကို တိတိကျကျ လှုပ်ရှားနိုင်ဖို့ လိုတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဓားသိုင်း ပညာရှင် အဆင့်မှာ ခန္ဓာကိုယ်ကော ဓားကော တိတိကျကျ လှုပ်ရှားဖို့ လိုပြီးတော့ ဒီလှုပ်ရှားမှုနှစ်ခုလုံးကို တစ်သားတည်းဖြစ်စေရမယ်။ ဒါကြေင့် ၁၀ ဆ ပိုပြီးတော့ ခက်ခဲတယ်။”
“ကမ္ဘာနဲ့ တစ်သားတည်း အဆင့်ကတော့ တော်တော်ကို အလှမ်းဝေးပါသေးတယ်။ ဂျိနင် မင်းအခုဘယ်လမ်းကို လျှောက်နေလည်းဆိုတာ နားလည်သွားပြီလား။”
ရီချွမ် သူ့သားကို ပြောလိုက်တယ်။
“ဟုတ်ကဲ့..”
“အနီရောင် ကောင်းကင် ၉ဆင့် ကျင့်စဉ်ဟာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ဖင်းဂေါ့ ခန္ဓာကိုယ် ဖြစ်စေပြီးတော့ နှိုင်းလို့ မရအောင် လွန်အားကြီးစေပါတယ်။”
“ဒါပေမဲ့ ဓားသိုင်းနဲ့ ခြေလှမ်းသိုင်းသာ ဒီခွန်အားတွေကို ထိထိရောက်ရောက် အသုံးချစေနိုင်မှာပါ။”
“အဖေ ကျွန်တော် ဓားနဲ့ တစ်သားတည်းရောက်တဲ့ အဆင့်ကို ရောက်ဖို့ ဘယ်လောက်ကြာကြာ လေ့ကျင့်ရမှာလည်းဟင်..”
“ပြောရမှာတော့ခက်တယ်.. အဖေ့တုန်းကတော့ အခြေခံ အဆင့်ကို အောင်မြင်ဖို့ ၆နှစ် ကျင့်ရတယ် ၊ နောက်ထပ် ၆နှစ်က ဓားနဲ့ တစ်သားတည်းရောက်တဲ့ အဆင့် ကို အောင်မြင်ဖို့ အချိန်ထပ်ပေးရတယ်။ ငါ့အတွက်တော့ အချိန် ၁၂နှစ် ကြာခဲ့တာပေါ့။”
“၁၂ နှစ်??”
သူ့ အဖေဟာ အသက်ငယ်ငယ်နဲ့ အနောက်ဘက် ဂျိကလန်ရဲ့ နံပါတ် ၁သူရဲကောင်းပါ။ ဒီလို အနှိုင်း မရှိအောင် ထူးချွန်တဲ့ သူတောင် ၁၂နှစ် အချိန်ပေးဖို့ လိုအပ်တယ်။ တခြား သာမာန်လူတွေအများစုဟာ တစ်ဘဝလုံး လေ့ကျင့်တာတောင် ဓားနဲ့ တစ်သားတည်း အဆင့်ကို မရောက်ကြဘူး။
“ဘယ်တော့မှ ကိုယ်စားနိုင်တာထက် ပိုမစားပါနဲ့။ တစ်ခုကို အခြေခံ ခိုင်မာမှ နောက်တစ်ခုကို လုပ်ပါ။ ကဲ စပြီးတော့ လေ့ကျင့်ရအောင်။ အဖေ အခြေခံ ဓားကွက် ၁၃ကွက်ထဲက pierce လှုပ်ရှားမှုကို ပထမဆုံး သင်ပေးမယ်။”
….
သူ့ အဖေရဲ့ သင်ကြားမှုအောက်မှာ သူ အများကြီး တိုးတက်လာတယ်။
ထပ်ခါထပ်ခါ လေ့ကျင့်နေရတယ်….
ဒါ အရမ်းကို ပျင်းဖို့ ကောင်းပြီးတော့ ပင်ပန်းလာတယ်။
တော်သေးတာက နင်မှာ အလွန်မြန်ဆန်တဲ့ စွမ်းအင်ပြည့်ဖြိုးတဲ့ အစွမ်း ရှိနေတာပဲ။ ပြီးတော့ အရင်ဘဝက နာမကျန်းလူနာ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အတွေ့ အကြုံကြောင့် သူ လွယ်လွယ်နဲ့ လက်မလျှော့နိုင်ဘူး။
တစ်နေ့ကို တိုက်ခိုက်ရေး အကွက်တွေ ၂ နာရီနဲ့ ခုခံ ကာကွယ်တဲ့ အကွက်တွေကို နှစ်နာရီ ကျင့်ရတယ်။
လေ့ကျင့်တဲ့ သတ္ထု ရုပ်ကတော့ မမောတတ်ဘူးလေ။ အဲ့ အရုုပ်က သူ ကာကွယ်တဲ့ အကွက်တွေ လေ့ကျင့်ရင် တရစပ် မရပ်မနား ဓားကောက်နဲ့ ခုတ်ထစ်တော့တာပဲ။
“ရီချွမ်..”
စနိုး သူသား လေ့ကျင့်နေတာကို အဝေးကကြည့်ပြီးတော့ ရီချွမ်ကို ခေါ်လိုက်တယ်။
ရီချွမ် စနိုး ဘေးဘက်ကို လျှောက်သွားပြီးတော့ ဂျိနင် လေ့ကျင့်နေတာကို တူတူရပ်ကြည့်နေကြတယ်။
“စနိုး … ငါ တစ်ကယ်ကို မထင်မိဘူး။ ငါတို့ သားလေးမှာ ဒီလောက် စိတ်ဓာတ်ခွန်အား ကြီးမားလိမ့်မယ်လို့ မထင်မိဘူး။ ငါ သူ ပင်ပန်းတယ် ညည်းညူရင်တောင် ဆက်ပြီး လေ့ကျင့်ခိုင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာ။ အခုတော့ ပြောစရာတောင် မလိုပဲ သူဆက်တိုက်လေ့ကျင့် နေနိုင်တယ်။”
“သူ ဒီမနက်က ခြေသိုင်းကျင့်တာတောင် သူ ပင်ပန်းတယ်လို့ ပဲပြောတယ်။ သူ လေ့ကျင့်ချိန်အတွင်း တစ်ချက်ကလေးမှ မနားခဲ့ဘူး။ မနက် ၆နာရီ နေ့လည် ၆ နာရီ တစ်နေ့ကို ၁၂နာရီ လေ့ကျင့်နေတာ ငယ်လွန်းတဲ့ သားလေးအတွက် အရမ်းကို ပင်ပန်းလွန်းလှတယ်။”
စနိုး ဝမ်းနည်းစွာနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။
“ငါ ငယ်ငယ်တုန်းကတောင် ငါ့အဖေက အတင်းအကျပ် လေ့ကျင့်ခိုင်းခဲ့ရတာ။ ငါပင်ပန်းလွန်းလို့ လဲကျခဲ့တာတောင် ငါ့အဖေက ကြာပွတ်နဲ့ ရိုက်ပြီး ဆက်လေ့ကျင့်ခိုင်းခဲ့ရတယ်။ ငါလေ့ကျင့်ဖို့ ဓားကို ဆွဲထုတ်လိုက်တိုင်း ငါငိုခဲ့ရတယ်။ ငါ ၁၀နှစ်သားမှာ ငါ့အဖေက အရှေ့ပိုင်း တောင် ရေကန်က မွန်းစတားကြီး သတ်လို့ သေခဲ့တယ်။ ငါ့အမေ နဲ့ ငါတို့ရဲ့ ပုံရိပ်တွေ အရမ်းကျဆင်းသွားပြီး လူတိုင်းက အေးစက်စက်နဲ့ ပဲ ဆက်ဆံကြတော့တယ်။ ငါ့ အမေ ဝမ်းနည်းလွန်းလို့ သေဆုံးသွားတယ်။ ဒီမှာ ငါနိုးထလာခဲ့တာပဲ။ ငါဘယ်လောက် နာကျင်နာကျင် ပင်ပန်းပင်ပန်း တစ်ခွန်းမှ မညည်းညူတော့ဘူး။ နေ့တိုင်းကို သိုင်းလေ့ကျင့်တာနဲ့ပဲ ကုန်ဆုံးစေခဲ့တယ်။”
ရီချွမ် ဖြေးညင်းစွာပြောလိုက်တယ်။
“သိုင်းမလေ့ကျင့်ဖူးသူတစ်ယောက်ဟာ တစ်ခြားတစ်ယောက် လေ့ကျင့်နေတာတွေ့ ရင် ဘယ်လောက်ပင်ပန်းတယ်ဆိုတာကို နားလည်မှာ မဟုတ်ဘူး။”
“စိတ်ကော လူကော ပင်ပန်းတဲ့ အလုပ်ကို စိတ်ဓာတ် မပြင်းထန်တဲ့သူ ဆုံးဖြတ်ချက် မခိုင်မာတဲ့ သူတစ်ယောက်ဟာ ဘယ်တော့မှ လုပ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။”
“ငါ့ သားရဲ့ အရည်အချင်းကို ငါ မယုံကြည်ခဲ့ပါဘူး။ သူဟာ ဖင်းဂေါ့ ကျင့်စဉ်မှာ ပါရမီ ရှိပေမဲ့ သူ မကြိုးစားရင် ဘာမှ ဖြစ်မြောက် အောင်မြင်မှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ အခုတော့ ငါ့သားဟာ ကမ္ဘာမှာ အလွန်ထူးချွန်တဲ့ ပါရမီရှင် တစ်ယောက်ဖြစ်ဖို့ ယုံကြည်သွားပြီ။ သူဟာ ကမ္ဘာကို ကိုင်လှုပ်နိုင်တဲ့သူတစ်ယောက်ဖြစ်မှာ။”
ရီချွမ် ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြောလိုက်တယ်။
စနိုး သူ့ယောက်ျား ပြောတာကို ခေါင်း ညိတ် လက်ခံလိုက်ပြီးတော့ ဂျိနင်ကို ကြည့်ပြီးပြောလိုက်တယ်။
ကျွန်မလည်း ယုံကြည်ပါတယ်။
…….
