ဓားတန္ခိုးရွင္၏ ဒ႑ာရီ Book 1 Chapter 12 (၆ ႏွစ္ၾကာျပီးေနာက္)
ဓားတန္ခိုးရွင္၏ ဒ႑ာရီ
အခန္း ၁၂ (၆
ႏွစ္ၾကာျပီးေနာက္)
ေလ့က်င့္ေရးကြင္းထဲမွာ
သားေမြး၀တ္စံု၀တ္ထားတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ဦးဟာ တံုးေနတဲ့ ဓားတစ္ေခ်ာင္းကို
ကိုင္ေဆာင္ထားတယ္။ သူ႕ကို အရပ္ျမင့္ျပီး ကိုယ္ခႏၶာၾကံ့ခိုင္တဲ့ စစ္သူရဲ ၉ ဦးက
၀ိုင္းရံထားတယ္။ ဒီစစ္သူရဲေတြ အကုန္လံုးဟာ ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာ အျပည့္အစံု ၀တ္ထားျပီးေတာ့
ဓား၊ လွံ စတဲ့ လက္နက္မ်ိဳးစံုကို ကိုင္ေဆာင္ထားၾကတယ္။ သူတို႕ကိုယ္ကေန
ပတ္၀န္းက်င္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ေစတဲ့ အေငြ႕အသက္ေတြ ထြက္ေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႕ရဲ့
လက္နက္ေတြအကုန္လံုးမွာ ထက္ျမက္တဲ့ အသြားေတြ မပါၾကဘူး။
၆ႏွစ္ၾကာ ေလ့က်င့္ျပီးတဲ့
အခ်ိန္မွာ နင္ဟာ အသက္၁၀ႏွစ္ ျပည့္သြားျပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒီဘ၀မွာ သူဟာ အနီေရာင္
ေကာင္းကင္ ကိုးဆင့္ က်င့္စဥ္ကို က်င့္ထားလို႕ သူ႕အရပ္ဟာ ၁.၆ မီတာ
အျမင့္ရွိေနပါျပီ။ သူ႕အရင္ဘ၀က အရပ္အျမင့္ေရာက္ေအာင္ ၁၀စင္တီမီတာေလာက္ပဲလုိေတာ့တယ္။
သူ႕ ပံုသ႑ာန္ကေတာ့ အရင္ဘ၀ပံုအတိုင္းခၽြတ္စြတ္ပါပဲ။ ဆိုရိုး စကားေတြအရဆိုရင္
လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ပံုသ႑ာန္ဟာ သူ႕ရဲ့ စိတ္ကေန ေမြးဖြားလာတယ္ ေျပာၾကတယ္။ အရင္ဘ၀နဲ႕
အခုဘ၀ ကြာျခားတာကေတာ့ အခုဘ၀မွာ သူရဲ့ အသက္ခြန္အားေတြဟာ အလြန္ကို
သန္စြမ္းေနတာပဲျဖစ္တယ္။
“အရင္တုန္းက
စည္းကမ္းအတိုင္းပဲေနာ္။ မင္းတို႕ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ က ငါ့ကိုထိေအာင္ ရိုက္ႏိုင္ရင္
ငါ ဦးေခါင္း အရြယ္ ေရႊတံုးတစ္တံုး ဆုခ်မယ္။ “
သူ႕အၾကည့္ဟာ
သားရဲေတြထက္ေတာင္ စူးရွေနျပီး ပတ္၀န္းက်င္က စ္သူရဲ ၉ ေယာက္ကို ၾကည့္ေျပာလိုက္တယ္။
မာန္သြင္းသံေတြ ဆူညံသြားတယ္။
“ဂါး..”
“ယား….”
“သခင္ေလး ၾကည့္ေရွာင္ေတာ့ေနာ္…”
“ဟားဟား ၊ ဦဒေခါင္းအရြယ္ ေရႊတုံး၊ ညီအကိုတို႕ သခင္ေလးကို
ငါတို႕ဘယ္ေလာက္ အစြမ္းထက္တယ္ဆို ျပလိုက္ရေအာင္။”
ဒီ လူစြမ္းေကာင္း ၉ ေယာက္ဟာ အေနာက္ပိုင္း ဂ်ိကလန္က အစြမ္းအထက္ဆံုး
သူရဲေကာင္း ၉ေယာက္ပဲ။ သူတို႕ဟာ ninefang သူရဲေကာင္းေတြ လို႕ နာမည္တြင္တယ္။ ဒီလို နာမည္တြင္ဖို႔အတြက္
သူတို႕ရဲ့ အတြင္းအားေတြဟာ ဟိုတ်န္အဆင့္ရဲ့ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ကို ေရာက္ေနၾကရျပီးေတာ့ အေတြ႕အၾကံဳ
အရမ္း ရင့္က်က္ၾကတယ္။
ဦးေခါင္းအရြယ္ ေရႊတုန္းဆိုတာ ေရႊခ်ိန္ ၁၀ေပါင္ကိုေျပာခ်င္တာ
ျဖစ္တယ္။ ေရႊဒဂါၤးကို ပိုက္ဆံအေနနဲ႕ သံုးၾကျပီးေတာ့ ဒီသူရဲေကာင္းေတြအတြက္ ေရႊ ၁၀ေပါင္ဟာ
အရမ္းကို မက္ေမာစရာပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ သူတို႕ လက္လြတ္စပယ္ မတိုက္ခိုက္ရဲဘူး။ ဘာလို႕ဆို
နင္ရဲ႕ အစြမ္းထက္မႈဟာ စစ္တပ္ထဲမွာ ေက်ာ္ၾကားလာတာ
ၾကာေနျပီ။ သူဟာ မၾကာခဏ လက္ေရြးစင ္စစ္သူရဲေကာင္းေတြနဲ႕ သြားေရာက္ ယွဥ္ျပိဳင္ေလ့က်င့္ခဲ့တဲ့
အတြက္ သူဟာ ေတာ္ေတာ္ကို နာမည္ၾကီးေနပါတယ္။ သူ႕ရဲ့ အစြမ္းေတြကလည္း အရမ္းကိုတိုးတက္လာပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီ စစ္သူရဲေတြသိတာက သူတို႕ ၉ေယာက္ ေပါင္းျပီးတိုက္ခိုက္ရင္ေတာင္ နင္ကို အႏိုင္၇ဖို႔
မလြယ္ပါဘူး။
အသြားမပါတဲ့ ဓားကို ကိုင္ထားျပီးေတာ့ နင္ဟာ ပတ္၀န္းက်င္က
လူေတြကို တစ္ခ်က္အကဲခတ္လိုက္ပါတယ္။ သူဟာ မိစာၦနဲ႕ နတ္ဘုရား ဓားသိုင္း ၁၀၈ ကြက္ကို သူ႕အေဖက
ေအာင္ျမင္ျပီလို႕ အသိအမွတ္ျပဳခံလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ သတၳဳရုပ္နဲ႕ ဆက္ေလ့က်င့္တာ သူ႕အတြက္
သိပ္ အဓိပၸါယ္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သူ႕အေဖက စစ္သူရဲေတြနဲ႕ ေလ့က်င့္ခြင့္ကို ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဒီလိုေလ့က်င့္ရာမွာ လူတိုင္းက အသြားမပါတဲ့ လက္နက္ေတြပဲ သံုးၾကပါတယ္။
သူ႕အေဖက တစ္ခု သူ႕ကို သတိေပးထားတယ္။
“မင္း စစ္သူရဲေတြနဲ႕ ဒီလို ေလ့က်င့္တာမွာ ဓားတစ္ေခ်ာင္းပဲ
အသံုး ျပဳခြင့္ရွိတယ္။ျပီးေတာ့ မင္းအစြမ္းရဲ့ ၁၀ ပံု ၁ပံုသာ အသံုးျပဳခြင့္ရွိတယ္။ ငါ
နဲ႕ မင္း အေမ နဲ႕ အတူ ေလ့က်င့္ခ်ိန္မွာသာ ဓား ႏွစ္ေခ်ာင္း သံုးခြင့္ရွိတယ္။ ဒီ ဓားႏွစ္လက္
ကိုင္ႏိုင္တာဟာ မင္းရဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ပဲ။ မင္း တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို သတ္ဖို႕ လိုအပ္မွသာ
ဓားႏွစ္လက္ သံုးခြင့္ရွိတယ္။”
ဒါေၾကာင့္…
ဒါေၾကာင့္ သူ
စစ္တပ္မွာ နာမည္ၾကီး လာတာဟာ ေရခဲေတာင္ထိပ္ ေရေပၚ ေပၚေနသလိုမ်ိဳး အဖ်ားအနားပဲ ရွိေသးတယ္။
ဒါေပမဲ့ ယွဥ္ျပိဳင္ တိုက္ခိုက္ရာမွာေတာ့ သူ ဓားသိုင္းပညာေကာ ေျခလွမ္းသိုင္းပါ ပညာကုန္ထုတ္ျပီးတိုက္ပါတယ္။
….
စစ္သူရဲ ၉ ေယာက္ဟာ နင္ကို ၀ုိင္းပတ္ျပီးေတာ့ သိုင္းကြက္
ျပင္ထားပါတယ္။ နင္ကေတာ့ အလယ္မွာ မလႈပ္မယွက္ ရပ္ေနပါတယ္။
“ယား….”
စစ္သူရဲ တစ္ေယာက္ မာန္သြင္းျပီး စတင္ တိုက္ခိုက္လိုက္ပါတယ္။
သူ႔ရဲ့ လွံရွည္ဟာ ေျမြေဟာက္တစ္ေကာင္လို ရုတ္တရက္ နင္ဆီကို တိုး၀င္သြားပါတယ္။
နင္ ခႏၶာကိုယ္ ရုတ္တရက္ လွည့္လိုက္ျပီးေတာ့ စစ္သူရဲနား
ရုတ္တရက္ေရာက္သြားပါတယ္။ သူ႕ လွံ ရွည္ကေတာ့ နင္ကို မထိေတာ့ပါဘူး။
လွံပညာဟာ အနီးကပ္တိုက္ခိုက္မႈမွာ အားနည္းပါတယ္။
“ရႊပ္…”
နင္လက္ထဲက အသြားမပါတဲ့ ဓားဟာ ရုတ္တရက္ လႊဲခုတ္လိုက္ပါတယ္။ စစ္သူရဲဟာ သူ႕ဆီကို
ဓားဦးတိုး၀င္လာေတာ့ သူ႕ေျခေထာက္နဲ႕ လွံရွည္ကို ေဘးတိုက္ျဖစ္ေအာင္ လႊဲကန္လိုက္ပါတယ္။
လွံရွည္ဟာ နင္ဆီကို ေဘးတိုက္ တိုး၀င္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူဟာ တစ္ျခားစစ္သူရဲေတြ ၀ိုင္းရံ
ရပ္ေနတဲ့ ေနရာကို ျပန္ခုန္ဆုတ္လိုက္ပါတယ္။
“၀ႈး ေတာ္ေတာ္ အႏၱရယ္ မ်ားတာပဲ။ ငါတစ္ခ်က္တည္းနဲ႕ ရွံဴးေတာ့မလို႕။
ညီအကိုတို႕ သတိထားၾကပါ။”
စစ္သူရဲက တစ္ျခားလူေတြကို
သတိေပးလိုက္ပါတယ္။
“မင္းတို႕ အကုန္လံုး တစ္ျပိဳင္တည္း ၀င္တိုက္တာ ေကာင္းမယ္။
ႏို႕မို႕ဆို မင္းတို႕မွာ ႏိုင္ဖို႕ အခြင့္အေရး မရွိဘူး။”
“တုိက္ၾကေဟ့။”
“တိုက္ၾက။”
စစ္သူရဲ ၉ေယာက္လံုး အားစမ္းတာမ်ိဳး မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။
အကုန္လံုး တစ္ျပိဳင္တည္း အစြမ္းကုန္ ထုတ္သံူးျပီး ၀င္တိုက္လိုက္ၾကတယ္။
ေလျပင္းေတြ တုိက္ခတ္လာတယ္။ ဓားေရာင္ေတြ တလက္လက္ ျဖစ္ေနတယ္။
လွံတံေတြဟာ နဂါးတစ္ေကာင္လို ေလကိုခြင္းျပီး လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။ တုတ္ေတြဟာ က်ားတစ္ေကာင္ခုန္အုပ္လိုက္သလို
မိုးျပီး ရိုက္ခ်လိုက္သံေတြ ညံေနတယ္။ တို္က္ခိုက္မႈေတြဟာ ဘက္ေပါင္းစံုကေန နင္ဆီကို
၀င္လာတယ္။ နင္ကေတာ့ ရပ္ျမဲရပ္ေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေနာက္ဆုတ္တာတို႕ လွည့္ေရွာင္တာတို႕
လုပ္ေနတယ္။ ဒီလု ရုတ္တရက္ လႈပ္ရွားမႈဟာ တိုက္ခိုက္မႈေတြ အမ်ားၾကီး ကို လြဲေခ်ာ္သြားေစတယ္။
လက္နက္ခ်င္း ထိခိုက္တဲ့ အသံေတြ မိုးျခိမ္းသံလို ဆူညံေနတယ္။
ဒီလိုတိုက္ခိုက္မႈေတြမွာ အင္အားေတြ အမ်ားၾကီးပါေနပါတယ္။
“အစြယ္ ၉ေခ်ာင္း စစ္သူရဲေကာင္းေတြဟာ ေက်ာ္ၾကားမႈ႕နဲ႕
လိုက္ေအာင္ အစြမ္းထက္လွပါတယ္။ သူတို႕ ၉ေယာက္လံုးဟာ အဖြဲ႕လိုက္ စုေပါင္းတိုက္ခိုက္မႈမွာ
အစြမ္းထက္ၾကပါတယ္။ ငါသာ သူတို႕ ၅ေယာက္ ၆ေယာက္ ေလာက္နဲ႕ တစ္ျပိဳင္တည္း တိုက္ခိုက္ရင္
ခဏေလး အႏုိင္ရႏိုင္တယ္။ အခု ၉ေယာက္လံုးနဲ႕ တစ္ျပိဳင္းတည္း တိုက္ခိုက္ေတာ့ နည္းနည္း
အေရးနိမ္႕ေနတယ္။”
နင္ ဒီ ၉ေယာက္နဲ႕ တုိက္ခိုက္ရာမွာ အခက္ေတြ႕ေနပါတယ္။ျပီးေတာ့
သူမွာဓား တစ္ေခ်ာင္းပဲ ရွိတယ္။ ဒီလို ဖိအားေအာက္မွာ သူ႕ ဓားသိုင္းနဲ႕ ေျခသိုင္းသာ အားကိုးစရာျဖစ္ေနပါတယ္။
“ယား..”
“ယား..”
“၀ွစ္..၀ွစ္.. “
ဓားေလတိုးသံေတြ ညံေနပါတယ္။
ရုတ္တရက္ နင္ အလင္းရသြားတယ္။ သူ႕ ဓားနဲ႕ သူ႕ ခႏၶာကိုယ္ဟာ
လိုက္ေလ်ာ ညီေထြျဖစ္သြားျပီးေတာ့ သူ စိတ္ေတြ စီးေမ်ာသြားတယ္။ သူဟာ ဓားကိုယ္ထည္္ကို
ခံစားရျပီးေတာ့ ဓ ားက ေလထဲ တိုးသြားတဲ့ အခါမွာ သူဟာ ဓားလိုမ်ိဳး ခံစားမိေနပါတယ္။
“ခၽြင္…”
ဓား အခ်င္းခ်င္း ထိသြားပါတယ္။ နင္ရဲ႕ ဓားဟာ ရုတ္တရက္
တုန္ခါလာျပီးေတာ့ ရန္သူရဲ့ ဓားကို တြန္းထုတ္ဆြဲယူလိုက္ပါတယ္။ ရန္သူဟာ သူ႕ဓားကို မထိ္န္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့
ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ သူ႕ ဓားသြားဟာ စစ္သူရဲရဲ့ ရင္၀ကို တိုး၀င္သြားပါတယ္။ စစ္သူရဲဟာ သူ႕ရင္၀မွာ
ဓားဦးထိသြားတာနဲ႕ ေနာက္ဆုတ္လိုက္ျပီးေတာ တိုက္ပြဲ၀င္းက ထြက္ကာ ထိုင္ၾကည့္ေနပါတယ္။
“ဟူး..”
နင္ရဲ႕ ဓားဟာ ေလထဲမွာ ေကြ႔၀ိုက္ျပီးေတာ့ ရႏ္သူရဲ႕ လက္လက္
အကုန္လံုးကို ေရွာင္ျပီး စစ္သူရဲတစ္ေယာက္ရဲ့ မ်က္နွာကို ဓားျပားနဲ႕ ရိုက္လိုက္ပါတယ္။
ဖန္း ဆိုတဲ့ အသံနဲ႕ အတူ သူ႕သြားတစ္ေခ်ာင္း ကၽြတ္သြားျပီးေတာ့ သူလည္း အေနာက္ကို လြင့္စင္သြားပါတယ္။
အခ်ိန္ေတြ တစ္ေရြ႔ေ၇ြ႔ ကုန္ဆံုးသြားပါတယ္။ေဆာင္းဦးမွာ
သစ္ရြက္ေလးေတြ တျဖည္းျဖည္း ေၾကြေနၾကပါတယ္။
နင္ရဲ့ ဓားဟာ အရမ္းကို လ်င္ျမန္ျပီးေတာ့ သူ႕၇ဲ့ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ
အျပည့္အ၀ရွိေနပါတယ္။ အကြက္တိုင္းဟာ လုိသလို ေျပာင္းလဲေနပါတယ္။ ေသေရး ရွင္ေရး တို္က္ပြဲေတြမွာ
တစ္ခါေလာက္ အသာစီးရမႈက အႏိုင္ အရႈံးကို ဆံုးျဖတ္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပထမမွာ နင္ဟာ
ဒီ စစ္သူရဲ ၉ေယာက္ကို ႏိုင္ဖို႕ကို အင္မတန္ ခက္ခဲေနေပမဲ့ အခုေတာ့ မ်က္စိတစ္မွိတ္ အတြင္းမွာ
အကုန္လံုးကို လဲက်ေအာင္ တိုက္ခိုက္ႏိုင္သြားပါျပီ။
“ဂုဏ္ယူပါတယ္ သခင္ေလး။”
“ဂုဏ္ယူပါတယ္ သခင္ေလး။ သခင္ေလးရဲ႕ ဓားသိုင္းဟာ ပညာရွင္အဆင္
ျဖစ္တဲ့့ ဓားနဲ႕ တစ္သားတည္းအဆင့္ကို ေရာက္သြားပါျပီ။”
စစ္သူရဲေတြ အကုန္လံုးဟာ စိတ္လႈပ္ရွားေနၾကပါတယ္။ သူတို႕အကုန္လံုး
နင္ကို ဂုဏ္ျပဳေနၾကတယ္။
၁၀ႏွစ္သားအရြယ္ လူငယ္ေလးဟာ ပညာရွင္ အဆင့္ျဖစ္တဲ့ ဓားနဲ႕
တစ္သားတည္း အဆင့္ကို ေရာက္သြားခဲ့ျပီ။ ဒါဟာ သူ႕အေဖ မိုးေရစက္ဓား ရီခၽြမ္ ငယ္ဘ၀က ေအာင္ျမင္တဲ့
အရြယ္ထက္ အမ်ားၾကီး ငယ္ေသးတယ္ေလ။
“ဟား..ဟား..ဟား…..”
နင္အရမ္းကို ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္။ ၆ႏွစ္ .. ၆ႏွစ္တိတိ မရပ္မနား
ေလ့က်င့္ခဲ့တယ္။ ၆ႏွစ္လံုးမွာ မနက္ ျမိဳ႕ျပင္မွာ ေလးပညာ ေလ့က်င့္တဲ့ အခ်ိန္ကလြဲလို႕
က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ အကုန္လံုး နီးပါးမွာ ဓားသိုင္း ေလ့က်င့္ခဲ့ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူ႕
အေဖနဲ႕ ေလ့က်င့္ျပီး တစ္ခါတစ္ေလ အေဖ့ တပည့္ေတြနဲ႕ ေလ့က်င့္ခဲ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ စစ္သူရဲေတြနဲ႕
ေလ့က်င့္ခဲ့တယ္။
ဓား ဟာ သူ႕အရိုးထဲအထိ စြဲေနျပီ။
ဓားနဲ႕ အၾကိမ္ေပါင္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေလ့က်င့္ျပီးတဲ့အခါမွာ
ဓားရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္ေနျပီးပါျပီ။
သူ႕ရဲ႕ စိတ္ကို ၂ ျခမ္းခြဲနိုင္တဲ့ အစြမ္းနဲ႕ ေပါင္းလိုက္ရင္
သူ႕ဓားပညာဟာ အရမ္းကို နက္နဲလာျပီး မွန္းဆလို႕ မရေအာင္ အစြမ္းထက္လာတယ္။
သူဟာ အခုဆို ဖင္းေဂါ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားျပီးေတာ့
ကီစြမ္းအင္မွာဆို အထြဋ္အထိပ္ ဟိုတ်န္အဆင့္ရဲ့ အတြင္းအားကို ေရာက္ေနပါျပီ။ ဒါောကာင့္
သူ႕ဓားဟာ အစြမ္းအရမ္းထက္တာျဖစ္တယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီေန႕ ေရာက္ခဲ့ျပီ။
ဒီတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြဟာ စုေပါင္းျပီးေတာ့
အေျခခံ အုတ္ျမစ္လို ျဖစ္ျပီး အခုေတာ့ သူ ပညာရွင္ အဆင့္ျဖစ္တဲ့ ဓားနဲ႕ တစ္သာတည္း အဆင့္ကို
ေရာက္သြားခဲ့ျပီ။
“အားလံုး ပဲ။ ဒီေန႕မင္းတို႕ဟာ ငါ့ကို ေနာက္တစ္ဆင့္ကို
တိုးတက္သြားေစခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့မွာ ေပးဖို႕ အမ်ားၾကီး မရွိေပမဲ့ တစ္ေယာ္ကဆီကို
ဦးေခါင္းအရြယ္ ေရႊတံုးတစ္တံုးဆီ ဆုခ်မယ္။ ျင္းဖို႕ မၾကိဳးစားၾကနဲ႕။
နင္ ရယ္ေမာေျပာဆိုလိုက္တယ္။”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သခင္ေလး။”
စစ္သူရဲ ၉ေယာက္လံုး တစ္ေယာ္ကကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး သံျပိဳင္
ေျပာလိုက္တယ္။
သူတို႕ေတြ သာမာန္ပဲ ရႈံးနိမ့္တာဆို သူတို႕ ဒီဆုလာဘ္ကို
ယူမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အစြယ္၉ေခ်ာင္း စစ္သူရဲေတြမွာ သူတို႕ မာန္မာန ဂုဏ္သိကၡာေတြ ရွိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သူတို႕ရဲ့ သခင္ေလး ဓားနဲ႕ တစ္သားတည္း အဆင့္ကို ေရာက္သြားတာဟာ အဓိက အေၾကာင္းအရာျဖစ္တယ္။
ဒီလိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေပးတဲ့လက္ေဆာင္ေတြကို သူတို႕လက္ခံႏိုင္တယ္။
“ဒီမွာ ေရႊတံုး၉တံုး..”
ေႏြဦးျမက္နဲ႕ ေဆာင္းဦး သစ္ရြက္တို႕ဟာ ေက်ာက္လင္ဗန္းေလးေတြကိုင္ျပီး
သူတို႕ဆီကို ေျပးလာၾကတယ္။ ေက်ာက္လင္ဗန္းေပၚမွာေတာ့ အခ်ိန္ ၁၀ေပါင္စီ ရွိတဲ့ ေရႊတံုး
၉တံုးတင္ထားတယ္။ အကုန္လံုးဟာ အရည္အေသြး အလြန္ေကာင္းတဲ့ ေ၇ႊေတြ ျဖစ္တယ္။ စစ္ သူရဲ ၉ေယာက္ဟာ ရယ္ေမာျပီး လက္ခံလိုက္တယ္။ သူတို႕ဟာ
သူတို႕သခင္ေလးရဲ့ အစြမ္းထက္မႈကို အရမ္းေလးစားသြားၾကတယ္။ နင္ဟာ တစ္ကယ္ကုိ အစြမ္းထက္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ နင္ဘယ္ေလာက္ ၾကိဳးစားခဲ့ရတယ္ဆိုတာ သူတို႕မ်က္စိနဲ႕ ဒီႏွစ္ေတြမွာ ေတြ႕ခဲ့ရျပီးျဖစ္တယ္။
“ဂုဏ္ယူပါတယ္ သခင္ေလး။”
စစ္သူရဲ ၉ ဦး ျပန္သြားေတာ့ ေႏြဦးျမက္ေလး နဲ႕ ေဆာင္းဦးသစ္ရြက္တို႕က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕
ဂ်ိနင္ကို ဂုဏ္ျပဳေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။
၆ႏွစ္ၾကာျပီးေနာက္ ဒီ အေျခြအရံ ႏွစ္ေယာက္ေယာက္ဟာ အသက္
၂၀ ေလာက္ ရွိသြားၾကျပီ။ သူတို႕ အရမ္းကို ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိတဲ့ အရြယ္ေပါ့။ ဒီလို အေျခြ
အရံေလးေတြဟာ မ်ားေသာ အားျဖင့္ သူတို႕ သခင္ရဲ့ မိန္းကေလးေတြ ျဖစ္သြားၾကတာမ်ားတယ္။ ဒါေၾကာင့္
သူတို႕ စိတ္ထဲမွာ ဂ်ိနင္ဟာ သူတို႕ အတြက္ ဘုရားတစ္ဆူလိုပဲ ကိုးကြယ္ရၾ အားကိုးရာလို႕
ႏွလံုးသားမွာ ဆံုးျဖတ္ထားျပီး ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႕သခင္ေလး အရမ္း အစြမ္းထက္လာေလေလ
သူတို႕ ပိုျပီး ၀မ္းသာေလေလပဲ။
“ဟား..ဟား..ဟား..”
နင္ ရီေမာလိုက္တယ္။ ဘယ္သူမဆို ဒီလို ေအာင္ျမင္မႈကို
ရရင္ ၀မ္းသာမွာပဲေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူ ၀မ္းသာမႈကို မ်ိဳ သိပ္မထားႏိုင္ ဘူး။
ဓားနဲ႕ ၂ ႏွစ္ေလာက္ ေလ့က်င့္ျပီးလို႕ သူ႕ စိတ္နဲ႕ ခႏၶာကိုယ္
အသင့္ျဖစ္ျပီလို႕ သူ႕အေဖ အသိအမွတ္ျပဳမွ သူ ဓားသိုင္းပညာကို စသင္ၾကားရတယ္။ ဒီမွာမွ သူ
နတ္ဘုရားနဲ႕ မိစာၦ ဓားသိုင္း ၁၀၈ကြက္ကို စတင္ သင္ၾကားရတယ္။
ေနာက္တစ္ႏွစ္ သူ ပထမ အဆင့္ကို ေအာင္ျမင္ေတာ့ သူ႕အေဖက
တစ္ျခားလူေတြနဲ႕ ေလ့က်င့္ခြင့္ ေပးခဲ့တယ္။
ေနာက္ထပ္ ၃ႏွစ္ ၊ ဒီေန႕အထိကို ေလ့က်င့္ခဲ့ျပီးမွ သူ
ဒုတိယအဆင့္ဓား ပညာရွင္အဆင့္ျဖစ္တဲ့ ဓားနဲ႕တစ္သားတည္း အဆင့္ကို ေရာက္ရွိခဲ့တယ္။
သူအခုေတာ့ သူမိဘေတြကို အရမ္းေတြ႕ ခ်င္ေနမိတယ္။
“ေဆာင္းဦးသစ္ရြက္နဲ႕ ေႏြဦးျမက္တို႕ ငါနဲ႕ လိုက္ခဲ့ၾက။”
……
ေတာင္တန္းေတြထဲက ေတာနက္ထဲမွာ ေတာရီုင္းေတြ မာန္ဖီသံ
ဆူညံေနတယ္။
ဆူးေတြပါတဲ့ ထူထဲတဲ့ အနက္ေရာင္ သံခ်ပ္ကာ၀တ္ ျမင္းစီးသူရဲေတြ
အမ်ားအျပား ရွိေနတယ္။ သူတို႕ ေတြဟာ ေခါင္းမွဦးခ်ိဳ တစ္ေခ်ာင္းပါျပီး အလြန္ ထြားၾကိဳင္းသန္မာတဲ့
သတၱ၀ါေတြ စီးထားၾကတယ္။ဒီ သတၱ၀ါေတြမွာ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အစြယ္ ရွည္ၾကီးေတြ အေရာင္တစ္လက္လက္နဲ႕
ရွိၾကတယ္။ သူတို႕ ေျခ ၄ေခ်ာင္းဟာ အလြန္ကို သန္မာ ထြားၾကိဳင္းတယ္။ သူတို႕ေတြ ေျပးသြားတာနဲ႕
ကမာၻေျမၾကီး တုန္ဟီးသြားတယ္။ ဒီ ျမင္းစီးသူရဲ တစ္ရာလံုးမွာ အလြန္ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့
အေငြ႕အသက္ေတြ ထြက္ေနတယ္။
“ဟင္…?”
ဒီအနက္ေရာင္ ျမင္းစီး သူရဲေတြ အေရွ႔ တစ္ေနရာကို စိုက္ၾကည့္မိၾကတယ္။
အေ၀းက ေတာင္တစ္ေတာင္ဟာ ရုတ္တရက္ အနီေရာင္ ေျပာင္းသြားျပီးေတာ့ ခ်က္ခ်ငး္ပဲ ေခ်ာ္ရည္ဖံုးလႊမ္းသြားတယ္။
ေတာင္ရဲ့ တစ္ေနရာကေန ေခ်ာ္ရည္ေတြ ထြက္လာတာ ျဖစ္ျပီးေတာ့ ေခ်ာ္ရည္ေတြေပၚမွာ လူတစ္ေရာက္
လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ပံုသ႑ာန္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒီလူဟာ မီးေတာက္ေတြ တစ္ကိုယ္လံုး လႊမ္းျခံဳထားျပီးေတာ့
သူတို႕ဆီကို တည့္တည့္မတ္မတ္ ေလွ်ာက္လာေနတယ္။
“ဟူး….”
သူတစ္ခ်က္ခုန္လိုက္ျပီးေတာ့ ေျမျပင္ေပၚကို က်ေရာက္လာတယ္။
သူနဲ႕ အတူ အညိဳေရာင္ ေၾကာက္စရာ အေၾကးခြံပါ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ ပါလာတယ္။သူ႕ေနာက္မွာေတာ့ ေျခေလးေခ်ာင္းေထာက္
သတၱ၀ါ တစ္ေကာင္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ပါလာတယ္။ သူ ေခ်ာ္ရည္ေတြေပၚကေန ခုန္ပ်ံျပီး ေရာက္လာတာနဲ႕
သူ႕ မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ၾကရတယ္။ သူဆံပင္ေတြဟာ ရဲ ရဲ နီေနျပီးေတာ့ အနီေရာင္ေျမြေလးႏွစ္ေကာင္ကို
နားဆြဲလုပ္ဆြဲထားတယ္။ ေျခေလးေခ်ာင္း သတၱ၀ါၾကီးက အဖိုးအိုေနာက္မွာ ရိုရို က်ိဳးက်ိဳး
ေလး ရပ္ေနတယ္။
ျမင္းစီးသူရဲ အေယာက္ ၁၀၀လံုးက ေလးေလးစားစား သံျပိဳင္
ဟစ္ေၾကြးလိုက္ၾကတယ္။
“ဆရာၾကီး…”
အဖိုးအုိ ရယ္ေမာျပီးေတာ့ ေျပာဆိုလိုက္တယ္။
“ငါတို႕ေတြ အမဲလိုက္ထြက္လာတာ ။ ငါ ဒီခ်ပ္၀တ္တန္ဆာ နဂါးငယ္ကို
ေတြ႕လိမ့္မယ္လို႕ မထင္မိဘူး။ ငါ့ကံ သိပ္မဆိုးေသးဘူးပဲ။ ဒီ သံခ်ပ္ကာ နဂါးငယ္ဟာ ဇင္တ်န္သက္ရွိျဖစ္ဖို႕
နီးစပ္ေနျပီ။ ငါ အိမ္ေရာက္ရင္ သူ႕ကို ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ရမယ္။”
“ဆရာၾကီး၊ ဆရာၾကီးေရ။”
ေကာင္းကင္မွာ ရုတ္တက္ရက္ ေအာ္ေခၚသံထြက္လာတယ္။
ဂ်ိလီ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။
ေကာင္းကင္ထက္မွာ အျပာေရာင္ အေမြးအေတာင္နဲ႕ သတၱ၀ါၾကီးတစ္ေကာင္
ရွိေနျပီး သတၱ၀ါၾကီး ေပၚမွာေတာ့အဖိုးတန္ သားေမြး ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနတယ္။
သတၱ၀ါၾကီး ေျမေပၚဆင္းသက္လာတာနဲ႕ အေပၚက လူက ခုန္ခ်လိုက္ျပီး အဖိုးအိုကို ဒူးေထာက္ အရိုအေသ
ျပဳလိုက္တယ္။
“ဆရာၾကီးေရ ဌာနကေန သတင္းပို႕လာပါတယ္။”
“ေျပာစမ္း”
လီ မ်က္ေမွာင္ ၾကဳတ္လို္က္တယ္။
“ရီခၽြမ္သား နင္ဟာ ဒီေန႕ပဲ ဓားနဲ႕ တစ္သားတည္းအဆင့္ကို
ေရာက္သြားပါျပီ။”
လီသူ႕ကို စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ သူ႕ခႏၶာကိုယ္က မီးေတာက္ေတြ
ပိုျပီး ပူပူလာတယ္။ သူေဒါသထြက္လြန္းလို႕ သူ႕ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္။
ရုတ္တရက္ သူဖမ္းလာတဲ့ နဂါးငယ္ကို ကိုင္ေပါက္လိုက္တယ္။
ေပါင္ တစ္ေသာင္းေလာက္ အနည္းဆံု အေလးခ်ိန္ရွိတဲ့ သတၱ၀ါၾကီးဟာ အလင္းတန္းလို လြင့္သြားျပီးေတာ့
အေ၀းကေတာင္နဲ႔ တိုက္မိသြားတယ္။ ေပါက္ကြဲသံၾကီး ထြက္ေပၚလာတယ္။ တိုက္မိတဲ့ ေနရာမွာ ခ်ိဳင့္၀ွမ္းၾကီးျဖစ္သြားျပီးေတာ့
ေတာင္မွာ အက္ေၾကာင္းၾကီး ေပၚသြားတယ္။ နဂါးငယ္ဟာ ခ်ိဳင့္၀ွမ္းထဲမွာ ရွိေနျပီးေတာ့ ဦးေခါင္းကေန
ေသြးေတြ ျဖာက်ေနတယ္။ သူ႕ခႏၶာကိုယ္က အေၾကးခြံေတြ ေၾကသြားျပီးေတာ့ သူ႕မွာ အသက္ မရွိေတာ့ဘူး။
“အေနာက္ ဂ်ိကလန္ ျမိဳ႕ေတာ္ကို ျပန္မယ္။”
လီအံၾကိတ္လိုက္ျပီးေတာ့ အမိန့္ေပးလိုက္တယ္။
“ဟုတ္ကဲ့…”
ျမင္းစီးသူရဲ ၁၀၀လံုး သံျပိဳင္ ေျပာလိုက္တယ္။ သူတို႕ေတြ
နဂါးငယ္အေလာင္းကို ထားခဲ့ရမွာ အလြန္ကို ႏွေျမာေနၾကေပမဲ့ သူတို႕ဆရာ အလြန္ကို ေဒါသထြက္ေနလို႕
ဘာသံမွ မထြက္ရဲၾကဘူး။
“၀ုန္း…၀ုန္း…၀ုန္း….”
ဂ်ိလီ သူ႕ရဲ့ ေျခေလးေခ်ာင္း သတၱ၀ါကို ဒုန္းစိုင္းစီးသြားျပီးေတာ့
ေနာက္မွာ ျမင္းစီးသူရဲ ၁၀၀ ကပ္ပါလာတယ္။ သူတို႕ေတြ ေတာင္တန္းေတြကေန ထြက္ခြာလာျပီးေတာ့
တျဖည္း့ျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကတယ္။ ေတာင္တန္းေတြမွာေတ့ နဂါးငယ္ရဲ့ အေလာင္းသာ ေသြးေတြနဲ႕
က်န္ခဲ့တယ္။
ဆက္ပါဦးမည္>>>>>>
၀တၳဳ : Desolate era
မူရင္း စာေရးဆရာ : I Eat tomatoes
ဘာသာျပန္သူ - Dr – Panda
Dr – Panda ကို like & follow လုပ္ထားဖို႔ မေမ့ၾကနဲ႕ေနာ္။
Thanks u all…
၀တၳဳ : Desolate era
မူရင္း စာေရးဆရာ : I Eat tomatoes
ဘာသာျပန္သူ - Dr – Panda
Dr – Panda ကို like & follow လုပ္ထားဖို႔ မေမ့ၾကနဲ႕ေနာ္။
Thanks u all…
Unicode
ဓားတန်ခိုးရှင်၏ ဒဏ္ဍာရီ
အခန်း ၁၂ (၆ နှစ်ကြာပြီးနောက်)
လေ့ကျင့်ရေးကွင်းထဲမှာ သားမွေးဝတ်စုံဝတ်ထားတဲ့ လူငယ်လေးတစ်ဦးဟာ တုံးနေတဲ့ ဓားတစ်ချောင်းကို ကိုင်ဆောင်ထားတယ်။ သူ့ကို အရပ်မြင့်ပြီး ကိုယ်ခန္ဓာကြံ့ခိုင်တဲ့ စစ်သူရဲ ၉ ဦးက ဝိုင်းရံထားတယ်။ ဒီစစ်သူရဲတွေ အကုန်လုံးဟာ ချပ်ဝတ်တန်ဆာ အပြည့်အစုံ ဝတ်ထားပြီးတော့ ဓား၊ လှံ စတဲ့ လက်နက်မျိုးစုံကို ကိုင်ဆောင်ထားကြတယ်။ သူတို့ကိုယ်ကနေ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြောက်ရွံ့စေတဲ့ အငွေ့အသက်တွေ ထွက်နေကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ရဲ့ လက်နက်တွေအကုန်လုံးမှာ ထက်မြက်တဲ့ အသွားတွေ မပါကြဘူး။
၆နှစ်ကြာ လေ့ကျင့်ပြီးတဲ့ အချိန်မှာ နင်ဟာ အသက်၁၀နှစ် ပြည့်သွားပြီ။ ဒါပေမဲ့ ဒီဘဝမှာ သူဟာ အနီရောင် ကောင်းကင် ကိုးဆင့် ကျင့်စဉ်ကို ကျင့်ထားလို့ သူ့အရပ်ဟာ ၁.၆ မီတာ အမြင့်ရှိနေပါပြီ။ သူ့အရင်ဘဝက အရပ်အမြင့်ရောက်အောင် ၁၀စင်တီမီတာလောက်ပဲလိုတော့တယ်။ သူ့ ပုံသဏ္ဍာန်ကတော့ အရင်ဘဝပုံအတိုင်းချွတ်စွတ်ပါပဲ။ ဆိုရိုး စကားတွေအရဆိုရင် လူတစ်ယောက်ရဲ့ ပုံသဏ္ဍာန်ဟာ သူ့ရဲ့ စိတ်ကနေ မွေးဖွားလာတယ် ပြောကြတယ်။ အရင်ဘဝနဲ့ အခုဘ၀ ကွာခြားတာကတော့ အခုဘဝမှာ သူရဲ့ အသက်ခွန်အားတွေဟာ အလွန်ကို သန်စွမ်းနေတာပဲဖြစ်တယ်။
“အရင်တုန်းက စည်းကမ်းအတိုင်းပဲနော်။ မင်းတို့ထဲက တစ်ယောက်ယောက် က ငါ့ကိုထိအောင် ရိုက်နိုင်ရင် ငါ ဦးခေါင်း အရွယ် ရွှေတုံးတစ်တုံး ဆုချမယ်။ “
သူ့အကြည့်ဟာ သားရဲတွေထက်တောင် စူးရှနေပြီး ပတ်ဝန်းကျင်က စ်သူရဲ ၉ ယောက်ကို ကြည့်ပြောလိုက်တယ်။
မာန်သွင်းသံတွေ ဆူညံသွားတယ်။
“ဂါး..”
“ယား….”
“သခင်လေး ကြည့်ရှောင်တော့နော်…”
“ဟားဟား ၊ ဦဒခေါင်းအရွယ် ရွှေတုံး၊ ညီအကိုတို့ သခင်လေးကို ငါတို့ဘယ်လောက် အစွမ်းထက်တယ်ဆို ပြလိုက်ရအောင်။”
ဒီ လူစွမ်းကောင်း ၉ ယောက်ဟာ အနောက်ပိုင်း ဂျိကလန်က အစွမ်းအထက်ဆုံး သူရဲကောင်း ၉ယောက်ပဲ။ သူတို့ဟာ ninefang သူရဲကောင်းတွေ လို့ နာမည်တွင်တယ်။ ဒီလို နာမည်တွင်ဖို့အတွက် သူတို့ရဲ့ အတွင်းအားတွေဟာ ဟိုတျန်အဆင့်ရဲ့ နောက်ဆုံးအဆင့်ကို ရောက်နေကြရပြီးတော့ အတွေ့အကြုံ အရမ်း ရင့်ကျက်ကြတယ်။
ဦးခေါင်းအရွယ် ရွှေတုန်းဆိုတာ ရွှေချိန် ၁၀ပေါင်ကိုပြောချင်တာ ဖြစ်တယ်။ ရွှေဒဂါၤးကို ပိုက်ဆံအနေနဲ့ သုံးကြပြီးတော့ ဒီသူရဲကောင်းတွေအတွက် ရွှေ ၁၀ပေါင်ဟာ အရမ်းကို မက်မောစရာပါပဲ။
ဒါပေမဲ့ သူတို့ လက်လွတ်စပယ် မတိုက်ခိုက်ရဲဘူး။ ဘာလို့ဆို နင်ရဲ့ အစွမ်းထက်မှုဟာ စစ်တပ်ထဲမှာ ကျော်ကြားလာတာ ကြာနေပြီ။ သူဟာ မကြာခဏ လက်ရွေးစင ်စစ်သူရဲကောင်းတွေနဲ့ သွားရောက် ယှဉ်ပြိုင်လေ့ကျင့်ခဲ့တဲ့ အတွက် သူဟာ တော်တော်ကို နာမည်ကြီးနေပါတယ်။ သူ့ရဲ့ အစွမ်းတွေကလည်း အရမ်းကိုတိုးတက်လာပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဒီ စစ်သူရဲတွေသိတာက သူတို့ ၉ယောက် ပေါင်းပြီးတိုက်ခိုက်ရင်တောင် နင်ကို အနိုင်၇ဖို့ မလွယ်ပါဘူး။
အသွားမပါတဲ့ ဓားကို ကိုင်ထားပြီးတော့ နင်ဟာ ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေကို တစ်ချက်အကဲခတ်လိုက်ပါတယ်။ သူဟာ မိစ္ဆာနဲ့ နတ်ဘုရား ဓားသိုင်း ၁၀၈ ကွက်ကို သူ့အဖေက အောင်မြင်ပြီလို့ အသိအမှတ်ပြုခံလိုက်ရတဲ့ အချိန်မှာ သတ္ထုရုပ်နဲ့ ဆက်လေ့ကျင့်တာ သူ့အတွက် သိပ် အဓိပ္ပါယ် မရှိတော့ပါဘူး။ သူ့အဖေက စစ်သူရဲတွေနဲ့ လေ့ကျင့်ခွင့်ကို ပေးလိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုလေ့ကျင့်ရာမှာ လူတိုင်းက အသွားမပါတဲ့ လက်နက်တွေပဲ သုံးကြပါတယ်။
သူ့အဖေက တစ်ခု သူ့ကို သတိပေးထားတယ်။
“မင်း စစ်သူရဲတွေနဲ့ ဒီလို လေ့ကျင့်တာမှာ ဓားတစ်ချောင်းပဲ အသုံး ပြုခွင့်ရှိတယ်။ပြီးတော့ မင်းအစွမ်းရဲ့ ၁၀ ပုံ ၁ပုံသာ အသုံးပြုခွင့်ရှိတယ်။ ငါ နဲ့ မင်း အမေ နဲ့ အတူ လေ့ကျင့်ချိန်မှာသာ ဓား နှစ်ချောင်း သုံးခွင့်ရှိတယ်။ ဒီ ဓားနှစ်လက် ကိုင်နိုင်တာဟာ မင်းရဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်ပဲ။ မင်း တစ်စုံတစ်ယောက်ကို သတ်ဖို့ လိုအပ်မှသာ ဓားနှစ်လက် သုံးခွင့်ရှိတယ်။”
ဒါကြောင့်…
ဒါကြောင့် သူ စစ်တပ်မှာ နာမည်ကြီး လာတာဟာ ရေခဲတောင်ထိပ် ရေပေါ် ပေါ်နေသလိုမျိုး အဖျားအနားပဲ ရှိသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ယှဉ်ပြိုင် တိုက်ခိုက်ရာမှာတော့ သူ ဓားသိုင်းပညာကော ခြေလှမ်းသိုင်းပါ ပညာကုန်ထုတ်ပြီးတိုက်ပါတယ်။
….
စစ်သူရဲ ၉ ယောက်ဟာ နင်ကို ဝိုင်းပတ်ပြီးတော့ သိုင်းကွက် ပြင်ထားပါတယ်။ နင်ကတော့ အလယ်မှာ မလှုပ်မယှက် ရပ်နေပါတယ်။
“ယား….”
စစ်သူရဲ တစ်ယောက် မာန်သွင်းပြီး စတင် တိုက်ခိုက်လိုက်ပါတယ်။ သူ့ရဲ့ လှံရှည်ဟာ မြွေဟောက်တစ်ကောင်လို ရုတ်တရက် နင်ဆီကို တိုးဝင်သွားပါတယ်။
နင် ခန္ဓာကိုယ် ရုတ်တရက် လှည့်လိုက်ပြီးတော့ စစ်သူရဲနား ရုတ်တရက်ရောက်သွားပါတယ်။ သူ့ လှံ ရှည်ကတော့ နင်ကို မထိတော့ပါဘူး။
လှံပညာဟာ အနီးကပ်တိုက်ခိုက်မှုမှာ အားနည်းပါတယ်။
“ရွှပ်…”
နင်လက်ထဲက အသွားမပါတဲ့ ဓားဟာ ရုတ်တရက် လွှဲခုတ်လိုက်ပါတယ်။ စစ်သူရဲဟာ သူ့ဆီကို ဓားဦးတိုးဝင်လာတော့ သူ့ခြေထောက်နဲ့ လှံရှည်ကို ဘေးတိုက်ဖြစ်အောင် လွှဲကန်လိုက်ပါတယ်။ လှံရှည်ဟာ နင်ဆီကို ဘေးတိုက် တိုးဝင်လာတဲ့ အချိန်မှာ သူဟာ တစ်ခြားစစ်သူရဲတွေ ဝိုင်းရံ ရပ်နေတဲ့ နေရာကို ပြန်ခုန်ဆုတ်လိုက်ပါတယ်။
“ဝှုး တော်တော် အန္တရယ် များတာပဲ။ ငါတစ်ချက်တည်းနဲ့ ရှူံးတော့မလို့။ ညီအကိုတို့ သတိထားကြပါ။”
စစ်သူရဲက တစ်ခြားလူတွေကို သတိပေးလိုက်ပါတယ်။
“မင်းတို့ အကုန်လုံး တစ်ပြိုင်တည်း ဝင်တိုက်တာ ကောင်းမယ်။ နို့မို့ဆို မင်းတို့မှာ နိုင်ဖို့ အခွင့်အရေး မရှိဘူး။”
“တိုက်ကြဟေ့။”
“တိုက်ကြ။”
စစ်သူရဲ ၉ယောက်လုံး အားစမ်းတာမျိုး မလုပ်ကြတော့ဘူး။ အကုန်လုံး တစ်ပြိုင်တည်း အစွမ်းကုန် ထုတ်သူံးပြီး ဝင်တိုက်လိုက်ကြတယ်။
လေပြင်းတွေ တိုက်ခတ်လာတယ်။ ဓားရောင်တွေ တလက်လက် ဖြစ်နေတယ်။ လှံတံတွေဟာ နဂါးတစ်ကောင်လို လေကိုခွင်းပြီး လှုပ်ရှားနေကြတယ်။ တုတ်တွေဟာ ကျားတစ်ကောင်ခုန်အုပ်လိုက်သလို မိုးပြီး ရိုက်ချလိုက်သံတွေ ညံနေတယ်။ တိုက်ခိုက်မှုတွေဟာ ဘက်ပေါင်းစုံကနေ နင်ဆီကို ဝင်လာတယ်။ နင်ကတော့ ရပ်မြဲရပ်နေတယ်။ တစ်ခါတစ်ရံ နောက်ဆုတ်တာတို့ လှည့်ရှောင်တာတို့ လုပ်နေတယ်။ ဒီလု ရုတ်တရက် လှုပ်ရှားမှုဟာ တိုက်ခိုက်မှုတွေ အများကြီး ကို လွဲချော်သွားစေတယ်။
လက်နက်ချင်း ထိခိုက်တဲ့ အသံတွေ မိုးခြိမ်းသံလို ဆူညံနေတယ်။ ဒီလိုတိုက်ခိုက်မှုတွေမှာ အင်အားတွေ အများကြီးပါနေပါတယ်။
“အစွယ် ၉ချောင်း စစ်သူရဲကောင်းတွေဟာ ကျော်ကြားမှု့နဲ့ လိုက်အောင် အစွမ်းထက်လှပါတယ်။ သူတို့ ၉ယောက်လုံးဟာ အဖွဲ့လိုက် စုပေါင်းတိုက်ခိုက်မှုမှာ အစွမ်းထက်ကြပါတယ်။ ငါသာ သူတို့ ၅ယောက် ၆ယောက် လောက်နဲ့ တစ်ပြိုင်တည်း တိုက်ခိုက်ရင် ခဏလေး အနိုင်ရနိုင်တယ်။ အခု ၉ယောက်လုံးနဲ့ တစ်ပြိုင်းတည်း တိုက်ခိုက်တော့ နည်းနည်း အရေးနိမ့်နေတယ်။”
နင် ဒီ ၉ယောက်နဲ့ တိုက်ခိုက်ရာမှာ အခက်တွေ့နေပါတယ်။ပြီးတော့ သူမှာဓား တစ်ချောင်းပဲ ရှိတယ်။ ဒီလို ဖိအားအောက်မှာ သူ့ ဓားသိုင်းနဲ့ ခြေသိုင်းသာ အားကိုးစရာဖြစ်နေပါတယ်။
“ယား..”
“ယား..”
“ဝှစ်..ဝှစ်.. “
ဓားလေတိုးသံတွေ ညံနေပါတယ်။
ရုတ်တရက် နင် အလင်းရသွားတယ်။ သူ့ ဓားနဲ့ သူ့ ခန္ဓာကိုယ်ဟာ လိုက်လျော ညီထွေဖြစ်သွားပြီးတော့ သူ စိတ်တွေ စီးမျောသွားတယ်။ သူဟာ ဓားကိုယ်ထည်ကို ခံစားရပြီးတော့ ဓ ားက လေထဲ တိုးသွားတဲ့ အခါမှာ သူဟာ ဓားလိုမျိုး ခံစားမိနေပါတယ်။
“ချွင်…”
ဓား အချင်းချင်း ထိသွားပါတယ်။ နင်ရဲ့ ဓားဟာ ရုတ်တရက် တုန်ခါလာပြီးတော့ ရန်သူရဲ့ ဓားကို တွန်းထုတ်ဆွဲယူလိုက်ပါတယ်။ ရန်သူဟာ သူ့ဓားကို မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ ပါဘူး။ ပြီးတော့ သူ့ ဓားသွားဟာ စစ်သူရဲရဲ့ ရင်ဝကို တိုးဝင်သွားပါတယ်။ စစ်သူရဲဟာ သူ့ရင်ဝမှာ ဓားဦးထိသွားတာနဲ့ နောက်ဆုတ်လိုက်ပြီးတော တိုက်ပွဲဝင်းက ထွက်ကာ ထိုင်ကြည့်နေပါတယ်။
“ဟူး..”
နင်ရဲ့ ဓားဟာ လေထဲမှာ ကွေ့ဝိုက်ပြီးတော့ ရန်သူရဲ့ လက်လက် အကုန်လုံးကို ရှောင်ပြီး စစ်သူရဲတစ်ယောက်ရဲ့ မျက်နှာကို ဓားပြားနဲ့ ရိုက်လိုက်ပါတယ်။ ဖန်း ဆိုတဲ့ အသံနဲ့ အတူ သူ့သွားတစ်ချောင်း ကျွတ်သွားပြီးတော့ သူလည်း အနောက်ကို လွင့်စင်သွားပါတယ်။
အချိန်တွေ တစ်ရွေ့ရွေ့ ကုန်ဆုံးသွားပါတယ်။ဆောင်းဦးမှာ သစ်ရွက်လေးတွေ တဖြည်းဖြည်း ကြွေနေကြပါတယ်။
နင်ရဲ့ ဓားဟာ အရမ်းကို လျင်မြန်ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ ထိန်းချုပ်မှုအောက်မှာ အပြည့်အဝရှိနေပါတယ်။ အကွက်တိုင်းဟာ လိုသလို ပြောင်းလဲနေပါတယ်။ သေရေး ရှင်ရေး တိုက်ပွဲတွေမှာ တစ်ခါလောက် အသာစီးရမှုက အနိုင် အရှုံးကို ဆုံးဖြတ်ပေးနိုင်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ပထမမှာ နင်ဟာ ဒီ စစ်သူရဲ ၉ယောက်ကို နိုင်ဖို့ကို အင်မတန် ခက်ခဲနေပေမဲ့ အခုတော့ မျက်စိတစ်မှိတ် အတွင်းမှာ အကုန်လုံးကို လဲကျအောင် တိုက်ခိုက်နိုင်သွားပါပြီ။
“ဂုဏ်ယူပါတယ် သခင်လေး။”
“ဂုဏ်ယူပါတယ် သခင်လေး။ သခင်လေးရဲ့ ဓားသိုင်းဟာ ပညာရှင်အဆင် ဖြစ်တဲ့ ဓားနဲ့ တစ်သားတည်းအဆင့်ကို ရောက်သွားပါပြီ။”
စစ်သူရဲတွေ အကုန်လုံးဟာ စိတ်လှုပ်ရှားနေကြပါတယ်။ သူတို့အကုန်လုံး နင်ကို ဂုဏ်ပြုနေကြတယ်။
၁၀နှစ်သားအရွယ် လူငယ်လေးဟာ ပညာရှင် အဆင့်ဖြစ်တဲ့ ဓားနဲ့ တစ်သားတည်း အဆင့်ကို ရောက်သွားခဲ့ပြီ။ ဒါဟာ သူ့အဖေ မိုးရေစက်ဓား ရီချွမ် ငယ်ဘဝက အောင်မြင်တဲ့ အရွယ်ထက် အများကြီး ငယ်သေးတယ်လေ။
“ဟား..ဟား..ဟား…..”
နင်အရမ်းကို ပျော်ရွှင်နေတယ်။ ၆နှစ် .. ၆နှစ်တိတိ မရပ်မနား လေ့ကျင့်ခဲ့တယ်။ ၆နှစ်လုံးမှာ မနက် မြို့ပြင်မှာ လေးပညာ လေ့ကျင့်တဲ့ အချိန်ကလွဲလို့ ကျန်တဲ့ အချိန်တွေ အကုန်လုံး နီးပါးမှာ ဓားသိုင်း လေ့ကျင့်ခဲ့ရတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ သူ့ အဖေနဲ့ လေ့ကျင့်ပြီး တစ်ခါတစ်လေ အဖေ့ တပည့်တွေနဲ့ လေ့ကျင့်ခဲ့တယ်။ တစ်ခါတစ်လေ စစ်သူရဲတွေနဲ့ လေ့ကျင့်ခဲ့တယ်။
ဓား ဟာ သူ့အရိုးထဲအထိ စွဲနေပြီ။
ဓားနဲ့ အကြိမ်ပေါင်း သန်းပေါင်းများစွာ လေ့ကျင့်ပြီးတဲ့အခါမှာ ဓားရဲ့ ဦးတည်ချက် ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းဟာ ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ အဆင့်ကို ရောက်နေပြီးပါပြီ။
သူ့ရဲ့ စိတ်ကို ၂ ခြမ်းခွဲနိုင်တဲ့ အစွမ်းနဲ့ ပေါင်းလိုက်ရင် သူ့ဓားပညာဟာ အရမ်းကို နက်နဲလာပြီး မှန်းဆလို့ မရအောင် အစွမ်းထက်လာတယ်။
သူဟာ အခုဆို ဖင်းဂေါ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ပိုင်ဆိုင်ထားပြီးတော့ ကီစွမ်းအင်မှာဆို အထွဋ်အထိပ် ဟိုတျန်အဆင့်ရဲ့ အတွင်းအားကို ရောက်နေပါပြီ။ ဒါောကာင့် သူ့ဓားဟာ အစွမ်းအရမ်းထက်တာဖြစ်တယ်။
နောက်ဆုံးတော့ ဒီနေ့ ရောက်ခဲ့ပြီ။
ဒီတစ်လျှောက်လုံးမှာ တွေ့ခဲ့တဲ့ အတွေ့အကြုံတွေဟာ စုပေါင်းပြီးတော့ အခြေခံ အုတ်မြစ်လို ဖြစ်ပြီး အခုတော့ သူ ပညာရှင် အဆင့်ဖြစ်တဲ့ ဓားနဲ့ တစ်သာတည်း အဆင့်ကို ရောက်သွားခဲ့ပြီ။
“အားလုံး ပဲ။ ဒီနေ့မင်းတို့ဟာ ငါ့ကို နောက်တစ်ဆင့်ကို တိုးတက်သွားစေခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် ငါ့မှာ ပေးဖို့ အများကြီး မရှိပေမဲ့ တစ်ယော်ကဆီကို ဦးခေါင်းအရွယ် ရွှေတုံးတစ်တုံးဆီ ဆုချမယ်။ ြင်းဖို့ မကြိုးစားကြနဲ့။
နင် ရယ်မောပြောဆိုလိုက်တယ်။”
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်လေး။”
စစ်သူရဲ ၉ယောက်လုံး တစ်ယော်ကကိုတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး သံပြိုင် ပြောလိုက်တယ်။
သူတို့တွေ သာမာန်ပဲ ရှုံးနိမ့်တာဆို သူတို့ ဒီဆုလာဘ်ကို ယူမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ အစွယ်၉ချောင်း စစ်သူရဲတွေမှာ သူတို့ မာန်မာန ဂုဏ်သိက္ခာတွေ ရှိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ရဲ့ သခင်လေး ဓားနဲ့ တစ်သားတည်း အဆင့်ကို ရောက်သွားတာဟာ အဓိက အကြောင်းအရာဖြစ်တယ်။ ဒီလိုအချိန်မှာတော့ ပေးတဲ့လက်ဆောင်တွေကို သူတို့လက်ခံနိုင်တယ်။
“ဒီမှာ ရွှေတုံး၉တုံး..”
နွေဦးမြက်နဲ့ ဆောင်းဦး သစ်ရွက်တို့ဟာ ကျောက်လင်ဗန်းလေးတွေကိုင်ပြီး သူတို့ဆီကို ပြေးလာကြတယ်။ ကျောက်လင်ဗန်းပေါ်မှာတော့ အချိန် ၁၀ပေါင်စီ ရှိတဲ့ ရွှေတုံး ၉တုံးတင်ထားတယ်။ အကုန်လုံးဟာ အရည်အသွေး အလွန်ကောင်းတဲ့ ရွှေတွေ ဖြစ်တယ်။ စစ် သူရဲ ၉ယောက်ဟာ ရယ်မောပြီး လက်ခံလိုက်တယ်။ သူတို့ဟာ သူတို့သခင်လေးရဲ့ အစွမ်းထက်မှုကို အရမ်းလေးစားသွားကြတယ်။ နင်ဟာ တစ်ကယ်ကို အစွမ်းထက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ နင်ဘယ်လောက် ကြိုးစားခဲ့ရတယ်ဆိုတာ သူတို့မျက်စိနဲ့ ဒီနှစ်တွေမှာ တွေ့ခဲ့ရပြီးဖြစ်တယ်။
“ဂုဏ်ယူပါတယ် သခင်လေး။”
စစ်သူရဲ ၉ ဦး ပြန်သွားတော့ နွေဦးမြက်လေး နဲ့ ဆောင်းဦးသစ်ရွက်တို့က ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နဲ့ ဂျိနင်ကို ဂုဏ်ပြုကြောင်း ပြောကြတယ်။
၆နှစ်ကြာပြီးနောက် ဒီ အခြွေအရံ နှစ်ယောက်ယောက်ဟာ အသက် ၂၀ လောက် ရှိသွားကြပြီ။ သူတို့ အရမ်းကို ဆွဲဆောင်မှု ရှိတဲ့ အရွယ်ပေါ့။ ဒီလို အခြွေ အရံလေးတွေဟာ များသော အားဖြင့် သူတို့ သခင်ရဲ့ မိန်းကလေးတွေ ဖြစ်သွားကြတာများတယ်။ ဒါကြောင့် သူတို့ စိတ်ထဲမှာ ဂျိနင်ဟာ သူတို့ အတွက် ဘုရားတစ်ဆူလိုပဲ ကိုးကွယ်ရြ အားကိုးရာလို့ နှလုံးသားမှာ ဆုံးဖြတ်ထားပြီး ဖြစ်တယ်။ ဒါကြောင့် သူတို့သခင်လေး အရမ်း အစွမ်းထက်လာလေလေ သူတို့ ပိုပြီး ဝမ်းသာလေလေပဲ။
“ဟား..ဟား..ဟား..”