ကိုယ့်ကိုကိုယ် စူပါမန်းထက်တာင် ပိုပြီး အရမ်းကို အစွမ်းထက်လာတာကို တွေ့ရတာ အရမ်းကို ပျော်ဖို့ကောင်းတာပဲ။
တစ်နှစ်လောက်ကြာပြီးတဲ့အခါ….
“ယား…..”
မျက်ကန်းငါးက အဝေးကနေ ကျောက်ခဲ ၄လုံးကို ကောင်းကင်ပေါ ပစ်တင်လိုက်တယ်။ အရပ် နည်းနည်း မြင့်လာတဲ့ ဂျိနင်က မြှား၄ချောင်းကို လက်သီးဆုပ်ထဲမှာ ကိုင်ထားပြီး ကျောက်ခဲ ၄လုံးကို ချိန်ရွယ်ထားတယ်။
“ရွှစ်..ရွှစ်..ရွှစ်..ရွှစ်…”
မြှား လေးချောင်းလုံး တစ်ပြိုင်တည်း လေးညှို့ကနေ ပြေးထွက်သွားပြီး ကျောက်ခဲတွေကို ထိမှန်သွားတယ်။ ကျောက်ခဲတွေအကုန်လုံး အမှုန်လေးတွေလို ကွဲကြေသွားပြီး မြေကြီးပေါ် ကျလာတယ်။
“ကောင်းတယ်…ဟား..ဟား..ဟား..”
မျက်ကန်းငါး မိုးချုံးသံလို ကျယ်လောင်စွာ ရယ်မော လိုက်တယ်။
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ မျက်ကန်းငါး….”
နင် လေးကို သိမ်းဆည်းလိုက်တယ်။
“မင်းဟာ အခု လေးနဲ့ ပါတ်သက်တဲ့ စိတ်အပိုင်းကို အောင်မြင်သွားပြီ။ ပြီးတော့ ငါ့ရဲ့ လေးချောင်းပစ် မြှားပညာကိုလည်း အောင်မြင်သွားပြီ။ ငါ အရမ်းပျော်တယ်။ အခုတော့ ငါမင်းကို လေးပညာနဲ့ ပါတ်သက်ပြီး သင်ပေးစရာ မရှိတော့ဘူး။ နောက်ဆို မင်းကိုယ်တိုင် အတွေ့ အကြုံသစ်တွေ ရှာဖွေပြီး လေ့လာဖို့ပဲကျန်တော့တယ်။ မင်းခွန်အား ကြီးလာတာနဲ့ အမျှ မင်း အစွမ်းကြီးမားတဲ့ လေးတွေကို ပစ်လာနိုင်လိမ့်မယ်။ ဒီ လေ့ကျင့်ရေးကွင်းဟာ အခုဆို မင်းအတွက်တော့ အရမ်းသေးသွားပြီ။ မင်း ၃၊ ၄ ကီလိုမီတာလောက်ကျယ်ဝန်းတဲ့ ဈေးကြီးတဲ့ ခြံကျယ်ကြီးတွေမှာ လေ့ကျင့်တာပိုကောင်းတယ်။ မင်း မြှားပစ်တဲ့ အကွာအဝေးပို ဝေးလေလေ မင်း လေနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင် ကို ဘယ်လို တွက်ချက် ထိန်းချုပ်ရမယ်ဆိုတာ သိလာလေလေပဲ။”
“ဟုတ်ကဲ့…နားလည်ပါပြီ။”
“လေးမြှား ပညာဆိုတာ အရမ်းကို တိကျဖို့ လိုအပ်တယ်။”
“တစ်ယောက်ဟာ လေးကြိုးကို ဆွဲဖို့ ခွန်အားကြီးမားဖို့ လိုသလို မြေကြီးဆွဲအားကိုလည်း တွက်ချက်ဖို့ လိုအပ်တယ်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ လေအလျဉ်နဲ့ အမြန်နှုန်းကို တွက်ချက်ဖို့ လိုအပ်တယ်။”
ဒီပညာဟာ ရှုပ်ထွေးပေမဲ့ လေရဲ့ လားရာနဲ့ လေရဲ့အားကိုသိရင် ချိန်စရာမလိုပဲနဲ့တောင် ပစ်လို့ရတယ်။ ဒါဟာ ဘာကြောင့်လဲဆိုရင် ဘယ်လို ရှုထောင့်ကနေပစ်ရတာလဲဆိုတာရယ် အကြိမ်ပေါင်း မရေမတွကနိုင်အောင် အရိုးအထိ စွဲအောင် လေ့ကျင့်ထားတာရယ်ကြောင့်ပါ။ နင် အတွက်တော့ အခုဆို မီတာငါးရာ အတွင်းမှာ ယင်ကောင်တောင် ပြေးမလွတ်အောင် မြှားနဲ့ ပစ်နိုင်နေပါပြီ။ ဒါပေမဲ့ ဒါဟာ လုံလောက်မှု မရှိသေးဘူး။
သူ့ခွန်အားကြီးလာတာနဲ့ အမျှ သူ့မြှားတွေဟာ ပိုပြီး အစွမ်းထက်လာတာပဲ။ တစ်ချို့ ဇင်တျန်သက်ရှိတွေဆို မြှားကို ကီလိုမီတာ အများကြီး ပစ်လိုက်တာတောင် မြှားရဲ့ မှာပါတဲ့ အားတွေက ကြီးမားနေတုန်းပဲလေ။ ပြီးတော့ အရမ်းဝေးကွာလာတာနဲ့ အမျှ ထိအောင်ပစ်ဖို့ ပိုခက်လာတယ်လေ။ ဒီအတွက် အတွေ့အကြုံနဲ့ လေ့ကျင့်မှုတွေ အများကြီးလိုအပ်တယ်။
“မနက်ဖြန်ကစပြီး ငါဒီကို မလာတော့ဘူး။ သခင်လေးဟာ ကျွန်တော်သင်ဖူးသမျှ တပည့်တွေထဲမှာ အတော်ဆုံးပါ။ သခင်လေးရဲ့ အရည်အချင်းတွေကို အလဟသ မဖြစ်ပါစေနဲ့။ အနာဂတ်မှာ သခင်လေးဟာ ဒီတောင်ကြားဒေသမှာ အရမ်းကို ထင်ရှားတဲ့ လေးနတ်ဘုရားတစ်ပါး ဖြစ်လာမှာပါ။”
ဆက်ပါဦးမည်>>>>>>
ဝတ္ထု : Desolate era
မူရင်း စာရေးဆရာ : I Eat tomatoes
ဘာသာပြန်သူ - Dr – Panda
Dr – Panda ကို like & follow လုပ်ထားဖို့ မမေ့ကြနဲ့နော်။
Thanks u all…
Unicode
အခန်း ၁၁ (ဓားသိုင်း စသင်ပြီ)
နင် တော် တော် နားမလည် နိုင်အောင် ဖြစ်သွားတယ်။
“အဖေ က ကျွန်တော် ဓားသိုင်းမသင်ခင် ခန္ဓာကိုယ်ကို အရင် ပြင်ဆင်ရမယ်ပြောလိုက်တာမလား။ ကျွန်တော် ဒါကိုတော့ နည်းနည်း နားလည်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ စိတ်ကိုလည်းလေ့ကျင့်ရမယ်ပြောလိုက်တာ။ အဲ့ဒါက ဘယ်လို မျိုးကို ပြောချင်တာလည်း အဖေ။”
“စိတ်မလောပါနဲ့။”
ရီချွမ် သူ့သားကို ကြည့်ပြီးတော့ လက်ဝှေ့ယမ်းပြီး စာအုပ် အထူကြီး တစ်အုပ်ကို ထုတ်လိုက်တယ်။ နင်ဆီကို ပစ်ပေးလိုက်ပြီးတော့ …
“ပထမဆုံး ဒီလက်သီးထိုးပညာကို အရင် ဖတ်လိုက်ဦး။ ဒီစာအုပ်ထဲမှာ လက်သီးသိုင်း ၁၆ကွက် ပါတယ်။ ဒီအကွက်တွေဟာ ခန္ဓာကိုယ်ကနေ အားတွေကို အလေအလွင့်မရှိ အောင် ဘယ်လိုမျိုး တိုက်ခိုက်ရမယ်ဆိုတဲ့ အခြေခံ သဘောတရားတွေ ပါတယ်။ မင်း ဒီလက်သီးကျမ်းကို အောင်မြင်သွားရင် မင်း ခန္ဓာကိုယ်က အားတွေကို လိုအပ်သလို အလွယ်တကူ အသုံးချနိုင်သွားလိမ့်မယ်။”
“ဓားပညာ ဆိုတာ မင်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကနေ မွေးဖွားလာတာ။ မင်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က မင်း စိတ်ကူးတဲ့ အတိုင်း မရွေ့လျားဘူးဆိုရင် မင်းရဲ့ ဓားက မင်းရဲ့ စိတ်အတိုင်း ဘယ်လိုလုပ် လှုပ်ရှားနိုင်မှလည်း။”
ရီချွမ် သူ့သား မစားနိုင်ပဲနဲ့ အဝအပြဲ စားနေသလိုမျိုး ပညာလေ့ကျင့်ရာမှာ ဖြစ်နေမှာ စိုးရိမ်မိတယ်။
“ပထမဆုံး မင်း စိတ်ကို လျှော့ထားလိုက်ပါ။”
“ထက်နေတဲ့ ဓားဟာ ခုတ်တဲ့အချိန်မှာ မတုန့်ဆိုင်းတတ်ဘူးဆိုတာ နင် နားလည်ပါတယ်။”
“ဟုတ်ကဲ့အဖေ။”
နင် စာအုပ်ကို စတင်ပြီး ဖတ်ပါတော့တယ်။ လက်သီးသိုင်းတွေရဲ့ နက်နဲပုံကို သေချာလေ့လာကြည့်နေတယ်။ ဒီစာအုပ်က တော်တောထူပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သားရေနဲ့ စာရွက်တွေကို လုပ်ထားတာကြောင့် စာရွက်တိုင်းကလည်းေ တာ်တော် ထုူပါတယ်။
စာအုပ်ကို အလွတ်ရသွားတာနဲ့ နင်စတင်ပြီး လေ့ကျင့်ပါတော့တယ်။ သူ့အဖေက လိုအပ်တဲ့ နေရာတွေ အမှားတွေကို ထောက်ပြပြီး တစ်ခါတလေမှာ သူကိုယ်တိုင် သရုပ်ဖော်လေ့ကျင့်ပြ နေပါတယ်။
ပြောရမယ်ဆိုရင် လေအရိပ်သိုင်း မှာ ခွန်အားကို ဘယ်လို အသံးုချရမယ်ဆိုတဲ့ နည်းစနစ်တွေ ပါပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ လေအရိပ်သိုင်းက အဓိက ခြေထောက်ကို ပဲ ဘယ်လို အသုံးချရမယ် ဆိုတာ ရှင်းပြထားတာလေ။ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီပညာက အတွေ့ အကြုံတွေကြောင့် နင်လေ့ကျင့်ရာမှာ တော်တော်ကို မြန်ဆန်နေပါတယ်။
နှစ်နာရီလောက် အကြာမှာ
“ခဏလောက်နားလိုက် ပါဦး။ ချွေးစိုနေတဲ့ နင်ကို ကြည့်ပြီး ရီချွမ်က ပြောလိုက်ပါတယ်။
နောက်ဆိုရင် မင်းတစ်နေ့ကို နှစ်နာရီ လက်သီးသိုင်းကို လေ့ကျင့်ရမယ်။ ငါက မင်းခန္ဓာကိုယ် ဓားသိုင်းကျင့်လို့ ရပြီလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တဲ့ နေ့ရောက်မှ မင်းလေ့ကျင့်ခန်း ပြီးဆုံးမယ်။”
“မင်းခန္ဓာကိုယ်ကို ဓားသိုင်းကျင့်ဖို့ အရင်လေ့ကျင့်တာက အပိုင်းတစ်ပိုင်းပေါ့။”
“ဓားကိုင်ဖို့အတွက် မင်းစိတ်ကို လည်း လေ့ကျင့်ရမယ်။”
သတ္ထု ဓား အနက်ရောင် ၂ချောင်းကို ရီချွမ်း ထုတ်ယူလိုပြီး သူ့သားကို ပစ်ပေးလိုက်တယ်။
နင် ဓားကို ဖမ်းယူလိုက်တယ်။
ပြီးတော့ ရီချွမ် နေရာလွတ် တစ်ခုကို လက်ညိုး ညွှန်လိုက်တယ်။ ဝုန်း…. ဓားကောက်ကြီးကို ကိုင်ထားတဲ့ သတ္ထု ရုပ်ကြီးတစ်ခု ပေါ်လာတယ်။ ဒါက အရုပ်ပဲ။ ကီ လမ်းစဉ်လိုက်တဲ့ အင်မော်တယ်တွေဟာ ဒီလို အရုပ်တွေကို ဖန်ဆင်းနိုင်တယ်။ ဒါကတော့ ဟိုတျန် မာစတာ အ ဆင့် အစွမ်းရှိနေတဲ့ သာမာန် အရုပ်ပဲ။ ဒါပေမဲ့ ဒီ ကိုယ်ထည်ကတော့ တော်တော်ကို မာတယ်။
“အဖေ.. ဒီ အရုပ်ပေါ်က အနီစက်တွေက ဘာတွေလည်းဟင်။”
“ဒီ သတ္ထုနက် အရုပ်ပေါ်မှာ အနီစက် ၁၀ စက်ကျော် ရှိနေတယ်။ အနီစက်တွေဟာ အရုပ်ရဲ့ နဖူးအလယ်၊ ရင်ဘတ်၊ လည်ပင်း၊ လက်မောင်း၊ လက်၊ ကျော၊ နဲ့ တစ်ခြားနေရာတော်တော်များ များမှာ ရှိနေတာ။”
“အနီစက်တွေကို မင်း ဓားနဲ့ ထိုးကြည့်စမ်း။ မြန်မြန်တော့ ထိုးမှ ရမယ်။”
“ဟုတ်ကဲ့”
နင် သူ့ ညာလက်နဲ့ ဓားကိုင်ပြီး ထိုးလိုက်တယ်။
“ယား…”
ဓားဦးဟာ အနီရောင် အစက်ကနေ တစ်လက်မလောက် ဝေးကွာတဲ့ ဦးခေါင်းနေရာမှာ စိုက်ဝင်သွားတယ်။
“ဒါ…”
နင် ကြောင်သွားတယ်။ သူ သေချာ အနီစက်ကို ချိန်ပြီး ထိုးလိုက်တာပါ။ သူ နောက်ထပ် ၃ချက် ဆက်တိုက် ထပ်ထိုးလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အဖြေကတော့ တူတူပဲ။ အမြဲတမ်း လွဲ ချော်နေတယ်။
ရီချွမ် အေးအေးဆေးဆေး ပြောလိုက်တယ်။
“မင်းတွေ့ပြီ မှတ်လား။ မင်း ဓားနဲ့ နဖူး အလယ်က အစက်ကို ထိုးချင်ပေမဲ့ မင်းထိုးလိုက်တိုင်း အမြဲ လွဲချော်နေတယ်။ ဘယ်လိုမျိုး တိတိကျကျ ထိအောင် လုပ်ရမလဲ သိလား။ ပထမဆုံး မင်း ခန္ဓာကိုယ်ကို သေချာ ထိန်းချုပ်နိုင်ရမယ်။ ဒုတိယက မင်း အကြိမ်ပေါင်းများစွာ လေ့ကျင့်ရမယ်။”
“ဘယ်ဓားသိုင်းမဆို လှုပ်ရှားမှု ၁၃မျိုးကို အခြေခံထားတယ်။ chop, pierce, scrape, sweep, break, tap, cleave, support, intercept, twist, lift, draw, and sheath.”
“chop, pierce, scrape, sweep, tap, cleave တွေကို တိုက်ခိုက်တဲ့ နေရာမှာသုံးတယ်။”
“break, support, intercept, twist, lift, draw, and sheath တွေကို ခုခံတဲ့ နေရာမှာ သုံးတယ်။”
ရီချွမ်က သတ္ထု ရုပ်ကို ညွှန်ပြလိုက်ပြီးတော့ ..
“ဒီ အရုပ်ဟာ လှုပ်ရှားနေတာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီမှာ အနီစက် ၉စက်ရှိတယ်။ chop, pierce, scrape, sweep, tap, cleave တွေကို အသုံးပြုပြီး တိုက်ခိုက်ပါ။ ဒါဆို မင်း စည်းချက်ကျကျ ဘယ်လို လှုပ်ရှားရမယ်ဆိုတာကို နားလည်လာလိမ့်မယ်။ အခြေခံအကွက် မှန်သမျှကို အကြိမ် ၁၀ သန်း ဆီ လေ့ကျင့်ရမယ်။”
“တိုက်ခိုက်လိုက်စမ်း..”
“ကာကွယ်စမ်း….”
“ဒီ ၂မျိုးကို မင်း ရင်းနှီး ကျွမ်းဝင်လာရင် ဒီအရုပ်တွေဟာ မင်းနဲ့ တစ်ကယ် တိုက်ခိုက်လိမ့်မယ်။ မင်းက အဲ့ဒီ အချိန်မှာ အခြေခံ ဓားကွက် ၁၃ကွက်ကို သုံးပြီးတော့ တိုက်ခိုက်ရမယ်။”
“ဒီ အခြေခံ ၁၃ ကွက်လုံးကို မင်း အရိုးအသဲထဲအထိ တစ်သားတည်း ဖြစ်သွားပြီးတော့ မင်းတိုက်ခိုက်မှုမှာ ပစ်မှတ်ကို ထိတာ တိကျလာတာနဲ့ မင်းဟာ ဓားရဲ့ အနှစ်သာရကို စိတ်ထဲမှာ ရရှိသွားပြီဖြစ်တယ်။ ဒါဆိုရင်း မင်းရဲ့ စိတ်ကို လေ့ကျင့်ဖို့ အချိန်တန်ပြီပေါ့။”
နင် အသက်တောင် မရှူနိုင်ပဲ နားထောင်နေမိတယ်။
“မင်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ပြင်ဆင်ပါ။”
“မင်းရဲ့ စိတ်ကို ပြင်ဆင်ပါ။”
“ပြီးသွားရင် မင်းဟာ ဓားပညာကို စတင်လေ့ကျင့်လို့ ရပြီ။ဓားသိုင်းတွေဟာ အရမ်းကို ရှုပ်ထွေးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အကုန်လုံးဟာ အခြေခံ ၁၃ကွက် ကပဲ စတင်ရတာ။ တစ်ကယ်လို့ မင်းဒီ ၁၃ကွက်ကို မပိုင်နိုင်ရင် ဓားသိုင်းကျင့်တဲ့ အခါ ဘယ်လိုလုပ် တိုးတက်မှု ရှိမှာလည်း။”
“မင်းသာ ငါ သင်ပေးလိုက်တဲ့ ဒီ ဓားသိုင်းကွက်တွေကို ကျွမ်းကျင်သွားပြီဆိုရင် မင်း ဓားသိုင်း အခြေခံ ကောင်းသွားပြီ။”
“ဓားသိုင်းမှာ လည်း အဆင့် ၃ ဆင့် ရှိတယ်။”
“အခြေခံ အဆင့်၊ ပညာရှင် အဆင့်နဲ့ ကမ္ဘာနဲ့ တစ်သားတည်း အဆင့်ဆိုပြီးတော့..”