နင် ရီမောလိုက်တယ်။ ဘယ်သူမဆို ဒီလို အောင်မြင်မှုကို ရရင် ဝမ်းသာမှာပဲလေ။ ဒါကြောင့် သူ ဝမ်းသာမှုကို မျို သိပ်မထားနိုင် ဘူး။
ဓားနဲ့ ၂ နှစ်လောက် လေ့ကျင့်ပြီးလို့ သူ့ စိတ်နဲ့ ခန္ဓာကိုယ် အသင့်ဖြစ်ပြီလို့ သူ့အဖေ အသိအမှတ်ပြုမှ သူ ဓားသိုင်းပညာကို စသင်ကြားရတယ်။ ဒီမှာမှ သူ နတ်ဘုရားနဲ့ မိစ္ဆာ ဓားသိုင်း ၁၀၈ကွက်ကို စတင် သင်ကြားရတယ်။
နောက်တစ်နှစ် သူ ပထမ အဆင့်ကို အောင်မြင်တော့ သူ့အဖေက တစ်ခြားလူတွေနဲ့ လေ့ကျင့်ခွင့် ပေးခဲ့တယ်။
နောက်ထပ် ၃နှစ် ၊ ဒီနေ့အထိကို လေ့ကျင့်ခဲ့ပြီးမှ သူ ဒုတိယအဆင့်ဓား ပညာရှင်အဆင့်ဖြစ်တဲ့ ဓားနဲ့တစ်သားတည်း အဆင့်ကို ရောက်ရှိခဲ့တယ်။
သူအခုတော့ သူမိဘတွေကို အရမ်းတွေ့ ချင်နေမိတယ်။
“ဆောင်းဦးသစ်ရွက်နဲ့ နွေဦးမြက်တို့ ငါနဲ့ လိုက်ခဲ့ကြ။”
……
တောင်တန်းတွေထဲက တောနက်ထဲမှာ တောရီုင်းတွေ မာန်ဖီသံ ဆူညံနေတယ်။
ဆူးတွေပါတဲ့ ထူထဲတဲ့ အနက်ရောင် သံချပ်ကာဝတ် မြင်းစီးသူရဲတွေ အများအပြား ရှိနေတယ်။ သူတို့ တွေဟာ ခေါင်းမှဦးချို တစ်ချောင်းပါပြီး အလွန် ထွားကြိုင်းသန်မာတဲ့ သတ္တဝါတွေ စီးထားကြတယ်။ဒီ သတ္တဝါတွေမှာ ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ အစွယ် ရှည်ကြီးတွေ အရောင်တစ်လက်လက်နဲ့ ရှိကြတယ်။ သူတို့ ခြေ ၄ချောင်းဟာ အလွန်ကို သန်မာ ထွားကြိုင်းတယ်။ သူတို့တွေ ပြေးသွားတာနဲ့ ကမ္ဘာမြေကြီး တုန်ဟီးသွားတယ်။ ဒီ မြင်းစီးသူရဲ တစ်ရာလုံးမှာ အလွန်ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းတဲ့ အငွေ့အသက်တွေ ထွက်နေတယ်။
“ဟင်…?”
ဒီအနက်ရောင် မြင်းစီး သူရဲတွေ အရှေ့ တစ်နေရာကို စိုက်ကြည့်မိကြတယ်။ အဝေးက တောင်တစ်တောင်ဟာ ရုတ်တရက် အနီရောင် ပြောင်းသွားပြီးတော့ ချက်ချင်းပဲ ချော်ရည်ဖုံးလွှမ်းသွားတယ်။ တောင်ရဲ့ တစ်နေရာကနေ ချော်ရည်တွေ ထွက်လာတာ ဖြစ်ပြီးတော့ ချော်ရည်တွေပေါ်မှာ လူတစ်ရောက် လမ်းလျှောက်လာတဲ့ပုံသဏ္ဍာန် တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဒီလူဟာ မီးတောက်တွေ တစ်ကိုယ်လုံး လွှမ်းခြုံထားပြီးတော့ သူတို့ဆီကို တည့်တည့်မတ်မတ် လျှောက်လာနေတယ်။
“ဟူး….”
သူတစ်ချက်ခုန်လိုက်ပြီးတော့ မြေပြင်ပေါ်ကို ကျရောက်လာတယ်။ သူနဲ့ အတူ အညိုရောင် ကြောက်စရာ အကြေးခွံပါ သတ္တဝါတစ်ကောင် ပါလာတယ်။သူ့နောက်မှာတော့ ခြေလေးချောင်းထောက် သတ္တဝါ တစ်ကောင် လမ်းလျှောက်လိုက်ပါလာတယ်။ သူ ချော်ရည်တွေပေါ်ကနေ ခုန်ပျံပြီး ရောက်လာတာနဲ့ သူ့ မျက်နှာကို မြင်လိုက်ကြရတယ်။ သူဆံပင်တွေဟာ ရဲ ရဲ နီနေပြီးတော့ အနီရောင်မြွေလေးနှစ်ကောင်ကို နားဆွဲလုပ်ဆွဲထားတယ်။ ခြေလေးချောင်း သတ္တဝါကြီးက အဖိုးအိုနောက်မှာ ရိုရို ကျိုးကျိုး လေး ရပ်နေတယ်။
မြင်းစီးသူရဲ အယောက် ၁၀၀လုံးက လေးလေးစားစား သံပြိုင် ဟစ်ကြွေးလိုက်ကြတယ်။
“ဆရာကြီး…”
အဖိုးအို ရယ်မောပြီးတော့ ပြောဆိုလိုက်တယ်။
“ငါတို့တွေ အမဲလိုက်ထွက်လာတာ ။ ငါ ဒီချပ်ဝတ်တန်ဆာ နဂါးငယ်ကို တွေ့လိမ့်မယ်လို့ မထင်မိဘူး။ ငါ့ကံ သိပ်မဆိုးသေးဘူးပဲ။ ဒီ သံချပ်ကာ နဂါးငယ်ဟာ ဇင်တျန်သက်ရှိဖြစ်ဖို့ နီးစပ်နေပြီ။ ငါ အိမ်ရောက်ရင် သူ့ကို ပြုစု ပျိုးထောင်ရမယ်။”
“ဆရာကြီး၊ ဆရာကြီးရေ။”
ကောင်းကင်မှာ ရုတ်တက်ရက် အော်ခေါ်သံထွက်လာတယ်။
ဂျိလီ ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်တယ်။
ကောင်းကင်ထက်မှာ အပြာရောင် အမွေးအတောင်နဲ့ သတ္တဝါကြီးတစ်ကောင် ရှိနေပြီး သတ္တဝါကြီး ပေါ်မှာတော့အဖိုးတန် သားမွေး ဝတ်ဆင်ထားတဲ့ လူတစ်ယောက် ထိုင်နေတယ်။ သတ္တဝါကြီး မြေပေါ်ဆင်းသက်လာတာနဲ့ အပေါ်က လူက ခုန်ချလိုက်ပြီး အဖိုးအိုကို ဒူးထောက် အရိုအသေ ပြုလိုက်တယ်။
“ဆရာကြီးရေ ဌာနကနေ သတင်းပို့လာပါတယ်။”
“ပြောစမ်း”
လီ မျက်မှောင် ကြုတ်လိုက်တယ်။
“ရီချွမ်သား နင်ဟာ ဒီနေ့ပဲ ဓားနဲ့ တစ်သားတည်းအဆင့်ကို ရောက်သွားပါပြီ။”
လီသူ့ကို စိုက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က မီးတောက်တွေ ပိုပြီး ပူပူလာတယ်။ သူဒေါသထွက်လွန်းလို့ သူ့ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး တဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ်။ ရုတ်တရက် သူဖမ်းလာတဲ့ နဂါးငယ်ကို ကိုင်ပေါက်လိုက်တယ်။ ပေါင် တစ်သောင်းလောက် အနည်းဆုံ အလေးချိန်ရှိတဲ့ သတ္တဝါကြီးဟာ အလင်းတန်းလို လွင့်သွားပြီးတော့ အဝေးကတောင်နဲ့ တိုက်မိသွားတယ်။ ပေါက်ကွဲသံကြီး ထွက်ပေါ်လာတယ်။ တိုက်မိတဲ့ နေရာမှာ ချိုင့်ဝှမ်းကြီးဖြစ်သွားပြီးတော့ တောင်မှာ အက်ကြောင်းကြီး ပေါ်သွားတယ်။ နဂါးငယ်ဟာ ချိုင့်ဝှမ်းထဲမှာ ရှိနေပြီးတော့ ဦးခေါင်းကနေ သွေးတွေ ဖြာကျနေတယ်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က အကြေးခွံတွေ ကြေသွားပြီးတော့ သူ့မှာ အသက် မရှိတော့ဘူး။
“အနောက် ဂျိကလန် မြို့တော်ကို ပြန်မယ်။”
လီအံကြိတ်လိုက်ပြီးတော့ အမိန့်ပေးလိုက်တယ်။
“ဟုတ်ကဲ့…”
မြင်းစီးသူရဲ ၁၀၀လုံး သံပြိုင် ပြောလိုက်တယ်။ သူတို့တွေ နဂါးငယ်အလောင်းကို ထားခဲ့ရမှာ အလွန်ကို နှမြောနေကြပေမဲ့ သူတို့ဆရာ အလွန်ကို ဒေါသထွက်နေလို့ ဘာသံမှ မထွက်ရဲကြဘူး။
“ဝုန်း…ဝုန်း…ဝုန်း….”
ဂျိလီ သူ့ရဲ့ ခြေလေးချောင်း သတ္တဝါကို ဒုန်းစိုင်းစီးသွားပြီးတော့ နောက်မှာ မြင်းစီးသူရဲ ၁၀၀ ကပ်ပါလာတယ်။ သူတို့တွေ တောင်တန်းတွေကနေ ထွက်ခွာလာပြီးတော့ တဖြည်း့ဖြည်း ပျောက်ကွယ်သွားကြတယ်။ တောင်တန်းတွေမှာတေ့ နဂါးငယ်ရဲ့ အလောင်းသာ သွေးတွေနဲ့ ကျန်ခဲ့တယ်။
ဆက်ပါဦးမည်>>>>>>
ဝတ္ထု : Desolate era
မူရင်း စာရေးဆရာ : I Eat tomatoes
ဘာသာပြန်သူ - Dr – Panda
Dr – Panda ကို like & follow လုပ်ထားဖို့ မမေ့ကြနဲ့နော်။
Thanks u all…
Unicode
ဓားတန်ခိုးရှင်၏ ဒဏ္ဍာရီ
အခန်း ၁၂ (၆ နှစ်ကြာပြီးနောက်)
လေ့ကျင့်ရေးကွင်းထဲမှာ သားမွေးဝတ်စုံဝတ်ထားတဲ့ လူငယ်လေးတစ်ဦးဟာ တုံးနေတဲ့ ဓားတစ်ချောင်းကို ကိုင်ဆောင်ထားတယ်။ သူ့ကို အရပ်မြင့်ပြီး ကိုယ်ခန္ဓာကြံ့ခိုင်တဲ့ စစ်သူရဲ ၉ ဦးက ဝိုင်းရံထားတယ်။ ဒီစစ်သူရဲတွေ အကုန်လုံးဟာ ချပ်ဝတ်တန်ဆာ အပြည့်အစုံ ဝတ်ထားပြီးတော့ ဓား၊ လှံ စတဲ့ လက်နက်မျိုးစုံကို ကိုင်ဆောင်ထားကြတယ်။ သူတို့ကိုယ်ကနေ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြောက်ရွံ့စေတဲ့ အငွေ့အသက်တွေ ထွက်နေကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ရဲ့ လက်နက်တွေအကုန်လုံးမှာ ထက်မြက်တဲ့ အသွားတွေ မပါကြဘူး။
၆နှစ်ကြာ လေ့ကျင့်ပြီးတဲ့ အချိန်မှာ နင်ဟာ အသက်၁၀နှစ် ပြည့်သွားပြီ။ ဒါပေမဲ့ ဒီဘဝမှာ သူဟာ အနီရောင် ကောင်းကင် ကိုးဆင့် ကျင့်စဉ်ကို ကျင့်ထားလို့ သူ့အရပ်ဟာ ၁.၆ မီတာ အမြင့်ရှိနေပါပြီ။ သူ့အရင်ဘဝက အရပ်အမြင့်ရောက်အောင် ၁၀စင်တီမီတာလောက်ပဲလိုတော့တယ်။ သူ့ ပုံသဏ္ဍာန်ကတော့ အရင်ဘဝပုံအတိုင်းချွတ်စွတ်ပါပဲ။ ဆိုရိုး စကားတွေအရဆိုရင် လူတစ်ယောက်ရဲ့ ပုံသဏ္ဍာန်ဟာ သူ့ရဲ့ စိတ်ကနေ မွေးဖွားလာတယ် ပြောကြတယ်။ အရင်ဘဝနဲ့ အခုဘ၀ ကွာခြားတာကတော့ အခုဘဝမှာ သူရဲ့ အသက်ခွန်အားတွေဟာ အလွန်ကို သန်စွမ်းနေတာပဲဖြစ်တယ်။
“အရင်တုန်းက စည်းကမ်းအတိုင်းပဲနော်။ မင်းတို့ထဲက တစ်ယောက်ယောက် က ငါ့ကိုထိအောင် ရိုက်နိုင်ရင် ငါ ဦးခေါင်း အရွယ် ရွှေတုံးတစ်တုံး ဆုချမယ်။ “
သူ့အကြည့်ဟာ သားရဲတွေထက်တောင် စူးရှနေပြီး ပတ်ဝန်းကျင်က စ်သူရဲ ၉ ယောက်ကို ကြည့်ပြောလိုက်တယ်။
မာန်သွင်းသံတွေ ဆူညံသွားတယ်။
“ဂါး..”
“ယား….”
“သခင်လေး ကြည့်ရှောင်တော့နော်…”
“ဟားဟား ၊ ဦဒခေါင်းအရွယ် ရွှေတုံး၊ ညီအကိုတို့ သခင်လေးကို ငါတို့ဘယ်လောက် အစွမ်းထက်တယ်ဆို ပြလိုက်ရအောင်။”
ဒီ လူစွမ်းကောင်း ၉ ယောက်ဟာ အနောက်ပိုင်း ဂျိကလန်က အစွမ်းအထက်ဆုံး သူရဲကောင်း ၉ယောက်ပဲ။ သူတို့ဟာ ninefang သူရဲကောင်းတွေ လို့ နာမည်တွင်တယ်။ ဒီလို နာမည်တွင်ဖို့အတွက် သူတို့ရဲ့ အတွင်းအားတွေဟာ ဟိုတျန်အဆင့်ရဲ့ နောက်ဆုံးအဆင့်ကို ရောက်နေကြရပြီးတော့ အတွေ့အကြုံ အရမ်း ရင့်ကျက်ကြတယ်။
ဦးခေါင်းအရွယ် ရွှေတုန်းဆိုတာ ရွှေချိန် ၁၀ပေါင်ကိုပြောချင်တာ ဖြစ်တယ်။ ရွှေဒဂါၤးကို ပိုက်ဆံအနေနဲ့ သုံးကြပြီးတော့ ဒီသူရဲကောင်းတွေအတွက် ရွှေ ၁၀ပေါင်ဟာ အရမ်းကို မက်မောစရာပါပဲ။
ဒါပေမဲ့ သူတို့ လက်လွတ်စပယ် မတိုက်ခိုက်ရဲဘူး။ ဘာလို့ဆို နင်ရဲ့ အစွမ်းထက်မှုဟာ စစ်တပ်ထဲမှာ ကျော်ကြားလာတာ ကြာနေပြီ။ သူဟာ မကြာခဏ လက်ရွေးစင ်စစ်သူရဲကောင်းတွေနဲ့ သွားရောက် ယှဉ်ပြိုင်လေ့ကျင့်ခဲ့တဲ့ အတွက် သူဟာ တော်တော်ကို နာမည်ကြီးနေပါတယ်။ သူ့ရဲ့ အစွမ်းတွေကလည်း အရမ်းကိုတိုးတက်လာပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဒီ စစ်သူရဲတွေသိတာက သူတို့ ၉ယောက် ပေါင်းပြီးတိုက်ခိုက်ရင်တောင် နင်ကို အနိုင်၇ဖို့ မလွယ်ပါဘူး။
အသွားမပါတဲ့ ဓားကို ကိုင်ထားပြီးတော့ နင်ဟာ ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေကို တစ်ချက်အကဲခတ်လိုက်ပါတယ်။ သူဟာ မိစ္ဆာနဲ့ နတ်ဘုရား ဓားသိုင်း ၁၀၈ ကွက်ကို သူ့အဖေက အောင်မြင်ပြီလို့ အသိအမှတ်ပြုခံလိုက်ရတဲ့ အချိန်မှာ သတ္ထုရုပ်နဲ့ ဆက်လေ့ကျင့်တာ သူ့အတွက် သိပ် အဓိပ္ပါယ် မရှိတော့ပါဘူး။ သူ့အဖေက စစ်သူရဲတွေနဲ့ လေ့ကျင့်ခွင့်ကို ပေးလိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုလေ့ကျင့်ရာမှာ လူတိုင်းက အသွားမပါတဲ့ လက်နက်တွေပဲ သုံးကြပါတယ်။
သူ့အဖေက တစ်ခု သူ့ကို သတိပေးထားတယ်။
“မင်း စစ်သူရဲတွေနဲ့ ဒီလို လေ့ကျင့်တာမှာ ဓားတစ်ချောင်းပဲ အသုံး ပြုခွင့်ရှိတယ်။ပြီးတော့ မင်းအစွမ်းရဲ့ ၁၀ ပုံ ၁ပုံသာ အသုံးပြုခွင့်ရှိတယ်။ ငါ နဲ့ မင်း အမေ နဲ့ အတူ လေ့ကျင့်ချိန်မှာသာ ဓား နှစ်ချောင်း သုံးခွင့်ရှိတယ်။ ဒီ ဓားနှစ်လက် ကိုင်နိုင်တာဟာ မင်းရဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်ပဲ။ မင်း တစ်စုံတစ်ယောက်ကို သတ်ဖို့ လိုအပ်မှသာ ဓားနှစ်လက် သုံးခွင့်ရှိတယ်။”
ဒါကြောင့်…
ဒါကြောင့် သူ စစ်တပ်မှာ နာမည်ကြီး လာတာဟာ ရေခဲတောင်ထိပ် ရေပေါ် ပေါ်နေသလိုမျိုး အဖျားအနားပဲ ရှိသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ယှဉ်ပြိုင် တိုက်ခိုက်ရာမှာတော့ သူ ဓားသိုင်းပညာကော ခြေလှမ်းသိုင်းပါ ပညာကုန်ထုတ်ပြီးတိုက်ပါတယ်။
….
စစ်သူရဲ ၉ ယောက်ဟာ နင်ကို ဝိုင်းပတ်ပြီးတော့ သိုင်းကွက် ပြင်ထားပါတယ်။ နင်ကတော့ အလယ်မှာ မလှုပ်မယှက် ရပ်နေပါတယ်။
“ယား….”
စစ်သူရဲ တစ်ယောက် မာန်သွင်းပြီး စတင် တိုက်ခိုက်လိုက်ပါတယ်။ သူ့ရဲ့ လှံရှည်ဟာ မြွေဟောက်တစ်ကောင်လို ရုတ်တရက် နင်ဆီကို တိုးဝင်သွားပါတယ်။
နင် ခန္ဓာကိုယ် ရုတ်တရက် လှည့်လိုက်ပြီးတော့ စစ်သူရဲနား ရုတ်တရက်ရောက်သွားပါတယ်။ သူ့ လှံ ရှည်ကတော့ နင်ကို မထိတော့ပါဘူး။
လှံပညာဟာ အနီးကပ်တိုက်ခိုက်မှုမှာ အားနည်းပါတယ်။
“ရွှပ်…”
နင်လက်ထဲက အသွားမပါတဲ့ ဓားဟာ ရုတ်တရက် လွှဲခုတ်လိုက်ပါတယ်။ စစ်သူရဲဟာ သူ့ဆီကို ဓားဦးတိုးဝင်လာတော့ သူ့ခြေထောက်နဲ့ လှံရှည်ကို ဘေးတိုက်ဖြစ်အောင် လွှဲကန်လိုက်ပါတယ်။ လှံရှည်ဟာ နင်ဆီကို ဘေးတိုက် တိုးဝင်လာတဲ့ အချိန်မှာ သူဟာ တစ်ခြားစစ်သူရဲတွေ ဝိုင်းရံ ရပ်နေတဲ့ နေရာကို ပြန်ခုန်ဆုတ်လိုက်ပါတယ်။
“ဝှုး တော်တော် အန္တရယ် များတာပဲ။ ငါတစ်ချက်တည်းနဲ့ ရှူံးတော့မလို့။ ညီအကိုတို့ သတိထားကြပါ။”
စစ်သူရဲက တစ်ခြားလူတွေကို သတိပေးလိုက်ပါတယ်။
“မင်းတို့ အကုန်လုံး တစ်ပြိုင်တည်း ဝင်တိုက်တာ ကောင်းမယ်။ နို့မို့ဆို မင်းတို့မှာ နိုင်ဖို့ အခွင့်အရေး မရှိဘူး။”
“တိုက်ကြဟေ့။”
“တိုက်ကြ။”
စစ်သူရဲ ၉ယောက်လုံး အားစမ်းတာမျိုး မလုပ်ကြတော့ဘူး။ အကုန်လုံး တစ်ပြိုင်တည်း အစွမ်းကုန် ထုတ်သူံးပြီး ဝင်တိုက်လိုက်ကြတယ်။
လေပြင်းတွေ တိုက်ခတ်လာတယ်။ ဓားရောင်တွေ တလက်လက် ဖြစ်နေတယ်။ လှံတံတွေဟာ နဂါးတစ်ကောင်လို လေကိုခွင်းပြီး လှုပ်ရှားနေကြတယ်။ တုတ်တွေဟာ ကျားတစ်ကောင်ခုန်အုပ်လိုက်သလို မိုးပြီး ရိုက်ချလိုက်သံတွေ ညံနေတယ်။ တိုက်ခိုက်မှုတွေဟာ ဘက်ပေါင်းစုံကနေ နင်ဆီကို ဝင်လာတယ်။ နင်ကတော့ ရပ်မြဲရပ်နေတယ်။ တစ်ခါတစ်ရံ နောက်ဆုတ်တာတို့ လှည့်ရှောင်တာတို့ လုပ်နေတယ်။ ဒီလု ရုတ်တရက် လှုပ်ရှားမှုဟာ တိုက်ခိုက်မှုတွေ အများကြီး ကို လွဲချော်သွားစေတယ်။
လက်နက်ချင်း ထိခိုက်တဲ့ အသံတွေ မိုးခြိမ်းသံလို ဆူညံနေတယ်။ ဒီလိုတိုက်ခိုက်မှုတွေမှာ အင်အားတွေ အများကြီးပါနေပါတယ်။
“အစွယ် ၉ချောင်း စစ်သူရဲကောင်းတွေဟာ ကျော်ကြားမှု့နဲ့ လိုက်အောင် အစွမ်းထက်လှပါတယ်။ သူတို့ ၉ယောက်လုံးဟာ အဖွဲ့လိုက် စုပေါင်းတိုက်ခိုက်မှုမှာ အစွမ်းထက်ကြပါတယ်။ ငါသာ သူတို့ ၅ယောက် ၆ယောက် လောက်နဲ့ တစ်ပြိုင်တည်း တိုက်ခိုက်ရင် ခဏလေး အနိုင်ရနိုင်တယ်။ အခု ၉ယောက်လုံးနဲ့ တစ်ပြိုင်းတည်း တိုက်ခိုက်တော့ နည်းနည်း အရေးနိမ့်နေတယ်။”
နင် ဒီ ၉ယောက်နဲ့ တိုက်ခိုက်ရာမှာ အခက်တွေ့နေပါတယ်။ပြီးတော့ သူမှာဓား တစ်ချောင်းပဲ ရှိတယ်။ ဒီလို ဖိအားအောက်မှာ သူ့ ဓားသိုင်းနဲ့ ခြေသိုင်းသာ အားကိုးစရာဖြစ်နေပါတယ်။
“ယား..”
“ယား..”
“ဝှစ်..ဝှစ်.. “
ဓားလေတိုးသံတွေ ညံနေပါတယ်။
ရုတ်တရက် နင် အလင်းရသွားတယ်။ သူ့ ဓားနဲ့ သူ့ ခန္ဓာကိုယ်ဟာ လိုက်လျော ညီထွေဖြစ်သွားပြီးတော့ သူ စိတ်တွေ စီးမျောသွားတယ်။ သူဟာ ဓားကိုယ်ထည်ကို ခံစားရပြီးတော့ ဓ ားက လေထဲ တိုးသွားတဲ့ အခါမှာ သူဟာ ဓားလိုမျိုး ခံစားမိနေပါတယ်။
“ချွင်…”
ဓား အချင်းချင်း ထိသွားပါတယ်။ နင်ရဲ့ ဓားဟာ ရုတ်တရက် တုန်ခါလာပြီးတော့ ရန်သူရဲ့ ဓားကို တွန်းထုတ်ဆွဲယူလိုက်ပါတယ်။ ရန်သူဟာ သူ့ဓားကို မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ ပါဘူး။ ပြီးတော့ သူ့ ဓားသွားဟာ စစ်သူရဲရဲ့ ရင်ဝကို တိုးဝင်သွားပါတယ်။ စစ်သူရဲဟာ သူ့ရင်ဝမှာ ဓားဦးထိသွားတာနဲ့ နောက်ဆုတ်လိုက်ပြီးတော တိုက်ပွဲဝင်းက ထွက်ကာ ထိုင်ကြည့်နေပါတယ်။
“ဟူး..”
နင်ရဲ့ ဓားဟာ လေထဲမှာ ကွေ့ဝိုက်ပြီးတော့ ရန်သူရဲ့ လက်လက် အကုန်လုံးကို ရှောင်ပြီး စစ်သူရဲတစ်ယောက်ရဲ့ မျက်နှာကို ဓားပြားနဲ့ ရိုက်လိုက်ပါတယ်။ ဖန်း ဆိုတဲ့ အသံနဲ့ အတူ သူ့သွားတစ်ချောင်း ကျွတ်သွားပြီးတော့ သူလည်း အနောက်ကို လွင့်စင်သွားပါတယ်။
အချိန်တွေ တစ်ရွေ့ရွေ့ ကုန်ဆုံးသွားပါတယ်။ဆောင်းဦးမှာ သစ်ရွက်လေးတွေ တဖြည်းဖြည်း ကြွေနေကြပါတယ်။
နင်ရဲ့ ဓားဟာ အရမ်းကို လျင်မြန်ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ ထိန်းချုပ်မှုအောက်မှာ အပြည့်အဝရှိနေပါတယ်။ အကွက်တိုင်းဟာ လိုသလို ပြောင်းလဲနေပါတယ်။ သေရေး ရှင်ရေး တိုက်ပွဲတွေမှာ တစ်ခါလောက် အသာစီးရမှုက အနိုင် အရှုံးကို ဆုံးဖြတ်ပေးနိုင်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ပထမမှာ နင်ဟာ ဒီ စစ်သူရဲ ၉ယောက်ကို နိုင်ဖို့ကို အင်မတန် ခက်ခဲနေပေမဲ့ အခုတော့ မျက်စိတစ်မှိတ် အတွင်းမှာ အကုန်လုံးကို လဲကျအောင် တိုက်ခိုက်နိုင်သွားပါပြီ။
“ဂုဏ်ယူပါတယ် သခင်လေး။”
“ဂုဏ်ယူပါတယ် သခင်လေး။ သခင်လေးရဲ့ ဓားသိုင်းဟာ ပညာရှင်အဆင် ဖြစ်တဲ့ ဓားနဲ့ တစ်သားတည်းအဆင့်ကို ရောက်သွားပါပြီ။”
စစ်သူရဲတွေ အကုန်လုံးဟာ စိတ်လှုပ်ရှားနေကြပါတယ်။ သူတို့အကုန်လုံး နင်ကို ဂုဏ်ပြုနေကြတယ်။
၁၀နှစ်သားအရွယ် လူငယ်လေးဟာ ပညာရှင် အဆင့်ဖြစ်တဲ့ ဓားနဲ့ တစ်သားတည်း အဆင့်ကို ရောက်သွားခဲ့ပြီ။ ဒါဟာ သူ့အဖေ မိုးရေစက်ဓား ရီချွမ် ငယ်ဘဝက အောင်မြင်တဲ့ အရွယ်ထက် အများကြီး ငယ်သေးတယ်လေ။
“ဟား..ဟား..ဟား…..”
နင်အရမ်းကို ပျော်ရွှင်နေတယ်။ ၆နှစ် .. ၆နှစ်တိတိ မရပ်မနား လေ့ကျင့်ခဲ့တယ်။ ၆နှစ်လုံးမှာ မနက် မြို့ပြင်မှာ လေးပညာ လေ့ကျင့်တဲ့ အချိန်ကလွဲလို့ ကျန်တဲ့ အချိန်တွေ အကုန်လုံး နီးပါးမှာ ဓားသိုင်း လေ့ကျင့်ခဲ့ရတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ သူ့ အဖေနဲ့ လေ့ကျင့်ပြီး တစ်ခါတစ်လေ အဖေ့ တပည့်တွေနဲ့ လေ့ကျင့်ခဲ့တယ်။ တစ်ခါတစ်လေ စစ်သူရဲတွေနဲ့ လေ့ကျင့်ခဲ့တယ်။
ဓား ဟာ သူ့အရိုးထဲအထိ စွဲနေပြီ။
ဓားနဲ့ အကြိမ်ပေါင်း သန်းပေါင်းများစွာ လေ့ကျင့်ပြီးတဲ့အခါမှာ ဓားရဲ့ ဦးတည်ချက် ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းဟာ ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ အဆင့်ကို ရောက်နေပြီးပါပြီ။
သူ့ရဲ့ စိတ်ကို ၂ ခြမ်းခွဲနိုင်တဲ့ အစွမ်းနဲ့ ပေါင်းလိုက်ရင် သူ့ဓားပညာဟာ အရမ်းကို နက်နဲလာပြီး မှန်းဆလို့ မရအောင် အစွမ်းထက်လာတယ်။
သူဟာ အခုဆို ဖင်းဂေါ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ပိုင်ဆိုင်ထားပြီးတော့ ကီစွမ်းအင်မှာဆို အထွဋ်အထိပ် ဟိုတျန်အဆင့်ရဲ့ အတွင်းအားကို ရောက်နေပါပြီ။ ဒါောကာင့် သူ့ဓားဟာ အစွမ်းအရမ်းထက်တာဖြစ်တယ်။
နောက်ဆုံးတော့ ဒီနေ့ ရောက်ခဲ့ပြီ။
ဒီတစ်လျှောက်လုံးမှာ တွေ့ခဲ့တဲ့ အတွေ့အကြုံတွေဟာ စုပေါင်းပြီးတော့ အခြေခံ အုတ်မြစ်လို ဖြစ်ပြီး အခုတော့ သူ ပညာရှင် အဆင့်ဖြစ်တဲ့ ဓားနဲ့ တစ်သာတည်း အဆင့်ကို ရောက်သွားခဲ့ပြီ။
“အားလုံး ပဲ။ ဒီနေ့မင်းတို့ဟာ ငါ့ကို နောက်တစ်ဆင့်ကို တိုးတက်သွားစေခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် ငါ့မှာ ပေးဖို့ အများကြီး မရှိပေမဲ့ တစ်ယော်ကဆီကို ဦးခေါင်းအရွယ် ရွှေတုံးတစ်တုံးဆီ ဆုချမယ်။ ြင်းဖို့ မကြိုးစားကြနဲ့။
နင် ရယ်မောပြောဆိုလိုက်တယ်။”
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်လေး။”
စစ်သူရဲ ၉ယောက်လုံး တစ်ယော်ကကိုတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး သံပြိုင် ပြောလိုက်တယ်။
သူတို့တွေ သာမာန်ပဲ ရှုံးနိမ့်တာဆို သူတို့ ဒီဆုလာဘ်ကို ယူမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ အစွယ်၉ချောင်း စစ်သူရဲတွေမှာ သူတို့ မာန်မာန ဂုဏ်သိက္ခာတွေ ရှိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ရဲ့ သခင်လေး ဓားနဲ့ တစ်သားတည်း အဆင့်ကို ရောက်သွားတာဟာ အဓိက အကြောင်းအရာဖြစ်တယ်။ ဒီလိုအချိန်မှာတော့ ပေးတဲ့လက်ဆောင်တွေကို သူတို့လက်ခံနိုင်တယ်။
“ဒီမှာ ရွှေတုံး၉တုံး..”