“ခြေလှမ်းသိုင်း ရဲ့ ပညာရှင် အဆင့်မှာ ခန္ဓာကိုယ်ကို တိတိကျကျ လှုပ်ရှားနိုင်ဖို့ လိုတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဓားသိုင်း ပညာရှင် အဆင့်မှာ ခန္ဓာကိုယ်ကော ဓားကော တိတိကျကျ လှုပ်ရှားဖို့ လိုပြီးတော့ ဒီလှုပ်ရှားမှုနှစ်ခုလုံးကို တစ်သားတည်းဖြစ်စေရမယ်။ ဒါကြေင့် ၁၀ ဆ ပိုပြီးတော့ ခက်ခဲတယ်။”
“ကမ္ဘာနဲ့ တစ်သားတည်း အဆင့်ကတော့ တော်တော်ကို အလှမ်းဝေးပါသေးတယ်။ ဂျိနင် မင်းအခုဘယ်လမ်းကို လျှောက်နေလည်းဆိုတာ နားလည်သွားပြီလား။”
ရီချွမ် သူ့သားကို ပြောလိုက်တယ်။
“ဟုတ်ကဲ့..”
“အနီရောင် ကောင်းကင် ၉ဆင့် ကျင့်စဉ်ဟာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ဖင်းဂေါ့ ခန္ဓာကိုယ် ဖြစ်စေပြီးတော့ နှိုင်းလို့ မရအောင် လွန်အားကြီးစေပါတယ်။”
“ဒါပေမဲ့ ဓားသိုင်းနဲ့ ခြေလှမ်းသိုင်းသာ ဒီခွန်အားတွေကို ထိထိရောက်ရောက် အသုံးချစေနိုင်မှာပါ။”
“အဖေ ကျွန်တော် ဓားနဲ့ တစ်သားတည်းရောက်တဲ့ အဆင့်ကို ရောက်ဖို့ ဘယ်လောက်ကြာကြာ လေ့ကျင့်ရမှာလည်းဟင်..”
“ပြောရမှာတော့ခက်တယ်.. အဖေ့တုန်းကတော့ အခြေခံ အဆင့်ကို အောင်မြင်ဖို့ ၆နှစ် ကျင့်ရတယ် ၊ နောက်ထပ် ၆နှစ်က ဓားနဲ့ တစ်သားတည်းရောက်တဲ့ အဆင့် ကို အောင်မြင်ဖို့ အချိန်ထပ်ပေးရတယ်။ ငါ့အတွက်တော့ အချိန် ၁၂နှစ် ကြာခဲ့တာပေါ့။”
“၁၂ နှစ်??”
သူ့ အဖေဟာ အသက်ငယ်ငယ်နဲ့ အနောက်ဘက် ဂျိကလန်ရဲ့ နံပါတ် ၁သူရဲကောင်းပါ။ ဒီလို အနှိုင်း မရှိအောင် ထူးချွန်တဲ့ သူတောင် ၁၂နှစ် အချိန်ပေးဖို့ လိုအပ်တယ်။ တခြား သာမာန်လူတွေအများစုဟာ တစ်ဘဝလုံး လေ့ကျင့်တာတောင် ဓားနဲ့ တစ်သားတည်း အဆင့်ကို မရောက်ကြဘူး။
“ဘယ်တော့မှ ကိုယ်စားနိုင်တာထက် ပိုမစားပါနဲ့။ တစ်ခုကို အခြေခံ ခိုင်မာမှ နောက်တစ်ခုကို လုပ်ပါ။ ကဲ စပြီးတော့ လေ့ကျင့်ရအောင်။ အဖေ အခြေခံ ဓားကွက် ၁၃ကွက်ထဲက pierce လှုပ်ရှားမှုကို ပထမဆုံး သင်ပေးမယ်။”
….
သူ့ အဖေရဲ့ သင်ကြားမှုအောက်မှာ သူ အများကြီး တိုးတက်လာတယ်။
ထပ်ခါထပ်ခါ လေ့ကျင့်နေရတယ်….
ဒါ အရမ်းကို ပျင်းဖို့ ကောင်းပြီးတော့ ပင်ပန်းလာတယ်။
တော်သေးတာက နင်မှာ အလွန်မြန်ဆန်တဲ့ စွမ်းအင်ပြည့်ဖြိုးတဲ့ အစွမ်း ရှိနေတာပဲ။ ပြီးတော့ အရင်ဘဝက နာမကျန်းလူနာ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အတွေ့ အကြုံကြောင့် သူ လွယ်လွယ်နဲ့ လက်မလျှော့နိုင်ဘူး။
တစ်နေ့ကို တိုက်ခိုက်ရေး အကွက်တွေ ၂ နာရီနဲ့ ခုခံ ကာကွယ်တဲ့ အကွက်တွေကို နှစ်နာရီ ကျင့်ရတယ်။
လေ့ကျင့်တဲ့ သတ္ထု ရုပ်ကတော့ မမောတတ်ဘူးလေ။ အဲ့ အရုုပ်က သူ ကာကွယ်တဲ့ အကွက်တွေ လေ့ကျင့်ရင် တရစပ် မရပ်မနား ဓားကောက်နဲ့ ခုတ်ထစ်တော့တာပဲ။
“ရီချွမ်..”
စနိုး သူသား လေ့ကျင့်နေတာကို အဝေးကကြည့်ပြီးတော့ ရီချွမ်ကို ခေါ်လိုက်တယ်။
ရီချွမ် စနိုး ဘေးဘက်ကို လျှောက်သွားပြီးတော့ ဂျိနင် လေ့ကျင့်နေတာကို တူတူရပ်ကြည့်နေကြတယ်။
“စနိုး … ငါ တစ်ကယ်ကို မထင်မိဘူး။ ငါတို့ သားလေးမှာ ဒီလောက် စိတ်ဓာတ်ခွန်အား ကြီးမားလိမ့်မယ်လို့ မထင်မိဘူး။ ငါ သူ ပင်ပန်းတယ် ညည်းညူရင်တောင် ဆက်ပြီး လေ့ကျင့်ခိုင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာ။ အခုတော့ ပြောစရာတောင် မလိုပဲ သူဆက်တိုက်လေ့ကျင့် နေနိုင်တယ်။”
“သူ ဒီမနက်က ခြေသိုင်းကျင့်တာတောင် သူ ပင်ပန်းတယ်လို့ ပဲပြောတယ်။ သူ လေ့ကျင့်ချိန်အတွင်း တစ်ချက်ကလေးမှ မနားခဲ့ဘူး။ မနက် ၆နာရီ နေ့လည် ၆ နာရီ တစ်နေ့ကို ၁၂နာရီ လေ့ကျင့်နေတာ ငယ်လွန်းတဲ့ သားလေးအတွက် အရမ်းကို ပင်ပန်းလွန်းလှတယ်။”
စနိုး ဝမ်းနည်းစွာနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။
“ငါ ငယ်ငယ်တုန်းကတောင် ငါ့အဖေက အတင်းအကျပ် လေ့ကျင့်ခိုင်းခဲ့ရတာ။ ငါပင်ပန်းလွန်းလို့ လဲကျခဲ့တာတောင် ငါ့အဖေက ကြာပွတ်နဲ့ ရိုက်ပြီး ဆက်လေ့ကျင့်ခိုင်းခဲ့ရတယ်။ ငါလေ့ကျင့်ဖို့ ဓားကို ဆွဲထုတ်လိုက်တိုင်း ငါငိုခဲ့ရတယ်။ ငါ ၁၀နှစ်သားမှာ ငါ့အဖေက အရှေ့ပိုင်း တောင် ရေကန်က မွန်းစတားကြီး သတ်လို့ သေခဲ့တယ်။ ငါ့အမေ နဲ့ ငါတို့ရဲ့ ပုံရိပ်တွေ အရမ်းကျဆင်းသွားပြီး လူတိုင်းက အေးစက်စက်နဲ့ ပဲ ဆက်ဆံကြတော့တယ်။ ငါ့ အမေ ဝမ်းနည်းလွန်းလို့ သေဆုံးသွားတယ်။ ဒီမှာ ငါနိုးထလာခဲ့တာပဲ။ ငါဘယ်လောက် နာကျင်နာကျင် ပင်ပန်းပင်ပန်း တစ်ခွန်းမှ မညည်းညူတော့ဘူး။ နေ့တိုင်းကို သိုင်းလေ့ကျင့်တာနဲ့ပဲ ကုန်ဆုံးစေခဲ့တယ်။”
ရီချွမ် ဖြေးညင်းစွာပြောလိုက်တယ်။
“သိုင်းမလေ့ကျင့်ဖူးသူတစ်ယောက်ဟာ တစ်ခြားတစ်ယောက် လေ့ကျင့်နေတာတွေ့ ရင် ဘယ်လောက်ပင်ပန်းတယ်ဆိုတာကို နားလည်မှာ မဟုတ်ဘူး။”
“စိတ်ကော လူကော ပင်ပန်းတဲ့ အလုပ်ကို စိတ်ဓာတ် မပြင်းထန်တဲ့သူ ဆုံးဖြတ်ချက် မခိုင်မာတဲ့ သူတစ်ယောက်ဟာ ဘယ်တော့မှ လုပ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။”
“ငါ့ သားရဲ့ အရည်အချင်းကို ငါ မယုံကြည်ခဲ့ပါဘူး။ သူဟာ ဖင်းဂေါ့ ကျင့်စဉ်မှာ ပါရမီ ရှိပေမဲ့ သူ မကြိုးစားရင် ဘာမှ ဖြစ်မြောက် အောင်မြင်မှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ အခုတော့ ငါ့သားဟာ ကမ္ဘာမှာ အလွန်ထူးချွန်တဲ့ ပါရမီရှင် တစ်ယောက်ဖြစ်ဖို့ ယုံကြည်သွားပြီ။ သူဟာ ကမ္ဘာကို ကိုင်လှုပ်နိုင်တဲ့သူတစ်ယောက်ဖြစ်မှာ။”
ရီချွမ် ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြောလိုက်တယ်။
စနိုး သူ့ယောက်ျား ပြောတာကို ခေါင်း ညိတ် လက်ခံလိုက်ပြီးတော့ ဂျိနင်ကို ကြည့်ပြီးပြောလိုက်တယ်။
ကျွန်မလည်း ယုံကြည်ပါတယ်။
…….
ကိုယ့်ကိုကိုယ် စူပါမန်းထက်တာင် ပိုပြီး အရမ်းကို အစွမ်းထက်လာတာကို တွေ့ရတာ အရမ်းကို ပျော်ဖို့ကောင်းတာပဲ။
တစ်နှစ်လောက်ကြာပြီးတဲ့အခါ….
“ယား…..”
မျက်ကန်းငါးက အဝေးကနေ ကျောက်ခဲ ၄လုံးကို ကောင်းကင်ပေါ ပစ်တင်လိုက်တယ်။ အရပ် နည်းနည်း မြင့်လာတဲ့ ဂျိနင်က မြှား၄ချောင်းကို လက်သီးဆုပ်ထဲမှာ ကိုင်ထားပြီး ကျောက်ခဲ ၄လုံးကို ချိန်ရွယ်ထားတယ်။
“ရွှစ်..ရွှစ်..ရွှစ်..ရွှစ်…”
မြှား လေးချောင်းလုံး တစ်ပြိုင်တည်း လေးညှို့ကနေ ပြေးထွက်သွားပြီး ကျောက်ခဲတွေကို ထိမှန်သွားတယ်။ ကျောက်ခဲတွေအကုန်လုံး အမှုန်လေးတွေလို ကွဲကြေသွားပြီး မြေကြီးပေါ် ကျလာတယ်။
“ကောင်းတယ်…ဟား..ဟား..ဟား..”
မျက်ကန်းငါး မိုးချုံးသံလို ကျယ်လောင်စွာ ရယ်မော လိုက်တယ်။
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ မျက်ကန်းငါး….”
နင် လေးကို သိမ်းဆည်းလိုက်တယ်။
“မင်းဟာ အခု လေးနဲ့ ပါတ်သက်တဲ့ စိတ်အပိုင်းကို အောင်မြင်သွားပြီ။ ပြီးတော့ ငါ့ရဲ့ လေးချောင်းပစ် မြှားပညာကိုလည်း အောင်မြင်သွားပြီ။ ငါ အရမ်းပျော်တယ်။ အခုတော့ ငါမင်းကို လေးပညာနဲ့ ပါတ်သက်ပြီး သင်ပေးစရာ မရှိတော့ဘူး။ နောက်ဆို မင်းကိုယ်တိုင် အတွေ့ အကြုံသစ်တွေ ရှာဖွေပြီး လေ့လာဖို့ပဲကျန်တော့တယ်။ မင်းခွန်အား ကြီးလာတာနဲ့ အမျှ မင်း အစွမ်းကြီးမားတဲ့ လေးတွေကို ပစ်လာနိုင်လိမ့်မယ်။ ဒီ လေ့ကျင့်ရေးကွင်းဟာ အခုဆို မင်းအတွက်တော့ အရမ်းသေးသွားပြီ။ မင်း ၃၊ ၄ ကီလိုမီတာလောက်ကျယ်ဝန်းတဲ့ ဈေးကြီးတဲ့ ခြံကျယ်ကြီးတွေမှာ လေ့ကျင့်တာပိုကောင်းတယ်။ မင်း မြှားပစ်တဲ့ အကွာအဝေးပို ဝေးလေလေ မင်း လေနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင် ကို ဘယ်လို တွက်ချက် ထိန်းချုပ်ရမယ်ဆိုတာ သိလာလေလေပဲ။”
“ဟုတ်ကဲ့…နားလည်ပါပြီ။”
“လေးမြှား ပညာဆိုတာ အရမ်းကို တိကျဖို့ လိုအပ်တယ်။”
“တစ်ယောက်ဟာ လေးကြိုးကို ဆွဲဖို့ ခွန်အားကြီးမားဖို့ လိုသလို မြေကြီးဆွဲအားကိုလည်း တွက်ချက်ဖို့ လိုအပ်တယ်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ လေအလျဉ်နဲ့ အမြန်နှုန်းကို တွက်ချက်ဖို့ လိုအပ်တယ်။”
ဒီပညာဟာ ရှုပ်ထွေးပေမဲ့ လေရဲ့ လားရာနဲ့ လေရဲ့အားကိုသိရင် ချိန်စရာမလိုပဲနဲ့တောင် ပစ်လို့ရတယ်။ ဒါဟာ ဘာကြောင့်လဲဆိုရင် ဘယ်လို ရှုထောင့်ကနေပစ်ရတာလဲဆိုတာရယ် အကြိမ်ပေါင်း မရေမတွကနိုင်အောင် အရိုးအထိ စွဲအောင် လေ့ကျင့်ထားတာရယ်ကြောင့်ပါ။ နင် အတွက်တော့ အခုဆို မီတာငါးရာ အတွင်းမှာ ယင်ကောင်တောင် ပြေးမလွတ်အောင် မြှားနဲ့ ပစ်နိုင်နေပါပြီ။ ဒါပေမဲ့ ဒါဟာ လုံလောက်မှု မရှိသေးဘူး။
သူ့ခွန်အားကြီးလာတာနဲ့ အမျှ သူ့မြှားတွေဟာ ပိုပြီး အစွမ်းထက်လာတာပဲ။ တစ်ချို့ ဇင်တျန်သက်ရှိတွေဆို မြှားကို ကီလိုမီတာ အများကြီး ပစ်လိုက်တာတောင် မြှားရဲ့ မှာပါတဲ့ အားတွေက ကြီးမားနေတုန်းပဲလေ။ ပြီးတော့ အရမ်းဝေးကွာလာတာနဲ့ အမျှ ထိအောင်ပစ်ဖို့ ပိုခက်လာတယ်လေ။ ဒီအတွက် အတွေ့အကြုံနဲ့ လေ့ကျင့်မှုတွေ အများကြီးလိုအပ်တယ်။
“မနက်ဖြန်ကစပြီး ငါဒီကို မလာတော့ဘူး။ သခင်လေးဟာ ကျွန်တော်သင်ဖူးသမျှ တပည့်တွေထဲမှာ အတော်ဆုံးပါ။ သခင်လေးရဲ့ အရည်အချင်းတွေကို အလဟသ မဖြစ်ပါစေနဲ့။ အနာဂတ်မှာ သခင်လေးဟာ ဒီတောင်ကြားဒေသမှာ အရမ်းကို ထင်ရှားတဲ့ လေးနတ်ဘုရားတစ်ပါး ဖြစ်လာမှာပါ။”
ဆက်ပါဦးမည်>>>>>>
ဝတ္ထု : Desolate era
မူရင်း စာရေးဆရာ : I Eat tomatoes
ဘာသာပြန်သူ - Dr – Panda
Dr – Panda ကို like & follow လုပ်ထားဖို့ မမေ့ကြနဲ့နော်။
Thanks u all…
Unicode
အခနျး ၁၁ (ဓားသိုငျး စသငျပွီ)
နငျ တောျ တောျ နားမလညျ နိုငျအောငျ ဖွဈသှားတယျ။
“အဖေ က ကြှနျတောျ ဓားသိုငျးမသငျခငျ ခန်ဓာကိုယျကို အရငျ ပွငျဆငျရမယျပွောလိုကျတာမလား။ ကြှနျတောျ ဒါကိုတော့ နညျးနညျး နားလညျပါတယျ။ ဒါပမေဲ့ စိတျကိုလညျးလေ့ကငြ့ျရမယျပွောလိုကျတာ။ အဲ့ဒါက ဘယျလို မြိုးကို ပွောခငြျတာလညျး အဖေ။”
“စိတျမလောပါနဲ့။”
ရီခြှမျ သူ့သားကို ကွည့ျပွီးတော့ လကျဝှေ့ယမျးပွီး စာအုပျ အထူကွီး တဈအုပျကို ထုတျလိုကျတယျ။ နငျဆီကို ပဈပေးလိုကျပွီးတော့ …
“ပထမဆုံး ဒီလကျသီးထိုးပညာကို အရငျ ဖတျလိုကျဦး။ ဒီစာအုပျထဲမှာ လကျသီးသိုငျး ၁၆ကှကျ ပါတယျ။ ဒီအကှကျတှဟော ခန်ဓာကိုယျကနေ အားတှကေို အလအေလှင့ျမရှိ အောငျ ဘယျလိုမြိုး တိုကျခိုကျရမယျဆိုတဲ့ အခွခေံ သဘောတရားတှေ ပါတယျ။ မငျး ဒီလကျသီးကမြျးကို အောငျမွငျသှားရငျ မငျး ခန်ဓာကိုယျက အားတှကေို လိုအပျသလို အလှယျတကူ အသုံးခနြိုငျသှားလိမ့ျမယျ။”