နွေဦးမြက်နဲ့ ဆောင်းဦး သစ်ရွက်တို့ဟာ ကျောက်လင်ဗန်းလေးတွေကိုင်ပြီး သူတို့ဆီကို ပြေးလာကြတယ်။ ကျောက်လင်ဗန်းပေါ်မှာတော့ အချိန် ၁၀ပေါင်စီ ရှိတဲ့ ရွှေတုံး ၉တုံးတင်ထားတယ်။ အကုန်လုံးဟာ အရည်အသွေး အလွန်ကောင်းတဲ့ ရွှေတွေ ဖြစ်တယ်။ စစ် သူရဲ ၉ယောက်ဟာ ရယ်မောပြီး လက်ခံလိုက်တယ်။ သူတို့ဟာ သူတို့သခင်လေးရဲ့ အစွမ်းထက်မှုကို အရမ်းလေးစားသွားကြတယ်။ နင်ဟာ တစ်ကယ်ကို အစွမ်းထက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ နင်ဘယ်လောက် ကြိုးစားခဲ့ရတယ်ဆိုတာ သူတို့မျက်စိနဲ့ ဒီနှစ်တွေမှာ တွေ့ခဲ့ရပြီးဖြစ်တယ်။
“ဂုဏ်ယူပါတယ် သခင်လေး။”
စစ်သူရဲ ၉ ဦး ပြန်သွားတော့ နွေဦးမြက်လေး နဲ့ ဆောင်းဦးသစ်ရွက်တို့က ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နဲ့ ဂျိနင်ကို ဂုဏ်ပြုကြောင်း ပြောကြတယ်။
၆နှစ်ကြာပြီးနောက် ဒီ အခြွေအရံ နှစ်ယောက်ယောက်ဟာ အသက် ၂၀ လောက် ရှိသွားကြပြီ။ သူတို့ အရမ်းကို ဆွဲဆောင်မှု ရှိတဲ့ အရွယ်ပေါ့။ ဒီလို အခြွေ အရံလေးတွေဟာ များသော အားဖြင့် သူတို့ သခင်ရဲ့ မိန်းကလေးတွေ ဖြစ်သွားကြတာများတယ်။ ဒါကြောင့် သူတို့ စိတ်ထဲမှာ ဂျိနင်ဟာ သူတို့ အတွက် ဘုရားတစ်ဆူလိုပဲ ကိုးကွယ်ရြ အားကိုးရာလို့ နှလုံးသားမှာ ဆုံးဖြတ်ထားပြီး ဖြစ်တယ်။ ဒါကြောင့် သူတို့သခင်လေး အရမ်း အစွမ်းထက်လာလေလေ သူတို့ ပိုပြီး ဝမ်းသာလေလေပဲ။
“ဟား..ဟား..ဟား..”
နင် ရီမောလိုက်တယ်။ ဘယ်သူမဆို ဒီလို အောင်မြင်မှုကို ရရင် ဝမ်းသာမှာပဲလေ။ ဒါကြောင့် သူ ဝမ်းသာမှုကို မျို သိပ်မထားနိုင် ဘူး။
ဓားနဲ့ ၂ နှစ်လောက် လေ့ကျင့်ပြီးလို့ သူ့ စိတ်နဲ့ ခန္ဓာကိုယ် အသင့်ဖြစ်ပြီလို့ သူ့အဖေ အသိအမှတ်ပြုမှ သူ ဓားသိုင်းပညာကို စသင်ကြားရတယ်။ ဒီမှာမှ သူ နတ်ဘုရားနဲ့ မိစ္ဆာ ဓားသိုင်း ၁၀၈ကွက်ကို စတင် သင်ကြားရတယ်။
နောက်တစ်နှစ် သူ ပထမ အဆင့်ကို အောင်မြင်တော့ သူ့အဖေက တစ်ခြားလူတွေနဲ့ လေ့ကျင့်ခွင့် ပေးခဲ့တယ်။
နောက်ထပ် ၃နှစ် ၊ ဒီနေ့အထိကို လေ့ကျင့်ခဲ့ပြီးမှ သူ ဒုတိယအဆင့်ဓား ပညာရှင်အဆင့်ဖြစ်တဲ့ ဓားနဲ့တစ်သားတည်း အဆင့်ကို ရောက်ရှိခဲ့တယ်။
သူအခုတော့ သူမိဘတွေကို အရမ်းတွေ့ ချင်နေမိတယ်။
“ဆောင်းဦးသစ်ရွက်နဲ့ နွေဦးမြက်တို့ ငါနဲ့ လိုက်ခဲ့ကြ။”
……
တောင်တန်းတွေထဲက တောနက်ထဲမှာ တောရီုင်းတွေ မာန်ဖီသံ ဆူညံနေတယ်။
ဆူးတွေပါတဲ့ ထူထဲတဲ့ အနက်ရောင် သံချပ်ကာဝတ် မြင်းစီးသူရဲတွေ အများအပြား ရှိနေတယ်။ သူတို့ တွေဟာ ခေါင်းမှဦးချို တစ်ချောင်းပါပြီး အလွန် ထွားကြိုင်းသန်မာတဲ့ သတ္တဝါတွေ စီးထားကြတယ်။ဒီ သတ္တဝါတွေမှာ ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ အစွယ် ရှည်ကြီးတွေ အရောင်တစ်လက်လက်နဲ့ ရှိကြတယ်။ သူတို့ ခြေ ၄ချောင်းဟာ အလွန်ကို သန်မာ ထွားကြိုင်းတယ်။ သူတို့တွေ ပြေးသွားတာနဲ့ ကမ္ဘာမြေကြီး တုန်ဟီးသွားတယ်။ ဒီ မြင်းစီးသူရဲ တစ်ရာလုံးမှာ အလွန်ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းတဲ့ အငွေ့အသက်တွေ ထွက်နေတယ်။
“ဟင်…?”
ဒီအနက်ရောင် မြင်းစီး သူရဲတွေ အရှေ့ တစ်နေရာကို စိုက်ကြည့်မိကြတယ်။ အဝေးက တောင်တစ်တောင်ဟာ ရုတ်တရက် အနီရောင် ပြောင်းသွားပြီးတော့ ချက်ချင်းပဲ ချော်ရည်ဖုံးလွှမ်းသွားတယ်။ တောင်ရဲ့ တစ်နေရာကနေ ချော်ရည်တွေ ထွက်လာတာ ဖြစ်ပြီးတော့ ချော်ရည်တွေပေါ်မှာ လူတစ်ရောက် လမ်းလျှောက်လာတဲ့ပုံသဏ္ဍာန် တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဒီလူဟာ မီးတောက်တွေ တစ်ကိုယ်လုံး လွှမ်းခြုံထားပြီးတော့ သူတို့ဆီကို တည့်တည့်မတ်မတ် လျှောက်လာနေတယ်။
“ဟူး….”
သူတစ်ချက်ခုန်လိုက်ပြီးတော့ မြေပြင်ပေါ်ကို ကျရောက်လာတယ်။ သူနဲ့ အတူ အညိုရောင် ကြောက်စရာ အကြေးခွံပါ သတ္တဝါတစ်ကောင် ပါလာတယ်။သူ့နောက်မှာတော့ ခြေလေးချောင်းထောက် သတ္တဝါ တစ်ကောင် လမ်းလျှောက်လိုက်ပါလာတယ်။ သူ ချော်ရည်တွေပေါ်ကနေ ခုန်ပျံပြီး ရောက်လာတာနဲ့ သူ့ မျက်နှာကို မြင်လိုက်ကြရတယ်။ သူဆံပင်တွေဟာ ရဲ ရဲ နီနေပြီးတော့ အနီရောင်မြွေလေးနှစ်ကောင်ကို နားဆွဲလုပ်ဆွဲထားတယ်။ ခြေလေးချောင်း သတ္တဝါကြီးက အဖိုးအိုနောက်မှာ ရိုရို ကျိုးကျိုး လေး ရပ်နေတယ်။
မြင်းစီးသူရဲ အယောက် ၁၀၀လုံးက လေးလေးစားစား သံပြိုင် ဟစ်ကြွေးလိုက်ကြတယ်။
“ဆရာကြီး…”
အဖိုးအို ရယ်မောပြီးတော့ ပြောဆိုလိုက်တယ်။
“ငါတို့တွေ အမဲလိုက်ထွက်လာတာ ။ ငါ ဒီချပ်ဝတ်တန်ဆာ နဂါးငယ်ကို တွေ့လိမ့်မယ်လို့ မထင်မိဘူး။ ငါ့ကံ သိပ်မဆိုးသေးဘူးပဲ။ ဒီ သံချပ်ကာ နဂါးငယ်ဟာ ဇင်တျန်သက်ရှိဖြစ်ဖို့ နီးစပ်နေပြီ။ ငါ အိမ်ရောက်ရင် သူ့ကို ပြုစု ပျိုးထောင်ရမယ်။”
“ဆရာကြီး၊ ဆရာကြီးရေ။”
ကောင်းကင်မှာ ရုတ်တက်ရက် အော်ခေါ်သံထွက်လာတယ်။
ဂျိလီ ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်တယ်။
ကောင်းကင်ထက်မှာ အပြာရောင် အမွေးအတောင်နဲ့ သတ္တဝါကြီးတစ်ကောင် ရှိနေပြီး သတ္တဝါကြီး ပေါ်မှာတော့အဖိုးတန် သားမွေး ဝတ်ဆင်ထားတဲ့ လူတစ်ယောက် ထိုင်နေတယ်။ သတ္တဝါကြီး မြေပေါ်ဆင်းသက်လာတာနဲ့ အပေါ်က လူက ခုန်ချလိုက်ပြီး အဖိုးအိုကို ဒူးထောက် အရိုအသေ ပြုလိုက်တယ်။
“ဆရာကြီးရေ ဌာနကနေ သတင်းပို့လာပါတယ်။”
“ပြောစမ်း”
လီ မျက်မှောင် ကြုတ်လိုက်တယ်။
“ရီချွမ်သား နင်ဟာ ဒီနေ့ပဲ ဓားနဲ့ တစ်သားတည်းအဆင့်ကို ရောက်သွားပါပြီ။”
လီသူ့ကို စိုက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က မီးတောက်တွေ ပိုပြီး ပူပူလာတယ်။ သူဒေါသထွက်လွန်းလို့ သူ့ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး တဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ်။ ရုတ်တရက် သူဖမ်းလာတဲ့ နဂါးငယ်ကို ကိုင်ပေါက်လိုက်တယ်။ ပေါင် တစ်သောင်းလောက် အနည်းဆုံ အလေးချိန်ရှိတဲ့ သတ္တဝါကြီးဟာ အလင်းတန်းလို လွင့်သွားပြီးတော့ အဝေးကတောင်နဲ့ တိုက်မိသွားတယ်။ ပေါက်ကွဲသံကြီး ထွက်ပေါ်လာတယ်။ တိုက်မိတဲ့ နေရာမှာ ချိုင့်ဝှမ်းကြီးဖြစ်သွားပြီးတော့ တောင်မှာ အက်ကြောင်းကြီး ပေါ်သွားတယ်။ နဂါးငယ်ဟာ ချိုင့်ဝှမ်းထဲမှာ ရှိနေပြီးတော့ ဦးခေါင်းကနေ သွေးတွေ ဖြာကျနေတယ်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က အကြေးခွံတွေ ကြေသွားပြီးတော့ သူ့မှာ အသက် မရှိတော့ဘူး။
“အနောက် ဂျိကလန် မြို့တော်ကို ပြန်မယ်။”
လီအံကြိတ်လိုက်ပြီးတော့ အမိန့်ပေးလိုက်တယ်။
“ဟုတ်ကဲ့…”
မြင်းစီးသူရဲ ၁၀၀လုံး သံပြိုင် ပြောလိုက်တယ်။ သူတို့တွေ နဂါးငယ်အလောင်းကို ထားခဲ့ရမှာ အလွန်ကို နှမြောနေကြပေမဲ့ သူတို့ဆရာ အလွန်ကို ဒေါသထွက်နေလို့ ဘာသံမှ မထွက်ရဲကြဘူး။
“ဝုန်း…ဝုန်း…ဝုန်း….”
ဂျိလီ သူ့ရဲ့ ခြေလေးချောင်း သတ္တဝါကို ဒုန်းစိုင်းစီးသွားပြီးတော့ နောက်မှာ မြင်းစီးသူရဲ ၁၀၀ ကပ်ပါလာတယ်။ သူတို့တွေ တောင်တန်းတွေကနေ ထွက်ခွာလာပြီးတော့ တဖြည်း့ဖြည်း ပျောက်ကွယ်သွားကြတယ်။ တောင်တန်းတွေမှာတေ့ နဂါးငယ်ရဲ့ အလောင်းသာ သွေးတွေနဲ့ ကျန်ခဲ့တယ်။
ဆက်ပါဦးမည်>>>>>>
ဝတ္ထု : Desolate era
မူရင်း စာရေးဆရာ : I Eat tomatoes
ဘာသာပြန်သူ - Dr – Panda
Dr – Panda ကို like & follow လုပ်ထားဖို့ မမေ့ကြနဲ့နော်။
Thanks u all…
Unicode
ဓားတနျခိုးရှငျ၏ ဒဏ်ဍာရီ
အခနျး ၁၂ (၆ နှဈကွာပွီးနောကျ)
လေ့ကငြ့ျရေးကှငျးထဲမှာ သားမှေးဝတျစုံဝတျထားတဲ့ လူငယျလေးတဈဦးဟာ တုံးနတေဲ့ ဓားတဈခြောငျးကို ကိုငျဆောငျထားတယျ။ သူ့ကို အရပျမွင့ျပွီး ကိုယျခန်ဓာကွံ့ခိုငျတဲ့ စဈသူရဲ ၉ ဦးက ဝိုငျးရံထားတယျ။ ဒီစဈသူရဲတှေ အကုနျလုံးဟာ ခပြျဝတျတနျဆာ အပွည့ျအစုံ ဝတျထားပွီးတော့ ဓား၊ လှံ စတဲ့ လကျနကျမြိုးစုံကို ကိုငျဆောငျထားကွတယျ။ သူတို့ကိုယျကနေ ပတျဝနျးကငြျကို ကွောကျရှံ့စတေဲ့ အငှေ့အသကျတှေ ထှကျနကွေတယျ။ ဒါပမေဲ့ သူတို့ရဲ့ လကျနကျတှအေကုနျလုံးမှာ ထကျမွကျတဲ့ အသှားတှေ မပါကွဘူး။
၆နှဈကွာ လေ့ကငြ့ျပွီးတဲ့ အခြိနျမှာ နငျဟာ အသကျ၁၀နှဈ ပွည့ျသှားပွီ။ ဒါပမေဲ့ ဒီဘဝမှာ သူဟာ အနီရောငျ ကောငျးကငျ ကိုးဆင့ျ ကငြ့ျစဉျကို ကငြ့ျထားလို့ သူ့အရပျဟာ ၁.၆ မီတာ အမွင့ျရှိနပေါပွီ။ သူ့အရငျဘဝက အရပျအမွင့ျရောကျအောငျ ၁၀စငျတီမီတာလောကျပဲလိုတော့တယျ။ သူ့ ပုံသဏ်ဍာနျကတော့ အရငျဘဝပုံအတိုငျးခြှတျစှတျပါပဲ။ ဆိုရိုး စကားတှအေရဆိုရငျ လူတဈယောကျရဲ့ ပုံသဏ်ဍာနျဟာ သူ့ရဲ့ စိတျကနေ မှေးဖှားလာတယျ ပွောကွတယျ။ အရငျဘဝနဲ့ အခုဘ၀ ကှာခွားတာကတော့ အခုဘဝမှာ သူရဲ့ အသကျခှနျအားတှဟော အလှနျကို သနျစှမျးနတောပဲဖွဈတယျ။
“အရငျတုနျးက စညျးကမျးအတိုငျးပဲနောျ။ မငျးတို့ထဲက တဈယောကျယောကျ က ငါ့ကိုထိအောငျ ရိုကျနိုငျရငျ ငါ ဦးခေါငျး အရှယျ ရှှတေုံးတဈတုံး ဆုခမြယျ။ “
သူ့အကွည့ျဟာ သားရဲတှထေကျတောငျ စူးရှနပွေီး ပတျဝနျးကငြျက ဈသူရဲ ၉ ယောကျကို ကွည့ျပွောလိုကျတယျ။
မာနျသှငျးသံတှေ ဆူညံသှားတယျ။
“ဂါး..”
“ယား….”
“သခငျလေး ကွည့ျရှောငျတော့နောျ…”
“ဟားဟား ၊ ဦဒခေါငျးအရှယျ ရှှတေုံး၊ ညီအကိုတို့ သခငျလေးကို ငါတို့ဘယျလောကျ အစှမျးထကျတယျဆို ပွလိုကျရအောငျ။”
ဒီ လူစှမျးကောငျး ၉ ယောကျဟာ အနောကျပိုငျး ဂြိကလနျက အစှမျးအထကျဆုံး သူရဲကောငျး ၉ယောကျပဲ။ သူတို့ဟာ ninefang သူရဲကောငျးတှေ လို့ နာမညျတှငျတယျ။ ဒီလို နာမညျတှငျဖို့အတှကျ သူတို့ရဲ့ အတှငျးအားတှဟော ဟိုတနြျအဆင့ျရဲ့ နောကျဆုံးအဆင့ျကို ရောကျနကွေရပွီးတော့ အတှေ့အကွုံ အရမျး ရင့ျကကြျကွတယျ။
ဦးခေါငျးအရှယျ ရှှတေုနျးဆိုတာ ရှှခြေိနျ ၁၀ပေါငျကိုပွောခငြျတာ ဖွဈတယျ။ ရှှဒေဂါၤးကို ပိုကျဆံအနနေဲ့ သုံးကွပွီးတော့ ဒီသူရဲကောငျးတှအေတှကျ ရှှေ ၁၀ပေါငျဟာ အရမျးကို မကျမောစရာပါပဲ။
ဒါပမေဲ့ သူတို့ လကျလှတျစပယျ မတိုကျခိုကျရဲဘူး။ ဘာလို့ဆို နငျရဲ့ အစှမျးထကျမှုဟာ စဈတပျထဲမှာ ကြောျကွားလာတာ ကွာနပွေီ။ သူဟာ မကွာခဏ လကျရှေးစင ျစဈသူရဲကောငျးတှနေဲ့ သှားရောကျ ယှဉျပွိုငျလေ့ကငြ့ျခဲ့တဲ့ အတှကျ သူဟာ တောျတောျကို နာမညျကွီးနပေါတယျ။ သူ့ရဲ့ အစှမျးတှကေလညျး အရမျးကိုတိုးတကျလာပါတယျ။ ဒါကွောင့ျ ဒီ စဈသူရဲတှသေိတာက သူတို့ ၉ယောကျ ပေါငျးပွီးတိုကျခိုကျရငျတောငျ နငျကို အနိုငျ၇ဖို့ မလှယျပါဘူး။
အသှားမပါတဲ့ ဓားကို ကိုငျထားပွီးတော့ နငျဟာ ပတျဝနျးကငြျက လူတှကေို တဈခကြျအကဲခတျလိုကျပါတယျ။ သူဟာ မိစ်ဆာနဲ့ နတျဘုရား ဓားသိုငျး ၁၀၈ ကှကျကို သူ့အဖကေ အောငျမွငျပွီလို့ အသိအမှတျပွုခံလိုကျရတဲ့ အခြိနျမှာ သတ်ထုရုပျနဲ့ ဆကျလေ့ကငြ့ျတာ သူ့အတှကျ သိပျ အဓိပ်ပါယျ မရှိတော့ပါဘူး။ သူ့အဖကေ စဈသူရဲတှနေဲ့ လေ့ကငြ့ျခှင့ျကို ပေးလိုကျပါတယျ။ ဒီလိုလေ့ကငြ့ျရာမှာ လူတိုငျးက အသှားမပါတဲ့ လကျနကျတှပေဲ သုံးကွပါတယျ။
သူ့အဖကေ တဈခု သူ့ကို သတိပေးထားတယျ။
“မငျး စဈသူရဲတှနေဲ့ ဒီလို လေ့ကငြ့ျတာမှာ ဓားတဈခြောငျးပဲ အသုံး ပွုခှင့ျရှိတယျ။ပွီးတော့ မငျးအစှမျးရဲ့ ၁၀ ပုံ ၁ပုံသာ အသုံးပွုခှင့ျရှိတယျ။ ငါ နဲ့ မငျး အမေ နဲ့ အတူ လေ့ကငြ့ျခြိနျမှာသာ ဓား နှဈခြောငျး သုံးခှင့ျရှိတယျ။ ဒီ ဓားနှဈလကျ ကိုငျနိုငျတာဟာ မငျးရဲ့ လြှို့ဝှကျခကြျပဲ။ မငျး တဈစုံတဈယောကျကို သတျဖို့ လိုအပျမှသာ ဓားနှဈလကျ သုံးခှင့ျရှိတယျ။”
ဒါကွောင့ျ…
ဒါကွောင့ျ သူ စဈတပျမှာ နာမညျကွီး လာတာဟာ ရခေဲတောငျထိပျ ရပေေါျ ပေါျနသေလိုမြိုး အဖြားအနားပဲ ရှိသေးတယျ။ ဒါပမေဲ့ ယှဉျပွိုငျ တိုကျခိုကျရာမှာတော့ သူ ဓားသိုငျးပညာကော ခွလှေမျးသိုငျးပါ ပညာကုနျထုတျပွီးတိုကျပါတယျ။
….
စဈသူရဲ ၉ ယောကျဟာ နငျကို ဝိုငျးပတျပွီးတော့ သိုငျးကှကျ ပွငျထားပါတယျ။ နငျကတော့ အလယျမှာ မလှုပျမယှကျ ရပျနပေါတယျ။
“ယား….”
စဈသူရဲ တဈယောကျ မာနျသှငျးပွီး စတငျ တိုကျခိုကျလိုကျပါတယျ။ သူ့ရဲ့ လှံရှညျဟာ မွှဟေောကျတဈကောငျလို ရုတျတရကျ နငျဆီကို တိုးဝငျသှားပါတယျ။
နငျ ခန်ဓာကိုယျ ရုတျတရကျ လှည့ျလိုကျပွီးတော့ စဈသူရဲနား ရုတျတရကျရောကျသှားပါတယျ။ သူ့ လှံ ရှညျကတော့ နငျကို မထိတော့ပါဘူး။
လှံပညာဟာ အနီးကပျတိုကျခိုကျမှုမှာ အားနညျးပါတယျ။
“ရှှပျ…”
နငျလကျထဲက အသှားမပါတဲ့ ဓားဟာ ရုတျတရကျ လှှဲခုတျလိုကျပါတယျ။ စဈသူရဲဟာ သူ့ဆီကို ဓားဦးတိုးဝငျလာတော့ သူ့ခွထေောကျနဲ့ လှံရှညျကို ဘေးတိုကျဖွဈအောငျ လှှဲကနျလိုကျပါတယျ။ လှံရှညျဟာ နငျဆီကို ဘေးတိုကျ တိုးဝငျလာတဲ့ အခြိနျမှာ သူဟာ တဈခွားစဈသူရဲတှေ ဝိုငျးရံ ရပျနတေဲ့ နရောကို ပွနျခုနျဆုတျလိုကျပါတယျ။
“ဝှုး တောျတောျ အန်တရယျ မြားတာပဲ။ ငါတဈခကြျတညျးနဲ့ ရှူံးတော့မလို့။ ညီအကိုတို့ သတိထားကွပါ။”
စဈသူရဲက တဈခွားလူတှကေို သတိပေးလိုကျပါတယျ။
“မငျးတို့ အကုနျလုံး တဈပွိုငျတညျး ဝငျတိုကျတာ ကောငျးမယျ။ နို့မို့ဆို မငျးတို့မှာ နိုငျဖို့ အခှင့ျအရေး မရှိဘူး။”
“တိုကျကွဟေ့။”
“တိုကျကွ။”
စဈသူရဲ ၉ယောကျလုံး အားစမျးတာမြိုး မလုပျကွတော့ဘူး။ အကုနျလုံး တဈပွိုငျတညျး အစှမျးကုနျ ထုတျသူံးပွီး ဝငျတိုကျလိုကျကွတယျ။
လပွေငျးတှေ တိုကျခတျလာတယျ။ ဓားရောငျတှေ တလကျလကျ ဖွဈနတေယျ။ လှံတံတှဟော နဂါးတဈကောငျလို လကေိုခှငျးပွီး လှုပျရှားနကွေတယျ။ တုတျတှဟော ကြားတဈကောငျခုနျအုပျလိုကျသလို မိုးပွီး ရိုကျခလြိုကျသံတှေ ညံနတေယျ။ တိုကျခိုကျမှုတှဟော ဘကျပေါငျးစုံကနေ နငျဆီကို ဝငျလာတယျ။ နငျကတော့ ရပျမွဲရပျနတေယျ။ တဈခါတဈရံ နောကျဆုတျတာတို့ လှည့ျရှောငျတာတို့ လုပျနတေယျ။ ဒီလု ရုတျတရကျ လှုပျရှားမှုဟာ တိုကျခိုကျမှုတှေ အမြားကွီး ကို လှဲခြောျသှားစတေယျ။
လကျနကျခငြျး ထိခိုကျတဲ့ အသံတှေ မိုးခွိမျးသံလို ဆူညံနတေယျ။ ဒီလိုတိုကျခိုကျမှုတှမှော အငျအားတှေ အမြားကွီးပါနပေါတယျ။
“အစှယျ ၉ခြောငျး စဈသူရဲကောငျးတှဟော ကြောျကွားမှု့နဲ့ လိုကျအောငျ အစှမျးထကျလှပါတယျ။ သူတို့ ၉ယောကျလုံးဟာ အဖှဲ့လိုကျ စုပေါငျးတိုကျခိုကျမှုမှာ အစှမျးထကျကွပါတယျ။ ငါသာ သူတို့ ၅ယောကျ ၆ယောကျ လောကျနဲ့ တဈပွိုငျတညျး တိုကျခိုကျရငျ ခဏလေး အနိုငျရနိုငျတယျ။ အခု ၉ယောကျလုံးနဲ့ တဈပွိုငျးတညျး တိုကျခိုကျတော့ နညျးနညျး အရေးနိမ့ျနတေယျ။”
နငျ ဒီ ၉ယောကျနဲ့ တိုကျခိုကျရာမှာ အခကျတှေ့နပေါတယျ။ပွီးတော့ သူမှာဓား တဈခြောငျးပဲ ရှိတယျ။ ဒီလို ဖိအားအောကျမှာ သူ့ ဓားသိုငျးနဲ့ ခွသေိုငျးသာ အားကိုးစရာဖွဈနပေါတယျ။
“ယား..”
“ယား..”
“ဝှဈ..ဝှဈ.. “
ဓားလတေိုးသံတှေ ညံနပေါတယျ။
ရုတျတရကျ နငျ အလငျးရသှားတယျ။ သူ့ ဓားနဲ့ သူ့ ခန်ဓာကိုယျဟာ လိုကျလြော ညီထှဖွေဈသှားပွီးတော့ သူ စိတျတှေ စီးမြောသှားတယျ။ သူဟာ ဓားကိုယျထညျကို ခံစားရပွီးတော့ ဓ ားက လထေဲ တိုးသှားတဲ့ အခါမှာ သူဟာ ဓားလိုမြိုး ခံစားမိနပေါတယျ။
“ခြှငျ…”
ဓား အခငြျးခငြျး ထိသှားပါတယျ။ နငျရဲ့ ဓားဟာ ရုတျတရကျ တုနျခါလာပွီးတော့ ရနျသူရဲ့ ဓားကို တှနျးထုတျဆှဲယူလိုကျပါတယျ။ ရနျသူဟာ သူ့ဓားကို မထိနျးခြုပျနိုငျတော့ ပါဘူး။ ပွီးတော့ သူ့ ဓားသှားဟာ စဈသူရဲရဲ့ ရငျဝကို တိုးဝငျသှားပါတယျ။ စဈသူရဲဟာ သူ့ရငျဝမှာ ဓားဦးထိသှားတာနဲ့ နောကျဆုတျလိုကျပွီးတော တိုကျပှဲဝငျးက ထှကျကာ ထိုငျကွည့ျနပေါတယျ။
“ဟူး..”
နငျရဲ့ ဓားဟာ လထေဲမှာ ကှေ့ဝိုကျပွီးတော့ ရနျသူရဲ့ လကျလကျ အကုနျလုံးကို ရှောငျပွီး စဈသူရဲတဈယောကျရဲ့ မကြျနှာကို ဓားပွားနဲ့ ရိုကျလိုကျပါတယျ။ ဖနျး ဆိုတဲ့ အသံနဲ့ အတူ သူ့သှားတဈခြောငျး ကြှတျသှားပွီးတော့ သူလညျး အနောကျကို လှင့ျစငျသှားပါတယျ။
အခြိနျတှေ တဈရှေ့ရှေ့ ကုနျဆုံးသှားပါတယျ။ဆောငျးဦးမှာ သဈရှကျလေးတှေ တဖွညျးဖွညျး ကွှနေကွေပါတယျ။
နငျရဲ့ ဓားဟာ အရမျးကို လငြျမွနျပွီးတော့ သူ့ရဲ့ ထိနျးခြုပျမှုအောကျမှာ အပွည့ျအဝရှိနပေါတယျ။ အကှကျတိုငျးဟာ လိုသလို ပွောငျးလဲနပေါတယျ။ သရေေး ရှငျရေး တိုကျပှဲတှမှော တဈခါလောကျ အသာစီးရမှုက အနိုငျ အရှုံးကို ဆုံးဖွတျပေးနိုငျပါတယျ။ ဒါကွောင့ျ ပထမမှာ နငျဟာ ဒီ စဈသူရဲ ၉ယောကျကို နိုငျဖို့ကို အငျမတနျ ခကျခဲနပေမေဲ့ အခုတော့ မကြျစိတဈမှိတျ အတှငျးမှာ အကုနျလုံးကို လဲကအြောငျ တိုကျခိုကျနိုငျသှားပါပွီ။
“ဂုဏျယူပါတယျ သခငျလေး။”
“ဂုဏျယူပါတယျ သခငျလေး။ သခငျလေးရဲ့ ဓားသိုငျးဟာ ပညာရှငျအဆငျ ဖွဈတဲ့ ဓားနဲ့ တဈသားတညျးအဆင့ျကို ရောကျသှားပါပွီ။”
စဈသူရဲတှေ အကုနျလုံးဟာ စိတျလှုပျရှားနကွေပါတယျ။ သူတို့အကုနျလုံး နငျကို ဂုဏျပွုနကွေတယျ။
၁၀နှဈသားအရှယျ လူငယျလေးဟာ ပညာရှငျ အဆင့ျဖွဈတဲ့ ဓားနဲ့ တဈသားတညျး အဆင့ျကို ရောကျသှားခဲ့ပွီ။ ဒါဟာ သူ့အဖေ မိုးရစေကျဓား ရီခြှမျ ငယျဘဝက အောငျမွငျတဲ့ အရှယျထကျ အမြားကွီး ငယျသေးတယျလေ။
“ဟား..ဟား..ဟား…..”