“ဓားပညာ ဆိုတာ မငျးရဲ့ ခန်ဓာကိုယျကနေ မှေးဖှားလာတာ။ မငျးရဲ့ ခန်ဓာကိုယျက မငျး စိတျကူးတဲ့ အတိုငျး မရှေ့လြားဘူးဆိုရငျ မငျးရဲ့ ဓားက မငျးရဲ့ စိတျအတိုငျး ဘယျလိုလုပျ လှုပျရှားနိုငျမှလညျး။”
ရီခြှမျ သူ့သား မစားနိုငျပဲနဲ့ အဝအပွဲ စားနသေလိုမြိုး ပညာလေ့ကငြ့ျရာမှာ ဖွဈနမှော စိုးရိမျမိတယျ။
“ပထမဆုံး မငျး စိတျကို လြှော့ထားလိုကျပါ။”
“ထကျနတေဲ့ ဓားဟာ ခုတျတဲ့အခြိနျမှာ မတုန့ျဆိုငျးတတျဘူးဆိုတာ နငျ နားလညျပါတယျ။”
“ဟုတျကဲ့အဖေ။”
နငျ စာအုပျကို စတငျပွီး ဖတျပါတော့တယျ။ လကျသီးသိုငျးတှရေဲ့ နကျနဲပုံကို သခြောလေ့လာကွည့ျနတေယျ။ ဒီစာအုပျက တောျတောထူပါတယျ။ ဒါပမေဲ့ သားရနေဲ့ စာရှကျတှကေို လုပျထားတာကွောင့ျ စာရှကျတိုငျးကလညျးေ တာျတောျ ထုူပါတယျ။
စာအုပျကို အလှတျရသှားတာနဲ့ နငျစတငျပွီး လေ့ကငြ့ျပါတော့တယျ။ သူ့အဖကေ လိုအပျတဲ့ နရောတှေ အမှားတှကေို ထောကျပွပွီး တဈခါတလမှော သူကိုယျတိုငျ သရုပျဖောျလေ့ကငြ့ျပွ နပေါတယျ။
ပွောရမယျဆိုရငျ လအေရိပျသိုငျး မှာ ခှနျအားကို ဘယျလို အသံးုခရြမယျဆိုတဲ့ နညျးစနဈတှေ ပါပါတယျ။ ဒါပမေဲ့ လအေရိပျသိုငျးက အဓိက ခွထေောကျကို ပဲ ဘယျလို အသုံးခရြမယျ ဆိုတာ ရှငျးပွထားတာလေ။ ဒါပမေဲ့ အဲ့ဒီပညာက အတှေ့ အကွုံတှကွေောင့ျ နငျလေ့ကငြ့ျရာမှာ တောျတောျကို မွနျဆနျနပေါတယျ။
နှဈနာရီလောကျ အကွာမှာ
“ခဏလောကျနားလိုကျ ပါဦး။ ခြှေးစိုနတေဲ့ နငျကို ကွည့ျပွီး ရီခြှမျက ပွောလိုကျပါတယျ။
နောကျဆိုရငျ မငျးတဈနေ့ကို နှဈနာရီ လကျသီးသိုငျးကို လေ့ကငြ့ျရမယျ။ ငါက မငျးခန်ဓာကိုယျ ဓားသိုငျးကငြ့ျလို့ ရပွီလို့ ဆုံးဖွတျလိုကျတဲ့ နေ့ရောကျမှ မငျးလေ့ကငြ့ျခနျး ပွီးဆုံးမယျ။”
“မငျးခန်ဓာကိုယျကို ဓားသိုငျးကငြ့ျဖို့ အရငျလေ့ကငြ့ျတာက အပိုငျးတဈပိုငျးပေါ့။”
“ဓားကိုငျဖို့အတှကျ မငျးစိတျကို လညျး လေ့ကငြ့ျရမယျ။”
သတ်ထု ဓား အနကျရောငျ ၂ခြောငျးကို ရီခြှမျး ထုတျယူလိုပွီး သူ့သားကို ပဈပေးလိုကျတယျ။
နငျ ဓားကို ဖမျးယူလိုကျတယျ။
ပွီးတော့ ရီခြှမျ နရောလှတျ တဈခုကို လကျညိုး ညှှနျလိုကျတယျ။ ဝုနျး…. ဓားကောကျကွီးကို ကိုငျထားတဲ့ သတ်ထု ရုပျကွီးတဈခု ပေါျလာတယျ။ ဒါက အရုပျပဲ။ ကီ လမျးစဉျလိုကျတဲ့ အငျမောျတယျတှဟော ဒီလို အရုပျတှကေို ဖနျဆငျးနိုငျတယျ။ ဒါကတော့ ဟိုတနြျ မာစတာ အ ဆင့ျ အစှမျးရှိနတေဲ့ သာမာနျ အရုပျပဲ။ ဒါပမေဲ့ ဒီ ကိုယျထညျကတော့ တောျတောျကို မာတယျ။
“အဖေ.. ဒီ အရုပျပေါျက အနီစကျတှကေ ဘာတှလေညျးဟငျ။”
“ဒီ သတ်ထုနကျ အရုပျပေါျမှာ အနီစကျ ၁၀ စကျကြောျ ရှိနတေယျ။ အနီစကျတှဟော အရုပျရဲ့ နဖူးအလယျ၊ ရငျဘတျ၊ လညျပငျး၊ လကျမောငျး၊ လကျ၊ ကြော၊ နဲ့ တဈခွားနရောတောျတောျမြား မြားမှာ ရှိနတော။”
“အနီစကျတှကေို မငျး ဓားနဲ့ ထိုးကွည့ျစမျး။ မွနျမွနျတော့ ထိုးမှ ရမယျ။”
“ဟုတျကဲ့”
နငျ သူ့ ညာလကျနဲ့ ဓားကိုငျပွီး ထိုးလိုကျတယျ။
“ယား…”
ဓားဦးဟာ အနီရောငျ အစကျကနေ တဈလကျမလောကျ ဝေးကှာတဲ့ ဦးခေါငျးနရောမှာ စိုကျဝငျသှားတယျ။
“ဒါ…”
နငျ ကွောငျသှားတယျ။ သူ သခြော အနီစကျကို ခြိနျပွီး ထိုးလိုကျတာပါ။ သူ နောကျထပျ ၃ခကြျ ဆကျတိုကျ ထပျထိုးလိုကျတယျ။ ဒါပမေဲ့ အဖွကေတော့ တူတူပဲ။ အမွဲတမျး လှဲ ခြောျနတေယျ။
ရီခြှမျ အေးအေးဆေးဆေး ပွောလိုကျတယျ။
“မငျးတှေ့ပွီ မှတျလား။ မငျး ဓားနဲ့ နဖူး အလယျက အစကျကို ထိုးခငြျပမေဲ့ မငျးထိုးလိုကျတိုငျး အမွဲ လှဲခြောျနတေယျ။ ဘယျလိုမြိုး တိတိကကြြ ထိအောငျ လုပျရမလဲ သိလား။ ပထမဆုံး မငျး ခန်ဓာကိုယျကို သခြော ထိနျးခြုပျနိုငျရမယျ။ ဒုတိယက မငျး အကွိမျပေါငျးမြားစှာ လေ့ကငြ့ျရမယျ။”
“ဘယျဓားသိုငျးမဆို လှုပျရှားမှု ၁၃မြိုးကို အခွခေံထားတယျ။ chop, pierce, scrape, sweep, break, tap, cleave, support, intercept, twist, lift, draw, and sheath.”
“chop, pierce, scrape, sweep, tap, cleave တှကေို တိုကျခိုကျတဲ့ နရောမှာသုံးတယျ။”
“break, support, intercept, twist, lift, draw, and sheath တှကေို ခုခံတဲ့ နရောမှာ သုံးတယျ။”
ရီခြှမျက သတ်ထု ရုပျကို ညှှနျပွလိုကျပွီးတော့ ..
“ဒီ အရုပျဟာ လှုပျရှားနတော မဟုတျဘူး။ ဒီမှာ အနီစကျ ၉စကျရှိတယျ။ chop, pierce, scrape, sweep, tap, cleave တှကေို အသုံးပွုပွီး တိုကျခိုကျပါ။ ဒါဆို မငျး စညျးခကြျကကြြ ဘယျလို လှုပျရှားရမယျဆိုတာကို နားလညျလာလိမ့ျမယျ။ အခွခေံအကှကျ မှနျသမြှကို အကွိမျ ၁၀ သနျး ဆီ လေ့ကငြ့ျရမယျ။”
“တိုကျခိုကျလိုကျစမျး..”
“ကာကှယျစမျး….”