နငျအရမျးကို ပြောျရှှငျနတေယျ။ ၆နှဈ .. ၆နှဈတိတိ မရပျမနား လေ့ကငြ့ျခဲ့တယျ။ ၆နှဈလုံးမှာ မနကျ မွို့ပွငျမှာ လေးပညာ လေ့ကငြ့ျတဲ့ အခြိနျကလှဲလို့ ကနြျတဲ့ အခြိနျတှေ အကုနျလုံး နီးပါးမှာ ဓားသိုငျး လေ့ကငြ့ျခဲ့ရတယျ။ တဈခါတဈလေ သူ့ အဖနေဲ့ လေ့ကငြ့ျပွီး တဈခါတဈလေ အဖေ့ တပည့ျတှနေဲ့ လေ့ကငြ့ျခဲ့တယျ။ တဈခါတဈလေ စဈသူရဲတှနေဲ့ လေ့ကငြ့ျခဲ့တယျ။
ဓား ဟာ သူ့အရိုးထဲအထိ စှဲနပွေီ။
ဓားနဲ့ အကွိမျပေါငျး သနျးပေါငျးမြားစှာ လေ့ကငြ့ျပွီးတဲ့အခါမှာ ဓားရဲ့ ဦးတညျခကြျ ထိနျးခြုပျနိုငျစှမျးဟာ ကွောကျစရာကောငျးတဲ့ အဆင့ျကို ရောကျနပွေီးပါပွီ။
သူ့ရဲ့ စိတျကို ၂ ခွမျးခှဲနိုငျတဲ့ အစှမျးနဲ့ ပေါငျးလိုကျရငျ သူ့ဓားပညာဟာ အရမျးကို နကျနဲလာပွီး မှနျးဆလို့ မရအောငျ အစှမျးထကျလာတယျ။
သူဟာ အခုဆို ဖငျးဂေါ့ ခန်ဓာကိုယျကို ပိုငျဆိုငျထားပွီးတော့ ကီစှမျးအငျမှာဆို အထှဋျအထိပျ ဟိုတနြျအဆင့ျရဲ့ အတှငျးအားကို ရောကျနပေါပွီ။ ဒါောကာင့ျ သူ့ဓားဟာ အစှမျးအရမျးထကျတာဖွဈတယျ။
နောကျဆုံးတော့ ဒီနေ့ ရောကျခဲ့ပွီ။
ဒီတဈလြှောကျလုံးမှာ တှေ့ခဲ့တဲ့ အတှေ့အကွုံတှဟော စုပေါငျးပွီးတော့ အခွခေံ အုတျမွဈလို ဖွဈပွီး အခုတော့ သူ ပညာရှငျ အဆင့ျဖွဈတဲ့ ဓားနဲ့ တဈသာတညျး အဆင့ျကို ရောကျသှားခဲ့ပွီ။
“အားလုံး ပဲ။ ဒီနေ့မငျးတို့ဟာ ငါ့ကို နောကျတဈဆင့ျကို တိုးတကျသှားစခေဲ့တယျ။ ဒါကွောင့ျ ငါ့မှာ ပေးဖို့ အမြားကွီး မရှိပမေဲ့ တဈယောျကဆီကို ဦးခေါငျးအရှယျ ရှှတေုံးတဈတုံးဆီ ဆုခမြယျ။ ွငျးဖို့ မကွိုးစားကွနဲ့။
နငျ ရယျမောပွောဆိုလိုကျတယျ။”
“ကြေးဇူးတငျပါတယျ သခငျလေး။”
စဈသူရဲ ၉ယောကျလုံး တဈယောျကကိုတဈယောကျကွည့ျပွီး သံပွိုငျ ပွောလိုကျတယျ။
သူတို့တှေ သာမာနျပဲ ရှုံးနိမ့ျတာဆို သူတို့ ဒီဆုလာဘျကို ယူမှာ မဟုတျပါဘူး။ အစှယျ၉ခြောငျး စဈသူရဲတှမှော သူတို့ မာနျမာန ဂုဏျသိက်ခာတှေ ရှိပါတယျ။ ဒါပမေဲ့ သူတို့ရဲ့ သခငျလေး ဓားနဲ့ တဈသားတညျး အဆင့ျကို ရောကျသှားတာဟာ အဓိက အကွောငျးအရာဖွဈတယျ။ ဒီလိုအခြိနျမှာတော့ ပေးတဲ့လကျဆောငျတှကေို သူတို့လကျခံနိုငျတယျ။
“ဒီမှာ ရှှတေုံး၉တုံး..”
နှေဦးမွကျနဲ့ ဆောငျးဦး သဈရှကျတို့ဟာ ကြောကျလငျဗနျးလေးတှကေိုငျပွီး သူတို့ဆီကို ပွေးလာကွတယျ။ ကြောကျလငျဗနျးပေါျမှာတော့ အခြိနျ ၁၀ပေါငျစီ ရှိတဲ့ ရှှတေုံး ၉တုံးတငျထားတယျ။ အကုနျလုံးဟာ အရညျအသှေး အလှနျကောငျးတဲ့ ရှှတှေေ ဖွဈတယျ။ စဈ သူရဲ ၉ယောကျဟာ ရယျမောပွီး လကျခံလိုကျတယျ။ သူတို့ဟာ သူတို့သခငျလေးရဲ့ အစှမျးထကျမှုကို အရမျးလေးစားသှားကွတယျ။ နငျဟာ တဈကယျကို အစှမျးထကျပါတယျ။ ဒါပမေဲ့ နငျဘယျလောကျ ကွိုးစားခဲ့ရတယျဆိုတာ သူတို့မကြျစိနဲ့ ဒီနှဈတှမှော တှေ့ခဲ့ရပွီးဖွဈတယျ။
“ဂုဏျယူပါတယျ သခငျလေး။”
စဈသူရဲ ၉ ဦး ပွနျသှားတော့ နှေဦးမွကျလေး နဲ့ ဆောငျးဦးသဈရှကျတို့က ပြောျပြောျရှှငျရှှငျနဲ့ ဂြိနငျကို ဂုဏျပွုကွောငျး ပွောကွတယျ။
၆နှဈကွာပွီးနောကျ ဒီ အခွှအေရံ နှဈယောကျယောကျဟာ အသကျ ၂၀ လောကျ ရှိသှားကွပွီ။ သူတို့ အရမျးကို ဆှဲဆောငျမှု ရှိတဲ့ အရှယျပေါ့။ ဒီလို အခွှေ အရံလေးတှဟော မြားသော အားဖွင့ျ သူတို့ သခငျရဲ့ မိနျးကလေးတှေ ဖွဈသှားကွတာမြားတယျ။ ဒါကွောင့ျ သူတို့ စိတျထဲမှာ ဂြိနငျဟာ သူတို့ အတှကျ ဘုရားတဈဆူလိုပဲ ကိုးကှယျရွ အားကိုးရာလို့ နှလုံးသားမှာ ဆုံးဖွတျထားပွီး ဖွဈတယျ။ ဒါကွောင့ျ သူတို့သခငျလေး အရမျး အစှမျးထကျလာလလေေ သူတို့ ပိုပွီး ဝမျးသာလလေပေဲ။
“ဟား..ဟား..ဟား..”
နငျ ရီမောလိုကျတယျ။ ဘယျသူမဆို ဒီလို အောငျမွငျမှုကို ရရငျ ဝမျးသာမှာပဲလေ။ ဒါကွောင့ျ သူ ဝမျးသာမှုကို မြို သိပျမထားနိုငျ ဘူး။
ဓားနဲ့ ၂ နှဈလောကျ လေ့ကငြ့ျပွီးလို့ သူ့ စိတျနဲ့ ခန်ဓာကိုယျ အသင့ျဖွဈပွီလို့ သူ့အဖေ အသိအမှတျပွုမှ သူ ဓားသိုငျးပညာကို စသငျကွားရတယျ။ ဒီမှာမှ သူ နတျဘုရားနဲ့ မိစ်ဆာ ဓားသိုငျး ၁၀၈ကှကျကို စတငျ သငျကွားရတယျ။
နောကျတဈနှဈ သူ ပထမ အဆင့ျကို အောငျမွငျတော့ သူ့အဖကေ တဈခွားလူတှနေဲ့ လေ့ကငြ့ျခှင့ျ ပေးခဲ့တယျ။
နောကျထပျ ၃နှဈ ၊ ဒီနေ့အထိကို လေ့ကငြ့ျခဲ့ပွီးမှ သူ ဒုတိယအဆင့ျဓား ပညာရှငျအဆင့ျဖွဈတဲ့ ဓားနဲ့တဈသားတညျး အဆင့ျကို ရောကျရှိခဲ့တယျ။
သူအခုတော့ သူမိဘတှကေို အရမျးတှေ့ ခငြျနမေိတယျ။
“ဆောငျးဦးသဈရှကျနဲ့ နှေဦးမွကျတို့ ငါနဲ့ လိုကျခဲ့ကွ။”
……
တောငျတနျးတှထေဲက တောနကျထဲမှာ တောရီုငျးတှေ မာနျဖီသံ ဆူညံနတေယျ။
ဆူးတှပေါတဲ့ ထူထဲတဲ့ အနကျရောငျ သံခပြျကာဝတျ မွငျးစီးသူရဲတှေ အမြားအပွား ရှိနတေယျ။ သူတို့ တှဟော ခေါငျးမှဦးခြို တဈခြောငျးပါပွီး အလှနျ ထှားကွိုငျးသနျမာတဲ့ သတ်တဝါတှေ စီးထားကွတယျ။ဒီ သတ်တဝါတှမှော ကွောကျစရာကောငျးတဲ့ အစှယျ ရှညျကွီးတှေ အရောငျတဈလကျလကျနဲ့ ရှိကွတယျ။ သူတို့ ခွေ ၄ခြောငျးဟာ အလှနျကို သနျမာ ထှားကွိုငျးတယျ။ သူတို့တှေ ပွေးသှားတာနဲ့ ကမ်ဘာမွကွေီး တုနျဟီးသှားတယျ။ ဒီ မွငျးစီးသူရဲ တဈရာလုံးမှာ အလှနျကွောကျမကျဖှယျကောငျးတဲ့ အငှေ့အသကျတှေ ထှကျနတေယျ။
“ဟငျ…?”
ဒီအနကျရောငျ မွငျးစီး သူရဲတှေ အရှေ့ တဈနရောကို စိုကျကွည့ျမိကွတယျ။ အဝေးက တောငျတဈတောငျဟာ ရုတျတရကျ အနီရောငျ ပွောငျးသှားပွီးတော့ ခကြျခငြျးပဲ ခြောျရညျဖုံးလှှမျးသှားတယျ။ တောငျရဲ့ တဈနရောကနေ ခြောျရညျတှေ ထှကျလာတာ ဖွဈပွီးတော့ ခြောျရညျတှပေေါျမှာ လူတဈရောကျ လမျးလြှောကျလာတဲ့ပုံသဏ်ဍာနျ တှေ့လိုကျရတယျ။ ဒီလူဟာ မီးတောကျတှေ တဈကိုယျလုံး လှှမျးခွုံထားပွီးတော့ သူတို့ဆီကို တည့ျတည့ျမတျမတျ လြှောကျလာနတေယျ။
“ဟူး….”
သူတဈခကြျခုနျလိုကျပွီးတော့ မွပွေငျပေါျကို ကရြောကျလာတယျ။ သူနဲ့ အတူ အညိုရောငျ ကွောကျစရာ အကွေးခှံပါ သတ်တဝါတဈကောငျ ပါလာတယျ။သူ့နောကျမှာတော့ ခွလေေးခြောငျးထောကျ သတ်တဝါ တဈကောငျ လမျးလြှောကျလိုကျပါလာတယျ။ သူ ခြောျရညျတှပေေါျကနေ ခုနျပြံပွီး ရောကျလာတာနဲ့ သူ့ မကြျနှာကို မွငျလိုကျကွရတယျ။ သူဆံပငျတှဟော ရဲ ရဲ နီနပွေီးတော့ အနီရောငျမွှလေေးနှဈကောငျကို နားဆှဲလုပျဆှဲထားတယျ။ ခွလေေးခြောငျး သတ်တဝါကွီးက အဖိုးအိုနောကျမှာ ရိုရို ကြိုးကြိုး လေး ရပျနတေယျ။
မွငျးစီးသူရဲ အယောကျ ၁၀၀လုံးက လေးလေးစားစား သံပွိုငျ ဟဈကွှေးလိုကျကွတယျ။
“ဆရာကွီး…”
အဖိုးအို ရယျမောပွီးတော့ ပွောဆိုလိုကျတယျ။
“ငါတို့တှေ အမဲလိုကျထှကျလာတာ ။ ငါ ဒီခပြျဝတျတနျဆာ နဂါးငယျကို တှေ့လိမ့ျမယျလို့ မထငျမိဘူး။ ငါ့ကံ သိပျမဆိုးသေးဘူးပဲ။ ဒီ သံခပြျကာ နဂါးငယျဟာ ဇငျတနြျသကျရှိဖွဈဖို့ နီးစပျနပွေီ။ ငါ အိမျရောကျရငျ သူ့ကို ပွုစု ပြိုးထောငျရမယျ။”
“ဆရာကွီး၊ ဆရာကွီးရေ။”
ကောငျးကငျမှာ ရုတျတကျရကျ အောျခေါျသံထှကျလာတယျ။
ဂြိလီ ခေါငျးမော့ကွည့ျလိုကျတယျ။
ကောငျးကငျထကျမှာ အပွာရောငျ အမှေးအတောငျနဲ့ သတ်တဝါကွီးတဈကောငျ ရှိနပွေီး သတ်တဝါကွီး ပေါျမှာတော့အဖိုးတနျ သားမှေး ဝတျဆငျထားတဲ့ လူတဈယောကျ ထိုငျနတေယျ။ သတ်တဝါကွီး မွပေေါျဆငျးသကျလာတာနဲ့ အပေါျက လူက ခုနျခလြိုကျပွီး အဖိုးအိုကို ဒူးထောကျ အရိုအသေ ပွုလိုကျတယျ။
“ဆရာကွီးရေ ဌာနကနေ သတငျးပို့လာပါတယျ။”
“ပွောစမျး”
လီ မကြျမှောငျ ကွုတျလိုကျတယျ။
“ရီခြှမျသား နငျဟာ ဒီနေ့ပဲ ဓားနဲ့ တဈသားတညျးအဆင့ျကို ရောကျသှားပါပွီ။”
လီသူ့ကို စိုကျကွည့ျနလေိုကျတယျ။ သူ့ခန်ဓာကိုယျက မီးတောကျတှေ ပိုပွီး ပူပူလာတယျ။ သူဒေါသထှကျလှနျးလို့ သူ့ ခန်ဓာကိုယျတဈခုလုံး တဆတျဆတျတုနျနတေယျ။ ရုတျတရကျ သူဖမျးလာတဲ့ နဂါးငယျကို ကိုငျပေါကျလိုကျတယျ။ ပေါငျ တဈသောငျးလောကျ အနညျးဆုံ အလေးခြိနျရှိတဲ့ သတ်တဝါကွီးဟာ အလငျးတနျးလို လှင့ျသှားပွီးတော့ အဝေးကတောငျနဲ့ တိုကျမိသှားတယျ။ ပေါကျကှဲသံကွီး ထှကျပေါျလာတယျ။ တိုကျမိတဲ့ နရောမှာ ခြိုင့ျဝှမျးကွီးဖွဈသှားပွီးတော့ တောငျမှာ အကျကွောငျးကွီး ပေါျသှားတယျ။ နဂါးငယျဟာ ခြိုင့ျဝှမျးထဲမှာ ရှိနပွေီးတော့ ဦးခေါငျးကနေ သှေးတှေ ဖွာကနြတေယျ။ သူ့ခန်ဓာကိုယျက အကွေးခှံတှေ ကွသှေားပွီးတော့ သူ့မှာ အသကျ မရှိတော့ဘူး။
“အနောကျ ဂြိကလနျ မွို့တောျကို ပွနျမယျ။”
လီအံကွိတျလိုကျပွီးတော့ အမိန့ျပေးလိုကျတယျ။
“ဟုတျကဲ့…”
မွငျးစီးသူရဲ ၁၀၀လုံး သံပွိုငျ ပွောလိုကျတယျ။ သူတို့တှေ နဂါးငယျအလောငျးကို ထားခဲ့ရမှာ အလှနျကို နှမွောနကွေပမေဲ့ သူတို့ဆရာ အလှနျကို ဒေါသထှကျနလေို့ ဘာသံမှ မထှကျရဲကွဘူး။
“ဝုနျး…ဝုနျး…ဝုနျး….”
ဂြိလီ သူ့ရဲ့ ခွလေေးခြောငျး သတ်တဝါကို ဒုနျးစိုငျးစီးသှားပွီးတော့ နောကျမှာ မွငျးစီးသူရဲ ၁၀၀ ကပျပါလာတယျ။ သူတို့တှေ တောငျတနျးတှကေနေ ထှကျခှာလာပွီးတော့ တဖွညျး့ဖွညျး ပြောကျကှယျသှားကွတယျ။ တောငျတနျးတှမှောတေ့ နဂါးငယျရဲ့ အလောငျးသာ သှေးတှနေဲ့ ကနြျခဲ့တယျ။
ဆကျပါဦးမညျ>>>>>>
ဝတ်ထု : Desolate era
မူရငျး စာရေးဆရာ : I Eat tomatoes
ဘာသာပွနျသူ - Dr – Panda
Dr – Panda ကို like & follow လုပျထားဖို့ မမေ့ကွနဲ့နောျ။
Thanks u all…
ဓားတန်ခိုးရှင်၏ ဒဏ္ဍာရီ
အခန်း ၁၂ (၆ နှစ်ကြာပြီးနောက်)
လေ့ကျင့်ရေးကွင်းထဲမှာ သားမွေးဝတ်စုံဝတ်ထားတဲ့ လူငယ်လေးတစ်ဦးဟာ တုံးနေတဲ့ ဓားတစ်ချောင်းကို ကိုင်ဆောင်ထားတယ်။ သူ့ကို အရပ်မြင့်ပြီး ကိုယ်ခန္ဓာကြံ့ခိုင်တဲ့ စစ်သူရဲ ၉ ဦးက ဝိုင်းရံထားတယ်။ ဒီစစ်သူရဲတွေ အကုန်လုံးဟာ ချပ်ဝတ်တန်ဆာ အပြည့်အစုံ ဝတ်ထားပြီးတော့ ဓား၊ လှံ စတဲ့ လက်နက်မျိုးစုံကို ကိုင်ဆောင်ထားကြတယ်။ သူတို့ကိုယ်ကနေ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြောက်ရွံ့စေတဲ့ အငွေ့အသက်တွေ ထွက်နေကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ရဲ့ လက်နက်တွေအကုန်လုံးမှာ ထက်မြက်တဲ့ အသွားတွေ မပါကြဘူး။
၆နှစ်ကြာ လေ့ကျင့်ပြီးတဲ့ အချိန်မှာ နင်ဟာ အသက်၁၀နှစ် ပြည့်သွားပြီ။ ဒါပေမဲ့ ဒီဘဝမှာ သူဟာ အနီရောင် ကောင်းကင် ကိုးဆင့် ကျင့်စဉ်ကို ကျင့်ထားလို့ သူ့အရပ်ဟာ ၁.၆ မီတာ အမြင့်ရှိနေပါပြီ။ သူ့အရင်ဘဝက အရပ်အမြင့်ရောက်အောင် ၁၀စင်တီမီတာလောက်ပဲလိုတော့တယ်။ သူ့ ပုံသဏ္ဍာန်ကတော့ အရင်ဘဝပုံအတိုင်းချွတ်စွတ်ပါပဲ။ ဆိုရိုး စကားတွေအရဆိုရင် လူတစ်ယောက်ရဲ့ ပုံသဏ္ဍာန်ဟာ သူ့ရဲ့ စိတ်ကနေ မွေးဖွားလာတယ် ပြောကြတယ်။ အရင်ဘဝနဲ့ အခုဘ၀ ကွာခြားတာကတော့ အခုဘဝမှာ သူရဲ့ အသက်ခွန်အားတွေဟာ အလွန်ကို သန်စွမ်းနေတာပဲဖြစ်တယ်။
“အရင်တုန်းက စည်းကမ်းအတိုင်းပဲနော်။ မင်းတို့ထဲက တစ်ယောက်ယောက် က ငါ့ကိုထိအောင် ရိုက်နိုင်ရင် ငါ ဦးခေါင်း အရွယ် ရွှေတုံးတစ်တုံး ဆုချမယ်။ “
သူ့အကြည့်ဟာ သားရဲတွေထက်တောင် စူးရှနေပြီး ပတ်ဝန်းကျင်က စ်သူရဲ ၉ ယောက်ကို ကြည့်ပြောလိုက်တယ်။
မာန်သွင်းသံတွေ ဆူညံသွားတယ်။
“ဂါး..”
“ယား….”
“သခင်လေး ကြည့်ရှောင်တော့နော်…”
“ဟားဟား ၊ ဦဒခေါင်းအရွယ် ရွှေတုံး၊ ညီအကိုတို့ သခင်လေးကို ငါတို့ဘယ်လောက် အစွမ်းထက်တယ်ဆို ပြလိုက်ရအောင်။”
ဒီ လူစွမ်းကောင်း ၉ ယောက်ဟာ အနောက်ပိုင်း ဂျိကလန်က အစွမ်းအထက်ဆုံး သူရဲကောင်း ၉ယောက်ပဲ။ သူတို့ဟာ ninefang သူရဲကောင်းတွေ လို့ နာမည်တွင်တယ်။ ဒီလို နာမည်တွင်ဖို့အတွက် သူတို့ရဲ့ အတွင်းအားတွေဟာ ဟိုတျန်အဆင့်ရဲ့ နောက်ဆုံးအဆင့်ကို ရောက်နေကြရပြီးတော့ အတွေ့အကြုံ အရမ်း ရင့်ကျက်ကြတယ်။
ဦးခေါင်းအရွယ် ရွှေတုန်းဆိုတာ ရွှေချိန် ၁၀ပေါင်ကိုပြောချင်တာ ဖြစ်တယ်။ ရွှေဒဂါၤးကို ပိုက်ဆံအနေနဲ့ သုံးကြပြီးတော့ ဒီသူရဲကောင်းတွေအတွက် ရွှေ ၁၀ပေါင်ဟာ အရမ်းကို မက်မောစရာပါပဲ။
ဒါပေမဲ့ သူတို့ လက်လွတ်စပယ် မတိုက်ခိုက်ရဲဘူး။ ဘာလို့ဆို နင်ရဲ့ အစွမ်းထက်မှုဟာ စစ်တပ်ထဲမှာ ကျော်ကြားလာတာ ကြာနေပြီ။ သူဟာ မကြာခဏ လက်ရွေးစင ်စစ်သူရဲကောင်းတွေနဲ့ သွားရောက် ယှဉ်ပြိုင်လေ့ကျင့်ခဲ့တဲ့ အတွက် သူဟာ တော်တော်ကို နာမည်ကြီးနေပါတယ်။ သူ့ရဲ့ အစွမ်းတွေကလည်း အရမ်းကိုတိုးတက်လာပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဒီ စစ်သူရဲတွေသိတာက သူတို့ ၉ယောက် ပေါင်းပြီးတိုက်ခိုက်ရင်တောင် နင်ကို အနိုင်၇ဖို့ မလွယ်ပါဘူး။
အသွားမပါတဲ့ ဓားကို ကိုင်ထားပြီးတော့ နင်ဟာ ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေကို တစ်ချက်အကဲခတ်လိုက်ပါတယ်။ သူဟာ မိစ္ဆာနဲ့ နတ်ဘုရား ဓားသိုင်း ၁၀၈ ကွက်ကို သူ့အဖေက အောင်မြင်ပြီလို့ အသိအမှတ်ပြုခံလိုက်ရတဲ့ အချိန်မှာ သတ္ထုရုပ်နဲ့ ဆက်လေ့ကျင့်တာ သူ့အတွက် သိပ် အဓိပ္ပါယ် မရှိတော့ပါဘူး။ သူ့အဖေက စစ်သူရဲတွေနဲ့ လေ့ကျင့်ခွင့်ကို ပေးလိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုလေ့ကျင့်ရာမှာ လူတိုင်းက အသွားမပါတဲ့ လက်နက်တွေပဲ သုံးကြပါတယ်။
သူ့အဖေက တစ်ခု သူ့ကို သတိပေးထားတယ်။
“မင်း စစ်သူရဲတွေနဲ့ ဒီလို လေ့ကျင့်တာမှာ ဓားတစ်ချောင်းပဲ အသုံး ပြုခွင့်ရှိတယ်။ပြီးတော့ မင်းအစွမ်းရဲ့ ၁၀ ပုံ ၁ပုံသာ အသုံးပြုခွင့်ရှိတယ်။ ငါ နဲ့ မင်း အမေ နဲ့ အတူ လေ့ကျင့်ချိန်မှာသာ ဓား နှစ်ချောင်း သုံးခွင့်ရှိတယ်။ ဒီ ဓားနှစ်လက် ကိုင်နိုင်တာဟာ မင်းရဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်ပဲ။ မင်း တစ်စုံတစ်ယောက်ကို သတ်ဖို့ လိုအပ်မှသာ ဓားနှစ်လက် သုံးခွင့်ရှိတယ်။”
ဒါကြောင့်…
ဒါကြောင့် သူ စစ်တပ်မှာ နာမည်ကြီး လာတာဟာ ရေခဲတောင်ထိပ် ရေပေါ် ပေါ်နေသလိုမျိုး အဖျားအနားပဲ ရှိသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ယှဉ်ပြိုင် တိုက်ခိုက်ရာမှာတော့ သူ ဓားသိုင်းပညာကော ခြေလှမ်းသိုင်းပါ ပညာကုန်ထုတ်ပြီးတိုက်ပါတယ်။
….
စစ်သူရဲ ၉ ယောက်ဟာ နင်ကို ဝိုင်းပတ်ပြီးတော့ သိုင်းကွက် ပြင်ထားပါတယ်။ နင်ကတော့ အလယ်မှာ မလှုပ်မယှက် ရပ်နေပါတယ်။
“ယား….”
စစ်သူရဲ တစ်ယောက် မာန်သွင်းပြီး စတင် တိုက်ခိုက်လိုက်ပါတယ်။ သူ့ရဲ့ လှံရှည်ဟာ မြွေဟောက်တစ်ကောင်လို ရုတ်တရက် နင်ဆီကို တိုးဝင်သွားပါတယ်။
နင် ခန္ဓာကိုယ် ရုတ်တရက် လှည့်လိုက်ပြီးတော့ စစ်သူရဲနား ရုတ်တရက်ရောက်သွားပါတယ်။ သူ့ လှံ ရှည်ကတော့ နင်ကို မထိတော့ပါဘူး။
လှံပညာဟာ အနီးကပ်တိုက်ခိုက်မှုမှာ အားနည်းပါတယ်။
“ရွှပ်…”
နင်လက်ထဲက အသွားမပါတဲ့ ဓားဟာ ရုတ်တရက် လွှဲခုတ်လိုက်ပါတယ်။ စစ်သူရဲဟာ သူ့ဆီကို ဓားဦးတိုးဝင်လာတော့ သူ့ခြေထောက်နဲ့ လှံရှည်ကို ဘေးတိုက်ဖြစ်အောင် လွှဲကန်လိုက်ပါတယ်။ လှံရှည်ဟာ နင်ဆီကို ဘေးတိုက် တိုးဝင်လာတဲ့ အချိန်မှာ သူဟာ တစ်ခြားစစ်သူရဲတွေ ဝိုင်းရံ ရပ်နေတဲ့ နေရာကို ပြန်ခုန်ဆုတ်လိုက်ပါတယ်။
“ဝှုး တော်တော် အန္တရယ် များတာပဲ။ ငါတစ်ချက်တည်းနဲ့ ရှူံးတော့မလို့။ ညီအကိုတို့ သတိထားကြပါ။”
စစ်သူရဲက တစ်ခြားလူတွေကို သတိပေးလိုက်ပါတယ်။
“မင်းတို့ အကုန်လုံး တစ်ပြိုင်တည်း ဝင်တိုက်တာ ကောင်းမယ်။ နို့မို့ဆို မင်းတို့မှာ နိုင်ဖို့ အခွင့်အရေး မရှိဘူး။”
“တိုက်ကြဟေ့။”
“တိုက်ကြ။”
စစ်သူရဲ ၉ယောက်လုံး အားစမ်းတာမျိုး မလုပ်ကြတော့ဘူး။ အကုန်လုံး တစ်ပြိုင်တည်း အစွမ်းကုန် ထုတ်သူံးပြီး ဝင်တိုက်လိုက်ကြတယ်။
လေပြင်းတွေ တိုက်ခတ်လာတယ်။ ဓားရောင်တွေ တလက်လက် ဖြစ်နေတယ်။ လှံတံတွေဟာ နဂါးတစ်ကောင်လို လေကိုခွင်းပြီး လှုပ်ရှားနေကြတယ်။ တုတ်တွေဟာ ကျားတစ်ကောင်ခုန်အုပ်လိုက်သလို မိုးပြီး ရိုက်ချလိုက်သံတွေ ညံနေတယ်။ တိုက်ခိုက်မှုတွေဟာ ဘက်ပေါင်းစုံကနေ နင်ဆီကို ဝင်လာတယ်။ နင်ကတော့ ရပ်မြဲရပ်နေတယ်။ တစ်ခါတစ်ရံ နောက်ဆုတ်တာတို့ လှည့်ရှောင်တာတို့ လုပ်နေတယ်။ ဒီလု ရုတ်တရက် လှုပ်ရှားမှုဟာ တိုက်ခိုက်မှုတွေ အများကြီး ကို လွဲချော်သွားစေတယ်။
လက်နက်ချင်း ထိခိုက်တဲ့ အသံတွေ မိုးခြိမ်းသံလို ဆူညံနေတယ်။ ဒီလိုတိုက်ခိုက်မှုတွေမှာ အင်အားတွေ အများကြီးပါနေပါတယ်။
“အစွယ် ၉ချောင်း စစ်သူရဲကောင်းတွေဟာ ကျော်ကြားမှု့နဲ့ လိုက်အောင် အစွမ်းထက်လှပါတယ်။ သူတို့ ၉ယောက်လုံးဟာ အဖွဲ့လိုက် စုပေါင်းတိုက်ခိုက်မှုမှာ အစွမ်းထက်ကြပါတယ်။ ငါသာ သူတို့ ၅ယောက် ၆ယောက် လောက်နဲ့ တစ်ပြိုင်တည်း တိုက်ခိုက်ရင် ခဏလေး အနိုင်ရနိုင်တယ်။ အခု ၉ယောက်လုံးနဲ့ တစ်ပြိုင်းတည်း တိုက်ခိုက်တော့ နည်းနည်း အရေးနိမ့်နေတယ်။”
နင် ဒီ ၉ယောက်နဲ့ တိုက်ခိုက်ရာမှာ အခက်တွေ့နေပါတယ်။ပြီးတော့ သူမှာဓား တစ်ချောင်းပဲ ရှိတယ်။ ဒီလို ဖိအားအောက်မှာ သူ့ ဓားသိုင်းနဲ့ ခြေသိုင်းသာ အားကိုးစရာဖြစ်နေပါတယ်။
“ယား..”