“ဒီ ၂မြိုးကို မငျး ရငျးနှီး ကြှမျးဝငျလာရငျ ဒီအရုပျတှဟော မငျးနဲ့ တဈကယျ တိုကျခိုကျလိမ့ျမယျ။ မငျးက အဲ့ဒီ အခြိနျမှာ အခွခေံ ဓားကှကျ ၁၃ကှကျကို သုံးပွီးတော့ တိုကျခိုကျရမယျ။”
“ဒီ အခွခေံ ၁၃ ကှကျလုံးကို မငျး အရိုးအသဲထဲအထိ တဈသားတညျး ဖွဈသှားပွီးတော့ မငျးတိုကျခိုကျမှုမှာ ပဈမှတျကို ထိတာ တိကလြာတာနဲ့ မငျးဟာ ဓားရဲ့ အနှဈသာရကို စိတျထဲမှာ ရရှိသှားပွီဖွဈတယျ။ ဒါဆိုရငျး မငျးရဲ့ စိတျကို လေ့ကငြ့ျဖို့ အခြိနျတနျပွီပေါ့။”
နငျ အသကျတောငျ မရှူနိုငျပဲ နားထောငျနမေိတယျ။
“မငျးရဲ့ ခန်ဓာကိုယျကို ပွငျဆငျပါ။”
“မငျးရဲ့ စိတျကို ပွငျဆငျပါ။”
“ပွီးသှားရငျ မငျးဟာ ဓားပညာကို စတငျလေ့ကငြ့ျလို့ ရပွီ။ဓားသိုငျးတှဟော အရမျးကို ရှုပျထှေးပါတယျ။ ဒါပမေဲ့ အကုနျလုံးဟာ အခွခေံ ၁၃ကှကျ ကပဲ စတငျရတာ။ တဈကယျလို့ မငျးဒီ ၁၃ကှကျကို မပိုငျနိုငျရငျ ဓားသိုငျးကငြ့ျတဲ့ အခါ ဘယျလိုလုပျ တိုးတကျမှု ရှိမှာလညျး။”
“မငျးသာ ငါ သငျပေးလိုကျတဲ့ ဒီ ဓားသိုငျးကှကျတှကေို ကြှမျးကငြျသှားပွီဆိုရငျ မငျး ဓားသိုငျး အခွခေံ ကောငျးသှားပွီ။”
“ဓားသိုငျးမှာ လညျး အဆင့ျ ၃ ဆင့ျ ရှိတယျ။”
“အခွခေံ အဆင့ျ၊ ပညာရှငျ အဆင့ျနဲ့ ကမ်ဘာနဲ့ တဈသားတညျး အဆင့ျဆိုပွီးတော့..”
“ခွလှေမျးသိုငျး ရဲ့ ပညာရှငျ အဆင့ျမှာ ခန်ဓာကိုယျကို တိတိကကြြ လှုပျရှားနိုငျဖို့ လိုတယျ။ ဒါပမေဲ့ ဓားသိုငျး ပညာရှငျ အဆင့ျမှာ ခန်ဓာကိုယျကော ဓားကော တိတိကကြြ လှုပျရှားဖို့ လိုပွီးတော့ ဒီလှုပျရှားမှုနှဈခုလုံးကို တဈသားတညျးဖွဈစရေမယျ။ ဒါကွငေ့ျ ၁၀ ဆ ပိုပွီးတော့ ခကျခဲတယျ။”
“ကမ်ဘာနဲ့ တဈသားတညျး အဆင့ျကတော့ တောျတောျကို အလှမျးဝေးပါသေးတယျ။ ဂြိနငျ မငျးအခုဘယျလမျးကို လြှောကျနလေညျးဆိုတာ နားလညျသှားပွီလား။”
ရီခြှမျ သူ့သားကို ပွောလိုကျတယျ။
“ဟုတျကဲ့..”
“အနီရောငျ ကောငျးကငျ ၉ဆင့ျ ကငြ့ျစဉျဟာ သူ့ခန်ဓာကိုယျကို ဖငျးဂေါ့ ခန်ဓာကိုယျ ဖွဈစပွေီးတော့ နှိုငျးလို့ မရအောငျ လှနျအားကွီးစပေါတယျ။”
“ဒါပမေဲ့ ဓားသိုငျးနဲ့ ခွလှေမျးသိုငျးသာ ဒီခှနျအားတှကေို ထိထိရောကျရောကျ အသုံးခစြနေိုငျမှာပါ။”
“အဖေ ကြှနျတောျ ဓားနဲ့ တဈသားတညျးရောကျတဲ့ အဆင့ျကို ရောကျဖို့ ဘယျလောကျကွာကွာ လေ့ကငြ့ျရမှာလညျးဟငျ..”
“ပွောရမှာတော့ခကျတယျ.. အဖေ့တုနျးကတော့ အခွခေံ အဆင့ျကို အောငျမွငျဖို့ ၆နှဈ ကငြ့ျရတယျ ၊ နောကျထပျ ၆နှဈက ဓားနဲ့ တဈသားတညျးရောကျတဲ့ အဆင့ျ ကို အောငျမွငျဖို့ အခြိနျထပျပေးရတယျ။ ငါ့အတှကျတော့ အခြိနျ ၁၂နှဈ ကွာခဲ့တာပေါ့။”
“၁၂ နှဈ??”
သူ့ အဖဟော အသကျငယျငယျနဲ့ အနောကျဘကျ ဂြိကလနျရဲ့ နံပါတျ ၁သူရဲကောငျးပါ။ ဒီလို အနှိုငျး မရှိအောငျ ထူးခြှနျတဲ့ သူတောငျ ၁၂နှဈ အခြိနျပေးဖို့ လိုအပျတယျ။ တခွား သာမာနျလူတှအေမြားစုဟာ တဈဘဝလုံး လေ့ကငြ့ျတာတောငျ ဓားနဲ့ တဈသားတညျး အဆင့ျကို မရောကျကွဘူး။
“ဘယျတော့မှ ကိုယျစားနိုငျတာထကျ ပိုမစားပါနဲ့။ တဈခုကို အခွခေံ ခိုငျမာမှ နောကျတဈခုကို လုပျပါ။ ကဲ စပွီးတော့ လေ့ကငြ့ျရအောငျ။ အဖေ အခွခေံ ဓားကှကျ ၁၃ကှကျထဲက pierce လှုပျရှားမှုကို ပထမဆုံး သငျပေးမယျ။”
….
သူ့ အဖရေဲ့ သငျကွားမှုအောကျမှာ သူ အမြားကွီး တိုးတကျလာတယျ။
ထပျခါထပျခါ လေ့ကငြ့ျနရေတယျ….
ဒါ အရမျးကို ပငြျးဖို့ ကောငျးပွီးတော့ ပငျပနျးလာတယျ။
တောျသေးတာက နငျမှာ အလှနျမွနျဆနျတဲ့ စှမျးအငျပွည့ျဖွိုးတဲ့ အစှမျး ရှိနတောပဲ။ ပွီးတော့ အရငျဘဝက နာမကနြျးလူနာ ဖွဈခဲ့တဲ့ အတှေ့ အကွုံကွောင့ျ သူ လှယျလှယျနဲ့ လကျမလြှော့နိုငျဘူး။
တဈနေ့ကို တိုကျခိုကျရေး အကှကျတှေ ၂ နာရီနဲ့ ခုခံ ကာကှယျတဲ့ အကှကျတှကေို နှဈနာရီ ကငြ့ျရတယျ။
လေ့ကငြ့ျတဲ့ သတ်ထု ရုပျကတော့ မမောတတျဘူးလေ။ အဲ့ အရုုပျက သူ ကာကှယျတဲ့ အကှကျတှေ လေ့ကငြ့ျရငျ တရစပျ မရပျမနား ဓားကောကျနဲ့ ခုတျထဈတော့တာပဲ။
“ရီခြှမျ..”