“ယား..”
“ဝှစ်..ဝှစ်.. “
ဓားလေတိုးသံတွေ ညံနေပါတယ်။
ရုတ်တရက် နင် အလင်းရသွားတယ်။ သူ့ ဓားနဲ့ သူ့ ခန္ဓာကိုယ်ဟာ လိုက်လျော ညီထွေဖြစ်သွားပြီးတော့ သူ စိတ်တွေ စီးမျောသွားတယ်။ သူဟာ ဓားကိုယ်ထည်ကို ခံစားရပြီးတော့ ဓ ားက လေထဲ တိုးသွားတဲ့ အခါမှာ သူဟာ ဓားလိုမျိုး ခံစားမိနေပါတယ်။
“ချွင်…”
ဓား အချင်းချင်း ထိသွားပါတယ်။ နင်ရဲ့ ဓားဟာ ရုတ်တရက် တုန်ခါလာပြီးတော့ ရန်သူရဲ့ ဓားကို တွန်းထုတ်ဆွဲယူလိုက်ပါတယ်။ ရန်သူဟာ သူ့ဓားကို မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ ပါဘူး။ ပြီးတော့ သူ့ ဓားသွားဟာ စစ်သူရဲရဲ့ ရင်ဝကို တိုးဝင်သွားပါတယ်။ စစ်သူရဲဟာ သူ့ရင်ဝမှာ ဓားဦးထိသွားတာနဲ့ နောက်ဆုတ်လိုက်ပြီးတော တိုက်ပွဲဝင်းက ထွက်ကာ ထိုင်ကြည့်နေပါတယ်။
“ဟူး..”
နင်ရဲ့ ဓားဟာ လေထဲမှာ ကွေ့ဝိုက်ပြီးတော့ ရန်သူရဲ့ လက်လက် အကုန်လုံးကို ရှောင်ပြီး စစ်သူရဲတစ်ယောက်ရဲ့ မျက်နှာကို ဓားပြားနဲ့ ရိုက်လိုက်ပါတယ်။ ဖန်း ဆိုတဲ့ အသံနဲ့ အတူ သူ့သွားတစ်ချောင်း ကျွတ်သွားပြီးတော့ သူလည်း အနောက်ကို လွင့်စင်သွားပါတယ်။
အချိန်တွေ တစ်ရွေ့ရွေ့ ကုန်ဆုံးသွားပါတယ်။ဆောင်းဦးမှာ သစ်ရွက်လေးတွေ တဖြည်းဖြည်း ကြွေနေကြပါတယ်။
နင်ရဲ့ ဓားဟာ အရမ်းကို လျင်မြန်ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ ထိန်းချုပ်မှုအောက်မှာ အပြည့်အဝရှိနေပါတယ်။ အကွက်တိုင်းဟာ လိုသလို ပြောင်းလဲနေပါတယ်။ သေရေး ရှင်ရေး တိုက်ပွဲတွေမှာ တစ်ခါလောက် အသာစီးရမှုက အနိုင် အရှုံးကို ဆုံးဖြတ်ပေးနိုင်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ပထမမှာ နင်ဟာ ဒီ စစ်သူရဲ ၉ယောက်ကို နိုင်ဖို့ကို အင်မတန် ခက်ခဲနေပေမဲ့ အခုတော့ မျက်စိတစ်မှိတ် အတွင်းမှာ အကုန်လုံးကို လဲကျအောင် တိုက်ခိုက်နိုင်သွားပါပြီ။
“ဂုဏ်ယူပါတယ် သခင်လေး။”
“ဂုဏ်ယူပါတယ် သခင်လေး။ သခင်လေးရဲ့ ဓားသိုင်းဟာ ပညာရှင်အဆင် ဖြစ်တဲ့ ဓားနဲ့ တစ်သားတည်းအဆင့်ကို ရောက်သွားပါပြီ။”
စစ်သူရဲတွေ အကုန်လုံးဟာ စိတ်လှုပ်ရှားနေကြပါတယ်။ သူတို့အကုန်လုံး နင်ကို ဂုဏ်ပြုနေကြတယ်။
၁၀နှစ်သားအရွယ် လူငယ်လေးဟာ ပညာရှင် အဆင့်ဖြစ်တဲ့ ဓားနဲ့ တစ်သားတည်း အဆင့်ကို ရောက်သွားခဲ့ပြီ။ ဒါဟာ သူ့အဖေ မိုးရေစက်ဓား ရီချွမ် ငယ်ဘဝက အောင်မြင်တဲ့ အရွယ်ထက် အများကြီး ငယ်သေးတယ်လေ။
“ဟား..ဟား..ဟား…..”
နင်အရမ်းကို ပျော်ရွှင်နေတယ်။ ၆နှစ် .. ၆နှစ်တိတိ မရပ်မနား လေ့ကျင့်ခဲ့တယ်။ ၆နှစ်လုံးမှာ မနက် မြို့ပြင်မှာ လေးပညာ လေ့ကျင့်တဲ့ အချိန်ကလွဲလို့ ကျန်တဲ့ အချိန်တွေ အကုန်လုံး နီးပါးမှာ ဓားသိုင်း လေ့ကျင့်ခဲ့ရတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ သူ့ အဖေနဲ့ လေ့ကျင့်ပြီး တစ်ခါတစ်လေ အဖေ့ တပည့်တွေနဲ့ လေ့ကျင့်ခဲ့တယ်။ တစ်ခါတစ်လေ စစ်သူရဲတွေနဲ့ လေ့ကျင့်ခဲ့တယ်။
ဓား ဟာ သူ့အရိုးထဲအထိ စွဲနေပြီ။
ဓားနဲ့ အကြိမ်ပေါင်း သန်းပေါင်းများစွာ လေ့ကျင့်ပြီးတဲ့အခါမှာ ဓားရဲ့ ဦးတည်ချက် ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းဟာ ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ အဆင့်ကို ရောက်နေပြီးပါပြီ။
သူ့ရဲ့ စိတ်ကို ၂ ခြမ်းခွဲနိုင်တဲ့ အစွမ်းနဲ့ ပေါင်းလိုက်ရင် သူ့ဓားပညာဟာ အရမ်းကို နက်နဲလာပြီး မှန်းဆလို့ မရအောင် အစွမ်းထက်လာတယ်။
သူဟာ အခုဆို ဖင်းဂေါ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ပိုင်ဆိုင်ထားပြီးတော့ ကီစွမ်းအင်မှာဆို အထွဋ်အထိပ် ဟိုတျန်အဆင့်ရဲ့ အတွင်းအားကို ရောက်နေပါပြီ။ ဒါောကာင့် သူ့ဓားဟာ အစွမ်းအရမ်းထက်တာဖြစ်တယ်။
နောက်ဆုံးတော့ ဒီနေ့ ရောက်ခဲ့ပြီ။
ဒီတစ်လျှောက်လုံးမှာ တွေ့ခဲ့တဲ့ အတွေ့အကြုံတွေဟာ စုပေါင်းပြီးတော့ အခြေခံ အုတ်မြစ်လို ဖြစ်ပြီး အခုတော့ သူ ပညာရှင် အဆင့်ဖြစ်တဲ့ ဓားနဲ့ တစ်သာတည်း အဆင့်ကို ရောက်သွားခဲ့ပြီ။
“အားလုံး ပဲ။ ဒီနေ့မင်းတို့ဟာ ငါ့ကို နောက်တစ်ဆင့်ကို တိုးတက်သွားစေခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် ငါ့မှာ ပေးဖို့ အများကြီး မရှိပေမဲ့ တစ်ယော်ကဆီကို ဦးခေါင်းအရွယ် ရွှေတုံးတစ်တုံးဆီ ဆုချမယ်။ ြင်းဖို့ မကြိုးစားကြနဲ့။
နင် ရယ်မောပြောဆိုလိုက်တယ်။”
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်လေး။”
စစ်သူရဲ ၉ယောက်လုံး တစ်ယော်ကကိုတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး သံပြိုင် ပြောလိုက်တယ်။
သူတို့တွေ သာမာန်ပဲ ရှုံးနိမ့်တာဆို သူတို့ ဒီဆုလာဘ်ကို ယူမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ အစွယ်၉ချောင်း စစ်သူရဲတွေမှာ သူတို့ မာန်မာန ဂုဏ်သိက္ခာတွေ ရှိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ရဲ့ သခင်လေး ဓားနဲ့ တစ်သားတည်း အဆင့်ကို ရောက်သွားတာဟာ အဓိက အကြောင်းအရာဖြစ်တယ်။ ဒီလိုအချိန်မှာတော့ ပေးတဲ့လက်ဆောင်တွေကို သူတို့လက်ခံနိုင်တယ်။
“ဒီမှာ ရွှေတုံး၉တုံး..”
နွေဦးမြက်နဲ့ ဆောင်းဦး သစ်ရွက်တို့ဟာ ကျောက်လင်ဗန်းလေးတွေကိုင်ပြီး သူတို့ဆီကို ပြေးလာကြတယ်။ ကျောက်လင်ဗန်းပေါ်မှာတော့ အချိန် ၁၀ပေါင်စီ ရှိတဲ့ ရွှေတုံး ၉တုံးတင်ထားတယ်။ အကုန်လုံးဟာ အရည်အသွေး အလွန်ကောင်းတဲ့ ရွှေတွေ ဖြစ်တယ်။ စစ် သူရဲ ၉ယောက်ဟာ ရယ်မောပြီး လက်ခံလိုက်တယ်။ သူတို့ဟာ သူတို့သခင်လေးရဲ့ အစွမ်းထက်မှုကို အရမ်းလေးစားသွားကြတယ်။ နင်ဟာ တစ်ကယ်ကို အစွမ်းထက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ နင်ဘယ်လောက် ကြိုးစားခဲ့ရတယ်ဆိုတာ သူတို့မျက်စိနဲ့ ဒီနှစ်တွေမှာ တွေ့ခဲ့ရပြီးဖြစ်တယ်။
“ဂုဏ်ယူပါတယ် သခင်လေး။”
စစ်သူရဲ ၉ ဦး ပြန်သွားတော့ နွေဦးမြက်လေး နဲ့ ဆောင်းဦးသစ်ရွက်တို့က ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နဲ့ ဂျိနင်ကို ဂုဏ်ပြုကြောင်း ပြောကြတယ်။
၆နှစ်ကြာပြီးနောက် ဒီ အခြွေအရံ နှစ်ယောက်ယောက်ဟာ အသက် ၂၀ လောက် ရှိသွားကြပြီ။ သူတို့ အရမ်းကို ဆွဲဆောင်မှု ရှိတဲ့ အရွယ်ပေါ့။ ဒီလို အခြွေ အရံလေးတွေဟာ များသော အားဖြင့် သူတို့ သခင်ရဲ့ မိန်းကလေးတွေ ဖြစ်သွားကြတာများတယ်။ ဒါကြောင့် သူတို့ စိတ်ထဲမှာ ဂျိနင်ဟာ သူတို့ အတွက် ဘုရားတစ်ဆူလိုပဲ ကိုးကွယ်ရြ အားကိုးရာလို့ နှလုံးသားမှာ ဆုံးဖြတ်ထားပြီး ဖြစ်တယ်။ ဒါကြောင့် သူတို့သခင်လေး အရမ်း အစွမ်းထက်လာလေလေ သူတို့ ပိုပြီး ဝမ်းသာလေလေပဲ။
“ဟား..ဟား..ဟား..”
နင် ရီမောလိုက်တယ်။ ဘယ်သူမဆို ဒီလို အောင်မြင်မှုကို ရရင် ဝမ်းသာမှာပဲလေ။ ဒါကြောင့် သူ ဝမ်းသာမှုကို မျို သိပ်မထားနိုင် ဘူး။
ဓားနဲ့ ၂ နှစ်လောက် လေ့ကျင့်ပြီးလို့ သူ့ စိတ်နဲ့ ခန္ဓာကိုယ် အသင့်ဖြစ်ပြီလို့ သူ့အဖေ အသိအမှတ်ပြုမှ သူ ဓားသိုင်းပညာကို စသင်ကြားရတယ်။ ဒီမှာမှ သူ နတ်ဘုရားနဲ့ မိစ္ဆာ ဓားသိုင်း ၁၀၈ကွက်ကို စတင် သင်ကြားရတယ်။
နောက်တစ်နှစ် သူ ပထမ အဆင့်ကို အောင်မြင်တော့ သူ့အဖေက တစ်ခြားလူတွေနဲ့ လေ့ကျင့်ခွင့် ပေးခဲ့တယ်။
နောက်ထပ် ၃နှစ် ၊ ဒီနေ့အထိကို လေ့ကျင့်ခဲ့ပြီးမှ သူ ဒုတိယအဆင့်ဓား ပညာရှင်အဆင့်ဖြစ်တဲ့ ဓားနဲ့တစ်သားတည်း အဆင့်ကို ရောက်ရှိခဲ့တယ်။
သူအခုတော့ သူမိဘတွေကို အရမ်းတွေ့ ချင်နေမိတယ်။
“ဆောင်းဦးသစ်ရွက်နဲ့ နွေဦးမြက်တို့ ငါနဲ့ လိုက်ခဲ့ကြ။”
……
တောင်တန်းတွေထဲက တောနက်ထဲမှာ တောရီုင်းတွေ မာန်ဖီသံ ဆူညံနေတယ်။
ဆူးတွေပါတဲ့ ထူထဲတဲ့ အနက်ရောင် သံချပ်ကာဝတ် မြင်းစီးသူရဲတွေ အများအပြား ရှိနေတယ်။ သူတို့ တွေဟာ ခေါင်းမှဦးချို တစ်ချောင်းပါပြီး အလွန် ထွားကြိုင်းသန်မာတဲ့ သတ္တဝါတွေ စီးထားကြတယ်။ဒီ သတ္တဝါတွေမှာ ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ အစွယ် ရှည်ကြီးတွေ အရောင်တစ်လက်လက်နဲ့ ရှိကြတယ်။ သူတို့ ခြေ ၄ချောင်းဟာ အလွန်ကို သန်မာ ထွားကြိုင်းတယ်။ သူတို့တွေ ပြေးသွားတာနဲ့ ကမ္ဘာမြေကြီး တုန်ဟီးသွားတယ်။ ဒီ မြင်းစီးသူရဲ တစ်ရာလုံးမှာ အလွန်ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းတဲ့ အငွေ့အသက်တွေ ထွက်နေတယ်။
“ဟင်…?”
ဒီအနက်ရောင် မြင်းစီး သူရဲတွေ အရှေ့ တစ်နေရာကို စိုက်ကြည့်မိကြတယ်။ အဝေးက တောင်တစ်တောင်ဟာ ရုတ်တရက် အနီရောင် ပြောင်းသွားပြီးတော့ ချက်ချင်းပဲ ချော်ရည်ဖုံးလွှမ်းသွားတယ်။ တောင်ရဲ့ တစ်နေရာကနေ ချော်ရည်တွေ ထွက်လာတာ ဖြစ်ပြီးတော့ ချော်ရည်တွေပေါ်မှာ လူတစ်ရောက် လမ်းလျှောက်လာတဲ့ပုံသဏ္ဍာန် တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဒီလူဟာ မီးတောက်တွေ တစ်ကိုယ်လုံး လွှမ်းခြုံထားပြီးတော့ သူတို့ဆီကို တည့်တည့်မတ်မတ် လျှောက်လာနေတယ်။
“ဟူး….”
သူတစ်ချက်ခုန်လိုက်ပြီးတော့ မြေပြင်ပေါ်ကို ကျရောက်လာတယ်။ သူနဲ့ အတူ အညိုရောင် ကြောက်စရာ အကြေးခွံပါ သတ္တဝါတစ်ကောင် ပါလာတယ်။သူ့နောက်မှာတော့ ခြေလေးချောင်းထောက် သတ္တဝါ တစ်ကောင် လမ်းလျှောက်လိုက်ပါလာတယ်။ သူ ချော်ရည်တွေပေါ်ကနေ ခုန်ပျံပြီး ရောက်လာတာနဲ့ သူ့ မျက်နှာကို မြင်လိုက်ကြရတယ်။ သူဆံပင်တွေဟာ ရဲ ရဲ နီနေပြီးတော့ အနီရောင်မြွေလေးနှစ်ကောင်ကို နားဆွဲလုပ်ဆွဲထားတယ်။ ခြေလေးချောင်း သတ္တဝါကြီးက အဖိုးအိုနောက်မှာ ရိုရို ကျိုးကျိုး လေး ရပ်နေတယ်။
မြင်းစီးသူရဲ အယောက် ၁၀၀လုံးက လေးလေးစားစား သံပြိုင် ဟစ်ကြွေးလိုက်ကြတယ်။
“ဆရာကြီး…”
အဖိုးအို ရယ်မောပြီးတော့ ပြောဆိုလိုက်တယ်။
“ငါတို့တွေ အမဲလိုက်ထွက်လာတာ ။ ငါ ဒီချပ်ဝတ်တန်ဆာ နဂါးငယ်ကို တွေ့လိမ့်မယ်လို့ မထင်မိဘူး။ ငါ့ကံ သိပ်မဆိုးသေးဘူးပဲ။ ဒီ သံချပ်ကာ နဂါးငယ်ဟာ ဇင်တျန်သက်ရှိဖြစ်ဖို့ နီးစပ်နေပြီ။ ငါ အိမ်ရောက်ရင် သူ့ကို ပြုစု ပျိုးထောင်ရမယ်။”
“ဆရာကြီး၊ ဆရာကြီးရေ။”
ကောင်းကင်မှာ ရုတ်တက်ရက် အော်ခေါ်သံထွက်လာတယ်။
ဂျိလီ ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်တယ်။
ကောင်းကင်ထက်မှာ အပြာရောင် အမွေးအတောင်နဲ့ သတ္တဝါကြီးတစ်ကောင် ရှိနေပြီး သတ္တဝါကြီး ပေါ်မှာတော့အဖိုးတန် သားမွေး ဝတ်ဆင်ထားတဲ့ လူတစ်ယောက် ထိုင်နေတယ်။ သတ္တဝါကြီး မြေပေါ်ဆင်းသက်လာတာနဲ့ အပေါ်က လူက ခုန်ချလိုက်ပြီး အဖိုးအိုကို ဒူးထောက် အရိုအသေ ပြုလိုက်တယ်။
“ဆရာကြီးရေ ဌာနကနေ သတင်းပို့လာပါတယ်။”
“ပြောစမ်း”
လီ မျက်မှောင် ကြုတ်လိုက်တယ်။
“ရီချွမ်သား နင်ဟာ ဒီနေ့ပဲ ဓားနဲ့ တစ်သားတည်းအဆင့်ကို ရောက်သွားပါပြီ။”
လီသူ့ကို စိုက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က မီးတောက်တွေ ပိုပြီး ပူပူလာတယ်။ သူဒေါသထွက်လွန်းလို့ သူ့ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး တဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ်။ ရုတ်တရက် သူဖမ်းလာတဲ့ နဂါးငယ်ကို ကိုင်ပေါက်လိုက်တယ်။ ပေါင် တစ်သောင်းလောက် အနည်းဆုံ အလေးချိန်ရှိတဲ့ သတ္တဝါကြီးဟာ အလင်းတန်းလို လွင့်သွားပြီးတော့ အဝေးကတောင်နဲ့ တိုက်မိသွားတယ်။ ပေါက်ကွဲသံကြီး ထွက်ပေါ်လာတယ်။ တိုက်မိတဲ့ နေရာမှာ ချိုင့်ဝှမ်းကြီးဖြစ်သွားပြီးတော့ တောင်မှာ အက်ကြောင်းကြီး ပေါ်သွားတယ်။ နဂါးငယ်ဟာ ချိုင့်ဝှမ်းထဲမှာ ရှိနေပြီးတော့ ဦးခေါင်းကနေ သွေးတွေ ဖြာကျနေတယ်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က အကြေးခွံတွေ ကြေသွားပြီးတော့ သူ့မှာ အသက် မရှိတော့ဘူး။
“အနောက် ဂျိကလန် မြို့တော်ကို ပြန်မယ်။”
လီအံကြိတ်လိုက်ပြီးတော့ အမိန့်ပေးလိုက်တယ်။
“ဟုတ်ကဲ့…”
မြင်းစီးသူရဲ ၁၀၀လုံး သံပြိုင် ပြောလိုက်တယ်။ သူတို့တွေ နဂါးငယ်အလောင်းကို ထားခဲ့ရမှာ အလွန်ကို နှမြောနေကြပေမဲ့ သူတို့ဆရာ အလွန်ကို ဒေါသထွက်နေလို့ ဘာသံမှ မထွက်ရဲကြဘူး။
“ဝုန်း…ဝုန်း…ဝုန်း….”
ဂျိလီ သူ့ရဲ့ ခြေလေးချောင်း သတ္တဝါကို ဒုန်းစိုင်းစီးသွားပြီးတော့ နောက်မှာ မြင်းစီးသူရဲ ၁၀၀ ကပ်ပါလာတယ်။ သူတို့တွေ တောင်တန်းတွေကနေ ထွက်ခွာလာပြီးတော့ တဖြည်း့ဖြည်း ပျောက်ကွယ်သွားကြတယ်။ တောင်တန်းတွေမှာတေ့ နဂါးငယ်ရဲ့ အလောင်းသာ သွေးတွေနဲ့ ကျန်ခဲ့တယ်။
ဆက်ပါဦးမည်>>>>>>
ဝတ္ထု : Desolate era
မူရင်း စာရေးဆရာ : I Eat tomatoes
ဘာသာပြန်သူ - Dr – Panda
Dr – Panda ကို like & follow လုပ်ထားဖို့ မမေ့ကြနဲ့နော်။
Thanks u all…
Unicode
ဓားတန်ခိုးရှင်၏ ဒဏ္ဍာရီ
အခန်း ၁၂ (၆ နှစ်ကြာပြီးနောက်)
လေ့ကျင့်ရေးကွင်းထဲမှာ သားမွေးဝတ်စုံဝတ်ထားတဲ့ လူငယ်လေးတစ်ဦးဟာ တုံးနေတဲ့ ဓားတစ်ချောင်းကို ကိုင်ဆောင်ထားတယ်။ သူ့ကို အရပ်မြင့်ပြီး ကိုယ်ခန္ဓာကြံ့ခိုင်တဲ့ စစ်သူရဲ ၉ ဦးက ဝိုင်းရံထားတယ်။ ဒီစစ်သူရဲတွေ အကုန်လုံးဟာ ချပ်ဝတ်တန်ဆာ အပြည့်အစုံ ဝတ်ထားပြီးတော့ ဓား၊ လှံ စတဲ့ လက်နက်မျိုးစုံကို ကိုင်ဆောင်ထားကြတယ်။ သူတို့ကိုယ်ကနေ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြောက်ရွံ့စေတဲ့ အငွေ့အသက်တွေ ထွက်နေကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ရဲ့ လက်နက်တွေအကုန်လုံးမှာ ထက်မြက်တဲ့ အသွားတွေ မပါကြဘူး။
၆နှစ်ကြာ လေ့ကျင့်ပြီးတဲ့ အချိန်မှာ နင်ဟာ အသက်၁၀နှစ် ပြည့်သွားပြီ။ ဒါပေမဲ့ ဒီဘဝမှာ သူဟာ အနီရောင် ကောင်းကင် ကိုးဆင့် ကျင့်စဉ်ကို ကျင့်ထားလို့ သူ့အရပ်ဟာ ၁.၆ မီတာ အမြင့်ရှိနေပါပြီ။ သူ့အရင်ဘဝက အရပ်အမြင့်ရောက်အောင် ၁၀စင်တီမီတာလောက်ပဲလိုတော့တယ်။ သူ့ ပုံသဏ္ဍာန်ကတော့ အရင်ဘဝပုံအတိုင်းချွတ်စွတ်ပါပဲ။ ဆိုရိုး စကားတွေအရဆိုရင် လူတစ်ယောက်ရဲ့ ပုံသဏ္ဍာန်ဟာ သူ့ရဲ့ စိတ်ကနေ မွေးဖွားလာတယ် ပြောကြတယ်။ အရင်ဘဝနဲ့ အခုဘ၀ ကွာခြားတာကတော့ အခုဘဝမှာ သူရဲ့ အသက်ခွန်အားတွေဟာ အလွန်ကို သန်စွမ်းနေတာပဲဖြစ်တယ်။
“အရင်တုန်းက စည်းကမ်းအတိုင်းပဲနော်။ မင်းတို့ထဲက တစ်ယောက်ယောက် က ငါ့ကိုထိအောင် ရိုက်နိုင်ရင် ငါ ဦးခေါင်း အရွယ် ရွှေတုံးတစ်တုံး ဆုချမယ်။ “
သူ့အကြည့်ဟာ သားရဲတွေထက်တောင် စူးရှနေပြီး ပတ်ဝန်းကျင်က စ်သူရဲ ၉ ယောက်ကို ကြည့်ပြောလိုက်တယ်။
မာန်သွင်းသံတွေ ဆူညံသွားတယ်။
“ဂါး..”
“ယား….”
“သခင်လေး ကြည့်ရှောင်တော့နော်…”
“ဟားဟား ၊ ဦဒခေါင်းအရွယ် ရွှေတုံး၊ ညီအကိုတို့ သခင်လေးကို ငါတို့ဘယ်လောက် အစွမ်းထက်တယ်ဆို ပြလိုက်ရအောင်။”
ဒီ လူစွမ်းကောင်း ၉ ယောက်ဟာ အနောက်ပိုင်း ဂျိကလန်က အစွမ်းအထက်ဆုံး သူရဲကောင်း ၉ယောက်ပဲ။ သူတို့ဟာ ninefang သူရဲကောင်းတွေ လို့ နာမည်တွင်တယ်။ ဒီလို နာမည်တွင်ဖို့အတွက် သူတို့ရဲ့ အတွင်းအားတွေဟာ ဟိုတျန်အဆင့်ရဲ့ နောက်ဆုံးအဆင့်ကို ရောက်နေကြရပြီးတော့ အတွေ့အကြုံ အရမ်း ရင့်ကျက်ကြတယ်။
ဦးခေါင်းအရွယ် ရွှေတုန်းဆိုတာ ရွှေချိန် ၁၀ပေါင်ကိုပြောချင်တာ ဖြစ်တယ်။ ရွှေဒဂါၤးကို ပိုက်ဆံအနေနဲ့ သုံးကြပြီးတော့ ဒီသူရဲကောင်းတွေအတွက် ရွှေ ၁၀ပေါင်ဟာ အရမ်းကို မက်မောစရာပါပဲ။
ဒါပေမဲ့ သူတို့ လက်လွတ်စပယ် မတိုက်ခိုက်ရဲဘူး။ ဘာလို့ဆို နင်ရဲ့ အစွမ်းထက်မှုဟာ စစ်တပ်ထဲမှာ ကျော်ကြားလာတာ ကြာနေပြီ။ သူဟာ မကြာခဏ လက်ရွေးစင ်စစ်သူရဲကောင်းတွေနဲ့ သွားရောက် ယှဉ်ပြိုင်လေ့ကျင့်ခဲ့တဲ့ အတွက် သူဟာ တော်တော်ကို နာမည်ကြီးနေပါတယ်။ သူ့ရဲ့ အစွမ်းတွေကလည်း အရမ်းကိုတိုးတက်လာပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဒီ စစ်သူရဲတွေသိတာက သူတို့ ၉ယောက် ပေါင်းပြီးတိုက်ခိုက်ရင်တောင် နင်ကို အနိုင်၇ဖို့ မလွယ်ပါဘူး။
အသွားမပါတဲ့ ဓားကို ကိုင်ထားပြီးတော့ နင်ဟာ ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေကို တစ်ချက်အကဲခတ်လိုက်ပါတယ်။ သူဟာ မိစ္ဆာနဲ့ နတ်ဘုရား ဓားသိုင်း ၁၀၈ ကွက်ကို သူ့အဖေက အောင်မြင်ပြီလို့ အသိအမှတ်ပြုခံလိုက်ရတဲ့ အချိန်မှာ သတ္ထုရုပ်နဲ့ ဆက်လေ့ကျင့်တာ သူ့အတွက် သိပ် အဓိပ္ပါယ် မရှိတော့ပါဘူး။ သူ့အဖေက စစ်သူရဲတွေနဲ့ လေ့ကျင့်ခွင့်ကို ပေးလိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုလေ့ကျင့်ရာမှာ လူတိုင်းက အသွားမပါတဲ့ လက်နက်တွေပဲ သုံးကြပါတယ်။
သူ့အဖေက တစ်ခု သူ့ကို သတိပေးထားတယ်။
“မင်း စစ်သူရဲတွေနဲ့ ဒီလို လေ့ကျင့်တာမှာ ဓားတစ်ချောင်းပဲ အသုံး ပြုခွင့်ရှိတယ်။ပြီးတော့ မင်းအစွမ်းရဲ့ ၁၀ ပုံ ၁ပုံသာ အသုံးပြုခွင့်ရှိတယ်။ ငါ နဲ့ မင်း အမေ နဲ့ အတူ လေ့ကျင့်ချိန်မှာသာ ဓား နှစ်ချောင်း သုံးခွင့်ရှိတယ်။ ဒီ ဓားနှစ်လက် ကိုင်နိုင်တာဟာ မင်းရဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်ပဲ။ မင်း တစ်စုံတစ်ယောက်ကို သတ်ဖို့ လိုအပ်မှသာ ဓားနှစ်လက် သုံးခွင့်ရှိတယ်။”
ဒါကြောင့်…
ဒါကြောင့် သူ စစ်တပ်မှာ နာမည်ကြီး လာတာဟာ ရေခဲတောင်ထိပ် ရေပေါ် ပေါ်နေသလိုမျိုး အဖျားအနားပဲ ရှိသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ယှဉ်ပြိုင် တိုက်ခိုက်ရာမှာတော့ သူ ဓားသိုင်းပညာကော ခြေလှမ်းသိုင်းပါ ပညာကုန်ထုတ်ပြီးတိုက်ပါတယ်။
….