စနိုး သူသား လေ့ကငြ့ျနတောကို အဝေးကကွည့ျပွီးတော့ ရီခြှမျကို ခေါျလိုကျတယျ။
ရီခြှမျ စနိုး ဘေးဘကျကို လြှောကျသှားပွီးတော့ ဂြိနငျ လေ့ကငြ့ျနတောကို တူတူရပျကွည့ျနကွေတယျ။
“စနိုး … ငါ တဈကယျကို မထငျမိဘူး။ ငါတို့ သားလေးမှာ ဒီလောကျ စိတျဓာတျခှနျအား ကွီးမားလိမ့ျမယျလို့ မထငျမိဘူး။ ငါ သူ ပငျပနျးတယျ ညညျးညူရငျတောငျ ဆကျပွီး လေ့ကငြ့ျခိုငျးဖို့ ဆုံးဖွတျထားတာ။ အခုတော့ ပွောစရာတောငျ မလိုပဲ သူဆကျတိုကျလေ့ကငြ့ျ နနေိုငျတယျ။”
“သူ ဒီမနကျက ခွသေိုငျးကငြ့ျတာတောငျ သူ ပငျပနျးတယျလို့ ပဲပွောတယျ။ သူ လေ့ကငြ့ျခြိနျအတှငျး တဈခကြျကလေးမှ မနားခဲ့ဘူး။ မနကျ ၆နာရီ နေ့လညျ ၆ နာရီ တဈနေ့ကို ၁၂နာရီ လေ့ကငြ့ျနတော ငယျလှနျးတဲ့ သားလေးအတှကျ အရမျးကို ပငျပနျးလှနျးလှတယျ။”
စနိုး ဝမျးနညျးစှာနဲ့ ပွောလိုကျတယျ။
“ငါ ငယျငယျတုနျးကတောငျ ငါ့အဖကေ အတငျးအကပြျ လေ့ကငြ့ျခိုငျးခဲ့ရတာ။ ငါပငျပနျးလှနျးလို့ လဲကခြဲ့တာတောငျ ငါ့အဖကေ ကွာပှတျနဲ့ ရိုကျပွီး ဆကျလေ့ကငြ့ျခိုငျးခဲ့ရတယျ။ ငါလေ့ကငြ့ျဖို့ ဓားကို ဆှဲထုတျလိုကျတိုငျး ငါငိုခဲ့ရတယျ။ ငါ ၁၀နှဈသားမှာ ငါ့အဖကေ အရှေ့ပိုငျး တောငျ ရကေနျက မှနျးစတားကွီး သတျလို့ သခေဲ့တယျ။ ငါ့အမေ နဲ့ ငါတို့ရဲ့ ပုံရိပျတှေ အရမျးကဆြငျးသှားပွီး လူတိုငျးက အေးစကျစကျနဲ့ ပဲ ဆကျဆံကွတော့တယျ။ ငါ့ အမေ ဝမျးနညျးလှနျးလို့ သဆေုံးသှားတယျ။ ဒီမှာ ငါနိုးထလာခဲ့တာပဲ။ ငါဘယျလောကျ နာကငြျနာကငြျ ပငျပနျးပငျပနျး တဈခှနျးမှ မညညျးညူတော့ဘူး။ နေ့တိုငျးကို သိုငျးလေ့ကငြ့ျတာနဲ့ပဲ ကုနျဆုံးစခေဲ့တယျ။”
ရီခြှမျ ဖွေးညငျးစှာပွောလိုကျတယျ။
“သိုငျးမလေ့ကငြ့ျဖူးသူတဈယောကျဟာ တဈခွားတဈယောကျ လေ့ကငြ့ျနတောတှေ့ ရငျ ဘယျလောကျပငျပနျးတယျဆိုတာကို နားလညျမှာ မဟုတျဘူး။”
“စိတျကော လူကော ပငျပနျးတဲ့ အလုပျကို စိတျဓာတျ မပွငျးထနျတဲ့သူ ဆုံးဖွတျခကြျ မခိုငျမာတဲ့ သူတဈယောကျဟာ ဘယျတော့မှ လုပျနိုငျမှာ မဟုတျဘူး။”
“ငါ့ သားရဲ့ အရညျအခငြျးကို ငါ မယုံကွညျခဲ့ပါဘူး။ သူဟာ ဖငျးဂေါ့ ကငြ့ျစဉျမှာ ပါရမီ ရှိပမေဲ့ သူ မကွိုးစားရငျ ဘာမှ ဖွဈမွောကျ အောငျမွငျမှာ မဟုတျဘူးလေ။ အခုတော့ ငါ့သားဟာ ကမ်ဘာမှာ အလှနျထူးခြှနျတဲ့ ပါရမီရှငျ တဈယောကျဖွဈဖို့ ယုံကွညျသှားပွီ။ သူဟာ ကမ်ဘာကို ကိုငျလှုပျနိုငျတဲ့သူတဈယောကျဖွဈမှာ။”
ရီခြှမျ ဖွညျးဖွညျးခငြျး ပွောလိုကျတယျ။
စနိုး သူ့ယောကျြား ပွောတာကို ခေါငျး ညိတျ လကျခံလိုကျပွီးတော့ ဂြိနငျကို ကွည့ျပွီးပွောလိုကျတယျ။
ကြှနျမလညျး ယုံကွညျပါတယျ။
…….
ကိုယ့ျကိုကိုယျ စူပါမနျးထကျတာငျ ပိုပွီး အရမျးကို အစှမျးထကျလာတာကို တှေ့ရတာ အရမျးကို ပြောျဖို့ကောငျးတာပဲ။
တဈနှဈလောကျကွာပွီးတဲ့အခါ….
“ယား…..”
မကြျကနျးငါးက အဝေးကနေ ကြောကျခဲ ၄လုံးကို ကောငျးကငျပေါ ပဈတငျလိုကျတယျ။ အရပျ နညျးနညျး မွင့ျလာတဲ့ ဂြိနငျက မွှား၄ခြောငျးကို လကျသီးဆုပျထဲမှာ ကိုငျထားပွီး ကြောကျခဲ ၄လုံးကို ခြိနျရှယျထားတယျ။
“ရှှဈ..ရှှဈ..ရှှဈ..ရှှဈ…”
မွှား လေးခြောငျးလုံး တဈပွိုငျတညျး လေးညှို့ကနေ ပွေးထှကျသှားပွီး ကြောကျခဲတှကေို ထိမှနျသှားတယျ။ ကြောကျခဲတှအေကုနျလုံး အမှုနျလေးတှလေို ကှဲကွသှေားပွီး မွကွေီးပေါျ ကလြာတယျ။
“ကောငျးတယျ…ဟား..ဟား..ဟား..”
မကြျကနျးငါး မိုးခြုံးသံလို ကယြျလောငျစှာ ရယျမော လိုကျတယျ။
“ဟုတျကဲ့ ဆရာ မကြျကနျးငါး….”
နငျ လေးကို သိမျးဆညျးလိုကျတယျ။
“မငျးဟာ အခု လေးနဲ့ ပါတျသကျတဲ့ စိတျအပိုငျးကို အောငျမွငျသှားပွီ။ ပွီးတော့ ငါ့ရဲ့ လေးခြောငျးပဈ မွှားပညာကိုလညျး အောငျမွငျသှားပွီ။ ငါ အရမျးပြောျတယျ။ အခုတော့ ငါမငျးကို လေးပညာနဲ့ ပါတျသကျပွီး သငျပေးစရာ မရှိတော့ဘူး။ နောကျဆို မငျးကိုယျတိုငျ အတှေ့ အကွုံသဈတှေ ရှာဖှပွေီး လေ့လာဖို့ပဲကနြျတော့တယျ။ မငျးခှနျအား ကွီးလာတာနဲ့ အမြှ မငျး အစှမျးကွီးမားတဲ့ လေးတှကေို ပဈလာနိုငျလိမ့ျမယျ။ ဒီ လေ့ကငြ့ျရေးကှငျးဟာ အခုဆို မငျးအတှကျတော့ အရမျးသေးသှားပွီ။ မငျး ၃၊ ၄ ကီလိုမီတာလောကျကယြျဝနျးတဲ့ ဈေးကွီးတဲ့ ခွံကယြျကွီးတှမှော လေ့ကငြ့ျတာပိုကောငျးတယျ။ မငျး မွှားပဈတဲ့ အကှာအဝေးပို ဝေးလလေေ မငျး လနေဲ့ ပတျဝနျးကငြျ ကို ဘယျလို တှကျခကြျ ထိနျးခြုပျရမယျဆိုတာ သိလာလလေပေဲ။”
“ဟုတျကဲ့…နားလညျပါပွီ။”
“လေးမွှား ပညာဆိုတာ အရမျးကို တိကဖြို့ လိုအပျတယျ။”
“တဈယောကျဟာ လေးကွိုးကို ဆှဲဖို့ ခှနျအားကွီးမားဖို့ လိုသလို မွကွေီးဆှဲအားကိုလညျး တှကျခကြျဖို့ လိုအပျတယျ။ တဈခြိနျတညျးမှာပဲ လအေလဉြျနဲ့ အမွနျနှုနျးကို တှကျခကြျဖို့ လိုအပျတယျ။”
ဒီပညာဟာ ရှုပျထှေးပမေဲ့ လရေဲ့ လားရာနဲ့ လရေဲ့အားကိုသိရငျ ခြိနျစရာမလိုပဲနဲ့တောငျ ပဈလို့ရတယျ။ ဒါဟာ ဘာကွောင့ျလဲဆိုရငျ ဘယျလို ရှုထောင့ျကနပေဈရတာလဲဆိုတာရယျ အကွိမျပေါငျး မရမေတှကနိုငျအောငျ အရိုးအထိ စှဲအောငျ လေ့ကငြ့ျထားတာရယျကွောင့ျပါ။ နငျ အတှကျတော့ အခုဆို မီတာငါးရာ အတှငျးမှာ ယငျကောငျတောငျ ပွေးမလှတျအောငျ မွှားနဲ့ ပဈနိုငျနပေါပွီ။ ဒါပမေဲ့ ဒါဟာ လုံလောကျမှု မရှိသေးဘူး။
သူ့ခှနျအားကွီးလာတာနဲ့ အမြှ သူ့မွှားတှဟော ပိုပွီး အစှမျးထကျလာတာပဲ။ တဈခြို့ ဇငျတနြျသကျရှိတှဆေို မွှားကို ကီလိုမီတာ အမြားကွီး ပဈလိုကျတာတောငျ မွှားရဲ့ မှာပါတဲ့ အားတှကေ ကွီးမားနတေုနျးပဲလေ။ ပွီးတော့ အရမျးဝေးကှာလာတာနဲ့ အမြှ ထိအောငျပဈဖို့ ပိုခကျလာတယျလေ။ ဒီအတှကျ အတှေ့အကွုံနဲ့ လေ့ကငြ့ျမှုတှေ အမြားကွီးလိုအပျတယျ။
“မနကျဖွနျကစပွီး ငါဒီကို မလာတော့ဘူး။ သခငျလေးဟာ ကြှနျတောျသငျဖူးသမြှ တပည့ျတှထေဲမှာ အတောျဆုံးပါ။ သခငျလေးရဲ့ အရညျအခငြျးတှကေို အလဟသ မဖွဈပါစနေဲ့။ အနာဂတျမှာ သခငျလေးဟာ ဒီတောငျကွားဒသေမှာ အရမျးကို ထငျရှားတဲ့ လေးနတျဘုရားတဈပါး ဖွဈလာမှာပါ။”
ဆကျပါဦးမညျ>>>>>>
ဝတ်ထု : Desolate era
မူရငျး စာရေးဆရာ : I Eat tomatoes
ဘာသာပွနျသူ - Dr – Panda
Dr – Panda ကို like & follow လုပျထားဖို့ မမေ့ကွနဲ့နောျ။
Thanks u all…
Comments
Post a Comment