စစ်သူရဲ ၉ ယောက်ဟာ နင်ကို ဝိုင်းပတ်ပြီးတော့ သိုင်းကွက် ပြင်ထားပါတယ်။ နင်ကတော့ အလယ်မှာ မလှုပ်မယှက် ရပ်နေပါတယ်။
“ယား….”
စစ်သူရဲ တစ်ယောက် မာန်သွင်းပြီး စတင် တိုက်ခိုက်လိုက်ပါတယ်။ သူ့ရဲ့ လှံရှည်ဟာ မြွေဟောက်တစ်ကောင်လို ရုတ်တရက် နင်ဆီကို တိုးဝင်သွားပါတယ်။
နင် ခန္ဓာကိုယ် ရုတ်တရက် လှည့်လိုက်ပြီးတော့ စစ်သူရဲနား ရုတ်တရက်ရောက်သွားပါတယ်။ သူ့ လှံ ရှည်ကတော့ နင်ကို မထိတော့ပါဘူး။
လှံပညာဟာ အနီးကပ်တိုက်ခိုက်မှုမှာ အားနည်းပါတယ်။
“ရွှပ်…”
နင်လက်ထဲက အသွားမပါတဲ့ ဓားဟာ ရုတ်တရက် လွှဲခုတ်လိုက်ပါတယ်။ စစ်သူရဲဟာ သူ့ဆီကို ဓားဦးတိုးဝင်လာတော့ သူ့ခြေထောက်နဲ့ လှံရှည်ကို ဘေးတိုက်ဖြစ်အောင် လွှဲကန်လိုက်ပါတယ်။ လှံရှည်ဟာ နင်ဆီကို ဘေးတိုက် တိုးဝင်လာတဲ့ အချိန်မှာ သူဟာ တစ်ခြားစစ်သူရဲတွေ ဝိုင်းရံ ရပ်နေတဲ့ နေရာကို ပြန်ခုန်ဆုတ်လိုက်ပါတယ်။
“ဝှုး တော်တော် အန္တရယ် များတာပဲ။ ငါတစ်ချက်တည်းနဲ့ ရှူံးတော့မလို့။ ညီအကိုတို့ သတိထားကြပါ။”
စစ်သူရဲက တစ်ခြားလူတွေကို သတိပေးလိုက်ပါတယ်။
“မင်းတို့ အကုန်လုံး တစ်ပြိုင်တည်း ဝင်တိုက်တာ ကောင်းမယ်။ နို့မို့ဆို မင်းတို့မှာ နိုင်ဖို့ အခွင့်အရေး မရှိဘူး။”
“တိုက်ကြဟေ့။”
“တိုက်ကြ။”
စစ်သူရဲ ၉ယောက်လုံး အားစမ်းတာမျိုး မလုပ်ကြတော့ဘူး။ အကုန်လုံး တစ်ပြိုင်တည်း အစွမ်းကုန် ထုတ်သူံးပြီး ဝင်တိုက်လိုက်ကြတယ်။
လေပြင်းတွေ တိုက်ခတ်လာတယ်။ ဓားရောင်တွေ တလက်လက် ဖြစ်နေတယ်။ လှံတံတွေဟာ နဂါးတစ်ကောင်လို လေကိုခွင်းပြီး လှုပ်ရှားနေကြတယ်။ တုတ်တွေဟာ ကျားတစ်ကောင်ခုန်အုပ်လိုက်သလို မိုးပြီး ရိုက်ချလိုက်သံတွေ ညံနေတယ်။ တိုက်ခိုက်မှုတွေဟာ ဘက်ပေါင်းစုံကနေ နင်ဆီကို ဝင်လာတယ်။ နင်ကတော့ ရပ်မြဲရပ်နေတယ်။ တစ်ခါတစ်ရံ နောက်ဆုတ်တာတို့ လှည့်ရှောင်တာတို့ လုပ်နေတယ်။ ဒီလု ရုတ်တရက် လှုပ်ရှားမှုဟာ တိုက်ခိုက်မှုတွေ အများကြီး ကို လွဲချော်သွားစေတယ်။
လက်နက်ချင်း ထိခိုက်တဲ့ အသံတွေ မိုးခြိမ်းသံလို ဆူညံနေတယ်။ ဒီလိုတိုက်ခိုက်မှုတွေမှာ အင်အားတွေ အများကြီးပါနေပါတယ်။
“အစွယ် ၉ချောင်း စစ်သူရဲကောင်းတွေဟာ ကျော်ကြားမှု့နဲ့ လိုက်အောင် အစွမ်းထက်လှပါတယ်။ သူတို့ ၉ယောက်လုံးဟာ အဖွဲ့လိုက် စုပေါင်းတိုက်ခိုက်မှုမှာ အစွမ်းထက်ကြပါတယ်။ ငါသာ သူတို့ ၅ယောက် ၆ယောက် လောက်နဲ့ တစ်ပြိုင်တည်း တိုက်ခိုက်ရင် ခဏလေး အနိုင်ရနိုင်တယ်။ အခု ၉ယောက်လုံးနဲ့ တစ်ပြိုင်းတည်း တိုက်ခိုက်တော့ နည်းနည်း အရေးနိမ့်နေတယ်။”
နင် ဒီ ၉ယောက်နဲ့ တိုက်ခိုက်ရာမှာ အခက်တွေ့နေပါတယ်။ပြီးတော့ သူမှာဓား တစ်ချောင်းပဲ ရှိတယ်။ ဒီလို ဖိအားအောက်မှာ သူ့ ဓားသိုင်းနဲ့ ခြေသိုင်းသာ အားကိုးစရာဖြစ်နေပါတယ်။
“ယား..”
“ယား..”
“ဝှစ်..ဝှစ်.. “
ဓားလေတိုးသံတွေ ညံနေပါတယ်။
ရုတ်တရက် နင် အလင်းရသွားတယ်။ သူ့ ဓားနဲ့ သူ့ ခန္ဓာကိုယ်ဟာ လိုက်လျော ညီထွေဖြစ်သွားပြီးတော့ သူ စိတ်တွေ စီးမျောသွားတယ်။ သူဟာ ဓားကိုယ်ထည်ကို ခံစားရပြီးတော့ ဓ ားက လေထဲ တိုးသွားတဲ့ အခါမှာ သူဟာ ဓားလိုမျိုး ခံစားမိနေပါတယ်။
“ချွင်…”
ဓား အချင်းချင်း ထိသွားပါတယ်။ နင်ရဲ့ ဓားဟာ ရုတ်တရက် တုန်ခါလာပြီးတော့ ရန်သူရဲ့ ဓားကို တွန်းထုတ်ဆွဲယူလိုက်ပါတယ်။ ရန်သူဟာ သူ့ဓားကို မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ ပါဘူး။ ပြီးတော့ သူ့ ဓားသွားဟာ စစ်သူရဲရဲ့ ရင်ဝကို တိုးဝင်သွားပါတယ်။ စစ်သူရဲဟာ သူ့ရင်ဝမှာ ဓားဦးထိသွားတာနဲ့ နောက်ဆုတ်လိုက်ပြီးတော တိုက်ပွဲဝင်းက ထွက်ကာ ထိုင်ကြည့်နေပါတယ်။
“ဟူး..”
နင်ရဲ့ ဓားဟာ လေထဲမှာ ကွေ့ဝိုက်ပြီးတော့ ရန်သူရဲ့ လက်လက် အကုန်လုံးကို ရှောင်ပြီး စစ်သူရဲတစ်ယောက်ရဲ့ မျက်နှာကို ဓားပြားနဲ့ ရိုက်လိုက်ပါတယ်။ ဖန်း ဆိုတဲ့ အသံနဲ့ အတူ သူ့သွားတစ်ချောင်း ကျွတ်သွားပြီးတော့ သူလည်း အနောက်ကို လွင့်စင်သွားပါတယ်။
အချိန်တွေ တစ်ရွေ့ရွေ့ ကုန်ဆုံးသွားပါတယ်။ဆောင်းဦးမှာ သစ်ရွက်လေးတွေ တဖြည်းဖြည်း ကြွေနေကြပါတယ်။
နင်ရဲ့ ဓားဟာ အရမ်းကို လျင်မြန်ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ ထိန်းချုပ်မှုအောက်မှာ အပြည့်အဝရှိနေပါတယ်။ အကွက်တိုင်းဟာ လိုသလို ပြောင်းလဲနေပါတယ်။ သေရေး ရှင်ရေး တိုက်ပွဲတွေမှာ တစ်ခါလောက် အသာစီးရမှုက အနိုင် အရှုံးကို ဆုံးဖြတ်ပေးနိုင်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ပထမမှာ နင်ဟာ ဒီ စစ်သူရဲ ၉ယောက်ကို နိုင်ဖို့ကို အင်မတန် ခက်ခဲနေပေမဲ့ အခုတော့ မျက်စိတစ်မှိတ် အတွင်းမှာ အကုန်လုံးကို လဲကျအောင် တိုက်ခိုက်နိုင်သွားပါပြီ။
“ဂုဏ်ယူပါတယ် သခင်လေး။”
“ဂုဏ်ယူပါတယ် သခင်လေး။ သခင်လေးရဲ့ ဓားသိုင်းဟာ ပညာရှင်အဆင် ဖြစ်တဲ့ ဓားနဲ့ တစ်သားတည်းအဆင့်ကို ရောက်သွားပါပြီ။”
စစ်သူရဲတွေ အကုန်လုံးဟာ စိတ်လှုပ်ရှားနေကြပါတယ်။ သူတို့အကုန်လုံး နင်ကို ဂုဏ်ပြုနေကြတယ်။
၁၀နှစ်သားအရွယ် လူငယ်လေးဟာ ပညာရှင် အဆင့်ဖြစ်တဲ့ ဓားနဲ့ တစ်သားတည်း အဆင့်ကို ရောက်သွားခဲ့ပြီ။ ဒါဟာ သူ့အဖေ မိုးရေစက်ဓား ရီချွမ် ငယ်ဘဝက အောင်မြင်တဲ့ အရွယ်ထက် အများကြီး ငယ်သေးတယ်လေ။
“ဟား..ဟား..ဟား…..”
နင်အရမ်းကို ပျော်ရွှင်နေတယ်။ ၆နှစ် .. ၆နှစ်တိတိ မရပ်မနား လေ့ကျင့်ခဲ့တယ်။ ၆နှစ်လုံးမှာ မနက် မြို့ပြင်မှာ လေးပညာ လေ့ကျင့်တဲ့ အချိန်ကလွဲလို့ ကျန်တဲ့ အချိန်တွေ အကုန်လုံး နီးပါးမှာ ဓားသိုင်း လေ့ကျင့်ခဲ့ရတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ သူ့ အဖေနဲ့ လေ့ကျင့်ပြီး တစ်ခါတစ်လေ အဖေ့ တပည့်တွေနဲ့ လေ့ကျင့်ခဲ့တယ်။ တစ်ခါတစ်လေ စစ်သူရဲတွေနဲ့ လေ့ကျင့်ခဲ့တယ်။
ဓား ဟာ သူ့အရိုးထဲအထိ စွဲနေပြီ။
ဓားနဲ့ အကြိမ်ပေါင်း သန်းပေါင်းများစွာ လေ့ကျင့်ပြီးတဲ့အခါမှာ ဓားရဲ့ ဦးတည်ချက် ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းဟာ ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ အဆင့်ကို ရောက်နေပြီးပါပြီ။
သူ့ရဲ့ စိတ်ကို ၂ ခြမ်းခွဲနိုင်တဲ့ အစွမ်းနဲ့ ပေါင်းလိုက်ရင် သူ့ဓားပညာဟာ အရမ်းကို နက်နဲလာပြီး မှန်းဆလို့ မရအောင် အစွမ်းထက်လာတယ်။
သူဟာ အခုဆို ဖင်းဂေါ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ပိုင်ဆိုင်ထားပြီးတော့ ကီစွမ်းအင်မှာဆို အထွဋ်အထိပ် ဟိုတျန်အဆင့်ရဲ့ အတွင်းအားကို ရောက်နေပါပြီ။ ဒါောကာင့် သူ့ဓားဟာ အစွမ်းအရမ်းထက်တာဖြစ်တယ်။
နောက်ဆုံးတော့ ဒီနေ့ ရောက်ခဲ့ပြီ။
ဒီတစ်လျှောက်လုံးမှာ တွေ့ခဲ့တဲ့ အတွေ့အကြုံတွေဟာ စုပေါင်းပြီးတော့ အခြေခံ အုတ်မြစ်လို ဖြစ်ပြီး အခုတော့ သူ ပညာရှင် အဆင့်ဖြစ်တဲ့ ဓားနဲ့ တစ်သာတည်း အဆင့်ကို ရောက်သွားခဲ့ပြီ။
“အားလုံး ပဲ။ ဒီနေ့မင်းတို့ဟာ ငါ့ကို နောက်တစ်ဆင့်ကို တိုးတက်သွားစေခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် ငါ့မှာ ပေးဖို့ အများကြီး မရှိပေမဲ့ တစ်ယော်ကဆီကို ဦးခေါင်းအရွယ် ရွှေတုံးတစ်တုံးဆီ ဆုချမယ်။ ြင်းဖို့ မကြိုးစားကြနဲ့။
နင် ရယ်မောပြောဆိုလိုက်တယ်။”
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်လေး။”
စစ်သူရဲ ၉ယောက်လုံး တစ်ယော်ကကိုတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး သံပြိုင် ပြောလိုက်တယ်။
သူတို့တွေ သာမာန်ပဲ ရှုံးနိမ့်တာဆို သူတို့ ဒီဆုလာဘ်ကို ယူမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ အစွယ်၉ချောင်း စစ်သူရဲတွေမှာ သူတို့ မာန်မာန ဂုဏ်သိက္ခာတွေ ရှိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ရဲ့ သခင်လေး ဓားနဲ့ တစ်သားတည်း အဆင့်ကို ရောက်သွားတာဟာ အဓိက အကြောင်းအရာဖြစ်တယ်။ ဒီလိုအချိန်မှာတော့ ပေးတဲ့လက်ဆောင်တွေကို သူတို့လက်ခံနိုင်တယ်။
“ဒီမှာ ရွှေတုံး၉တုံး..”
နွေဦးမြက်နဲ့ ဆောင်းဦး သစ်ရွက်တို့ဟာ ကျောက်လင်ဗန်းလေးတွေကိုင်ပြီး သူတို့ဆီကို ပြေးလာကြတယ်။ ကျောက်လင်ဗန်းပေါ်မှာတော့ အချိန် ၁၀ပေါင်စီ ရှိတဲ့ ရွှေတုံး ၉တုံးတင်ထားတယ်။ အကုန်လုံးဟာ အရည်အသွေး အလွန်ကောင်းတဲ့ ရွှေတွေ ဖြစ်တယ်။ စစ် သူရဲ ၉ယောက်ဟာ ရယ်မောပြီး လက်ခံလိုက်တယ်။ သူတို့ဟာ သူတို့သခင်လေးရဲ့ အစွမ်းထက်မှုကို အရမ်းလေးစားသွားကြတယ်။ နင်ဟာ တစ်ကယ်ကို အစွမ်းထက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ နင်ဘယ်လောက် ကြိုးစားခဲ့ရတယ်ဆိုတာ သူတို့မျက်စိနဲ့ ဒီနှစ်တွေမှာ တွေ့ခဲ့ရပြီးဖြစ်တယ်။
“ဂုဏ်ယူပါတယ် သခင်လေး။”
စစ်သူရဲ ၉ ဦး ပြန်သွားတော့ နွေဦးမြက်လေး နဲ့ ဆောင်းဦးသစ်ရွက်တို့က ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နဲ့ ဂျိနင်ကို ဂုဏ်ပြုကြောင်း ပြောကြတယ်။
၆နှစ်ကြာပြီးနောက် ဒီ အခြွေအရံ နှစ်ယောက်ယောက်ဟာ အသက် ၂၀ လောက် ရှိသွားကြပြီ။ သူတို့ အရမ်းကို ဆွဲဆောင်မှု ရှိတဲ့ အရွယ်ပေါ့။ ဒီလို အခြွေ အရံလေးတွေဟာ များသော အားဖြင့် သူတို့ သခင်ရဲ့ မိန်းကလေးတွေ ဖြစ်သွားကြတာများတယ်။ ဒါကြောင့် သူတို့ စိတ်ထဲမှာ ဂျိနင်ဟာ သူတို့ အတွက် ဘုရားတစ်ဆူလိုပဲ ကိုးကွယ်ရြ အားကိုးရာလို့ နှလုံးသားမှာ ဆုံးဖြတ်ထားပြီး ဖြစ်တယ်။ ဒါကြောင့် သူတို့သခင်လေး အရမ်း အစွမ်းထက်လာလေလေ သူတို့ ပိုပြီး ဝမ်းသာလေလေပဲ။
“ဟား..ဟား..ဟား..”
နင် ရီမောလိုက်တယ်။ ဘယ်သူမဆို ဒီလို အောင်မြင်မှုကို ရရင် ဝမ်းသာမှာပဲလေ။ ဒါကြောင့် သူ ဝမ်းသာမှုကို မျို သိပ်မထားနိုင် ဘူး။
ဓားနဲ့ ၂ နှစ်လောက် လေ့ကျင့်ပြီးလို့ သူ့ စိတ်နဲ့ ခန္ဓာကိုယ် အသင့်ဖြစ်ပြီလို့ သူ့အဖေ အသိအမှတ်ပြုမှ သူ ဓားသိုင်းပညာကို စသင်ကြားရတယ်။ ဒီမှာမှ သူ နတ်ဘုရားနဲ့ မိစ္ဆာ ဓားသိုင်း ၁၀၈ကွက်ကို စတင် သင်ကြားရတယ်။
နောက်တစ်နှစ် သူ ပထမ အဆင့်ကို အောင်မြင်တော့ သူ့အဖေက တစ်ခြားလူတွေနဲ့ လေ့ကျင့်ခွင့် ပေးခဲ့တယ်။
နောက်ထပ် ၃နှစ် ၊ ဒီနေ့အထိကို လေ့ကျင့်ခဲ့ပြီးမှ သူ ဒုတိယအဆင့်ဓား ပညာရှင်အဆင့်ဖြစ်တဲ့ ဓားနဲ့တစ်သားတည်း အဆင့်ကို ရောက်ရှိခဲ့တယ်။
သူအခုတော့ သူမိဘတွေကို အရမ်းတွေ့ ချင်နေမိတယ်။
“ဆောင်းဦးသစ်ရွက်နဲ့ နွေဦးမြက်တို့ ငါနဲ့ လိုက်ခဲ့ကြ။”
……
တောင်တန်းတွေထဲက တောနက်ထဲမှာ တောရီုင်းတွေ မာန်ဖီသံ ဆူညံနေတယ်။
ဆူးတွေပါတဲ့ ထူထဲတဲ့ အနက်ရောင် သံချပ်ကာဝတ် မြင်းစီးသူရဲတွေ အများအပြား ရှိနေတယ်။ သူတို့ တွေဟာ ခေါင်းမှဦးချို တစ်ချောင်းပါပြီး အလွန် ထွားကြိုင်းသန်မာတဲ့ သတ္တဝါတွေ စီးထားကြတယ်။ဒီ သတ္တဝါတွေမှာ ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ အစွယ် ရှည်ကြီးတွေ အရောင်တစ်လက်လက်နဲ့ ရှိကြတယ်။ သူတို့ ခြေ ၄ချောင်းဟာ အလွန်ကို သန်မာ ထွားကြိုင်းတယ်။ သူတို့တွေ ပြေးသွားတာနဲ့ ကမ္ဘာမြေကြီး တုန်ဟီးသွားတယ်။ ဒီ မြင်းစီးသူရဲ တစ်ရာလုံးမှာ အလွန်ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းတဲ့ အငွေ့အသက်တွေ ထွက်နေတယ်။
“ဟင်…?”
ဒီအနက်ရောင် မြင်းစီး သူရဲတွေ အရှေ့ တစ်နေရာကို စိုက်ကြည့်မိကြတယ်။ အဝေးက တောင်တစ်တောင်ဟာ ရုတ်တရက် အနီရောင် ပြောင်းသွားပြီးတော့ ချက်ချင်းပဲ ချော်ရည်ဖုံးလွှမ်းသွားတယ်။ တောင်ရဲ့ တစ်နေရာကနေ ချော်ရည်တွေ ထွက်လာတာ ဖြစ်ပြီးတော့ ချော်ရည်တွေပေါ်မှာ လူတစ်ရောက် လမ်းလျှောက်လာတဲ့ပုံသဏ္ဍာန် တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဒီလူဟာ မီးတောက်တွေ တစ်ကိုယ်လုံး လွှမ်းခြုံထားပြီးတော့ သူတို့ဆီကို တည့်တည့်မတ်မတ် လျှောက်လာနေတယ်။
“ဟူး….”
သူတစ်ချက်ခုန်လိုက်ပြီးတော့ မြေပြင်ပေါ်ကို ကျရောက်လာတယ်။ သူနဲ့ အတူ အညိုရောင် ကြောက်စရာ အကြေးခွံပါ သတ္တဝါတစ်ကောင် ပါလာတယ်။သူ့နောက်မှာတော့ ခြေလေးချောင်းထောက် သတ္တဝါ တစ်ကောင် လမ်းလျှောက်လိုက်ပါလာတယ်။ သူ ချော်ရည်တွေပေါ်ကနေ ခုန်ပျံပြီး ရောက်လာတာနဲ့ သူ့ မျက်နှာကို မြင်လိုက်ကြရတယ်။ သူဆံပင်တွေဟာ ရဲ ရဲ နီနေပြီးတော့ အနီရောင်မြွေလေးနှစ်ကောင်ကို နားဆွဲလုပ်ဆွဲထားတယ်။ ခြေလေးချောင်း သတ္တဝါကြီးက အဖိုးအိုနောက်မှာ ရိုရို ကျိုးကျိုး လေး ရပ်နေတယ်။
မြင်းစီးသူရဲ အယောက် ၁၀၀လုံးက လေးလေးစားစား သံပြိုင် ဟစ်ကြွေးလိုက်ကြတယ်။
“ဆရာကြီး…”
အဖိုးအို ရယ်မောပြီးတော့ ပြောဆိုလိုက်တယ်။
“ငါတို့တွေ အမဲလိုက်ထွက်လာတာ ။ ငါ ဒီချပ်ဝတ်တန်ဆာ နဂါးငယ်ကို တွေ့လိမ့်မယ်လို့ မထင်မိဘူး။ ငါ့ကံ သိပ်မဆိုးသေးဘူးပဲ။ ဒီ သံချပ်ကာ နဂါးငယ်ဟာ ဇင်တျန်သက်ရှိဖြစ်ဖို့ နီးစပ်နေပြီ။ ငါ အိမ်ရောက်ရင် သူ့ကို ပြုစု ပျိုးထောင်ရမယ်။”
“ဆရာကြီး၊ ဆရာကြီးရေ။”
ကောင်းကင်မှာ ရုတ်တက်ရက် အော်ခေါ်သံထွက်လာတယ်။
ဂျိလီ ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်တယ်။
ကောင်းကင်ထက်မှာ အပြာရောင် အမွေးအတောင်နဲ့ သတ္တဝါကြီးတစ်ကောင် ရှိနေပြီး သတ္တဝါကြီး ပေါ်မှာတော့အဖိုးတန် သားမွေး ဝတ်ဆင်ထားတဲ့ လူတစ်ယောက် ထိုင်နေတယ်။ သတ္တဝါကြီး မြေပေါ်ဆင်းသက်လာတာနဲ့ အပေါ်က လူက ခုန်ချလိုက်ပြီး အဖိုးအိုကို ဒူးထောက် အရိုအသေ ပြုလိုက်တယ်။
“ဆရာကြီးရေ ဌာနကနေ သတင်းပို့လာပါတယ်။”
“ပြောစမ်း”
လီ မျက်မှောင် ကြုတ်လိုက်တယ်။
“ရီချွမ်သား နင်ဟာ ဒီနေ့ပဲ ဓားနဲ့ တစ်သားတည်းအဆင့်ကို ရောက်သွားပါပြီ။”
လီသူ့ကို စိုက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က မီးတောက်တွေ ပိုပြီး ပူပူလာတယ်။ သူဒေါသထွက်လွန်းလို့ သူ့ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး တဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ်။ ရုတ်တရက် သူဖမ်းလာတဲ့ နဂါးငယ်ကို ကိုင်ပေါက်လိုက်တယ်။ ပေါင် တစ်သောင်းလောက် အနည်းဆုံ အလေးချိန်ရှိတဲ့ သတ္တဝါကြီးဟာ အလင်းတန်းလို လွင့်သွားပြီးတော့ အဝေးကတောင်နဲ့ တိုက်မိသွားတယ်။ ပေါက်ကွဲသံကြီး ထွက်ပေါ်လာတယ်။ တိုက်မိတဲ့ နေရာမှာ ချိုင့်ဝှမ်းကြီးဖြစ်သွားပြီးတော့ တောင်မှာ အက်ကြောင်းကြီး ပေါ်သွားတယ်။ နဂါးငယ်ဟာ ချိုင့်ဝှမ်းထဲမှာ ရှိနေပြီးတော့ ဦးခေါင်းကနေ သွေးတွေ ဖြာကျနေတယ်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က အကြေးခွံတွေ ကြေသွားပြီးတော့ သူ့မှာ အသက် မရှိတော့ဘူး။
“အနောက် ဂျိကလန် မြို့တော်ကို ပြန်မယ်။”
လီအံကြိတ်လိုက်ပြီးတော့ အမိန့်ပေးလိုက်တယ်။
“ဟုတ်ကဲ့…”
မြင်းစီးသူရဲ ၁၀၀လုံး သံပြိုင် ပြောလိုက်တယ်။ သူတို့တွေ နဂါးငယ်အလောင်းကို ထားခဲ့ရမှာ အလွန်ကို နှမြောနေကြပေမဲ့ သူတို့ဆရာ အလွန်ကို ဒေါသထွက်နေလို့ ဘာသံမှ မထွက်ရဲကြဘူး။
“ဝုန်း…ဝုန်း…ဝုန်း….”
ဂျိလီ သူ့ရဲ့ ခြေလေးချောင်း သတ္တဝါကို ဒုန်းစိုင်းစီးသွားပြီးတော့ နောက်မှာ မြင်းစီးသူရဲ ၁၀၀ ကပ်ပါလာတယ်။ သူတို့တွေ တောင်တန်းတွေကနေ ထွက်ခွာလာပြီးတော့ တဖြည်း့ဖြည်း ပျောက်ကွယ်သွားကြတယ်။ တောင်တန်းတွေမှာတေ့ နဂါးငယ်ရဲ့ အလောင်းသာ သွေးတွေနဲ့ ကျန်ခဲ့တယ်။
ဆက်ပါဦးမည်>>>>>>
ဝတ္ထု : Desolate era
မူရင်း စာရေးဆရာ : I Eat tomatoes
ဘာသာပြန်သူ - Dr – Panda
Dr – Panda ကို like & follow လုပ်ထားဖို့ မမေ့ကြနဲ့နော်။
Thanks u all…
Unicode
ဓားတနျခိုးရှငျ၏ ဒဏ်ဍာရီ
အခနျး ၁၂ (၆ နှဈကွာပွီးနောကျ)
လေ့ကငြ့ျရေးကှငျးထဲမှာ သားမှေးဝတျစုံဝတျထားတဲ့ လူငယျလေးတဈဦးဟာ တုံးနတေဲ့ ဓားတဈခြောငျးကို ကိုငျဆောငျထားတယျ။ သူ့ကို အရပျမွင့ျပွီး ကိုယျခန်ဓာကွံ့ခိုငျတဲ့ စဈသူရဲ ၉ ဦးက ဝိုငျးရံထားတယျ။ ဒီစဈသူရဲတှေ အကုနျလုံးဟာ ခပြျဝတျတနျဆာ အပွည့ျအစုံ ဝတျထားပွီးတော့ ဓား၊ လှံ စတဲ့ လကျနကျမြိုးစုံကို ကိုငျဆောငျထားကွတယျ။ သူတို့ကိုယျကနေ ပတျဝနျးကငြျကို ကွောကျရှံ့စတေဲ့ အငှေ့အသကျတှေ ထှကျနကွေတယျ။ ဒါပမေဲ့ သူတို့ရဲ့ လကျနကျတှအေကုနျလုံးမှာ ထကျမွကျတဲ့ အသှားတှေ မပါကွဘူး။
၆နှဈကွာ လေ့ကငြ့ျပွီးတဲ့ အခြိနျမှာ နငျဟာ အသကျ၁၀နှဈ ပွည့ျသှားပွီ။ ဒါပမေဲ့ ဒီဘဝမှာ သူဟာ အနီရောငျ ကောငျးကငျ ကိုးဆင့ျ ကငြ့ျစဉျကို ကငြ့ျထားလို့ သူ့အရပျဟာ ၁.၆ မီတာ အမွင့ျရှိနပေါပွီ။ သူ့အရငျဘဝက အရပျအမွင့ျရောကျအောငျ ၁၀စငျတီမီတာလောကျပဲလိုတော့တယျ။ သူ့ ပုံသဏ်ဍာနျကတော့ အရငျဘဝပုံအတိုငျးခြှတျစှတျပါပဲ။ ဆိုရိုး စကားတှအေရဆိုရငျ လူတဈယောကျရဲ့ ပုံသဏ်ဍာနျဟာ သူ့ရဲ့ စိတျကနေ မှေးဖှားလာတယျ ပွောကွတယျ။ အရငျဘဝနဲ့ အခုဘ၀ ကှာခွားတာကတော့ အခုဘဝမှာ သူရဲ့ အသကျခှနျအားတှဟော အလှနျကို သနျစှမျးနတောပဲဖွဈတယျ။
“အရငျတုနျးက စညျးကမျးအတိုငျးပဲနောျ။ မငျးတို့ထဲက တဈယောကျယောကျ က ငါ့ကိုထိအောငျ ရိုကျနိုငျရငျ ငါ ဦးခေါငျး အရှယျ ရှှတေုံးတဈတုံး ဆုခမြယျ။ “
သူ့အကွည့ျဟာ သားရဲတှထေကျတောငျ စူးရှနပွေီး ပတျဝနျးကငြျက ဈသူရဲ ၉ ယောကျကို ကွည့ျပွောလိုကျတယျ။
မာနျသှငျးသံတှေ ဆူညံသှားတယျ။
“ဂါး..”
“ယား….”
“သခငျလေး ကွည့ျရှောငျတော့နောျ…”
“ဟားဟား ၊ ဦဒခေါငျးအရှယျ ရှှတေုံး၊ ညီအကိုတို့ သခငျလေးကို ငါတို့ဘယျလောကျ အစှမျးထကျတယျဆို ပွလိုကျရအောငျ။”
ဒီ လူစှမျးကောငျး ၉ ယောကျဟာ အနောကျပိုငျး ဂြိကလနျက အစှမျးအထကျဆုံး သူရဲကောငျး ၉ယောကျပဲ။ သူတို့ဟာ ninefang သူရဲကောငျးတှေ လို့ နာမညျတှငျတယျ။ ဒီလို နာမညျတှငျဖို့အတှကျ သူတို့ရဲ့ အတှငျးအားတှဟော ဟိုတနြျအဆင့ျရဲ့ နောကျဆုံးအဆင့ျကို ရောကျနကွေရပွီးတော့ အတှေ့အကွုံ အရမျး ရင့ျကကြျကွတယျ။
ဦးခေါငျးအရှယျ ရှှတေုနျးဆိုတာ ရှှခြေိနျ ၁၀ပေါငျကိုပွောခငြျတာ ဖွဈတယျ။ ရှှဒေဂါၤးကို ပိုကျဆံအနနေဲ့ သုံးကွပွီးတော့ ဒီသူရဲကောငျးတှအေတှကျ ရှှေ ၁၀ပေါငျဟာ အရမျးကို မကျမောစရာပါပဲ။
ဒါပမေဲ့ သူတို့ လကျလှတျစပယျ မတိုကျခိုကျရဲဘူး။ ဘာလို့ဆို နငျရဲ့ အစှမျးထကျမှုဟာ စဈတပျထဲမှာ ကြောျကွားလာတာ ကွာနပွေီ။ သူဟာ မကွာခဏ လကျရှေးစင ျစဈသူရဲကောငျးတှနေဲ့ သှားရောကျ ယှဉျပွိုငျလေ့ကငြ့ျခဲ့တဲ့ အတှကျ သူဟာ တောျတောျကို နာမညျကွီးနပေါတယျ။ သူ့ရဲ့ အစှမျးတှကေလညျး အရမျးကိုတိုးတကျလာပါတယျ။ ဒါကွောင့ျ ဒီ စဈသူရဲတှသေိတာက သူတို့ ၉ယောကျ ပေါငျးပွီးတိုကျခိုကျရငျတောငျ နငျကို အနိုငျ၇ဖို့ မလှယျပါဘူး။
အသှားမပါတဲ့ ဓားကို ကိုငျထားပွီးတော့ နငျဟာ ပတျဝနျးကငြျက လူတှကေို တဈခကြျအကဲခတျလိုကျပါတယျ။ သူဟာ မိစ်ဆာနဲ့ နတျဘုရား ဓားသိုငျး ၁၀၈ ကှကျကို သူ့အဖကေ အောငျမွငျပွီလို့ အသိအမှတျပွုခံလိုကျရတဲ့ အခြိနျမှာ သတ်ထုရုပျနဲ့ ဆကျလေ့ကငြ့ျတာ သူ့အတှကျ သိပျ အဓိပ်ပါယျ မရှိတော့ပါဘူး။ သူ့အဖကေ စဈသူရဲတှနေဲ့ လေ့ကငြ့ျခှင့ျကို ပေးလိုကျပါတယျ။ ဒီလိုလေ့ကငြ့ျရာမှာ လူတိုငျးက အသှားမပါတဲ့ လကျနကျတှပေဲ သုံးကွပါတယျ။
သူ့အဖကေ တဈခု သူ့ကို သတိပေးထားတယျ။
“မငျး စဈသူရဲတှနေဲ့ ဒီလို လေ့ကငြ့ျတာမှာ ဓားတဈခြောငျးပဲ အသုံး ပွုခှင့ျရှိတယျ။ပွီးတော့ မငျးအစှမျးရဲ့ ၁၀ ပုံ ၁ပုံသာ အသုံးပွုခှင့ျရှိတယျ။ ငါ နဲ့ မငျး အမေ နဲ့ အတူ လေ့ကငြ့ျခြိနျမှာသာ ဓား နှဈခြောငျး သုံးခှင့ျရှိတယျ။ ဒီ ဓားနှဈလကျ ကိုငျနိုငျတာဟာ မငျးရဲ့ လြှို့ဝှကျခကြျပဲ။ မငျး တဈစုံတဈယောကျကို သတျဖို့ လိုအပျမှသာ ဓားနှဈလကျ သုံးခှင့ျရှိတယျ။”
ဒါကွောင့ျ…
ဒါကွောင့ျ သူ စဈတပျမှာ နာမညျကွီး လာတာဟာ ရခေဲတောငျထိပျ ရပေေါျ ပေါျနသေလိုမြိုး အဖြားအနားပဲ ရှိသေးတယျ။ ဒါပမေဲ့ ယှဉျပွိုငျ တိုကျခိုကျရာမှာတော့ သူ ဓားသိုငျးပညာကော ခွလှေမျးသိုငျးပါ ပညာကုနျထုတျပွီးတိုကျပါတယျ။
….
စဈသူရဲ ၉ ယောကျဟာ နငျကို ဝိုငျးပတျပွီးတော့ သိုငျးကှကျ ပွငျထားပါတယျ။ နငျကတော့ အလယျမှာ မလှုပျမယှကျ ရပျနပေါတယျ။
“ယား….”
စဈသူရဲ တဈယောကျ မာနျသှငျးပွီး စတငျ တိုကျခိုကျလိုကျပါတယျ။ သူ့ရဲ့ လှံရှညျဟာ မွှဟေောကျတဈကောငျလို ရုတျတရကျ နငျဆီကို တိုးဝငျသှားပါတယျ။
နငျ ခန်ဓာကိုယျ ရုတျတရကျ လှည့ျလိုကျပွီးတော့ စဈသူရဲနား ရုတျတရကျရောကျသှားပါတယျ။ သူ့ လှံ ရှညျကတော့ နငျကို မထိတော့ပါဘူး။
လှံပညာဟာ အနီးကပျတိုကျခိုကျမှုမှာ အားနညျးပါတယျ။
“ရှှပျ…”
နငျလကျထဲက အသှားမပါတဲ့ ဓားဟာ ရုတျတရကျ လှှဲခုတျလိုကျပါတယျ။ စဈသူရဲဟာ သူ့ဆီကို ဓားဦးတိုးဝငျလာတော့ သူ့ခွထေောကျနဲ့ လှံရှညျကို ဘေးတိုကျဖွဈအောငျ လှှဲကနျလိုကျပါတယျ။ လှံရှညျဟာ နငျဆီကို ဘေးတိုကျ တိုးဝငျလာတဲ့ အခြိနျမှာ သူဟာ တဈခွားစဈသူရဲတှေ ဝိုငျးရံ ရပျနတေဲ့ နရောကို ပွနျခုနျဆုတျလိုကျပါတယျ။
“ဝှုး တောျတောျ အန်တရယျ မြားတာပဲ။ ငါတဈခကြျတညျးနဲ့ ရှူံးတော့မလို့။ ညီအကိုတို့ သတိထားကွပါ။”
စဈသူရဲက တဈခွားလူတှကေို သတိပေးလိုကျပါတယျ။
“မငျးတို့ အကုနျလုံး တဈပွိုငျတညျး ဝငျတိုကျတာ ကောငျးမယျ။ နို့မို့ဆို မငျးတို့မှာ နိုငျဖို့ အခှင့ျအရေး မရှိဘူး။”
“တိုကျကွဟေ့။”
“တိုကျကွ။”
စဈသူရဲ ၉ယောကျလုံး အားစမျးတာမြိုး မလုပျကွတော့ဘူး။ အကုနျလုံး တဈပွိုငျတညျး အစှမျးကုနျ ထုတျသူံးပွီး ဝငျတိုကျလိုကျကွတယျ။
လပွေငျးတှေ တိုကျခတျလာတယျ။ ဓားရောငျတှေ တလကျလကျ ဖွဈနတေယျ။ လှံတံတှဟော နဂါးတဈကောငျလို လကေိုခှငျးပွီး လှုပျရှားနကွေတယျ။ တုတျတှဟော ကြားတဈကောငျခုနျအုပျလိုကျသလို မိုးပွီး ရိုကျခလြိုကျသံတှေ ညံနတေယျ။ တိုကျခိုကျမှုတှဟော ဘကျပေါငျးစုံကနေ နငျဆီကို ဝငျလာတယျ။ နငျကတော့ ရပျမွဲရပျနတေယျ။ တဈခါတဈရံ နောကျဆုတျတာတို့ လှည့ျရှောငျတာတို့ လုပျနတေယျ။ ဒီလု ရုတျတရကျ လှုပျရှားမှုဟာ တိုကျခိုကျမှုတှေ အမြားကွီး ကို လှဲခြောျသှားစတေယျ။
လကျနကျခငြျး ထိခိုကျတဲ့ အသံတှေ မိုးခွိမျးသံလို ဆူညံနတေယျ။ ဒီလိုတိုကျခိုကျမှုတှမှော အငျအားတှေ အမြားကွီးပါနပေါတယျ။
“အစှယျ ၉ခြောငျး စဈသူရဲကောငျးတှဟော ကြောျကွားမှု့နဲ့ လိုကျအောငျ အစှမျးထကျလှပါတယျ။ သူတို့ ၉ယောကျလုံးဟာ အဖှဲ့လိုကျ စုပေါငျးတိုကျခိုကျမှုမှာ အစှမျးထကျကွပါတယျ။ ငါသာ သူတို့ ၅ယောကျ ၆ယောကျ လောကျနဲ့ တဈပွိုငျတညျး တိုကျခိုကျရငျ ခဏလေး အနိုငျရနိုငျတယျ။ အခု ၉ယောကျလုံးနဲ့ တဈပွိုငျးတညျး တိုကျခိုကျတော့ နညျးနညျး အရေးနိမ့ျနတေယျ။”
နငျ ဒီ ၉ယောကျနဲ့ တိုကျခိုကျရာမှာ အခကျတှေ့နပေါတယျ။ပွီးတော့ သူမှာဓား တဈခြောငျးပဲ ရှိတယျ။ ဒီလို ဖိအားအောကျမှာ သူ့ ဓားသိုငျးနဲ့ ခွသေိုငျးသာ အားကိုးစရာဖွဈနပေါတယျ။
“ယား..”
“ယား..”
“ဝှဈ..ဝှဈ.. “
ဓားလတေိုးသံတှေ ညံနပေါတယျ။
ရုတျတရကျ နငျ အလငျးရသှားတယျ။ သူ့ ဓားနဲ့ သူ့ ခန်ဓာကိုယျဟာ လိုကျလြော ညီထှဖွေဈသှားပွီးတော့ သူ စိတျတှေ စီးမြောသှားတယျ။ သူဟာ ဓားကိုယျထညျကို ခံစားရပွီးတော့ ဓ ားက လထေဲ တိုးသှားတဲ့ အခါမှာ သူဟာ ဓားလိုမြိုး ခံစားမိနပေါတယျ။
“ခြှငျ…”
ဓား အခငြျးခငြျး ထိသှားပါတယျ။ နငျရဲ့ ဓားဟာ ရုတျတရကျ တုနျခါလာပွီးတော့ ရနျသူရဲ့ ဓားကို တှနျးထုတျဆှဲယူလိုကျပါတယျ။ ရနျသူဟာ သူ့ဓားကို မထိနျးခြုပျနိုငျတော့ ပါဘူး။ ပွီးတော့ သူ့ ဓားသှားဟာ စဈသူရဲရဲ့ ရငျဝကို တိုးဝငျသှားပါတယျ။ စဈသူရဲဟာ သူ့ရငျဝမှာ ဓားဦးထိသှားတာနဲ့ နောကျဆုတျလိုကျပွီးတော တိုကျပှဲဝငျးက ထှကျကာ ထိုငျကွည့ျနပေါတယျ။
“ဟူး..”
နငျရဲ့ ဓားဟာ လထေဲမှာ ကှေ့ဝိုကျပွီးတော့ ရနျသူရဲ့ လကျလကျ အကုနျလုံးကို ရှောငျပွီး စဈသူရဲတဈယောကျရဲ့ မကြျနှာကို ဓားပွားနဲ့ ရိုကျလိုကျပါတယျ။ ဖနျး ဆိုတဲ့ အသံနဲ့ အတူ သူ့သှားတဈခြောငျး ကြှတျသှားပွီးတော့ သူလညျး အနောကျကို လှင့ျစငျသှားပါတယျ။
အခြိနျတှေ တဈရှေ့ရှေ့ ကုနျဆုံးသှားပါတယျ။ဆောငျးဦးမှာ သဈရှကျလေးတှေ တဖွညျးဖွညျး ကွှနေကွေပါတယျ။
နငျရဲ့ ဓားဟာ အရမျးကို လငြျမွနျပွီးတော့ သူ့ရဲ့ ထိနျးခြုပျမှုအောကျမှာ အပွည့ျအဝရှိနပေါတယျ။ အကှကျတိုငျးဟာ လိုသလို ပွောငျးလဲနပေါတယျ။ သရေေး ရှငျရေး တိုကျပှဲတှမှော တဈခါလောကျ အသာစီးရမှုက အနိုငျ အရှုံးကို ဆုံးဖွတျပေးနိုငျပါတယျ။ ဒါကွောင့ျ ပထမမှာ နငျဟာ ဒီ စဈသူရဲ ၉ယောကျကို နိုငျဖို့ကို အငျမတနျ ခကျခဲနပေမေဲ့ အခုတော့ မကြျစိတဈမှိတျ အတှငျးမှာ အကုနျလုံးကို လဲကအြောငျ တိုကျခိုကျနိုငျသှားပါပွီ။
“ဂုဏျယူပါတယျ သခငျလေး။”
“ဂုဏျယူပါတယျ သခငျလေး။ သခငျလေးရဲ့ ဓားသိုငျးဟာ ပညာရှငျအဆငျ ဖွဈတဲ့ ဓားနဲ့ တဈသားတညျးအဆင့ျကို ရောကျသှားပါပွီ။”
စဈသူရဲတှေ အကုနျလုံးဟာ စိတျလှုပျရှားနကွေပါတယျ။ သူတို့အကုနျလုံး နငျကို ဂုဏျပွုနကွေတယျ။
၁၀နှဈသားအရှယျ လူငယျလေးဟာ ပညာရှငျ အဆင့ျဖွဈတဲ့ ဓားနဲ့ တဈသားတညျး အဆင့ျကို ရောကျသှားခဲ့ပွီ။ ဒါဟာ သူ့အဖေ မိုးရစေကျဓား ရီခြှမျ ငယျဘဝက အောငျမွငျတဲ့ အရှယျထကျ အမြားကွီး ငယျသေးတယျလေ။
“ဟား..ဟား..ဟား…..”
နငျအရမျးကို ပြောျရှှငျနတေယျ။ ၆နှဈ .. ၆နှဈတိတိ မရပျမနား လေ့ကငြ့ျခဲ့တယျ။ ၆နှဈလုံးမှာ မနကျ မွို့ပွငျမှာ လေးပညာ လေ့ကငြ့ျတဲ့ အခြိနျကလှဲလို့ ကနြျတဲ့ အခြိနျတှေ အကုနျလုံး နီးပါးမှာ ဓားသိုငျး လေ့ကငြ့ျခဲ့ရတယျ။ တဈခါတဈလေ သူ့ အဖနေဲ့ လေ့ကငြ့ျပွီး တဈခါတဈလေ အဖေ့ တပည့ျတှနေဲ့ လေ့ကငြ့ျခဲ့တယျ။ တဈခါတဈလေ စဈသူရဲတှနေဲ့ လေ့ကငြ့ျခဲ့တယျ။
ဓား ဟာ သူ့အရိုးထဲအထိ စှဲနပွေီ။
ဓားနဲ့ အကွိမျပေါငျး သနျးပေါငျးမြားစှာ လေ့ကငြ့ျပွီးတဲ့အခါမှာ ဓားရဲ့ ဦးတညျခကြျ ထိနျးခြုပျနိုငျစှမျးဟာ ကွောကျစရာကောငျးတဲ့ အဆင့ျကို ရောကျနပွေီးပါပွီ။
သူ့ရဲ့ စိတျကို ၂ ခွမျးခှဲနိုငျတဲ့ အစှမျးနဲ့ ပေါငျးလိုကျရငျ သူ့ဓားပညာဟာ အရမျးကို နကျနဲလာပွီး မှနျးဆလို့ မရအောငျ အစှမျးထကျလာတယျ။
သူဟာ အခုဆို ဖငျးဂေါ့ ခန်ဓာကိုယျကို ပိုငျဆိုငျထားပွီးတော့ ကီစှမျးအငျမှာဆို အထှဋျအထိပျ ဟိုတနြျအဆင့ျရဲ့ အတှငျးအားကို ရောကျနပေါပွီ။ ဒါောကာင့ျ သူ့ဓားဟာ အစှမျးအရမျးထကျတာဖွဈတယျ။
နောကျဆုံးတော့ ဒီနေ့ ရောကျခဲ့ပွီ။
ဒီတဈလြှောကျလုံးမှာ တှေ့ခဲ့တဲ့ အတှေ့အကွုံတှဟော စုပေါငျးပွီးတော့ အခွခေံ အုတျမွဈလို ဖွဈပွီး အခုတော့ သူ ပညာရှငျ အဆင့ျဖွဈတဲ့ ဓားနဲ့ တဈသာတညျး အဆင့ျကို ရောကျသှားခဲ့ပွီ။
“အားလုံး ပဲ။ ဒီနေ့မငျးတို့ဟာ ငါ့ကို နောကျတဈဆင့ျကို တိုးတကျသှားစခေဲ့တယျ။ ဒါကွောင့ျ ငါ့မှာ ပေးဖို့ အမြားကွီး မရှိပမေဲ့ တဈယောျကဆီကို ဦးခေါငျးအရှယျ ရှှတေုံးတဈတုံးဆီ ဆုခမြယျ။ ွငျးဖို့ မကွိုးစားကွနဲ့။
နငျ ရယျမောပွောဆိုလိုကျတယျ။”
“ကြေးဇူးတငျပါတယျ သခငျလေး။”
စဈသူရဲ ၉ယောကျလုံး တဈယောျကကိုတဈယောကျကွည့ျပွီး သံပွိုငျ ပွောလိုကျတယျ။
သူတို့တှေ သာမာနျပဲ ရှုံးနိမ့ျတာဆို သူတို့ ဒီဆုလာဘျကို ယူမှာ မဟုတျပါဘူး။ အစှယျ၉ခြောငျး စဈသူရဲတှမှော သူတို့ မာနျမာန ဂုဏျသိက်ခာတှေ ရှိပါတယျ။ ဒါပမေဲ့ သူတို့ရဲ့ သခငျလေး ဓားနဲ့ တဈသားတညျး အဆင့ျကို ရောကျသှားတာဟာ အဓိက အကွောငျးအရာဖွဈတယျ။ ဒီလိုအခြိနျမှာတော့ ပေးတဲ့လကျဆောငျတှကေို သူတို့လကျခံနိုငျတယျ။
“ဒီမှာ ရှှတေုံး၉တုံး..”
နှေဦးမွကျနဲ့ ဆောငျးဦး သဈရှကျတို့ဟာ ကြောကျလငျဗနျးလေးတှကေိုငျပွီး သူတို့ဆီကို ပွေးလာကွတယျ။ ကြောကျလငျဗနျးပေါျမှာတော့ အခြိနျ ၁၀ပေါငျစီ ရှိတဲ့ ရှှတေုံး ၉တုံးတငျထားတယျ။ အကုနျလုံးဟာ အရညျအသှေး အလှနျကောငျးတဲ့ ရှှတှေေ ဖွဈတယျ။ စဈ သူရဲ ၉ယောကျဟာ ရယျမောပွီး လကျခံလိုကျတယျ။ သူတို့ဟာ သူတို့သခငျလေးရဲ့ အစှမျးထကျမှုကို အရမျးလေးစားသှားကွတယျ။ နငျဟာ တဈကယျကို အစှမျးထကျပါတယျ။ ဒါပမေဲ့ နငျဘယျလောကျ ကွိုးစားခဲ့ရတယျဆိုတာ သူတို့မကြျစိနဲ့ ဒီနှဈတှမှော တှေ့ခဲ့ရပွီးဖွဈတယျ။
“ဂုဏျယူပါတယျ သခငျလေး။”
စဈသူရဲ ၉ ဦး ပွနျသှားတော့ နှေဦးမွကျလေး နဲ့ ဆောငျးဦးသဈရှကျတို့က ပြောျပြောျရှှငျရှှငျနဲ့ ဂြိနငျကို ဂုဏျပွုကွောငျး ပွောကွတယျ။
၆နှဈကွာပွီးနောကျ ဒီ အခွှအေရံ နှဈယောကျယောကျဟာ အသကျ ၂၀ လောကျ ရှိသှားကွပွီ။ သူတို့ အရမျးကို ဆှဲဆောငျမှု ရှိတဲ့ အရှယျပေါ့။ ဒီလို အခွှေ အရံလေးတှဟော မြားသော အားဖွင့ျ သူတို့ သခငျရဲ့ မိနျးကလေးတှေ ဖွဈသှားကွတာမြားတယျ။ ဒါကွောင့ျ သူတို့ စိတျထဲမှာ ဂြိနငျဟာ သူတို့ အတှကျ ဘုရားတဈဆူလိုပဲ ကိုးကှယျရွ အားကိုးရာလို့ နှလုံးသားမှာ ဆုံးဖွတျထားပွီး ဖွဈတယျ။ ဒါကွောင့ျ သူတို့သခငျလေး အရမျး အစှမျးထကျလာလလေေ သူတို့ ပိုပွီး ဝမျးသာလလေပေဲ။
“ဟား..ဟား..ဟား..”
နငျ ရီမောလိုကျတယျ။ ဘယျသူမဆို ဒီလို အောငျမွငျမှုကို ရရငျ ဝမျးသာမှာပဲလေ။ ဒါကွောင့ျ သူ ဝမျးသာမှုကို မြို သိပျမထားနိုငျ ဘူး။
ဓားနဲ့ ၂ နှဈလောကျ လေ့ကငြ့ျပွီးလို့ သူ့ စိတျနဲ့ ခန်ဓာကိုယျ အသင့ျဖွဈပွီလို့ သူ့အဖေ အသိအမှတျပွုမှ သူ ဓားသိုငျးပညာကို စသငျကွားရတယျ။ ဒီမှာမှ သူ နတျဘုရားနဲ့ မိစ်ဆာ ဓားသိုငျး ၁၀၈ကှကျကို စတငျ သငျကွားရတယျ။
နောကျတဈနှဈ သူ ပထမ အဆင့ျကို အောငျမွငျတော့ သူ့အဖကေ တဈခွားလူတှနေဲ့ လေ့ကငြ့ျခှင့ျ ပေးခဲ့တယျ။
နောကျထပျ ၃နှဈ ၊ ဒီနေ့အထိကို လေ့ကငြ့ျခဲ့ပွီးမှ သူ ဒုတိယအဆင့ျဓား ပညာရှငျအဆင့ျဖွဈတဲ့ ဓားနဲ့တဈသားတညျး အဆင့ျကို ရောကျရှိခဲ့တယျ။
သူအခုတော့ သူမိဘတှကေို အရမျးတှေ့ ခငြျနမေိတယျ။
“ဆောငျးဦးသဈရှကျနဲ့ နှေဦးမွကျတို့ ငါနဲ့ လိုကျခဲ့ကွ။”
……
တောငျတနျးတှထေဲက တောနကျထဲမှာ တောရီုငျးတှေ မာနျဖီသံ ဆူညံနတေယျ။
ဆူးတှပေါတဲ့ ထူထဲတဲ့ အနကျရောငျ သံခပြျကာဝတျ မွငျးစီးသူရဲတှေ အမြားအပွား ရှိနတေယျ။ သူတို့ တှဟော ခေါငျးမှဦးခြို တဈခြောငျးပါပွီး အလှနျ ထှားကွိုငျးသနျမာတဲ့ သတ်တဝါတှေ စီးထားကွတယျ။ဒီ သတ်တဝါတှမှော ကွောကျစရာကောငျးတဲ့ အစှယျ ရှညျကွီးတှေ အရောငျတဈလကျလကျနဲ့ ရှိကွတယျ။ သူတို့ ခွေ ၄ခြောငျးဟာ အလှနျကို သနျမာ ထှားကွိုငျးတယျ။ သူတို့တှေ ပွေးသှားတာနဲ့ ကမ်ဘာမွကွေီး တုနျဟီးသှားတယျ။ ဒီ မွငျးစီးသူရဲ တဈရာလုံးမှာ အလှနျကွောကျမကျဖှယျကောငျးတဲ့ အငှေ့အသကျတှေ ထှကျနတေယျ။
“ဟငျ…?”
ဒီအနကျရောငျ မွငျးစီး သူရဲတှေ အရှေ့ တဈနရောကို စိုကျကွည့ျမိကွတယျ။ အဝေးက တောငျတဈတောငျဟာ ရုတျတရကျ အနီရောငျ ပွောငျးသှားပွီးတော့ ခကြျခငြျးပဲ ခြောျရညျဖုံးလှှမျးသှားတယျ။ တောငျရဲ့ တဈနရောကနေ ခြောျရညျတှေ ထှကျလာတာ ဖွဈပွီးတော့ ခြောျရညျတှပေေါျမှာ လူတဈရောကျ လမျးလြှောကျလာတဲ့ပုံသဏ်ဍာနျ တှေ့လိုကျရတယျ။ ဒီလူဟာ မီးတောကျတှေ တဈကိုယျလုံး လှှမျးခွုံထားပွီးတော့ သူတို့ဆီကို တည့ျတည့ျမတျမတျ လြှောကျလာနတေယျ။
“ဟူး….”
သူတဈခကြျခုနျလိုကျပွီးတော့ မွပွေငျပေါျကို ကရြောကျလာတယျ။ သူနဲ့ အတူ အညိုရောငျ ကွောကျစရာ အကွေးခှံပါ သတ်တဝါတဈကောငျ ပါလာတယျ။သူ့နောကျမှာတော့ ခွလေေးခြောငျးထောကျ သတ်တဝါ တဈကောငျ လမျးလြှောကျလိုကျပါလာတယျ။ သူ ခြောျရညျတှပေေါျကနေ ခုနျပြံပွီး ရောကျလာတာနဲ့ သူ့ မကြျနှာကို မွငျလိုကျကွရတယျ။ သူဆံပငျတှဟော ရဲ ရဲ နီနပွေီးတော့ အနီရောငျမွှလေေးနှဈကောငျကို နားဆှဲလုပျဆှဲထားတယျ။ ခွလေေးခြောငျး သတ်တဝါကွီးက အဖိုးအိုနောကျမှာ ရိုရို ကြိုးကြိုး လေး ရပျနတေယျ။
မွငျးစီးသူရဲ အယောကျ ၁၀၀လုံးက လေးလေးစားစား သံပွိုငျ ဟဈကွှေးလိုကျကွတယျ။
“ဆရာကွီး…”
အဖိုးအို ရယျမောပွီးတော့ ပွောဆိုလိုကျတယျ။
“ငါတို့တှေ အမဲလိုကျထှကျလာတာ ။ ငါ ဒီခပြျဝတျတနျဆာ နဂါးငယျကို တှေ့လိမ့ျမယျလို့ မထငျမိဘူး။ ငါ့ကံ သိပျမဆိုးသေးဘူးပဲ။ ဒီ သံခပြျကာ နဂါးငယျဟာ ဇငျတနြျသကျရှိဖွဈဖို့ နီးစပျနပွေီ။ ငါ အိမျရောကျရငျ သူ့ကို ပွုစု ပြိုးထောငျရမယျ။”
“ဆရာကွီး၊ ဆရာကွီးရေ။”
ကောငျးကငျမှာ ရုတျတကျရကျ အောျခေါျသံထှကျလာတယျ။
ဂြိလီ ခေါငျးမော့ကွည့ျလိုကျတယျ။
ကောငျးကငျထကျမှာ အပွာရောငျ အမှေးအတောငျနဲ့ သတ်တဝါကွီးတဈကောငျ ရှိနပွေီး သတ်တဝါကွီး ပေါျမှာတော့အဖိုးတနျ သားမှေး ဝတျဆငျထားတဲ့ လူတဈယောကျ ထိုငျနတေယျ။ သတ်တဝါကွီး မွပေေါျဆငျးသကျလာတာနဲ့ အပေါျက လူက ခုနျခလြိုကျပွီး အဖိုးအိုကို ဒူးထောကျ အရိုအသေ ပွုလိုကျတယျ။
“ဆရာကွီးရေ ဌာနကနေ သတငျးပို့လာပါတယျ။”
“ပွောစမျး”
လီ မကြျမှောငျ ကွုတျလိုကျတယျ။
“ရီခြှမျသား နငျဟာ ဒီနေ့ပဲ ဓားနဲ့ တဈသားတညျးအဆင့ျကို ရောကျသှားပါပွီ။”
လီသူ့ကို စိုကျကွည့ျနလေိုကျတယျ။ သူ့ခန်ဓာကိုယျက မီးတောကျတှေ ပိုပွီး ပူပူလာတယျ။ သူဒေါသထှကျလှနျးလို့ သူ့ ခန်ဓာကိုယျတဈခုလုံး တဆတျဆတျတုနျနတေယျ။ ရုတျတရကျ သူဖမျးလာတဲ့ နဂါးငယျကို ကိုငျပေါကျလိုကျတယျ။ ပေါငျ တဈသောငျးလောကျ အနညျးဆုံ အလေးခြိနျရှိတဲ့ သတ်တဝါကွီးဟာ အလငျးတနျးလို လှင့ျသှားပွီးတော့ အဝေးကတောငျနဲ့ တိုကျမိသှားတယျ။ ပေါကျကှဲသံကွီး ထှကျပေါျလာတယျ။ တိုကျမိတဲ့ နရောမှာ ခြိုင့ျဝှမျးကွီးဖွဈသှားပွီးတော့ တောငျမှာ အကျကွောငျးကွီး ပေါျသှားတယျ။ နဂါးငယျဟာ ခြိုင့ျဝှမျးထဲမှာ ရှိနပွေီးတော့ ဦးခေါငျးကနေ သှေးတှေ ဖွာကနြတေယျ။ သူ့ခန်ဓာကိုယျက အကွေးခှံတှေ ကွသှေားပွီးတော့ သူ့မှာ အသကျ မရှိတော့ဘူး။
“အနောကျ ဂြိကလနျ မွို့တောျကို ပွနျမယျ။”
လီအံကွိတျလိုကျပွီးတော့ အမိန့ျပေးလိုကျတယျ။
“ဟုတျကဲ့…”
မွငျးစီးသူရဲ ၁၀၀လုံး သံပွိုငျ ပွောလိုကျတယျ။ သူတို့တှေ နဂါးငယျအလောငျးကို ထားခဲ့ရမှာ အလှနျကို နှမွောနကွေပမေဲ့ သူတို့ဆရာ အလှနျကို ဒေါသထှကျနလေို့ ဘာသံမှ မထှကျရဲကွဘူး။
“ဝုနျး…ဝုနျး…ဝုနျး….”
ဂြိလီ သူ့ရဲ့ ခွလေေးခြောငျး သတ်တဝါကို ဒုနျးစိုငျးစီးသှားပွီးတော့ နောကျမှာ မွငျးစီးသူရဲ ၁၀၀ ကပျပါလာတယျ။ သူတို့တှေ တောငျတနျးတှကေနေ ထှကျခှာလာပွီးတော့ တဖွညျး့ဖွညျး ပြောကျကှယျသှားကွတယျ။ တောငျတနျးတှမှောတေ့ နဂါးငယျရဲ့ အလောငျးသာ သှေးတှနေဲ့ ကနြျခဲ့တယျ။
ဆကျပါဦးမညျ>>>>>>
ဝတ်ထု : Desolate era
မူရငျး စာရေးဆရာ : I Eat tomatoes
ဘာသာပွနျသူ - Dr – Panda
Dr – Panda ကို like & follow လုပျထားဖို့ မမေ့ကွနဲ့နောျ။
Thanks u all…
Comments
Post a Comment